STIRKOFF

– Ulu, Stirkoff.
– faleminderit, zotëri.
– zgjati edhe këmbët.
– shumë i sjellshëm nga ana juaj, zotëri.
– Stirkoff, më kanë thënë se ke shkruar artikuj mbi drejtësinë, mbi barazinë; edhe mbi të drejtën për gëzimin dhe për mbijetesën. Stirkoff?
– urdhërozotëri.
– mendon se do të ketë ndonjëherë një drejtësi totale e të arsyeshme mbi fytyrë të dheut?
– jo tamam, zotëri.
– po atëherë pse shkruan gomarllëqe? je gjë i sëmurë?
– ndihem keq këto kohët e fundit këtyre anëve, zotëri, sikur po çmendem.
– pi shumë, Stirkoff?
– natyrisht, zotëri.
– dhe bën mistrecërira?
– vazhdimisht, zotëri.
– si?
– nuk kuptoj, zotëri.
– pra, si i bën ato?
– katër pesë vezë dhe një gjysmë kile mish i shtypur në një vazo lulesh me qafën mbrapa duke dëgjuar Vaughn Williams o Darius Milhaud.
– prej xhami?
– jo, prej tamami, zotëri.
– doja të thoshja, vazoja është prej xhami?
– natyrisht jo, zotëri.
– je martuar ndonjëherë?
– shumë herë, zotëri.
– ulu, Stirkoff.
– faleminderit, zotëri.
– E çfarë nuk ka shkuar mirë?
– gjithçka, zotëri.
– cila ka qenë derr copa më e mirë që të ka rënë në dorë ndonjëherë?
– katër pesë vezë e një gjysmë kile mish të shtypur në një…
– dakord, dakord!
– si urdhëroni.
– por a e kupton se dëshira jote për drejtësi dhe për një botë më të mirë është vetëm një sebep për të fshehur dekadencën, turpin dhe dështimin që është brenda teje?
– epo.
– babai yt ishte i keq?
– nuk e di zotëri.
– ç’do të thuash me nuk e di?
– dua të them se është zor të bësh krahasime. shiko, unë nuk kam pasur vetëm një baba.
– po përpiqesh të bësh rrufjanin me mua, Stirkoff?
– oh, jo, zotëri: siç e thoni ju drejtësia është e pamundur.
– ti e rrihje babain tënd?
– punonin me turne.
– mendoja se ke pasur vetëm me një baba.
– si të gjithë, doja të thoja se ndërroheshin tek nëna ime.
– të donte mamaja jote?
– isha vetëm një zgjatim i qenies së saj.
– e si mund të jetë ndryshe dashuria?
– sheshi publik i mirëfilltë
—
NJË BIRRË TEK BARI NË QOSHE

Nuk e di sa vjet kanë kaluar, nëse pesëmbëdhjetë apo njëzet. Po rrija në shtëpi, ishte një mbrëmje e nxehtë vere dhe ndihesha i fikur.
Dola nga dera dhe e gjeta veten në rrugë. Ora e darkës tashmë kishte kaluar për shumë familje, të cilat tani ishin fushuar pranë televizorëve të tyre. Po ecja përgjatë shëtitores. Nga ana tjetër e rrugës ishte një bar i lagjes, në një ndërtesë të vjetër druri të ngjyer jeshil e bardh.
Hyra. Pas një jete të tërë të kaluar në bare, këto kishin humbur për mua çdo gjë zbabitëse. Kur kisha dëshirë të pija diçka, shkoja në pijeotre, blija çfarë kisha për të blerë dhe pastaj kthehesha në shtëpi dhe pija në vetmi.
Hyra dhe u ula mbi një fron larg turmës. Nuk ndihesha keq, thjesht ndihesha jashtë loje. Por nëse më vinte dëshira të dilja, ky ishte i vetmi vend ku unë mund të shkoja. Në shoqërinë tonë, pjesa më e madhe lokaleve interesante ose është kundër ligjit, ose është tepër i shtrenjtë. Porosita një shishe birrë dhe ndeza një cigare. Ishte një bar si shumë bare të tjera të lagjes.
Ardhësit njiheshin të gjithë mes tyre. Tregonin hoka të ndyra dhe shikonin televizor. Ishte një grua e vetme brenda, plakë, e veshur në të zeza, me një parrukë të kuqe në kokë. Kishte në qafë nja dymbëdhjetë gjerdanë dhe ndizte cigare pas cigaresh. Fillova të ndjej disi mall për dhomën time e vendosa të kthehem sapo të mbaroja birrën. Një kallëmkusur hyri në lokal dhe u mblodh kruspull bri meje. Nuk i ngrita sytë për ta parë, nuk më interesonte, por nga zëri e kuptova se ishte pak a shumë i moshës sime.
Ishte i njohur atje brensa. Baristi iu drejtua duke e përmendur me emët dhe do klientë e përshëndetën. Qëndroi i ulur pranë meje me birrën e tij për nja tre katër minuta, pastaj tha: “Ej, si ia kalon?”
“Ia kaloj.”
“Je i ri në këtë zonë?”
“Jo.”
“Nuk të kam parë kurrë këtu.
Përktheu: SKËNDER BUÇPAPA