Iniciativa zvicerane për ndalimin e mbajtjes së shamisë në institucionet shkollore ka gjeneruar një debat të thellë shoqëror e politik, por nga një perspektivë pedagogjike, juridike dhe sociologjike, kjo masë paraqitet si një qasje e arsyeshme dhe e orientuar drejt mbrojtjes së mirëqenies së fëmijëve, veçanërisht të vajzave. Qëllimi kryesor i masës nuk është kufizimi i lirisë fetare, por mbrojtja e të miturve nga presioni, imponimi dhe praktikat që mund të ndikojnë në zhvillimin e tyre të lirë dhe të pandikuar. Duke qenë se shkollat publike në Zvicër funksionojnë mbi parimin e neutralitetit laik, vendosja e simboleve fetare në mjedisin arsimor ngre dilema të rëndësishme të natyrës etike dhe institucionale.

Përvoja profesionale e shumë mësuesve dhe specialistëve të edukimit tregon se në disa raste, brenda komunitetit shqiptar mysliman është vërejtur tendenca për t’i nxitur ose detyruar vajzat e mitura të mbajnë shami, shpesh si rezultat i ndikimit të prindërve me qasje konservatore ose të figurave fetare të paformuara adekuat. Në këto situata, përdorimi i shamisë nuk shfaqet si një akt i zgjedhjes së lirë të fëmijës, por si shprehje e normave dhe pritshmërive të imponuara. Kjo bie ndesh me të drejtat themelore të fëmijëve në një shoqëri demokratike si Zvicra, ku prioritet mbetet liria personale, integriteti psikologjik dhe zhvillimi autonom.

Raportet e mësuesve dhe psikologëve shkollorë në disa kantone tregojnë gjithashtu se vajzat që mbajnë shami shpesh ndihen të izoluara nga bashkëmoshataret, duke u përballur me ndasi sociale dhe sfida integrimi. Kjo situatë cenon funksionin themelor të shkollës si hapësirë e barabartë socializimi, ku çdo fëmijë duhet të ketë mundësi të njëjta pjesëmarrjeje pa barriera të natyrës simbolike, kulturore apo fetare. Ndalimi i shamisë gjatë orarit mësimor, në këtë kuptim, kontribuon në krijimin e një mjedisi arsimor që i trajton të gjithë nxënësit në mënyrë të barabartë dhe u mundëson vajzave të ndihen pjesë integrale e komunitetit shkollor.

Nga perspektiva kulturore dhe historike shqiptare, mbajtja e shamisë si detyrim nuk përbën pjesë të traditës autentike shqiptare. Ajo lidhet më shumë me praktika të një kulture të importuar, që nuk përkon me vlerat e emancipimit, barazisë dhe modernitetit, të cilat kanë shoqëruar aspiratat e popullit shqiptar ndër shekuj. Shkolla, si institucion i dijes dhe zhvillimit, nuk mund të jetë vend ku normat e fanatizmit apo të imponimit fetar gjejnë hapësirë për të kufizuar lirinë e vajzave të mitura.

Në qendër të çdo diskutimi që lidhet me fëmijët duhet të qëndrojë parimi i mbrojtjes së tyre. Një vajzë e detyruar të mbajë shami, qoftë nga prindërit, qoftë nga rrethi social, nuk ushtron lirinë e saj, por i nënshtrohet një norme që e pengon të ndërtojë identitetin personal në mënyrë të pavarur. Ndalimi i shamisë në shkolla, si masë, synon pikërisht eliminimin e këtij presioni dhe krijimin e kushteve optimale për zhvillimin emocional, intelektual dhe social të vajzave.

Për këto arsye, iniciativa për ndalimin e shamisë në shkolla duhet parë si një masë mbrojtëse, jo ndëshkuese; si një mekanizëm për forcimin e neutralitetit institucional, jo si kufizim i lirisë fetare; dhe si një angazhim për garantimin e mundësive të barabarta për të gjitha vajzat në shoqërinë zvicerane. Ajo synon t’i japë përparësi të gjitha parimeve të demokracisë, barazisë dhe integrimit, të cilat përbëjnë bazën themelore të sistemit arsimor zviceran.

Në përfundim, fëmijët në Zvicër duhet të gëzojnë të drejtën për t’u rritur në një mjedis të lirë nga çdo formë detyrimi, të barabartë në mundësi dhe të mbrojtur nga praktika që cenojnë integritetin e tyre personal. Ndalimi i shamisë në shkolla përfaqëson një hap të rëndësishëm në këtë drejtim—një hap që mbron vajzat, promovon zhvillimin e tyre dhe forcon vlerat demokratike të shoqërisë zvicerane.

Gjenevë, 04. 12. 2025 Nexhmije Mehmetaj

Voal.ch sqaron si me poshte:

Peticioni kërkon ndalimin e shamive islame në të gjitha shkollat ​​në Zvicër

Ndalimi i shamive islame në të gjitha shkollat ​​publike në Zvicër ka mbërritur në Bernë.

Komiteti Egerkingen, i lidhur me Partinë Popullore Zvicerane (SVP/UDC), dorëzoi një peticion me 12,000 nënshkrime në Bernë të hënën.

Ky është rezultat i një debati të nxehtë që filloi verën e kaluar në Zvicrën gjermanishtfolëse. E gjitha filloi këtë verë në Eschenbach, një qytet me rreth 10,000 banorë në kantonin e St. Gallen. Një mësuese myslimane – ose të paktën një grua që dëshironte të jepte mësim në një shkollë fillore lokale – iu refuzua një pozicion për shkak të shamisë së saj, pas një proteste publike nga disa banorë që kërkuan arsim “fetarisht neutral”.

Në Zvicrën gjermanishtfolëse, çështja mori shpejt një dimension politik.

Një ndalim i shamive në shkolla tani po debatohet në parlamentet kantonale të St. Gallen dhe Aargau.

Edhe në Zürih, Partia Popullore Zvicerane (SVP/UDC) sapo e ka ringjallur idenë.

Shamite e kokës së feve të tjera nuk janë në shënjestër

Çështja tani ka arritur në nivel kombëtar, pasi Komiteti Egerkingen, një shoqatë e afërt me SVP/UDC, ka paraqitur një peticion për këtë çështje. Ai bën thirrje për ndalimin e shamive të kokës të lidhura me Islamin në shkollat ​​publike zvicerane, për mësuesit dhe nxënësit njësoj, nga kopshti deri në universitet. Mbulesat e kokës së feve të tjera, siç është kipa hebraike, nuk do të preken.

