1.

Bash ditën kur në Shqipërinë tonë Qeveria e parti të majta e festuan, sipas traditës, 29 nëntorin 2018, si “Ditën e Çlirimit” (ende festë zyrtare shqiptare!), njejtësisht e festoi dhe Serbia e Vuçiqit, biles deri në Pekin, ku me ceremoni solemne e festive hapi Qendren Kulturore Serbe.

Dikur, 75 vjet ma herët, J.B. Tito e shpalli 29 nëntorin 1943 të Jajcës si “Festë Kombëtare të Federatës së Jugosllavisë”, të cilën dy vite ma vonë edhe vet E.Hoxha do ta legalizonte dhe si “Festë Kombëtare të Shqipërisë”, pikërisht asokohe kur Shqipëria rrezikonte të mbetej “Republika e Shtatë” e Jugosllavisë.

Pra, ende Tirana e Beogradi po e kena 29 Nëntorin, si festë të përbashkët (!)

2.

Ish kryeministri e presidenti aktuali Aleksandër Vuçiqi i Serbisë dëshmoi dhe në Pekin se nuk ndryshon prej ish kryeministrit Nikola Pashiq në udhë, ideale, ideologji. Janë edhe të së njëjtes amë partiake, të Partisë Radikale Serbe.

Serbia e Vuçiqit Qëndres Kulturore Serbe në kryeqytetin e Kinës ia ka vnue emnin “Iva Andriq”, emrin e njërit prej antishqiptarëve të njohur.

Shumkush e din se diplomati shovinist, racist e pro genocidit ndaj shqiptarëve, shkrimtari nobelist Iva Andriq i Jugosllavisë së Parë, një politikan pro-fashist (prej vitit 1941) është hartuesi i “Elaborat”-it antishqiptar të 30 janarit 1939, me 10 kapituj e 11 nëntituj, ku i mbron e zhvillon idetë pansllaviste të Pashiqit, kërkon ndarjen e aneksime të Shqipërisë si Shkodren e Pogradecin, Durrësin, etj., kërkon coptimin e Shqipërisë në mes Jugosllavisë e Serbisë. Sipas Andriqit “më mirë një dritare e Italisë në Ballkan se sa një shtëpi shqiptare”.

Pra, Andriqi ishte një Nikola Pashiq i ri, ashtu sikurse dhe Vuçiqi i përngjan bukur fort në ideologji, politika e sjellje “sikur të ishte djali i tij bio-politik”. Edhe Përfaqësuesi i lartë i Serbisë për Kosovë, antishqiptari tjetër Marko Gjuriq (i origjinës së hershme shqiptare nga Gjyriqët e Plavës) e ka rrënjas dajë të tij Nikola Pashiqin, ish kryeministrin sllav antishqiptar. Pra, edhe ky shteti i sotëm serb është edhe i Pashiqit, edhe i Andriqit, edhe i Vuçiqit.

Dr. Ibrahim Rugova, lideri historik i Shqiptarëve të Kosovës, prej vitit 1988, kur ishte kryetar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, e ka pasë thanë shqiptarisht (e tashti ky është një nder amanetet e tij) që të hiqet nga literatura emri e veprat e shkrimtarit e diplomatit, të nobelistit antishqiptar Ivo Andriq, që Serbia e Vuçiqit sapo ia vnoi emnin e tij Qendres Kulturore Serbe në Pekin. Pra, ai nuk donte kumbari kurrfare e kurrqysh as me antishqiptarin Andriq e as me Serbinë.

3.

            Me 29 nëntor 2018, në kryeqytetin e Kinës, në Pekin, në grupin artistik, në koncertin festiv të atyshëm të hapjes së Qendres Kulturore Serbe, ishte dhe një lahutar. Ai këndoi aty kangë me lahutë. Githkush ka të drejtë me këndue kangë, edhe të të tjerëve, po ndera e ligji e thonë se duhet e drejta e autorit, amësia, autorësia e saj. Po Serbia e quan lahuten krejt të veten dhe gjithçka shkon me lahuten e quan pjesë të saj serbe, edhe kangët e Eposit të Kreshnikëve, edhe gjithçka tjetër, derisa në Sesionin e 13-të të Komitetit Ndërqeveritar për Ruajtjen e Pasurisë Jomateriale u paraqit e rregjistrua nga Serbia, si pjesë identitare të saj, në Listën Përfaqësuese të Trashëgimisë Kulturore Jomateriale të Njerëzimit.

