Futbolli shqiptar në zi.

Është ndarë nga jeta mëngjesin e sotëm, në moshën 71 vjeçare ish-futbollisti i shquar i kombëtares tonë dhe Luftëtarit të Gjirokastrës, Sefedin Braho.

Braho spikati falë talentit të tij, duke qenë një prej lojtarëve më të shquar të futbollit shqiptar në vitet 70-80.

Ai njihej me nofkën “shigjeta”, për shkak të shpejtësisë, elegances dhe driblimit të tij.

Në kampionatin shqiptar ka luajtur për Partizanin dhe Luftëtarin, ndërsa me ekipin përfaqësues ka zhvilluar 9 ndeshje, duke realizuar edhe një gol. sn

Volejbolli, bota e sportit në Shqipëri është në zi pasi Vangjel Koja ndërron jetë në moshën 92-vjeçare. Koja, ose siç njihej ndryshe si “babai” i volejbollit ishte një nga figurat me të shquara të këtij sporti.

Ish sportisti universal si atlet, basketbollist dhe volejbollist, kulmin e karrierës sportive e kishte si trajner i Dinamos në volejboll për meshkuj, ku vendosi diktatin e tij te kjo skuadër, kampione absolute në vitet ’70-’90 dhe ku arriti të hynte mes 4 më të mirave në Evropë.

Koja ka dhënë një kontribut të madh edhe si trajner i ekipit Kombëtar në volejboll, praktikisht të gjithë jetën e tij e vendosi në dispozicion të sportit. Ndarja nga jeta e Vangjel Kojës është një humbje e madhe për sportin shqiptar.

Shqipëria është buzë fitimit të së drejtës për ta organizuar së bashku me Serbinë Kampionatin Evropian të futbollit për nën 21-vjeçarët në vitin 2027 – gjë që ka shkaktuar zemërim në mesin e tifozëve në Shqipëri dhe në Kosovë.

Federata Evropiane e Futbollit (UEFA) njoftoi më 26 shtator se vetëm kërkesa e përbashkët e Shqipërisë dhe e Serbisë ka zënë afatin për organizimin e turneut, ndërsa Komiteti Ekzekutiv i saj pritet ta pranojë zyrtarisht kërkesën e dy shteteve jofqinje gjatë një takimi më 16 dhjetor.

Kur Federata Shqiptare e Futbollit (FSHF) njoftoi në muajin maj se u bë bashkë me atë të Serbisë për ta planifikuar organizimin e turneut me 16 kombëtare, i cili zhvillohet çdo dy vjet, ajo u përball me shumë kritika, sidomos në Kosovë. Por, ajo s’u zmbraps në synimin e saj, megjithëse i priti reagimet.

Grupi zyrtar i mbështetësve të Shqipërisë, i njohur si “Tifozat Kuq e Zi”, ka kërcënuar se do ta ndërpresë mbështetjen për kombëtaren, për shkak të këtij organizimi.

“Ky organizim assesi nuk mund të quhet i Shqipërisë, pasi FSHF-ja nuk ka kompetencë të flasë në emër të shqiptarëve dhe Shqipërisë, por vetëm në emër të vetin si organizatë, e që pas këtij akti do të gjejë mbështetje vetëm te punonjësit e vet që u jep pagë”, tha grupi në Facebook.

Shefi i futbollit shqiptar, Armand Duka, nuk iu përgjigj kërkesës së Radios Evropa e Lirë për koment, por ai kishte thënë më herët këtë vit për Associated Press se “ky është 100 për qind projekt futbolli”.

Pas lajmit të së enjtes, FSHF-ja u detyrua ta mbyllte hapësirën për komente në të gjitha postimet në llogaritë e veta në rrjetet sociale, për shkak të reagimeve.

Kryetari i Federatës së Futbollit të Kosovës (FFK), Agim Ademi, kishte thënë më herët këtë vit se nuk i kishte pëlqyer lajmi për organizimin e Euro U21 mes Shqipërisë dhe Serbisë, por se kjo ishte “çështje e Federatës Shqiptare” dhe se Kosova nuk ka infrastrukturë për të menduar një organizim të tillë me Shqipërinë.