Ky ndalim i synuar i Islamit është një mënyrë për të parandaluar indoktrinimin, sipas Walter Wobmann, president i Komitetit Egerkingen dhe ish-Këshilltar Kombëtar i SVP/UDC. “Shamia simbolizon vlera shumë të ndryshme nga ato të vendit tonë, i cili është një vend demokratik dhe i lirë. Dhe pozicione të tilla ekstreme si ato të mishëruara nga Islami politik nuk kanë vend këtu. Ato nuk duhet të lejohen të zënë rrënjë gradualisht.” “Kufizimi i ndikimit të Islamit në shkolla” Teksti shtrihet edhe në praktikat e tjera fetare: asnjë riplanifikim i provimeve gjatë Ramazanit, as festa për festat myslimane. Sipas Walter Wobmann, kjo është një mënyrë për të kufizuar ndikimin e Islamit në shkolla.

“Ne nuk duam rregulla të veçanta për fëmijët myslimanë sepse jetojmë në një vend të orientuar nga të krishterët, një vend perëndimor. Dhe sigurisht që nuk është e nevojshme të kemi një fe të re në shkolla që më pas do të bëhej dominuese. Ky është problemi: ne kemi festat tona dhe nuk ka nevojë për rregulla të veçanta për myslimanët”, këmbëngul ai.

Festa e 28 Nëntorit, e organizuar para pak ditësh në Gjenevë, ishte një mbrëmje plot dritë, emocion dhe gjallëri, ku komuniteti shqiptar u mblodh për të nderuar një nga datat më të rëndësishme të historisë sonë kombëtare. Atmosfera festive u gjallërua nga veprimtari të shumta kulturore e artistike, ku muzika, vallet dhe energjia e pjesëmarrësve bashkuan breza të tërë rreth një trashëgimie të përbashkët shpirtërore. Muzika që kumbonte në sallë, valltarët që ndiqnin ritmin e këngëve dhe mënyra se si gëzimi i tyre i lidhte njerëzit mes vete, do të mbeten përherë pjesë e identitetit tonë kulturor.

Në këtë mbrëmje të pasur artistike, një ndër zërat që dha një kontribut të veçantë ishte këngëtarja e re dhe e talentuar, Ejona Bytyqi. Ajo solli në skenë freski, spontanitet dhe emocion, duke e bërë publikun të përjetojë momente të bukura e të paharrueshme. Gjatë një prej pushimeve mes këngëve, patëm rastin të bisedonim shkurt me atë, një artiste e re me origjinë nga Deçani i Kosovës, por e lindur dhe rritur në Gjenevë të Zvicrës. Në këtë aktivitet ajo ishte e shoqëruar nga prindërit e saj, të cilët e përkrahin në çdo hap të rrugës së saj artistike.

– Mund të prezantohesh për komunitetin e shqiptarëve në Zvicër?
“Jam 13 vjeçe dhe kam lindur në Gjenevë, Zvicër. Jeta këtu është shumë e qetë dhe e bukur. Ka shumë kultura të ndryshme dhe ndihem me fat që jam rritur në një qytet kaq të hapur.
Unë jam rritur mes dy gjuhëve – shqipes dhe frëngjishtes. Është shumë e bukur të jetosh me dy gjuhë: shqip flasim në familje, ndërsa frëngjisht me shokët dhe shoqet në shkollë.
Kur flas shqip, ndjehem më afër familjes dhe prejardhjes time. Është një ndjenjë e ngrohtë që më kujton rrënjët e mia. Shqipen e kam mësuar nga prindërit dhe gjyshërit, të cilët gjithmonë kanë dashur që unë të mos e humbas gjuhën e tyre.”

Ejona me shumë emocion tregon për përjetimin e saj kur doli kënga e re:
“Kur doli kënga ‘Tregimet e gjyshit’, u ndjeva shumë e lumtur dhe pak e emocionuar. Ishte një moment i veçantë për mua, sepse ishte kënga ime e parë që e ndava me publikun. Kjo këngë më kujton tregimet që më kanë thënë gjyshi dhe gjyshja, sidomos për fëmijërinë e tyre dhe se si ka qenë jeta dikur në vendin tonë.”

Ajo shton më tej:
“Vendosa të këndoj shqip sepse dua ta ruaj gjuhën dhe kulturën tonë, edhe pse jam larg atdheut. Muzika është mënyra më e bukur për të treguar se kush jam. Ajo që më pëlqen më shumë nga gjyshërit e mi është dashuria, kujdesi dhe mënyra e veçantë se si më tregojnë histori që nuk i gjej askund tjetër. Unë dua të vazhdoj me muzikën edhe kur të rritem. Ajo më bën të lumtur dhe shpresoj që një ditë të bëhem edhe më e suksesshme.”

– Cilat këngë keni kënduar deri tani?
Deri tani, Ejona ka interpretuar disa këngë solo dhe në duet, të cilat tashmë janë pritur mjaft mirë nga publiku:

• “Prindërit e mi”
• “Shqipëri, sa shumë të dua”
• “Në Kosovë më gëzohet zemra”
• “Lulja e Dukagjinit”
• “Dardania ime”
• dhe së fundi, kënga që po pëlqehet mjaft nga publiku, “Tregimet e gjyshit”.

Të gjitha këngët janë krijuar nga producenti LMN, i cili po i jep mbështetje profesionale këtij talenti të ri që po rritet përkrah komunitetit shqiptar në diasporë.

Babai i saj, Përparim Bytyqi: “Çdo sukses i saj është krenaria jonë”

Shkëpusim edhe disa fjalë nga biseda me babain e saj, Përparim Bytyqi, i cili nuk e fsheh emocionin teksa flet për rrugëtimin artistik të vajzës.

“Unë në Zvicër kam ardhur nga Deçani i Kosovës në vitin 1998. Ejona që në fëmijëri ka treguar prirje të jashtëzakonshme për muzikë. Ajo këndonte me shpirt dhe pasion, si të ishte e lindur për skenën. Edhe dashurinë për vallëzimin e ka trashëguar prej meje, sepse edhe unë kam qenë pjesë e grupit të vallëzimit ‘Rinia Contact’ këtu në Gjenevë. Ndërsa Ejona, prej disa vitesh, është anëtare e ‘Ansamblit Gëzuar’, ku po e rrit talentin e saj me përkushtim.”

