Në kulmin e saj të prodhimtarisë, në vitet 1960-ave, thuhet se Kriporja e Ulqinit furnizonte 60% të ish-Jugosllavisë me kripë. Por, Kriporja privatizohet në vitin 2005 nën rrethana që disa i quajnë si tepër të dyshimta dhe që nga viti 2013 në atë kripore nuk prodhohet më kripë. Viti 2013 shënoi vitin që ndaloi prodhimi i kripës në Kriporen e Ulqinit dhe si rrjedhim, u pushuan nga puna të gjithë punonjësit e punësuar aty deri më atëherë. Mbetën pa punë, pra, shumë punëtorë vendas dhe Kriporja — dikur krenaria e Ulqinit — filloi degradimin e saj si përfundim i keq- menaxhimit. Ndërsa digat dhe makineritë kanë degraduar deri në atë pikë që jo vetëm jeta ekonomike e banorëve vendas është vështirsuar, por madje edhe jeta e zogjëve është rrezikuar — biodiversiteti — ku me qindra e mijëra shpendë, varësisht nga stina – shërben si mbarështrim, pushim dhe dimërim për qindra lloj zogjësh.

Megjithse Kriporja e Ulqinit është shpallur si një hapësirë e rëndësishme për zogjtë dhe shpendë të ndryshëm nga organizata “Bird Life International”, nën Konventën

e Bernës – autoritetet e shtetit malazez duket se me vendimin për të shtetëzuar dhe për të mbyllur Kriporen njëherë e përgjithmonë, ia kanë dalë që ky objekt ekonomik i rëndësishëm për punësimin e banorëve vendas me shumicë shqiptare dhe si strehim për zogjtë e mbrojtur nga konventat ndërkombëtare – të mos ekzistojë më si një burim i fuqishëm ekonomik për banorët e asaj zone, kryesihst e banuar nga shqiptarë. Një krim i vërtetë, me miratimin e shtetit, sipas disa vendasve, i cili ka rrezikuar jetën e qindra puntorëve dhe familjeve të tyre.

Por një vendim i mrekullueshëm ky, nga pikëpamja e autoriteteve shtetërore, natyrisht — që me mbylljen e Kripores – të zhdukin njerzit vendas duke i detyruar ata të largohen, të zbrazin trojet e tyre shekullore për një mbijetesë në mërgim. Por me mbylljen e Kripores, prishet edhe ekosistemi në atë zonë, që po rrezikohet edhe ekzistenca e shumë llojeve të zogjëve që jetojnë ose frekventojnë hapësirën e asaj zone.

Ulqinakët e dikurshëm citohen të kenë thënë për rëndësinë e Kripores, se pa bukë disi jetohet, por pa kripë, jo! Kështu pra, falimentimi dhe mbyllja/shtetëzimi i Kripores së dikurshme të Ulqinit është kthyer në një tragjedi ekonomike për qindra vendas me shumicë shqiptare që kanë punuar në atë kripore ndërsa përbën edhe një rrezik të dukshëm për zogjtë dhe ekosistemin në përgjithsi. Por duket se mbrojtja e zogjëve dhe ekosistemit në atë Kripore ka tërhequr interesimin e ndërkombëtarëve, por jo edhe interesimin për fatin dhe mirëqenjen ekonomike të banorëve vendas për të cilët Kriporja e Ulqinit ishte, për shumë dekada, një burim i rëndësishëm punësimi e mbjetese ekonomike për bukën e gojës, për ta dhe familjet e tyre. Ekoturizmi nuk do të prodhojë kurrë qindra punësime për vendasit siç siguronte dikur Kriporja e Ulqinit.