Shqipëria gëzon mbështetje të madhe mes futbolldashësve në Kosovë, një pjesë e të cilëve kanë aspirata për një kombëtare të përbashkët. Për shembull, njëri ndër grupet më të njohura të tifozëve në Kosovë, “Plisat”, refuzon ta mbështesë kombëtaren e Kosovës, dhe është ndjekëse e rregullt e kombëtares shqiptare.

Grupi zyrtar i tifozëve të kombëtares së Kosovës, “Dardanët”, e quajti “të turpshëm” për Shqipërinë organizimin e mundshëm të këtij turneu me Serbinë.

“Shqiptarët e Kosovës nuk kanë nevojë për poshtërim moral dhe emocional, por për ndihmë dhe përkrahje. Ngjarja edhe do të organizohet, por turpi do të jetojë përjetë dhe nuk do të falet. Kosova nuk do ta falë. Jo në emrin tonë”, shkroi grupi i mbështetësve të Kosovës.

Serbia nuk e njeh shtetësinë e Kosovës, ku shqiptarët përbëjnë mbi 90 për qind të popullsisë, dhe tensionet mes dy vendeve fqinje vazhdojnë të jenë të larta edhe pas përfundimit të luftës së përgjakshme më 1999.

Shumë kundërshtarë të organizimit Shqipëri-Serbi e kanë kujtuar hedhjen e një droni me flamurin e “Shqipërisë së Madhe” në ndeshjen e futbollit midis Serbisë dhe Shqipërisë, në Beograd, në vitin 2014, e cila shkaktoi përleshje mes futbollistëve në stadium, dhe thirrje nacionaliste të serbëve kundër shqiptarëve.

Ata kanë përmendur luftën në Kosovë dhe incidentin e 2014-tës në kryeqendrën serbe si ndër arsyet pse Shqipëria nuk është dashur ta merrte parasysh organizimin e këtij turneu së bashku me Serbinë.

Pak muaj pasi Shqipëria dhe Serbia bënë të ditur synimin e tyre, federatat e dy shteteve u bënë ndër më të gjobiturat nga UEFA për incidente nacionaliste që tifozët e tyre i shkaktuan gjatë Kampionatit Evropian të futbollit 2024 në Gjermani.

Tifozët shqiptarë dhe ata serbë shpalosën pankarta me motive politike në lidhje me Kosovën, si dhe thirrje të ndryshme nacionaliste kundër njëri-tjetrit.

Në njërin nga këto incidente u përfshi edhe sulmuesi i Shqipërisë, Mirlind Daku, i lindur dhe rritur në Kosovë – i cili edhe u dënua për shkak se mori një megafon dhe iu bashkua thirrjeve të tifozëve kundër serbëve.

Kombëtarja e Shqipërisë ka një numër të madh futbollistësh me origjinë nga Kosova.

Në Kosovë, ditëve të fundit ka pasur edhe thirrje në mesin e komunitetit të futbollit që lojtarët kosovarë ta shqyrtojnë përfaqësimin e Shqipërisë.

Kosova u bë pjesë e UEFA-s dhe shtëpisë botërore të futbollit, FIFA, më 2016 – dhe që atëherë ka kombëtaren e vet të njohur, me të cilën përfaqësohet në gara ndërkombëtare.

Sipas një rregulloreje të UEFA-s, ekipet kombëtare të Kosovës dhe Serbisë nuk lejohen të takohen mes vete në garat evropiane.

Duka – i cili është edhe nënkryetar i UEFA-s – tha gjithashtu se me këtë organizim “ne mund ta japim një mesazh shumë të mirë politik”.

“Ndoshta 10 vjet më parë ka qenë e paimagjinueshme që ne të garonin për një organizim të tillë”, tha Duka.

Ai gjithashtu e pranoi se Shqipëria kishte më shumë shanse ta fitonte organizimin e Euro U21 më 2027 duke garuar së bashku me një shtet tjetër.REL

Mbrojtësi shqiptar, Maldini Kaçurri, ka debutuar me ekipin e parë të Arsenalit.

18-vjeçari u aktivizua nga trajneri Mikel Arteta në Kupën e Anglisë në sfidën ndaj Boltonit.