Me një buzëqeshje plot krenari, ai shton:
“Çdo sukses i saj është krenaria jonë më e madhe. Çdo dalje e saj në skenë për ne është një lumturi e madhe, sepse shohim që Ejona po i realizon ëndrrat e saj, me hapa të vegjël por të sigurt.”

Sa i përket së ardhmes, për prindërit mbështetja është e palëkundur:
“Dëshira jonë është që Ejona të ketë suksese në shkollë dhe, njëkohësisht, të vazhdojë të ndjekë ëndrrën e saj për muzikën shqipe, kulturën dhe identitetin tonë kombëtar. Ajo është e re, por ka shumë vullnet.”

Në fund, Përparimi jep një mesazh për të gjithë të rinjtë shqiptarë në diasporë:
“Mos hezitoni të ndiqni talentin dhe ëndrrat tuaja. Me besim në vetvete, punë të palodhshme dhe pasion, asgjë nuk është e pamundur. Dhe mbi të gjitha, mbani gjithmonë gjallë krenarinë për origjinën dhe rrënjët tuaja shqiptare.”

Një talent që premton shumë

Ejona Bytyqi është shembulli i bukur i një gjenerate të re shqiptare në diasporë, që rritet mes dy kulturave, por nuk e harron gjuhën, traditën dhe identitetin. Ajo ecën përpara me zërin e saj të pastër, me ëndrra të mëdha dhe me një mbështetje të fuqishme familjare.

Në mbrëmjen e 28 Nëntorit në Gjenevë, ndriçoi si një yll i vogël – dhe padyshim, është vetëm fillimi i rrugës së saj artistike

Gjenevë, 27.11.2025                                   Nexhmije Mehmetaj

“Gjurmëve të rrënjëve tona”, një organizim i nivelit të lartë, për identitet e kujtesë nga pasuria kombëtare e trashëguar, po bëhet traditë trevjeçare, në Lucern, duke sjellë tema dhe figura për debat historik dhe njohuri të reja. Aktivitet kulturore, humanitare që përbashkon mërgatën janë duke zhvilluar në vazhdimësi nga Shoqata Humanitare “Nënë Tereza” në Zvicër, shpesh në bashkëpunime edhe me Misionin Katolik Shqiptarë dhe subjekte tjera.

Duke qenë në jubileun e 400 vjetorit të lindjes, kësaj radhe u përzgjodh një akademi, kushtuar Imzot Pjetër Bogdanit.

Në historinë e pasur kulturore dhe shpirtërore shqiptare pak figura janë aq dimensionale sa Imzot Pjetër Bogdani (1630–1689). Ai është konsideruar si preludi i Rilindjes Kombëtare, një dijetar, teolog, filozof dhe humanist i rrallë, i cili ngriti kulturën dhe gjuhën shqipe në një nivel të lartë shpirtëror dhe intelektual.

Manifestimi u çel me fjalën përshëndetëse të Kryetarit të Shoqatës “Nëna Tereza”, z. Nue Zalli, i cili theksoi rëndësinë e kujtesës historike dhe nderimit të figurave madhore të kombit tonë.

Mikpritja dhe mirëseardhja janë qasja e tij për të gjithë të pranishmit, e cila buronte nga zemra, duke krijuar një frymë uniteti e respekti për të gjithë pjesëmarrësit.

Prezantimi i programit nga moderatorja Besiana Qani Mehmeti, me një elegancë dhe fisnikëri ashtu siç dinë vetëm vajzat shqiptare të rritura dhe të ushqyera me vlera kombëtare, e vuri të gjithë mbrëmjen në një kornizë profesionale dhe kulturore. Nderimi i figurave të tilla si Pjetër Bogdani, janë burim frymëzimi, krenarie dhe patriotizmi, vlera të pashoqe të historisë, kulturës, besimit dhe atdhedashurisë sonë.

Mbrëmja u shoqërua me mjeshtëri nga këngëtari i vlerave shqiptare, z. Shkodran Tolaj, dhe u përshkua nga finesa e pianistes znj. Ermira Lefort, e cila me talentin dhe interpretimin e saj i dha ngjyrë artistike, butësi dhe madhështi këtij programi festiv.

Kumtesa akademike nga prof. dr. Elena Kocaqi – 400 vjetori i lindjes së imzot Pjetër Bogdanit

Pjetër Bogdani – Historian, Gjuhëtar, Letrar, Filozof, Teolog e Patriot.

Kumtesa akademike kushtuar 400-vjetorit të lindjes së eruditit imzot Pjetër Bogdanit mbajtur nga studiuesja dhe historiania e njohur në mbarë trevat shqiptare dhe më gjerë për forcën e mendimit analitik profesional, për fakte në trashëgiminë historike Prof. Dr. Elena Kocaqi.

Në qendër të mbrëmjes qëndroi përkujtimi i 400 -vjetorit të lindjes së At Pjetër Bogdanit, njërës prej figurave shumëdimensionale të kulturës shqiptare:

Nga kumtesa e historianes u theksua për Bogdanin si: Historian që dokumentoi realitetin e kohës së tij, elitë filozofike dhe shpirtërore me mendime që paraprinë Rilindjen Kombëtare.

Gjuhëtar që ngriti shqipen në piedestalin e kulturës evropiane.

“Gjuha është dritë e shpirtit të një kombi; humbja e saj është shuarje e vetvetes.” – Pjetër Bogdani.

Patriot i fjalës dhe i pushkës, gjithnjë në mbrojtje të besimit dhe vlerave kombëtare të popullit të tij. Ajo e portretizoi si figurë qendrore të identitetit shqiptar, një mendimtar që zgjoi vetëdijen kombëtare. Çeta e profetëve është cilësuar si vepra e parë në prozë me vlera të mëdha në letërsinë e shkruar.

At Ndue Kajtazi, vështrim mbi “Çeta e Profetëve” – Trashëgimi historike dhe shpirtërore.

Patër Ndue Kajtazi në kumtesë analizoi veprën monumentale “Çeta e Profetëve”, duke e vënë në kontekst biblik dhe historik. Bogdani i konsideronte tri shtyllat kryesore të jetës shqiptare: gjuhën, si lidhje e shenjtë kombëtare; besimin dhe kombin, si amanet shekullor. Në këtë kuptim, ai i parapriu Rilindjen Kombëtare, duke dhënë shembullin e besimit, dijes, kulturës dhe patriotizmit.

