Me një histori të gjatë të terrorizmit të brendshëm, Shtetet e Bashkuara kanë hyrë në një fazë të rrezikshme në të cilën polarizimi politik në rritje ka të ngjarë të nxisë dhunë të mëtejshme. Ndërsa terrorizmi fetar nga xhihadistët e huaj dhe të brendshëm është në rënie, terrorizmi politik është në rritje. Megjithëse fajtorët kryesorë të kësaj janë supremacistët e bardhë, terrorizmi ultra i djathtë do të frymëzojë gjithashtu terrorizmin ultra të majtë, veçanërisht nëse në trajtimin e militantëve të djathtë nga qeveria shihen dobësi.

Gjatë dekadave të fundit, SHBA ka përjetuar terrorizëm nga i gjithë spektri politik. Terrorizmi i kahut të majtë dominonte në vitet 1960 dhe 1970, me grupe radikale, si Weather Underground, të cilët vinin bomba në mënyrë periodike për të protestuar kundër “imperializmit amerikan” dhe përfshirjes së SHBA në luftën në Indokinë, si dhe për të shfaqur kundërshtinë e tyre ndaj autoritetit/grupimit/ sistemit politik.

Gjatë viteve 1980 dhe 1990, terrorizmi i djathtë anti-sistem ishte më i përhapur. I ashtuquajturi “Unabomber”, Ted Kaczynski terrorizoi kombin me një numër bombash të paketuara, pas lëshimit të një deklarate antiqeveritare/ “fletë-rrufeje” kundër qeverisë. l vetmi akt terrorist më shkatërrues para 11 shtatorit 2001 ishte shpërthimi në qytetin Oklahoma në prill 1995. Dy simpatizantë të lëvizjeve militare dhe armiq të përbetuar të sistemit hodhën në erë një ndërtesë qeveritare me një kamion-bomb, ku mbetën të vrarë 168 njerëz dhe u plagosën mbi 680 të tjerë.

Shumica e sulmeve me bomba ose vrasjet masive janë të nxituara nga ideologjitë, edhe nëse ata (sulmuesit) nuk janë të lidhur me ndonjë grup politik të caktuar dhe janë kryer nga operatorë të vetëm. Simpatizantët e grupeve radikale raciste si KKK (Ku Klux Klan) kanë sulmuar sinagogat hebraike dhe kishat afrikano-amerikane, dhe në disa raste kanë masakruar anëtarët e kongregacionit/ klerikët.

Në klimën aktuale politike thellësisht të ndarë, kërcënimi terrorist ka hyrë në një fazë të re. Me rritjen e racizmit dhe ksenofobisë, një reagim militant i majtë duket gjithnjë e më i mundshëm.  Vërtet, sulmuesi i Dejtonit, i cili vrau nëntë civilë më 4 gusht, ishte një radikal i majtë i vetë-deklaruar, i cili, në rrjetet sociale, protestonte kundër autoritetit centrist ose “gjeneratës së Bidenit”. Ashtu si supremacistët racistë besojnë në një utopi të ardhshme të bardhë, ultra-e majta është e bindur për (ardhjen) e një të ardhme utopike socialiste.

Për herë të parë në historinë moderne të Amerikës, ekstremistët e dhunshëm dhe terroristët po pretendojnë që janë aktivë në emër të Shtëpisë së Bardhë dhe jo kundër qeverisë. Janë krijuar një numër rrjetesh militante, që mbrojnë virtytet e nacionalizmit të bardhë dhe të përparësisë etnike dhe të cilët janë të gatshëm për t’u përfshirë në sulme të dhunshme ndaj protestuesve të majtë dhe antifashistë, siç u dëshmua në Charlottesville, dy vjet më parë. Ata janë ekuivalentët e djathtë radikalë të grupeve anti-kapitaliste dhe anti-globaliste që kanë ndërmarrë sulme të dhunshme në institucione të tilla si Banka Botërore.

Sulmet e fundit terroriste në El Paso dhe Dayton mund të jenë maja e një ajsbergu që po shkrihet ndërsa polarizimi në politikën amerikane po nxehet/rritet me afrimin e sezonit zgjedhor. Klima e frikës dhe urrejtjes po përkeqësohet nëpërmjet fjalimeve, komenteve dhe tweet-eve që poshtërojnë dhe dehumanizojnë/shpërfytyrojnë kundërshtarët politikë, përshkruajnë pjesë të mediave si armiq të përbetuar dhe u japin “mish të kuq”/ushqim për shijen e tyre aktivistëve militantë.