Kaçurri mori vendin e Kalafiorit në minutën e 70-të. Talenti shqiptar është pjesë e të rinjve të Arsenal-t, por për shkak të mungesave të mëdha, Arteta e ka marrë në ekipin e parë.

Pas disa ndeshjeve në stol, mbrojtësi shqiptar bëri sot debutimin me ekipin e parë.

Një moment i veçantë për Kaçurrin, që po jeton në ëndërr.

Ai numëron 5 ndeshje me Kombëtaren U-19 të Shqipërisë dhe 2 ndeshje me Kombëtaren U-17.

Edon Zhegrova po kalon në sezonin e tij më të mirë në karrierë.

Ylli kosovar është lojtari kyç i skuadrës së Lille në edicionin 2024-2025, duke shënuar gola të rëndësishëm për francezët.

Formën e mirë të sulmuesit kosovar e dëshmojnë edhe statistikat e tij në këtë fillim sezoni.

Zhegrova kryeson listën e dribluesve më të mirë në top pesë ligat më të forta europiane.

Ai ka lënë prapa shumë sulmues të mëdhenj të futbollit europian, si Kylian Mbappe, Lamine Yamal, Vinicius Junior e Kvaratskhelia.

25-vjeçari ka 28 driblime të kompletuara këtë sezon në 52 tentime, apo shprehur në përqindje, ai ka kompletuar 54% të driblimeve të tentuara, siç raporton faqja sportive “The Pop Foot”.

Edon Zhegrova këtë edicion ka gjashtë gola të shënuar në tetë ndeshje, duke përfshirë edhe ndeshjet kualifikuese për Ligën e Kampionëve. sn

Ka një foto të rrallë që i përket 31 gushtit 1938. Është fiksuar në “Molon e Re” të Durrësit, siç ishte emërtuar gjatë zhvillimit të Kampionatit Kombëtar të Notit. Në foto duket Mbreti Zog dhe motra e tij, princesha Myzejen. I pari në cilësinë e Mbretit të shqiptarëve, e dyta, motra e tij, në cilësinë e Patroneshës së sportit. Po guxoj ta quaj këtë pamje përmes kësaj fotoje, si tribuna e parë VIP, siç i quajnë sot. Një tribunë VIP zyrtare me personalitete të shtetit, asokohe Mbretëri, me synimin për t’i dhënë një rëndësi të madhe zhvillimit të sporteve. Nuk ka dyshim se në atë prani mbretërore në një tribunë tejet modeste prej dërrase, para korsive të Kampionatit Kombëtar të Notit të vitit 1938, Mbreti Zog nuk ka ardhur aty si një tifoz i notit, ndonëse ai e ushtronte bukur e mirë atë, por ka ardhur me një mision nxitës autoritorial. Nuk ka marrë me vete nipin e tij, princ Tatin e vogël, çka do t’ia thellonte praninë familjare në tribunë.

Ndonëse kjo do të ishte normale kur dihej se kështu ndodhte në mbretëritë, ceremonialiteti i të cilave mbërrinte deri në këtë status. Kësodore, Ahmet Zogu, i cili për këto punë njihte fort mirë shkollën mbretërore të Vjenës e të Stambollit, megjithatë asnjëherë daljet e tij publike në ngjarjet sportive nuk i shfrytëzoi për shitmendje të një sundimi vetjak. Ky Mbret kishte pritur gjithnjë së bashku me Patroneshën e sporteve, princeshën Myzejen, edhe Sportklub “Tiranën” në kurorëzimin e titullit të Kampionatit të parë Kombëtar të Shqipërisë në futboll më 20 korrik 1930, po për këto synime shtytëse atdhetare për zhvillimin e sporteve. Edhe pse pa një tribunë VIP. Kisha për të thënë se përdorimi i tribunës së ashtuquajtur VIP me tone familjare të drejtuesve të shtetit a qeverisë së një republike demokratike, nuk shkon dhe përmban tonet e një prepotence sfiduese të papranueshme.