Vepra është një manifest i besimit të krishterë dhe një udhërrëfyes për brezat e ardhshëm.

Vallet dhe Fryma e Traditës

Momente të gjalla i solli Ansambli “Shqiponjat”, me vallet e tyre të frymëzuara nga tabani kulturor shqiptar, i dhuruan mbrëmjes ngjyrime, dinamizëm dhe një larmi që e bëri atmosferën edhe më festive dhe të paharrueshme.

Kremtimi i Ditës së Alfabetit dhe Ditës së Flamurit

Me këtë rast u shënua edhe Dita e Alfabetit të Gjuhës Shqipe, monumenti themelor i identitetit tonë kombëtar. U rikujtua me nderim Kongresi i Manastirit, si akti që vulosi unitetin e alfabetit gjuhësor të shqiptarëve. Sot, duke shënuar përvjetorin e alfabetit, ne nderojmë vizionin e tyre dhe përmbushim thirrjen e Bogdanit:

“Gjuha asht arma e parë e lirisë.” – P. Bogdani

Nderimi për këtë ditë është nderim për familjet që ruajtën gjuhën, për të moshuarit që përcollën traditat, për rilindësit që mbajtën gjallë dritën në epoka të errëta dhe për ata burra e gra që sakrifikuan për të ardhmen.

Artistët e këngës shqipe, Mezosoprano Besiana Mehmeti dhe Tenori, Shkodran Tolaj

U interpretua me nota të veçanta Himni i Alfabetit nga Besiana Qani Mehmeti, duke u dhuruar të pranishmëve emocione të forta për shkronjat e arta të gjuhës së shpirtit.

Po ashtu u kremtua edhe Dita e Flamurit, ku këngëtari Shkodran Tolaj ngjalli emocionet e patriotizmit me këngët e tij plot patos, duke sjellë në zemrat e të pranishmëve frymën e 28 Nëntorit – simbolit të Lirisë, nga Pavarësia e Shqipërisë – Fati i shkruar me gjak, vizion dhe dritë.

Në fund, u mbyll me fjalën përmbyllëse nga Don Anton Uka, në emër të dy institucioneve, ku falënderoi të gjithë ata që kontribuuan, në pararojë apo në prapavijë, për ta bërë këtë manifestim një sukses të vërtetë kulturor e shpirtëror. ´´Gjurmëve të Rrënjëve tona´´ është më shumë se një akademi historike, janë vlera praktike, të prekshme, që na dallojnë si popull: mikpritja, bujaria, qëndrueshmëria dhe fryma e atdhetarisë. ”

Një mbyllje festive

Mbrëmja u finalizua me një aperitiv të mrekullueshëm, të ngrohtë e mikpritës, ndërsa atmosfera festive u krijua nga interpretimet e artistëve që i dhanë ngjarjes finesë, madhështi dhe një ndjesi të thellë bashkimi.

Ajo çfarë u përjetua ishte më shumë se një aktivitet kulturor. Ishte frymëzim, histori, gjuhë, kulturë, dhe traditë.

Një mbrëmje që të ngulitet në kujtesë dhe të bën të reflektosh mbi rrënjët, mbi krenarinë dhe mbi rrugën e përbashkët që na mban si komb.

Ndahemi me një lutje në zemrat tona; qofshim ne, bijtë e këtij kombi, dritë për historinë, rojë për gjuhën tonë të shenjtë, forcë për rrënjët tona, nderim për gjakun dhe sakrificën e të parëve.

Paçim urtësi për të ruajtur vlerat tona, për të ecur në paqe dhe me nder!

Gjenevë, 22 nëntor 2025 – Në sallën “Salle des Fêtes des Avanchets” në Vernier (Gjenevë) u mbajt një ndër manifestimet më të mëdha të mërgatës shqiptare në Zvicër, me rastin e 28 Nëntorit – Ditës së Flamurit dhe të Pavarësisë së Shqipërisë. Pjesëmarrja ishte e jashtëzakonshme: mbi 1 100 pjesëmarrës të të gjitha moshave, prindër, nxënës, studentë dhe përfaqësues të shoqatave kulturore e sportive.

Organizatorë të festës ishin shoqatat: LAPSH “Naim Frashëri”, Komuniteti Shqiptar, Ansambli “Gëzuar”, Rinia Contact, FC Kosova, Shoqata Zhegra dhe Shoqata e Studentëve Shqiptarë, të cilat për vite me radhë mbajnë gjallë traditat e komunitetit.

Diplomatët shqiptarë dhe autoritetet zvicerane nderojnë manifestimin

Festa u nderua nga përfaqësues diplomatikë të Republikës së Kosovës:

• Z. Mentor Latifi, Ambasador i Republikës së Kosovës në Zvicër
• Znj. Floreta Kabashi, Konsulle e Republikës së Kosovës në Gjenevë.

Nga autoritetet zvicerane morën pjesë:

• Thierry Apotheloz, Kryetar i Qeverisë së Kantonit të Gjenevës
• Anne Kleiner, Kryetare e Komunës Onex
• Martin Staub, Kryetar i Komunës Vernier
• Mathias Buschbeck, Drejtor komunal i Vernier
• Philippe Rochetin, Drejtor komunal i Komunës Plan-les-Ouates

Prania e tyre vlerësoi kontributin e komunitetit shqiptar në jetën shoqërore të Kantonit të Gjenevës.

Fëmijët e shkollës shqipe hapin programin

Programi u prezantua nga studentët Dhurata Zeneli dhe Valton Hyseni, të cilët, me një shqipe të pastër e të rrjedhshme, dhanë tonin solemn të mbrëmjes.

Më pas, skena iu dha nxënësve të shkollës shqipe të Gjenevës. Himni i Flamurit, i interpretuar prej tyre, emocionoi të pranishmit. Nga 260 fëmijë sa ndjekin mësimin plotësues të gjuhës shqipe në Gjenevë, rreth 40 prej tyre ishin pjesë e programit. Ata kënduan e recituan për Shqipërinë, për flamurin, për atdheun – duke dëshmuar se trashëgimia shpirtërore mbetet e gjallë edhe larg vendlindjes. Programi shkollor u prezantua nga nxënëset e mrekullueshme Mjalta Kryeziu dhe Hareja Haxhiu. Pjesa shkollore u përgatit nga mësueset: Lumnije Emini, Brikena Osmani, Hana Bilalli, Fatime Bllaca dhe Antigona Haxhiu. Për punën e tyre të palodhur, meritojnë mirënjohje të veçantë.