Si asnjë president tjetër në historinë moderne të SHBA, Trump ka gjeneruar si devotshmëri ashtu dhe armiqësi njëkohësisht. Disa nga mbështetësit e tij janë të mendimit se institucioni “shtet i thellë” kërkon ta shtypë dhe ta rrëzojë, ashtu si është e qartë në hetimin e komplotit rus. Nga ana tjetër, kundërshtarët më militantë të presidentit janë të zemëruar nga institucionet që lejojnë Trump të rrijë në detyrë. Në mënyrë paradoksale, ultra të djathtët dhe ultra të majtët bien dakord, pasi të dy palët e shohin veten në luftë kundër centrizmit të moderuar dhe pluralizmit demokratik.

Në mes të ultra-të majtës, Trump karikaturohet si një injorant sadist dhe përkrahësit e tij si racistë të tërbuar. Një përgjithësim/vulgarizim/thjeshtësim  i tillë mund të kontribuojë në justifikimin e akteve të terrorizmit kundër përkrahësve të presidentit në evente publike në qytetet që votuan kryesisht për të. Kjo ka të ngjarë të provokojë hakmarrje të dhunshme nga e djathta ekstreme. Përgjatë historisë moderne, fashistët dhe komunistët kanë mbajtur një marrëdhënie simbiotike/ të ndërvarur me njëra-tjetrën dhe një marrëdhënie parazitare me shoqërinë.

Polarizimi politik nxitet nga teoritë e komplotit dhe dezinformimi i plotë, të cilat agjencitë e inteligjencës së Moskës do të ndihmojnë të promovohen për të thelluar ndarjet sociale të Amerikës. Për shembull, pretendimi se nacionalizmi i bardhë është një hile mashtruese e demokratëve për të diskredituar republikanët do të shërbejë për të kamufluar dhe legjitimuar radikalizmin, duke e zhdukur gjithnjë e më shumë qendrën politike.

SHBA është duke ndërmarrë një trajektore kombëtare të rrezikshme dhe po përballet me një zgjedhje të vështirë në të dy anët e ndarjes politike që po thellohet. Republikanët dhe demokratët e boshtit qendror mund të monitorojnë, ekspozojnë dhe neutralizojnë ekstremistët e dhunshëm në radhët e tyre si dhe përgjatë krahëve të tyre, ose ata mund të lejojnë që ideologjitë radikale të konsumojnë shoqërinë amerikane.

Janusz Bugajski

AMERICAN TERRORISM ALERT

With a long history of domestic terrorism, the United States has entered a perilous phase in which widening political polarization is likely to fuel further violence. While religious terrorism by foreign and domestic jihadists has subsided, political terrorism is on the rise. Although the major culprits are white supremacists, ultra-right terrorism will also inspire ultra-left terrorism particularly if the government is seen as weak in dealing with rightist militants.

Over recent decades, the U.S. has experienced terrorism from across the political spectrum.Left-wing terrorism was prominent in the 1960s and 1970s with radical groups such as the Weather Underground periodically planting bombs to protest against “US imperialism” and American involvement in the war in Indochina and to demonstrate their defiance of the political establishment.

During the 1980s and 1990s, rightist anti-establishment terrorism became more prevalent. The “Unabomber” Ted Kaczynski terrorized the nation with several package bombs following the release of an anti-government diatribe. The most destructive single terrorist act before 9/11 was the Oklahoma City bombing in April 1995. Two sympathizers of the militia movement and sworn enemies of the establishment blew up a government building with a truck bomb and killed 168 people and injured over 680.

Most bomb attacksor mass shootings are ideologically driven even if they are not tied to anyspecific political group and are conducted by single operators. Sympathizers of radical racist groups such as the KKK have attacked Jewish synagogues and African-American churches and in some instances slaughtered members of the congregation.

In the current deeply divided political climate the terrorist threat has entered a new phase, with racism and xenophobia on the rise and a militant leftist reaction looking increasingly likely. Indeed, the Dayton gunman who murdered nine civilians on 4 August was a self-professed radical leftist rebelling against the centrist establishment or “Biden generation” on his social network. Just as racist supremacists believe in the coming white utopia the ultra-left is convinced of a future socialist utopia.