Tash po më duket se me kësisoj “qëndrimi VIP” të sotëm, del më qartë tema e këtij shkrimi: “Rreziku i shfrytëzimit nacional-politik i Kombëtares së futbollit të Shqipërisë”. Dhe shkoj kështu, te tribuna qendrore e stadiumit “Air Albania” gjatë ndeshjes me Gjeorgjinë, ku ky shfrytëzimi mbetet shembullor. Kombëtarja e sotme e Shqipërisë, e cila është ndër më të fuqishmet që kemi pasur, po duket se po shfrytëzohet pikërisht për qëllime nacional-politike, kur me këtë përcaktim nënkuptoj një lloj vetëmadhështie nacionaliste e thirrur dhe e shfrytëzuar prej politikës, çka mëton, që përmes fitoreve të çojë popullin peshë. Siç shpërtheu kjo nacional-politikë qeveritare sidomos mbas fitimit të medaljeve të bronzta olimpike të herës së parë për Shqipërinë me dy sportistë “të rrëmbyer” nga Rusia. Dihet ndërkaq, se sukseset sportive i thërrasin fort ndjenjës kombëtare të një populli.

Valëviten flamujt e ushtojnë thirrjet, deri me këngë të ashtuquajtura atdhetare e britma që ndërsa të duket se lindin prej suksesit sportiv, në të vërtetë ato lindin prej një vetëmadhështie eprore aspak bindëse, e nxitur pikërisht prej qeveritarëve a funksionarëve të lartë sundues të tribunës të ashtuquajtur VIP. Kemi të bëjmë me një nacionalizëm politik, që mëkon të shfrytëzohet nga drejtuesit më të lartë qeveritarë, ministra, deputetë a funksionarë po të lartë, të cilët nuk vijnë gati kurrë në stadium, por vijnë vetëm kur luan Kombëtarja. Kërkojnë ta shfrytëzojnë kësisoj edhe tribunën VIP, duke nxitur një gëzim të madh popullor e gjoja një ndjenjë të lartë kombëtare. Sigurisht ne nuk mbërrijmë si në modelin e Slobodan Miloseviçit me të cilin identifikoheshin deri dhe tifozët e shfrenuar nacionalistë të Crvena Zvezdës, tribuna e të cilëve buçiste me këtë slogan: “Slobo, Srbine, Srbija je uz tebe” – “Slobo, Serb, Serbia është me ty”!

E pra, rezultatet e bukura të Kombëtares së Shqipërisë, e cila në tri edicionet e fundit dy herë ka shkuar në finalet e Kampionatit Europian, nuk ia kanë përmirësuar aspak jetën e tyre të vështirë shqiptarëve. Në të vërtetë, ky “stil VIP”, me dinakëri kërkon që t’i bëjë shqiptarët që ta harrojnë jetën e tyre problematike. Për çka anëtarët e atij që po e quaj “Klubi VIP”, kanë vërtetuar se nuk duan t’ia dinë. Bie fjala, assesi nuk ia kanë mundësuar vlerën e duhur jetike të nja gati 700.000 pensionistëve (një e treta e popullsisë) për të jetuar normalisht. Nuk kanë ndikuar madje as në ndalimin e krimit e korrupsionit. E, ndërkaq, duke shkuar te synimet sportive, për çudi këta anëtarë të “Klubit VIP”, të cilëve votat e gjysmës së popullit të Shqipërisë ua kanë siguruar të gjitha kompetencat, nuk kanë ndikuar aspak as dhe në fuqizimin e futbollit kombëtar brenda tokës së Republikës së Shqipërisë.

Më qartë, nuk kanë ndikuar aspak për të fuqizuar sado pak garën më të rëndësishme sportive kombëtare, që është Kampionati Kombëtar i Futbollit, sot i stadiumeve thuajse të boshatisura të vendit. Doemos edhe i boshatisjes së tribunës VIP në ndeshjet kampionale prej qeveritarëve, të cilët nuk denjojnë të humbasin kohë e t’i hedhin një sy, një sy të vetëm, ndeshjeve të Kampionatit Kombëtar të rënë tejet. Shpërtheu euforia e pakuptimtë nacionaliste mbas fitores në Pragë me Ukrainën. Çka i kaloi të gjitha përmasat.