Mesazhe urimi dhe program i pasur artistik

Në emër të Këshillit Organizativ, Mejreme dhe Anisa Ibrahimi përshëndetën të pranishmit.
Kulmin e mbrëmjes e dha fjala përshëndetëse e Ambasadorit Mentor Latifi, i cili theksoi rëndësinë historike të 28 Nëntorit, ruajtjen e gjuhës shqipe dhe integrimin e mërgatës në shoqërinë zvicerane. Fjalimi i tij u prit me respekt dhe emocione!

Programi artistik vijoi me valle nga “Rinia Contact”, një shoqatë me traditë 28 vjeçare. Nën koreografinë e mjeshtrit prizrenas Gëzim Sërtollaj, u interpretuan “Vallja e Bilbilit”, “Motiv Tropoje”, “Vallja e Vashave” dhe premiera “Vallja e Zambakut”, të cilat u pritën me duartrokitje të gjata.

Në skenë performuan edhe Ansambli  “Gëzuar” valltaret dhe valltarët sollën një energji të fuqishme me vallet e tyre përgatitur me përkushtim, duke e mbushur sallën me ritme tradicionale dhe atmosferë të këndshme festive.

Pas tyre, grupi “Hareja” sjell një dimension tjetër artistik shumë emocional dhe me interpretim të përsosur, të përkushtuar dhe pjesë koreografike që i dhanë mbrëmjes një shkëlqim të veçantë.

Mirënjohje për studentët shqiptarë të diplomuar

Një pjesë e veçantë e mbrëmjes ishte ndarja e mirënjohjeve për studentët shqiptarë të diplomuar gjatë vitit, dorëzuar nga kryetari i Komunitetit Shqiptar, Nasuf Nuhiu.
U nderuan: Fitore Ibrahimi, Blerinë Fazliu, Donit Selimi, Antigona Sadiku, Puhiza Shala, Vanesa Lika, Mirlinda Sylejmani dhe Valon Kurteshi.

Programi u mbyll me këngëtaren e dashur Shqipe Abazi, e cila solli atmosferë festive deri në orët e vona.

Mbrëmja përfundoi me mikpritjen tradicionale shqiptare

Pas programit, të pranishmit u shërbyen me gatime tradicionale shqiptare, ndërsa bisedat, urimet dhe gëzimi i përbashkët krijuan atmosferën e një feste të mirëfilltë familjare dhe rinore.

Manifestimi i 28 Nëntorit 2025 në Gjenevë u vlerësua si ndër festimet më të bukura dhe më të organizuara të komunitetit shqiptar në Zvicër, duke lënë mbresa të forta tek të gjithë pjesëmarrësit.

Gjenevë, 23, 11. 2025                              Nexhmije Mehmetaj

Mesfushori me prejardhje shqiptare i Sunderlandit, Granit Xhaka po tregon paraqitje të jashtëzakonshme në Premierligë. 33-vjeçari është lojtari kyç i Sunderlandit, në një sezon të madh të klubit në rikthimin e tij në Premierligë. Por jo vetëm tek ekipi i tij, Xhaka është mesfushori më i vlerësuar në tërë ligën.

“WhoScored” e ka vlerësuar Xhakën me notën 7.37, duke lënë mbrapa emra si Declan Rice, Moises Caicedo, Bruno Fernandes e Dominik Szoboszlai.

Këtë sezon, Xhaka ka një gol e tri asistime në Premierligë. Mesfushori i Zvicrës kaloi te Sunderlandi gjatë verës nga Leverkuseni për shumën e 15 milionë eurove.

Ndërkohë si kapiten i “Macave të Zeza”, pas ndeshjes së humbur nga Sanderlendi I tij ndaj Fulhemit, shqiptari I Zvicrës u shpreh tejet i dëshpëruar.

Ai bëri një postim në rrjetet sociale, duke thënë se kjo humbje dhemb. “Humbjet gjithmonë dhembin – tani ka të bëjë me mënyrën se si mësojmë prej tyre dhe si ecim përpara së bashku”, u shpreh Xhaka në rrjetet sociale.

PANORAMASPORT.AL

Xherdan Shaqiri dhe Granit Xhaka shkaktuan bujë në mbarë botën me festën e golave të Zvicrës 2-1 ndaj Serbisë në Kampionatin Botëror 2018, duke formuar figurën e shqiponjës dykrenore. Provokimet ndaj dy lojtarëve shqiptarë të Zvicrës kishin nisur shumë ditë para ndeshjes, kryesisht në rrjetet sociale, dhe kjo krijoi një ndjenjë të fortë për të fituar. Shaqiri është një nga futbollistët më të shquar në historinë e Zvicrës, me shumë suksese në karrierë dhe momente të paharrueshme.

Një prej tyre është padyshim festa me shqiponjën dykrenore pas golit ndaj Serbisë në Rusi, një moment që vazhdon të diskutohet edhe sot. Kapiteni aktual i Zvicrës, Granit Xhaka, ka bërë një festë të ngjashme. Në emisionin “Gredig Direkt” në televizionin zviceran SRF, Shaqiri foli për këtë moment dhe për shumë tema të tjera, duke përfshirë Përfaqësuesen e Kosovës, rikthimin te Bazeli dhe kujtimet e fëmijërisë.

“Shumë gjëra u shkruan atëherë. Familjet tona dhe ne u provokuam jashtëzakonisht shumë nga serbët para ndeshjes së Kupës së Botës. Kjo na dha një motiv shtesë për të fituar, dhe në fund të fundit vetëm fitorja sportive kishte rëndësi për ne”, deklaroi Shaqiri. Xherdan Shaqiri ka prejardhje nga Zhegra e Gjilanit dhe ka luajtur me sukses në 125 ndeshje për Zvicrën, duke qenë një nga lojtarët më të rëndësishëm të përfaqësueses helvetike. Për shkak të lidhjes me Kosovën dhe vendin që përfaqëson, ndeshja mes Kosovës dhe Zvicrës më 18 nëntor në stadiumin “Fadil Vokrri” në Prishtinë do të ketë një rëndësi të veçantë për Shaqirin.