For the first time in modern American history, violent extremists and terrorists are now claiming to be active on behalf of the White House and not against the government. Several militant networks have emerged asserting the virtues of white nationalism and ethnic exclusivity, and willing to engage in violent attacks on leftist and anti-fascist protestors, as witnessed in Charlottesville two years ago. This is a radical right equivalent of the anti-capitalist and anti-globalist groups who have spearheaded violent assaults on institutions such as the World Bank.

The recent terrorist attacks in El Paso and Dayton may be the tip of a melting iceberg as polarization in American politics is heating up with election season approaching. The climate of fear and hate is exacerbated through speeches, commentaries, and tweets that belittle and dehumanize political opponents, depict parts of the media as sworn enemies, and give red meat to militant activists.

Trump has generated both devotion and hostility like no other President in modern U.S history.Some of his backers propound the notion that the “deep state”establishment seeks to stifle and overthrow him, as evident in the Russian collusion probe. Conversely, the President’s more militant opponents are angry at the establishment for allowing Trump to remain in office. Paradoxically, the ultra-right and ultra-left are in agreement, as both see themselves at war against moderate centrism and democratic pluralism.

Among the ultra-left, Trump is caricatured as a sadistic ignoramus and his supporters as rabid racists. Such simplification can contribute to justifying acts of terrorism against the President’s supporters at public events in districts that predominantly voted for him. This would likely provoke violent retaliation from the extreme right. Throughout modern history fascists and communists have maintained a symbiotic relationship with each other and a parasitic relationship with society.

Political polarization is fuelled by conspiracy theories and outright disinformation, which Moscow’s intelligence agencies will help promote to deepen America’s social divisions. For instance, the claim that white nationalism is a hoax perpetrated by Democrats to discredit Republicans will serve to camouflage and legitimize radicalism while increasingly hollowing out the political center.

The U.S. is embarking on a dangerous national trajectory and confronts a stark choice on either side of the deepening political divide. Mainstream Republicans and Democrats can either monitor, expose, and neutralize the violent extremists in their ranks and along their flanks, or they can allow radical ideologies to consume American society.

Rrëfimi i nipit Luigj Gjergji: “Isha me nënën, Lizën dhe gjyshen Nushë, kur pashë trupin e Bernardinit të hedhur përdhe, me veladonin gjithë gjak të ngjitur për trupi”

Quhej “Frati e Kangëve”, se kështu e kishte pagëzuar shkrimtari i madh, Ernest Koliqi. Ishte Át Bernardin Palaj, i cili pati një fund tragjik. Ai ndërroi jetë për shkak të torturave në hetuesitë komuniste. Është rrëqethëse historia e rrëfyer nga nipi i tij, Luigj Gjergji, i cili ruan imazhet e ditës së fundit të Át Bernardinit, ashtu i shtrirë përtokë, brenda mureve të hekurta të burgut të sajuar për françeskanët, me veladonin e gjakosur e ngjitur pas trupit të vdekur. Át Bernardini la pas historinë e jashtëzakonshme të një njeriu pasionant, që i dha kaq shumë atdheut të tij.

“Nuk dij se kush patë thanë që gjithkund në botë poetët këndojnë për popullin, e vetëm në Ballkan populli këndon për poetët. Deri tash për mue poeti ma i madh i Shqipnisì asht populli i ynë”, pati shkruar Ernest Koliqi për fratin e Palçit, Át Bernardin Palaj. Koliqi i kishte kushtuar një artikull të zgjeruar në numrin 5-8 të revistës “Shêjzat” 1972.

Át Viktor Demaj, sjell në vëmendje shumë detaje të jetës dhe veprës së Át Bernardin Palajt, përmes një portreti që ka publikuar pak vite më parë.

Át Palaj, folklorist

Si mbledhës i folklorit Át Bernardini, nuk është mjaftuar vetëm me marrjen nga goja e popullit dhe sistemimin e këngëve të kreshnikëve të ruajtura gjatë shekujve nëpër Malësi dhe të transmetuara brez mbas brezi, por është shtrirë më gjerë në këtë fushë, duke na folur edhe për mite dhe legjenda që gjendeshin në zona të thella malore, kryesisht në Dukagjin. Mbledhja e këtyre zakoneve, dokeve dhe traditave të bukura të jetës etnike dhe familjare shqiptare, e kanë shtyrë të shohë, të ruajtura, trashëgiminë, përkatësinë dhe identitetin Iliro-Thrak të shqiptarëve.