Dhe u përshkuam kështu në tri dit të mirëfillta “nacional-politiko-futbollistike” të pandalshme. Gëzim, hare, deklarata plot buzagaze, sjellje fitimtarësh më të sigurt se kurrënjiherë, deri me guximin marramendës të vetësigurisë për fitoren e radhës me Gjeorgjinë. Dhe me pamjen deri në ngushtime vendesh të tribunës VIP, të pranisë tejet populluese të anëtarëve qeveritarë të “Klubit VIP”. Mirëpo, ja që nuk mbërritëm te fitorja tjetër. Çka është mëse normale në futboll. Shqipëria u mposht nga një skuadër më e mirë se ajo, që në këtë rast ishte Gjeorgjia, e cila në Kampionatin e Europës u rendit e 15-ta, para Shqipërisë, e cila u rendit e 21-ta. Një Gjeorgji që futbollin e ka pasur përherë sport kombëtar, e që thuajse e pat mbushur Kombëtaren e Bashkimit Sovjetik me titullarë të rangut botëror, të tillë si Paichadze, Gogoberidze, Meskhi, Metreveli, Khurtsilava, Machaidze, Kipiani, Gutsaev, Chivadze, Daraselia, Shengelia e plot të tjerë.

Çka do të thotë se kjo e jona ishte një humbje që nuk e mërzit aspak atë që e njeh këtë traditë. Ose mërzit anëtarët qeveritarë të “Klubit VIP”, sepse ua heq mundësinë që në mbarim të ndeshjes “fitimtare” të ngrihen e të qëndrojnë në këmbë e të duartrokasin fitoren, duke përfituar kështu, një kohë e dukje disi më të gjatë në tribunë nën shikimet, që ata mund t’i përjetojnë si “adhuruese” të anëtarëve të tjerë servilë të “Klubit VIP” aty afër. Ndërsa humbja në fjalë, përkundrazi, të fton të nxjerrësh mësime. Nuk dua që në këtë rast të përdor sloganin e konsumuar të shkrimeve tona, që thotë: “Në fund të fundit cila është Shqipëria e vogël, kaq janë mundësitë e saj”.

E pra, me këtë Kombëtare, sot kjo nuk shkon më. Nuk shkon sepse kjo Kombëtare nuk ka asnjë lojtar të kësaj Shqipërie të vogël. Ajo ka lojtarë të shteteve të tjera të Europës, por të kombësisë së prejardhur shqiptare, të cilët kanë zgjedhur të përfaqësojnë Shqipërinë. Ata nuk kanë punë me “vogëlsinë” e Shqipërisë. Nuk po shkoj larg, por po ndalvetëm te lojtarët, të cilët luajtën këto dy ndeshje të fundit. Ata vinin nga klube të rangut më të lartë europian, të tillë si Inter, Benfica, Lazio, Rangers, Grashoppers, Spartë e Pragës, Dinamo e Zagrebit e Lokomotiv e Moskës, sa për të përmendur disa. Dhe deri me plot 5 lojtarë të Serie A të Italisë, që është një prej kampionateve të më të fortë të botës. Pikërisht edhe me këtë moral të fabulës, kësaj Kombëtareje me etni europiane nuk i shkon përshtat as shfrytëzimi nacionalist, as ai politik, as ai qeveritar, as ai federalist dhe as ai publik. Publiku pra, populli, tifozët e marramendun, të cilët për çudi, si padashur, shpesh po i shërbejnë këtij shfrytëzimi nacionalpolitik, që na ka mbërritur falë sukseseve të Kombëtares. Papritmas, të duket se rreth mjedisit tonë Kombëtares po dëgjohet të tingëllojë thënia e famshme e gazetarit dhe shkrimtarit të madh polak Ryszard Kapuscinski (1932-2007): “Futbolli kontribuon për të ndezë edhe histerinë patriotike dhe për të fuqizuar pushtetin oligarkik”.