Kosova do të luajë në udhëtim ndaj Sllovenisë, ndërsa Zvicra e pret Suedinë. Aktualisht, Zvicra ka 10 pikë, tre më shumë se Kosova. Nëse Kosova nuk humb ndaj Sllovenisë dhe Suedia e mposht Zvicrën, atëherë në Prishtinë mund të zhvillohet një “finale” për vendin e parë në grupin kualifikues për Botërorin 2026. “Sigurisht që do të jem për të dyja skuadrat, Kosovën dhe Zvicrën, por do ta mbështes ‘Nati-n’”, u shpreh Shaqiri. Ai shtoi gjithashtu se jo të gjithë zviceranët kanë shpirtin luftarak të kosovarëve dhe se Zvicra ka arritur shumë suksese në futboll falë personaliteteve të ndryshme që kanë kontribuar në përfaqësuese.

PANORAMASPORT.AL

Adrian Bajrami ka debutuar mbrëmjen e së hënës me përfaqësuesen e Zvicrës, në ndeshjen që kjo e fundit barazoi me shifrat 0-0 ndaj Sllovenisë. Për Bajramin, ishte ndeshja e parë me “helvetët” që pasi hoqi dorë nga nënshtetësia shqiptare dhe braktisi Kombëtaren kuqezi në muajin shtator.

Ai ka bërë një postim për këtë ndeshje të parë në rrjetet sociale ku prej kokësh ka zhdukur çdo pamje e kujtim të tij si shqiptar, në grumbullimet apo stërvitjet me Kombëtaren në vite apo edhe momentin kur debutoi me të në miqësore.

Edhe pse ai qartësisht nuk e ndjen veten shqiptar, futbollistë e Kombëtares shqiptare nuk kanë ngurruar ta përgëzojnë futbollistin për këtë ndeshje të tij të parë me ngjyrat e Zvicrës.

Lojtarë si Seferi, Sherri, Medon Berisha, Ismajli, Ajeti apo edhe Gjasula e Etrit Berisha, kanë pëlqyer këtë postim të futbollistit 23-vjeccar, me të cilin qartësisht kanë ruajtur lidhje miqësore pavarësisht vendimit të tij të papritur.

PANORAMASPORT.AL

Në stadiumin e Duboçicës, Kombëtarja shqiptare në futboll zhvilloi një ndeshje të jashtëzakonshme kundër Serbisë, në kuadër të kualifikimeve për Botërorin 2026, që do të mbahet në Kanada, Meksikë dhe SHBA.

Në këtë përballje historike, Shqipëria arriti një fitore madhështore falë golit spektakolar të Rey Manajt, të shënuar në minutën e 46-të, që la pa frymë miliona tifozë serbë dhe ndezi atmosferën kuqezi në çdo cep të globit.

Skuadër me shpirt dhe disiplinë

Futbollistët kuqezinj iu përmbajtën me përpikëri udhëzimeve të përzgjedhësit brazilian Sylvinho Mendes Campos Junior, duke treguar disiplinë, përkushtim dhe besim të plotë në filozofinë e tij të lojës.

Në portë, Thomas Strakosha u tregua i qetë dhe i palëkundur, duke lexuar me saktësi çdo përpjekje të kundërshtarëve për të shënuar. Ndërhyrjet e tij të sakta, sidomos në topat ajrorë, u shoqëruan me gjakftohtësi dhe elegancë profesionale.

Në mbrojtje, Arlind Ajeti dhe Mario Mitaj ishin mur i pathyeshëm, ndërsa Elseid Hysaj dhe Berat Gjimshiti, trupgjatë dhe me përvojë, mbuluan çdo hapësirë të fushës.

Me organizim të përsosur, të gjithë lojtarët e kombëtares mbyllën çdo korridor sulmues të serbëve, duke i bërë të pafuqishëm përpara portës shqiptare.

Kujtim i artë nga e kaluara

Veçanërisht Arlind Ajeti, me lojën e tij të përkryer, na kujtoi bashkëvendësin e tij Favzi Rama, i cili plot 43 vjet më parë, po në këtë fushë, me fanellën e Prishtinës, kishte gjunjëzuar Duboçicën e Leskovcit me rezultatin 0–3. Historia, siç duket, u përsërit në mënyrën më të bukur të mundshme.

Rast i artë për golin e dytë

Në minutat e fundit, Nedim Bajrami mund të kishte vulosur fitoren me një gol të dytë, pas një solo-aksioni mahnitës që tronditi mbrojtjen serbe. Por në çastin vendimtar, tentimi i tij për të kaluar edhe portierin Petroviq dështoi për pak. Megjithatë, loja e tij mbeti ndër më të mirat e mbrëmjes.

Për t’u vlerësuar ishte edhe ndarja e drejtësisë nga treshja e gjyqtarëve rumunë: Istevan Kovacs, Mihai Mariça dhe Ferencz Tunyogi, të cilët administruan ndeshjen me drejtësi, qetësi dhe profesionalizëm të lartë.

Në këtë përballje, Shqipëria nuk fitoi vetëm tri pikë të arta, por dha edhe një leksion loje, karakteri dhe dinjiteti, duke dëshmuar se futbolli kuqezi është tashmë pjesë e elitës evropiane.

Kjo fitore historike kundër Serbisë do të mbetet gjatë në kujtesën e çdo shqiptari si dëshmi se krenaria kuqezi nuk njeh kufij.

ARIF EJUPI

Bedri Miftar Muçolli lindi më 1945 në Bajçinë të Podujevës, në një familje të ndershme e punëtore.

Ai u rrit me dashurinë për sportin dhe dijen. Qysh i ri u dallua si lojtar i talentuar, duke veshur me krenari fanellën e KF “Llapit”, e më 1966 edhe atë të KF “Prishtina”, anëtare e Ligës së Dytë Federative të Jugosllavisë, grupi i Lindjes.

Edhe pse qëndroi shkurt në këtë skuadër, Bedriu fitoi respektin dhe adhurimin e bashkëlojtarëve, tifozëve dhe kundërshtarëve për shpirtin luftarak dhe lojën e pastër.

Duhet theksuar se Bedriu, së bashku me vëllezërit Hashim e Bislim Aliu dhe Avni Hoxha, janë ndër të parët që veshën fanellën e klubit futbollistik “Llapi” të Podujevës.

Me këtë katërshe talentesh luajti edhe Nezir Halili, minoritar ashkali, i njohur për lojën vetëmohuese dhe angazhimin në fushë.

Gjatë asaj periudhe skuadra e Llapit dominohej nga serbë e malazezë të ardhur në Podujevë si kolonë gjatë Luftës së Parë dhe të Dytë Botërore.