Për të vërtetuar këtë pohim, po marrim një pjesë studimi të tij, e botuar nga Instituti i Studimeve Shqiptare në Tiranë, titulluar: “Studime dhe tekste, Dega juridike Tiranë” 1943, fq. 122-126. Ja çka shkruhet aty për festën e gjithëmbarshme të ditës së verave, që për të mund të kishte gjenezë ilire:

Studimet mbi letërsinë klasike dhe moderne, si dhe studimet mbi veprat e albanologëve gjermanë, bënë që ai të kishte një kulturë solide dhe të madhe. Por, një ndihmesë të madhe dha edhe në mbledhjen e Kangëve të Kreshnikëve, të botuar për herë të parë në vitin 1937, dhe të ribotuar nga botimet françeskane, në 2005, dhe ribotuar në vitin 2007. Ja se çfarë shkruan Át Palaj me bashkautor një tjetër korife të dalë nga “Shkolla Franceskane” Át Donat Kurtin në lidhje me rëndësinë e këngëve të Kreshnikëve:

“Kangët e vjetra, qi njifen prej malcosvet janë nën emnin “kangë kreshnikësh, kangë të moçme, kangë lahute” janë visari ma i çmueshmi i gjuhës, shprehja ma e gjalla e shum ndiesive bucare e përfytyrimi typik i fizjonomis së kombit t’onë” (shih: Át B Palaj dhe Át D Kurti., Visaret e Kombit, botim II, Shkodër Botime Françeskane 2005, fq. IX).

Át Palaj, historian

Tani do të flasim për kontributin e Át Bernardin Palajt në lamin e historisë shqiptare. Ndër studimet e tij historike, mund të cilësojmë disa që janë më të rëndësishme si: “Studime dhe dokumente rreth dioqezit të Pultit”, shkrime dhe studime dokumentesh, që janë të botuara në revistën “Hylli i Dritës”. Por me mjaft interes, janë edhe studimet: “Lufta shqiptare kundër pushtuesit turk”, (dorëshkrim i pabotuar), “Kryengritja e Dukagjinit që përfshin vitet 1926-1928” (dorëshkrim i pabotuar), “Ditar shënimesh” (dorëshkrim i pabotuar), “A janë Shqyptarët autokton?” (dorëshkrim i pabotuar) dhe “Ça hoqme na katolikët për Shqypni” (dorëshkrim i pabotuar).

Ndër historianët që ka nxjerrë “Shkolla franceskane”, jemi mësuar të dëgjojmë për “Maestron” e historisë, Át Marin Sirdanin. Por, siç duket nga shkrimet e lëna, kjo fushë ka tërhequr edhe Át Palajn. Shumë kanë shkruar për fillimet e robërimit të Shqipërisë nën pushtuesin e ardhur nga Azia, duke e konsideruar një periudhë mjaft të zymtë, të errët dhe të prapambetur për Arbërinë. Ndër këta studiues, spikat edhe emri i “Fratit të Kangëve”. Në studimin “Lufta Shqiptare kundër pushtuesit turk”, ai trajton këto tema: “Gjendja e përgjithshme kishtare prej vjetes 1468 – 1650”, “Largimi i rregulltarve e i bujarve prej Shqypniet”, “Salvimet e turkut”, “Jeta e popullit e e klerit katolik”, “Kryngritja e katolikve”, dhe “Gjendja e Françeskave mrenda kësaj kohe”. Siç shihet nga trajtimi i çështjeve, ky dorëshkrim është lëndë e parë për studimin e asaj periudhe të errët të historisë së Shqipërisë.

Ditari i Át Bernardin Palajt

Mes viteve ‘20 dhe ‘30 të shekullit të kaluar, kanë ndodhur shumë ngjarje që kanë lënë gjurmë të paharruara në kujtesën e popullit shqiptar. E kujtojmë me nostalgji qeverisjen e shkurtër, por demokratike të Fan Nolit të vitit 1924. Kjo qeveri që solli dhe ringjalli shumë shpresa të bashkëkohësit, nuk zgjati shumë, duke ia lënë vendin Ahmet Zogut që i ndihmuar nga serbët, përmbysi qeverinë e Nolit.