Në fakt, siç dëshmon dhe ky rast me Lahutën, Serbët e Beogradit, këta ardhacakë të vonë prej Uraleve, duan ta përvetsojnë çdo gja si të veten e për vete edhe nga trashëgimia jomateriale e Shqiptarëve Trojenik dhe të popujve të tjerë të Ballkanit. Dihet se, ashtu siç keqshkuan punët e historisë e të territoreve shqiptare, tashti Lahuta nuk është vetëm e Serbisë, po edhe e Shqiptarëve në Shqipëri, Kosovë, Malin e Zi, Sanxhak (Tregu i Ri), etj.; edhe e Malit të Zi, edhe e Bosnje-Hercegovinës, edhe e Kroacisë. Ndaj këto shtete (don Zoti të jenë nisiatorë Shqiptarët, shtetarët shqiptarë) që në këto kushte, në këtë situatë, të mos ia lejojnë Serbisë “pronësinë mbi Lahutën (e gjithçka tjetër rreth saj) po të rregjistrohet në UNESCO si pasuri e tyre e përbashkët.

Kur Serbia e nxori lahutarin me këndue në përurimin e Qëndres Kulturore Serbe në Pekin u ngrit Ministria e Kulturës e Malit të Zi dhe lëshoi komunikatë, doli me deklaratë, mbajti qëndrimin e vet zyrtar.  Mesa duket serbët e kanë paraqit lahutarin me kapicen malazeze, ndaj theksojnë se: “Përmes paraqitjes së lahutarit në hapje të Qendrës Kulturore të Serbisë “Ivo Andriq” në Pekin, i cili ishte i veshur me kostume popullore malazeze, si një veçori identitare skajshmërisht eksplicite, organizatorët e kësaj shfaqjeje kanë vënë dorë në trashëgiminë konkrete kulturore të Malit të Zi, duke e prezantuar si të veten” dhe, ma tej, në fjalatekst, nënvizojnë: “Serbia me rastin e prezantimit të kësaj trashëgimie traditën e këndimit me lahutë e konsideron të veten sikurse edhe çdo gjë që shkon me të, siç është veshja, domethëniet simbolike dhe burimore si dhe autentiteti i teksteve të këngëve të lahutës”.

E shihni se sa të vëmendshëm janë fqinjtë tanë, si në këtë rast Mali i Zi, shtet ma i vogël në sipërfaqe e popullsi se sa Shqipëria, që kanë veç 12 vjet si janë shkëput nga Unioni Serbi-Mali i Zi, të cilët mbajnë qëndrim zyrtar publik ndërkombëtar edhe për një rast të tillë të përdorimit të lahutës e veshjes së tyre në një veprimtari zyrtare kulturore të Serbisë në Pekin. Gjithashtu, Mali i Zi është mjaft aktiv e në pararojë të rregjistrimit të Lahutës në UNESCO edhe si Trashëgimi Kulturore Jomateriale të Malit të Zi dhe të Njerëzimit. Po, Ne – Shqipëria, çka po bajmë kështu? E kam lexue një deklaratë të Ministrisë së Kulturës së Shqipërisë pas rregjistrimit nga Serbia të Lahutës në UNESCO, teksa kjo ministri fliste për “Guslen Serbe” dhe pashë se Ministria e Shtetit tim e kishte humbur “busullen” e saj të qëndrimit ma të hapur e te prerë kombëtar shqiptar(!)

Pse, edhe Ne – Shqipëria, nuk mbajmë qëndrim si fqinjët tanë, si Mali i Zi, edhe për një rast si ky i Serbisë në Pekin?! Nuk na duhen kaq shumë kumbari të vjetra e të reja me Serbinë zonja ministre e Kulturës, Mirela Kumbaro, kur bahet fjalë dhe për keqpërdorimin e pronësimin nga Serbia të Trashëgimisë Kulturore Jomateriale të Shqipërisë, të Shqiptarëve, si në rastin e Lahutës të Eposit të Kreshnikëve, kësaj pasurie e krenarie panshqiptare.

Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, ka folur për taksën prej 100 për qind, që Qeveria e Kosovës ka vënë ndaj mallrave nga vendi i tij, në mbledhjen urgjente të Këshillit të Sigurimit të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, në Nju-Jork, e cila është thirrur me kërkesë të Serbisë dhe Rusisë, pas vendimit të Kuvendit të Kosovës për transformimin e Forcës së Sigurisë së Kosovës në ushtri të Kosovës.