Dhe gëzimi që shpërthen i pamatë, me këngë e valëvitje, me qeleshe e shqiponjë (a thua se vetëm Shqipëria ka shqiponjën stemë) e me “O sa mirë me qenë shqiptar”. Për fat nuk ka mbërritur deri aty, siç mbërrinim në kohën e festimeve të regjimit, kur ngjitja e tij në tribunën qendrore (sot VIP) të stadiumit kombëtar “Qemal Stafa” e Enver Hoxhës, e bënte stadiumin të buçiste prej “pasionit” histerik të nënshtrimit ndaj udhëheqësit. Nuk kemi mbërritur deri këtu sot dhe qeveritari i lartë, ndonëse mund të përshëndesë ministra, deputetë e funksionarë aty pranë, nuk ka fatin t’i marrë ato brohoritje. Po t’i merrte kushedi se sa fort do t’i shfrytëzonte. Tash, papritmas, mbas humbjes, ka rënë qetësia e zhgënjimi. E edhe kjo është gabim. Humbja me Gjeorgjinë nuk është fundi i botës. E për fat, edhe falë saj, e patëm një përfitim.

Ndaloi përfitimin e shfrytëzimit nacional-politik të mundshëm, që falë fitores së mundshme të Shqipërisë, mund ta shpalosnin anëtarët e “Klubit VIP”. Morali na thotë që ndeshjet të mbesin ndeshje, që futbolli të mbesë futboll, që gëzimi i fitoreve apo hidhërimi i humbjeve, të mos shfrytëzohen për nacional-politikë. Që i emëruari për qeveritar apo funksionari i tribunës VIP të mos guxojë e të vijë në stadium për nacional-politikë, por të vijë pa pompozitet, brenda rregullave, etikës e protokollit zyrtar të pranisë në tribunën të ashtuquajtur VIP. Që mandej, javën tjetër, nëse qenka kaq fort atdhetar, ky qeveritar a funksionar i lartë, të ketë sinqeritetin e ndjenjës kombëtare e të marrë rrugën “e labirinteve” për te stadiumi i ri i ndeshjes Partizani–Dinamo. E të ulet aty, madje kryeulë prej ndjesisë së turpit kur sheh se në këtë ndeshje historike të futbollit kombëtar denjojnë të vijnë vetëm nja 900 shqiptarë. Dhe të mos guxojë të vijë te Kombëtarja për sa kohë Kampionati Kombëtar i Shqipërisë, për shkak të nivelit të tij të ulët – kjo edhe prej “fajeve” qeveritare – thuajse është braktisur prej shqiptarëve.

/Gazeta Panorama

Kampioni i unifikuar i botës në kategorinë e rëndë të boksit, ukrainasi Oleksandr Usyk, është liruar në aeroportin e Krakovit në Poloni, pasi ishte ndaluar më 17 shtator, tha presidenti i Ukrainës, Volodymyr Zelensky.

Një video e publikuar në rrjetet sociale shfaqi Usykun të lidhur me pranga në aeroport.

Nuk është e qartë pse u ndalua kampioni i botës në boks.

Usyk e përshkroi në Instagram ndalimin e tij të shkurtër si “një keqkuptim që u zgjodh shumë shpejt”.

Kampioni i botës në WBC, WBO dhe WBA, i cili e fitoi edhe medaljen e artë në Lojërat Olimpike Londra 2012, cilësohet hero kombëtar në Ukrainë.

Usyk e ka mbështetur publikisht qëndrimin e Ukrainës për t’i bërë ballë luftës së Rusisë në atdheun e tij. rel

Boksieri shqiptar, Amarildo Bakaj, vijon të mahnisë me performancën e tij, teksa mbrëmë triumfoi ndaj ganezit, Maluvi Folivi.

Në ndeshjen e zhvilluar në Londër, shqiptari ishte i papërmbajtshëm.

Pavarësisht se e nisi ndeshjen jo mirë dhe rivali po kryesonte me pikë, Amarildo Bakaj përmbysi gjithçka në raundin e katërt.

Një grusht i fuqishëm nga Bakaj bëri që ai të kthente gjithçka në favorin e tij duke e fituar në fund duelin. Goditja e fuqishme e boksierit shqiptar e detyroi ekipin e ganezit që të hidhnin flamurin e bardhë të dorëzimit në ring.

Kjo ishte ndeshja e 12-të në karrierë për Amarildo Bakajn, që nuk njeh asnjë humbje, por vetëm fitore.sn