Të gjitha këto ngarje i gjejmë të renditura në formë ditari, nga Át Bernardin Palaj. Ky ditar sjell të vërteta dhe fakte të reja për ta njohur më mirë atë kohë. Një studim tjetër që paraqet fakte dhe realitete të dhimbshme, janë kujtimet e Át Bernardin Palajt për Revolucionin e Dukagjinit kundër qeverisë zogiste. Ndër faqet e historisë, anashkalohet kjo vuajtje e popullit të Dukagjinit që zgjati për rreth dy vjet. Më lart, kemi thënë se Át Palaj studioi folklorin, zakonet, doket dhe besimet e shqiptarëve, sepse në ato ai pa tradita të lashta ilire. Pikërisht duke u nxitur nga kjo, ai bëri edhe një studim të shkurtër sintetik dhe plot ngjarje të reja në lidhje me çështjen se “A janë shqiptarët autoktonë?”.

Jetëshkrimi i Át Bernardin Palaj

Át Bernardini lindi në Shkodër, më 2 tetor 1894, në një familje të thjeshtë malësore, nga Shllaku. Studimet i filloi në shkollën fillore të etërve françeskanë, e drejtuar në atë kohë nga Át Gjergj Fishta. Studimet gjimnazore i kreu po pranë etërve françeskanë, ndërsa liceun e kreu në Salzburg, e ato teologjike e filozofike, në Innsbruck. Gjatë studimeve, ai tregoi një interes të veçantë për studimet shqiptare, si dhe për autorët e huaj që studiuan zakonet, gjuhën, doket shqiptare. Kryesisht e tërhiqnin albanologët gjermanfolës. Për disa vjet, mësoi në Liceun “Illyricum”, pastaj shërbeu në famullitë e Toplanës, Palçit, Shalës, Bushkashit dhe të Rubikut.

Fundi tragjik i jetës së tij

Në fund të Luftës, i zhgënjyer, tashmë pas përpjekjeve të pashpresa të trupave nacionaliste dhe perëndimore për të formuar një shtet të bazuar në lirinë dhe të drejtat e njeriut, duke e parë rrezikun eminent që po i vërsulej si një bishë e egër nga të vetëshpallurit shpëtimtarë të Shqipërisë, i turbulluar në shpirt, i thotë një tjetër miku të tij, albanologut profesor Karl Gurakuqit: “Do të tërhiqem në nji famullì të maleve të mija të dashtuna – më tha gadi me lotë ndër sy – dhe aty ku mbahet gjallë fryma e shpirtit arbnuer, në kontakt me popullin e thjeshtë, do të vijoj punën e nisun tash sa e sa vjet, tue gjurmue në historinë, në folklorën e sidomos në Kanunin. Do të përplotësoj e do të sistemoj rapsodit, qi unë i kam mbledhë me kujdes tash sa kohë”.  Sa mbresëlënëse dhe rrëqethëse kjo bisedë konfidenciale mes dy dijetarësh.

Por fatkeqësisht, në moshën 51-vjeçare, puna e tij shkencore, si dhe aktiviteti i tij fetar u ndërpre barbarisht, kur për asye absurde, e arrrestuan në Kuvendin e Rubikut me 22. 10. 1946. Pikërisht këtu në Rubik, i shkruan Át Jak Marlekajt një letër, ku i kërkon që ta paraqesë para botës së lirë vuajtjen dhe vrasjet makabre të sa e sa intelektualëve shqiptarë në mënyrë të padrejtë, vetëm për faktin se ishin pionerë të mendimit të lirë dhe demokratik. Në këtë letër, origjinali i së cilës ruhet pranë arkivit françeskan në Shkodër, Palaj shkruan: “I dashtuni P. Jakob, jena në gazep të Zotit. Thueju miqve t’ikun andej qi t’orvaten me sa të munden për me na pshtue prej këtij kobit. Ka nji, ka nji, po na qesin faret të gjithve. Bâne të njoftun mjerimin t’onë ku të dijësh. Të fala B.dini, 20. IV. 1946”.