Studentë të universiteteve publike po vazhdojnë sot për të 13-tën ditë protestën e tyre me 8 kërkesa ekonomike dhe akademike.

Prej shumë ditësh është e njëjta gjendje; kryeministri kërkon dialog dhe shpreh dyshime se ata po i përdor opozita, ndërsa studentët thonë se duan kërkesat e tyre.

Ata kërkojnë të përgjysmohen tarifat universitare, të rritet buxheti për arsimin dhe të marrin pjesë në bordet e menaxhimit të fakulteteve dhe në zgjedhjen e drejtuesve të universiteteve.

Studentëve të universiteteve të Tiranës iu bashkuan edhe grupe studentësh nga universitetet e qyteteve të tjera, Durrësi, Elbasani, Shkodra.

Protestuesit kanë ndërprerë studimet qysh prej dy javësh dhe thonë se kërkesat e tyre janë të panegociueshme dhe se nuk do të bisedojnë me asnjë prej autoriteteve shtetërore dhe universitare.

Kryeministri Edi Rama edhe sot komentoi në rrjetet sociale se protestuesit para zyrave të tij ishin veprimtarë të opozitës dhe se ai priste të dialogonte me përfaqësues të studentëve.

Zoti Rama mori pjesë në një mbledhje rutinë me drejtues të institucioneve kryesore të shtetit lidhur me luftën ndaj krimit të organizuar, ku mbajti edhe një fjalë të shkurtër pa ndonjë lidhje me protestën e mijëra studentëve.

Mijëra studentë para kryeministrisë në Tiranë kërkojnë plotësimin e 8 kërkesave të tyre për arsimin. Ata nuk janë për dialog, pasi nuk kanë besim se në politikë zhvillohet një lojë e ndershme edhe kur dialogohet.

Mijëra studentë kanë protestuar të hënën (17.12) para kryeministrisë në Tiranë për 8 kërkesat e parashtruara për ndryshime në arsimin e lartë shqiptar. Madje ka pasur edhe tensione, kur studentët kanë tentuar të kalojnë në pjesën e pasme të kryeministrisë e janë penguar nga policia. Por një grup studentësh ka ndërhyrë për të qetësuar situatën.

Studentët thonë se do të hyjnë në grevë urie, nëse të hënën kryeministri, Edi Rama nuk jep përgjigje pozitive për kërkesat e tyre. Mbështetja e studentëve vjen ndërkohë edhe qytetarë, por nga studentët e rretheve, mjaft prej tyre janë nisur drejt Tiranës. “Protesta në ditën e 13 e ka dhënë efektin e vet, ujërat kanë filluar të lëvizin, të gjithë e kanë kuptuar se këtu diçka çalon. Kjo protestë e ka dhënë mesazhin e saj, që arsimi është në udhëkryq”, thotë një student për Deutsche Wellen. “Duhet të vazhdojmë e të këmbëngulim”, kërkon një studente tjetër. Ndërsa një studente e komunikimit thotë, se ne do ta vazhdojmë të bllokojmë shkollën e “do të vazhdojmë të qëndrojmë deri sa të marrim atë për të cilën kemi dalë.”

Refuzim i politikës

Ajo që bie në sy në këtë protestë është refuzimi i qartë që studentët i kanë bërë përzierjes së politikës në to. Sipas tyre, politika është përgjegjëse për krizën morale, shoqërore e ekonomike të vendit. Nga kryeministri Rama kanë ardhur këto ditë disa ftesa për dialog, por studentët nuk i kanë pranuar. Refuzimin e ftesave për negociata, një student i gazetarisë, i pyetur nga Deutsche Welle e shpjegon kështu. “Kemi kuptuar se në këtë vend nuk ka fairplay, nuk ka lojë të drejtë”. Frika e studentëve duket se është “shitja”, siç thotë një student në protestë, shkon në dialog dhe protesta sfumohet. “Ne e kemi parë se ku kanë shkuar dialogjet e mëparshme, prandaj nuk e duam, atë e i themi jo negociatave.”