Si mesfushor ofensiv, Muçolli shquhej për organizimin e rasteve për shënim dhe shërbimin e saktë të bashkëlojtarëve me top. Ai shpeshherë shënonte edhe gola jashtëzakonisht të bukur.

Loja e tij u ngrit në cilësi sidomos me aktivizimin e lojtarëve të talentuar në Llap, si: Fazli Llugaliu, Shaban Hajrullahu, Rifat Raçi, Shaban Hajdari, Idriz Mehmeti, Selatin Vokrri etj.

Pas përfundimit të karrierës si futbollist, ai iu përkushtua arbitrimit, duke u bërë një nga arbritrat më të njohur e më të paanshëm të futbollit kosovar. Me drejtësinë dhe profesionalizmin e tij, Bedri Muçolli kontribuoi që futbolli të zhvillohej në frymë sportiviteti e korrektësie.

Bedriu nuk u shqua vetëm në sport. Ai ishte edhe një mësues i përkushtuar, që për dekada u shërbeu gjeneratave të reja me dashuri dhe edukatë në shkollën fillore të qytetit të Podujevës, “Vëllazërim- Bashkim” ,tani “Shaban Shala.”

Sot, shumë ish-nxënës e kujtojnë si një mësues të drejtë, të dashur dhe inspirues. Z. Bashkim Idriz Shala, ish-nxënës i Bedriut , para 55 vjetëve thotë:” Bedriu ishte i hareshëm dhe gjithnjë i buzëqeshur, ai vazhdimisht na motivonte për përvetësim të dijes dhe angazhim në aktivitete të lira brenda dhe jashtë shkollës.”

Edhe në jetën private, Bedriu ishte një bashkëshort, baba, gjysh dhe vëlla i respektuar, që gëzonte respektin e të gjithëve. Ai mbeti shembull i njeriut fisnik, i cili gjithnjë diti të ndajë kohën mes familjes, profesionit dhe pasionit për sportin.

Ndarja e tij e parakohshme nga jeta ka lënë një zbrazëti të madhe në familje, te shokët dhe posaçërisht në komunitetin e sportit. Kujtimi për Bedriun – futbollist i dalluar, mësues i përkushtuar dhe arbitër i paanshëm do të jetojë gjatë.

Jakup Gashi, Zyrtar i Lartë në Drejtorinë e Kulturës, Rinisë dhe Sportit në Komunën e Podujevës, i ndau Bedri Muçollit mirënjohje për kontributin e tij në futbollin kosovar.

Familja Muçolli ishte shembull i angazhimit aktiv në sport. Përveç Bedriut, që la gjurmë në futboll, vëllezërit e tij Hakiu dhe Besniku u dalluan në hendboll.
⦁ Hakiu ishte shtylla e Klubit Hendbollistik të Llapit, i cili garonte në Ligën e Parë të Kosovës.
⦁ Kurse, Besniku luajti me shumë sukses jo vetëm për Llapin, por edhe për Prishtinën, duke arritur të jetë pjesë e reprezentacionit hendbollistik të Kosovës. Ai duke treguar formë të shkëlqyer dhe nivel të lartë të lojës u bë një ndër figurat më të spikatura të këtij sporti.

Po ashtu, në KF “Llapi” kontribuuan edhe futbollistët Remzi dhe Basri Muçolli, kurse në hendboll Arsim Ali Muçolli. Ky fakt dëshmon se familja Muçolli ishte një çerdhe e vërtetë sportistësh dhe mësuesish elitarë.

Bedri Muçolli, i cili vdiq papritmas më 27 korrik 2024, do të mbetet shembull i njeriut fisnik, të përkushtuar dhe me vlera të qëndrueshme.

Lavdi jetës dhe veprës së sportistit, mësuesit dhe njeriut fisnik – Bedri Muçolli!

ARIF EJUPI
Gjenevë, 5 tetor 2025

Brezit të atyre djemve dhe burrave trima, që me armë në duar luftuan kundër pushtimit të Kosovës nga Serbia, i takon edhe Isak Shabani nga Orllani i Gallapit, ekspert i mjekësisë.

Serbia, në përpjekje për t’i nënshtruar përfundimisht shqiptarët e Kosovës, më 23 mars 1989, me tanke dhe kërbaç, suprimon Autonominë e Kosovës. Më pas, duke sjellë nga të gjitha anët e ish-Jugosllavisë serbë recidivistë të veprave kriminale, nisi të burgosë, të rrahë dhe të vrasë shqiptarët e pambrojtur e duarthatë, vetëm pse protestonin në mbrojtje të Kushtetutshmërisë së Kosovës.

Më 27 mars 1989, në demonstratën gjithëpopullore të organizuar në Podujevë, u vra Mehmet Maliq Ejupi, ende pa i mbushur 23 pranverat e jetës. Dhimbja u bë edhe më e rëndë kur një polic serb sadist, i tërbuar, vuri re se Mehmeti kishte rënë përtokë puthi tytën e automatikut. (Dëshmitar okular i kësaj vrasjeje makabre ishte Xhelil Arbanashka nga Polonica e Podujevës).

Në demonstratën tjetër, më 30 maj 1989, po ashtu në Podujevë, u vra Ali Adem Ajeti, kryeorganizator i protestës dhe i burgosur politik i demonstratave studentore të vitit 1981.

Por, përkundër këtyre vrasjeve, pushtuesit serbë nuk ndalën. Dhuna dhe terrori u shtuan edhe më shumë në të gjitha trevat e Kosovës.

Më 1 nëntor 1989, në Prishtinë, u vra Bedri Ilaz Sokoli. Një ditë më vonë, në Bregun e Diellit, ranë në një rezistencë të pashoqe Afrim Osman Zhitia dhe Fahri Rrahman Fazliu.

As viti 1990 nuk solli qetësi. Më 1 shkurt u vranë Ylfete Humolli dhe Fadi Talla. Më 13 shtator, në Pollatë të Podujevës, policia dhe ushtria e Serbisë kryen një tjetër krim të rëndë duke vrarë të rinjtë Skënder Hamit Monolli dhe Besim Hashim Latifi. Viktimë e këtij terrori të paparë ishte edhe Ragip Muharrem Hoti, më 18 maj 1991. Ai, duke luftuar fyta-fytas me katër policë serbë, plagosi rëndë dy prej tyre, duke rënë dëshmor.