At Bernardin Palaj vdiq në tortura, më 2 dhjetor të vitit 1946. Ja si e rrëfen nipi i tij, Luigj Gjergji, momentin kur e ëma e At Bernardinit, pa birin e saj të shtrirë përdhe i vdekur nga torturat komuniste.

“Ne na lajmëruan që të shkonim tek Kuvendi për ta parë dhe aty vajtëm: unë me nënën, Lizën dhe gjyshen, Nushën. Ne nuk na lejuan që të futeshim brenda oborrit të Kuvendit, por na hapën paksa portën e jashtme dhe nga aty pamë trupin e Bernardinit të plandosur përdhe me veladonin gjithë gjak të ngjitur për trupi. Njerëzit e Sigurimit na thanë se ai kishte pasur vdekje natyrale dhe na dhanë disa plaçka e sende të tija personale krejt të parëndësishme. Por, e vërteta qëndronte krejt ndryshe, sepse vdekja e tij kishte ardhur nga torturat dhe sëmundja e tetanozit që i ishte shpifur atij ato ditë nga teli me gjëmba që i kishin lidhur duart. Ne kërkuam që të merrnim me vete kufomën e tij për ta varrosur, por ata nuk na e dhanë e pas disa minutash na përzunë nga aty. Që nga ajo ditë ne nuk mësuam dot asnjë të dhënë se ku e kishin varrosur trupin e tij, por pas pesë vjetësh, u hap fjala se At Bernardinin së bashku me gjashtë klerikë të tjerë që i kishin mbytur në tortura, i kishin varrosur në gropën e gëlqeres aty në një skaj të Kuvendit françeskan. Po kështu krahas këtij lajmi ne na thanë se trupi i At Palajt ishte groposur në një vënd me trupin e Dom Lazër Shantojës, brenda murit rrethues të Kuvendit. Por të gjithë këto ishin vetëm fjalë nga njerëz dashamirës, sepse faktikisht eshtrat e At Bernardinit familja jonë nuk ka mundur t’i gjej dot edhe sot e kësaj dite”, e përfundon rrëfimin e tij Luigj Gjergji.

Kujto.al

– Atdheu është vatra familjare, gardhi, era e mirë e shtëpisë, vendi ku e ndien veten të barabartë dhe të respektuar, bash atje ku të zë gjumi rehat. Do hash ndonjë të sharë, por të jesh i sigurt që e ke pasur hallall.

– Atdheu është gjuha, rrugicat, dialekti, ëndrrat, përrallat, hartimet, dashuritë e para dhe ato të munguara, librat e shkoqur erëmirë.

– Atdheu është dhimbja jote. Është pafuqia dhe fuqia jote. Është pikërisht ajo që ti do të doje të ishte më mirë.

– Atdheu është gjeni yt, mëkatet e tua, mëritë e tua, dashuritë e tua, tradhtitë e tua.

– Atdheu është edhe me ngjyra: Flamuri, Kuqezia, Pavarësia, heronjtë, bëmat… Por mos harro, kanë ardhur kohë të tjera, që kanë nevojë për punë dhe jo për legjenda.

– Atdheu është edhe stinë. Nganjëherë na lodh me zymtësinë, apo me shiun, dhe herë të tjera na ngazëllon me beharin e parakohshëm që vjen befas. Atdheu është ai, vetmitar, i paparashikueshëm.

– Atdheu nuk do brohoritës. Më të famshmit brohoritës nuk kanë pasur fat të mirë.

– Atdheu nuk i do ata që shkojnë nga salla e bilardos drejt e në stadiumin ku mëtojmë të jemi edhe ne. Atdheu na kërkon në radhë të parë punë dhe mend. Si i bëhet?

– Atdheu është ai vend i mrekullueshëm ku na kanë mësuar se më e mbara udhë është të shtojmë miqtë dhe jo armiqtë.

– Nga Atdheu dhe historia e tij e gjatë kemi mësuar se ai nuk do që të fshihemi pas tij. Kjo duhet të jetë e pandershme.

– Atdheu është zemërgjerë, ai na i fal edhe mëkatet tona, dhe të të tjerëve, vetëm e vetëm që njerëzia të jenë mirë.

– Atdheu hera-herës na kujton: Kujdes të korrat!

– Atdheu është ajo gjë që të mungon sa herë që thua me krenari “I am Albanian”.

– Atdheu hap punë, shpresë dhe jo sherre.

