Kënga XIX e Milosaos

Më të rar’ të dimërit,

vajta bashkë me tim vëllezër

te stani i Marlules,

i pritur ka mot. Bariu

ngrohu qumësht e rrëmbyer,

syt’ me lotë: – Ha, trim i bardhë!

Yt gjysh, kur vinte, nuk donte

veç qumësht të ngrohtë;

pastaj, gjer të gdhihej,

ushtrinë e harronte.

Pa kreni dhe i trishtuar

rrija si në vend të huaj.

Fjetën tim vëllezër.

Delet që zhurmonin,

gjumin ma këputnin.

Kur u çova për së pari,

nga Mbuzati hënëza

sipër detit llamburinte.

Kur u çova për së dyti,

ylli s’ish duke vështruar

njerëzit e bishat që flinin,

por u takste deleve

net me fate të mëdha.

Kur u çova për së treti,

hëna kishe perënduar;

ndonjë ka, aty-këtu,

po kulloste kodrave

gjysmë të zbardhuara.

Kur të katërtën u zgjova,

delet tona ishin hapur

lumenjve të kaltër.

Mua më zu malli i katundit.

Dola poshtë shesheve,

që ishin lagur: kish dëborë

të pashkrirë, të përhapur

nën hijen e shkurreve,

e vashën kryegështenjë

njoha e udhë e katundit,

njoha shtatin plot hir,

spikun e kaltër të fustës;

e takova nëpër zhugat.

TRIMI: Se të vije somenatë

gjer këtu nuk e pandeha.

VAJZA: Pse, s’ka ardhur tjera herë?

S’patëm me kë t’u dërgojmë

bukën vllezërve. “Shko, mblidh

dhe dy skorje”, më tha mëma.

Sonte mos fjete më truall?

TRIMI: Afër zjarrit i mbuluar.

VAJZA: Bobo! s’mund të vije

mbrëmë në shtëpi?

TRIMI: Te shtëpia ime vajza kryegështenjë

tani më s’po duket.

VAJZA: Sa ka dielli që rron,

mos, kur ulet mbrëmanet,

vetëm s’rri?

TRIMI: Kur të kthej në dhe të huaj,

ngopmu ti, moj zemërgure,

si të huaj të më dish!

TRIMI: E përse?… Ne pran’ e pranë ecnim.

Ajo u përmbajt e pastaj sytë e

përlotur i ktheu nga plepat anësh.