Në këto rrethana, disa djem dhe burra trima të Llapit dhe Gallapit, duke parë se çmenduria e policisë dhe ushtrisë serbe nuk kishte të ndalur, nisën formimin e celulave të para të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Një nga themeluesit e këtyre celulave ishte edhe Isak Riza Shabani.

Heroi i kombit Zahir Pajaziti, duke e vlerësuar lartë figurën e Isak Shabanit – asokohe ende student i Fakultetit të Mjekësisë në Universitetin e Kosovës, bisedoi sy më sy me të dhe i tha:
“U bë ç’u bë! Ekspeditës së policisë serbe me atë ‘Nivën’ e kuqe, që po terrorizon Llapin dhe Gallapin, duhet t’i zëmë pritë!”

Më 4 shtator 1994, pas një vëzhgimi të kujdesshëm të terrenit, Zahiri dhe Isaku vendosën që kësaj patrulle policore t’i zinin pritë pikërisht te diga e Liqenit të Batllavës.

Në shënjestër kishin një polic famëkeq të njohur me nofkën Cipiripi, një kriminel i paskrupullt që simbolizonte të keqen. Ai jo vetëm që torturonte shqiptarët me mjete të forta dhe shkopinj elektrikë, por edhe i ofendonte rëndë në baza kombëtare.

Shqiptarët e ndaluar i prangoste duarsh e këmbësh dhe i fuste në bagazhin e xhipit “Niva”. Pastaj, të përgjakur e të gjymtuar, i hidhte nëpër llagëmet anës së rrugës.

Shumë shqiptarë të Llapit kishin kaluar muaj e vite mes torturave dhe poshtërimeve nga ky sadist, që i trajtonte si kafshë të ngujuara në thark. Durimi i Zahirit dhe Isakut kishte arritur në kufi.

Ky kriminel, përveç keqtrajtimit dhe vrasjeve, së bashku me Tomisllav Petroviq–Toma, Bosanacin e Madh dhe Nebojsha Cvejiq, plaçkitnin edhe pasurinë e shqiptarëve. Dëmet materiale që ata u kishin shkaktuar banorëve ishin të pallogaritshme.

Edhe pse terreni ishte i përthyer dhe i rrethuar nga liqeni me dallgë, këta dy djem të guximshëm katër–pesë herë kishin shtënë mbi patrullën e këtyre policëve sadistë.

Pas këtij tentim–atentati ndaj Cipiripit dhe kolegëve të tij, bastisjet në këtë zonë u shtuan dhe shumë shqiptarë u morën në të ashtuquajturat “biseda informative”.

Por Zahiri dhe Isaku kishin vendosur që pushtuesve të mos ua ndalin gjuajtjet nga kallashët deri në çlirimin përfundimtar të Kosovës. Ata, qëkur kishin rrokë armët, ishin pajtuar me burgjet dhe me vdekjen.

Më 31 janar 1997, në një pritë të organizuar në fshatin Pestovë të Vushtrrisë, ranë Zahir Pajaziti, Hakif Zejnullahu dhe Edmond Hoxha.

Ata ishin nisur për të goditur një kriminel të njohur – Vuçina Janiçeviq, kryeshef i stacionit të policisë në Vushtrri, i cili jo vetëm që hartonte programin e ndjekjes dhe keqtrajtimit të familjeve shqiptare, por merrte pjesë vetë në këto aksione.

Ky monstrum, më 22 maj 1999, kishte urdhëruar edhe masakrimin e 67 civilëve shqiptarë në Vushtrri. Thashethemet e shtypit mafioz të Beogradit dhe të paçavures “Jedinstvo” se Zahiri, Hakifi dhe Edmondi ishin nisur për të sulmuar një kamp kolonësh serbë janë të trilluara.

Ata kurrë nuk e kishin shënjestruar popullatën civile të pafajshme, por vetëm grupet kriminale me duart e përlyera në gjak.

Pas rënies së Zahirit, Isak Shabani, njëri nga miqtë e tij më besnikë, së bashku me disa shokë, vazhdoi përpjekjet për atentate ndaj pushtuesve serbë. Mirëpo, më 8 shkurt 1997, ai u arrestua papritmas nga policia sekrete e Serbisë.

Nga aktgjykimi i bërë publik shihet se gjatë gjithë qëndrimit në burg, ai qëndroi i pathyeshëm dhe nuk zbuloi asnjë nga shokët e tij.

Isak Shabani meriton të respektohet nga të gjithë, qoftë si veprimtar, qoftë si ekspert i shëndetësisë.

Dikur, nëpërmjet tytës së armës, ai luftoi pushtuesin. Sot, me tërë qenien, është vënë në shërbim të pacientëve të Republikës së Kosovës, pa shikuar përkatësi etnike, religjion dhe ngjyrë të tyre.

ARIF EJUPI
Gjenevë,1 tetor 2025

Hitz shpëton një penallti dhe bregrinasit ngjiten në tabelë

VOAL- Bazeli siguroi fitoren e parë të madhe të Europa League për këtë sezon. Në një stadium të mbushur plot me stadiume në St. Jakob-Park, të veshur për debutimin e tyre në shtëpi në garën e dytë kontinentale, kampionët zviceranë mposhtën Shtuttgartin, aktualisht ekipin e pestë në Bundesligë, me rezultatin 2-0. Këto tre pikë vendimtare për ekipin e udhëhequr nga Magnin (i cili përjetoi kapitullin më të rëndësishëm të karrierës së tij si lojtar me Shtuttgartin): në ndeshjen e tyre të radhës më 23 tetor, Shaqiri dhe shokët e tij të ekipit do të përpiqen ta përsërisin këtë sukses kundër Lyonit.

Menjëherë, bregrinasit përfituan menjëherë nga një gabim i gjermanëve, të cilët, me një pasim prapa, e dërguan te Ajeti, i cili shënoi gjakftohtë i vetëm përballë portierit. Kuqeblutë, megjithëse ende kërcënues në disa raste, ia lanë topin gjermanëve, të cilët fituan një penallti në minutën e 36-të, por gjuajtja e ish-lojtarit të St. Gallen Demirovic u shpëtua nga Hitz. Hitz bëri disa pritje vendimtare pasi u kthye nga dhoma e zhveshjes, dhe menjëherë pas një prej pritjeve të tij të shkëlqyera, skuadra vendase gjeti rrjetën nëpërmjet një Shaqiri të shkëlqyer. RSI