Sigurisht që edhe Atdheu ka një cak, ka një limit deri në të cilin mund të na falë mëkatet. Mjaft na ka duruar! Më e para nga të gjitha është se ne duhet të jemi më kokunjur në krenarinë tonë të pabazuar në themel.

Është bazike, nisur nga historia e kulturave njerëzore, që popujt që arrijnë të njohin veten e tyre, njësoj si njerëzit, e kanë jetën më të mbarë, përkundrazi, popujt, që merren me lapidarë, himne, simbole lloj-lloj dhe aspak me thelbin e gjësë, ahere atyre do t’u duhet një rrugë e gjatë drejt përparimit.

Sido që të jetë: Rroftë Atdheu ynë! Kjo për ne. Por rrofshin të gjithë për atdhetarët e tjerë!

Mediat amerikane po raportojnë se presidenti i Shteteve të Bashkuara, Donald Trump, ka diskutuar me ndihmësit e tij, mundësinë e blerjes së Groenlandës nga Danimarka, megjithëse disa ndihmës të Shtëpisë së Bardhë thonë se biseda nuk ishte serioze.

Wall Street Journal më 15 gusht raportoi se Trumpi “ka shprehur vazhdimisht interes” për blerjen e Groenlandës, një territor autonom danez.

“Trumpi ka pyetur këshilltarët nëse SHBA-ja mund të përvetësojë Groenlandën, e vlerësuar si territor me interes për burimet e saja të shumta dhe rëndësinë gjeopolitike dhe, sipas dy burimeve, Trumpi ka kërkuar nga këshilltarët e Shtëpisë së Bardhë që të shqyrtojnë idenë”, raportoi WSJ.

Raporti, duke përmendur burime pa emër, thotë se disa nga këshilltarët e Trumpit e kanë mbështetur idenë si një veprim të mirë ekonomik, ndërsa “të tjerët e hodhën poshtë atë”.

Grenlanda ka një popullsi prej rreth 56.000 njerëz dhe është një pjesë vetë-qeverisëse e Danimarkës. Pushteti vendor merret me punët e brendshme, por politikat e jashtme dhe ato të sigurisë trajtohen në Kopenhagë.

Shtetet e Bashkuara kanë tashmë një bazë masive ushtarake në Grenlandë.

Zyrtarët amerikanë ose danezë nuk e komentuan menjëherë raportet.

Në vitin 1946, Shtetet e Bashkuara u ofruan të blinin ishullin gjigant nga Danimarka për 100 milion dollarë, por marrëveshja u refuzua.

Që prej datës 8 shtator, të gjithë shqiptarët që udhëtojnë në drejtim të Italisë nuk do të kenë nevojë të pajisjen me patentë ndërkombëtare shoferi.

Ministri në Detyrë për Evropën dhe Punët e Jashtme Gent Cakaj, në një postim në rrjetin e tij social Facebook njofton qytetarët shqiptarë me banim apo që vizitojnë Italinë për realizimin e “Marrëveshjes ndryshuese për konvertimin e lejeve të drejtimit”.

“Hyrja në fuqi e kësaj marrëveshjeje ndryshuese i vjen në ndihmë shtetasve shqiptarë rezidentë në Itali, pasi bën njohjen e modeleve të reja të lejeve të drejtimit të lëshuara nga shteti shqiptar, duke lehtësuar shpenzimet dhe kohën për konvertimin apo pajisjen me leje drejtimi italiane pa kaluar testet teorike e praktike të drejtimit të automjetit”, shkruan Cakaj.

Gjithashtu, ai njofton shtetasit shqiptarë me lejet e reja të drejtimit që vizitojnë e qëndrojnë në Itali për deri 3 muaj, se nuk kanë nevojë të pajisen me leje ndërkombëtare të drejtimit të automjetit.

Cakaj thekson se të njëjtat përpjekje e hapa Shqipëria i ka ndërmarrë edhe me shtete të tjera ku ka komunitete shqiptare, por për arsye e procedura të brendshme të këtyre shteteve ato nuk janë përfunduar ende.

“Ministria e Jashtme do të vijojë të nxisë realizimin e marrëveshjeve të tilla edhe me këto vende duke i ardhur sa më shumë në ndihmë bashkëkombasve tanë nëpër botë”, shkruan Cakaj.