Ku do të punoj? Pyetja që i shqetëson studentët

Shumë studentë shqetësim kryesor kanë të ardhmen e tyre pas studimeve. “Jam student i gazetarisë, viti i tretë bachelor”, thotë një student, dhe nuk e di se çfarë do të bëhem nesër. Si unë janë 90% e studentëve në të gjithë Shqipërinë.” Shumë prej tyre janë të zhgënjyer edhe nga puna e pedagogëve. Para disa ditësh u publikua edhe një listë me emra pedagogësh të përmendur si ata që u kërkojnë studentëve para për provimet. Prandaj një ndër kërkesat e studentëve është edhe vetingu për pedagogët.

Protesta mbështetet edhe nga vetë pedagoët, që kërkesat e tyre i quajnë legjitime. Shkrimtari e pedagogu i letërsisë në Universitetin e Tiranës, Agron Tufa, thotë se për studentët tarifat janë të papërballueshme, kushtet e padurueshme që nga auditorët deri tek konviktet e sistemi korruptive e klientelist qeveritar. Por për pedagogun Agron Tufa më jetike mbetet e ardhmja e studentëve pas studimeve, “shumë prej tyre kanë një të ardhme të zymtë kur mbarojnë studimet, prandaj unë e lexoj atë si formë proteste për sistemin e dështuar politik”, thekson Agron Tufa.

Ndër kërkesat kryesore të studentëve janë ulja ose përgjysmimi i tarifave studentore, rritja e buxhetit shtetëror për investime në fakultete, përmirësim infrastrukturor të fakulteve, duke shtuar laboratorët e të tjera./DW

LONDËR – Një grup deputetësh të Britanisë së Madhe ka nisur një peticion që bën thirrje që islamofobia në këtë vend të shpallet një lloj i racizmit.

Gazeta britanike “The Independent“ raporton se 53 deputetë britanikë i kanë bërë thirrje Qeverisë në Londër që të rishikojë definimin e islamofobisë.

Sipas tyre, islamofobia aktualisht është definuar si diskriminim kundër myslimanëve, për shkak se dhuna e shkaktuar nga islamofobia nuk është përfshirë në raportet mbi krimet e urrejtjes, dhe as nuk është diskutuar lidhur me këtë problem.

Deputetët në një apel drejtuar qeverisë, thonë gjithashtu se masa të gjera janë viktima të islamofobisë, dhe jo vetëm myslimanët që janë objektiv i drejtpërdrejt.

Ata kërkojnë që islamofobia të përkufizohet si një lloj racizmi kundër islamit dhe myslimanëve.

“Është e papranueshme që në Britani të Madhe, muslimanët ende të diskriminohen”, porositën deputetët.

Sipas raporteve zyrtare të qeverisë britanike, numri i sulmeve të urrejtjes në 5 vitet e fundit është dyfishuar, ndërsa numri i sulmeve në bazë të përkatësisë fetare është pesëfishuar. aa

E drejta e çdo populli për të patur ushtrinë e tij dhe për tu mbrojtur nga agresorët, është e drejtë hyjnore dhe e panegociueshme e çdo populli.  E kjo në rastin e Kosovës është dyfish legjitime dhe e domosdoshme për ti mbrojtur lirinë dhe popullin e saj.

Ky popull në shekuj është kërcenuar nga shfarosja, dëbimi nga trojet e veta amtare, kolonizimi e asimilimi i dhunshëm nga hordhitë e Azisë dhe falangat e pergjakshme serbo-sllave.

Sot është një moment historik për Kosovën e mbarë Kombin Shqiptar.

Ditëlindja e Ushtrisë së Kosovës, ushtrisë më të re në botë, e pagëzuar nga aleati ynë i madh Amerika, nga fuqitë europiane: Gjermania, Franca dhe Anglia, nga gjaku i bijëve të saj trima, të cilët si kalorësit e vjetër dardan, e ata të Gjergj Kastriotit u hodhën si shqiponjat në zjarrin e betejave për liri dhe e dhanë jetën për të.

Gjeneralët trima që i komanduan në shekuj djemtë trima të Kosovës, mbretërit dardan, Milloshi i Drenicës e Lekë Dukagjini, Sylejman Vokshi, Ali Ibra, Mic Sokoli, Sef Kosharja e deri tek UÇK-ja e lavdishme e emblemat e saj Jasharajt dhe Haradinajt, i ndanë fishekët e fundit në betejë me bashkëluftëtarët e tyre sipas kodit të lashtë të nderit të rrënjosur prej shekujsh në genin e luftëtarëve të lirisë.

Nga sot Kosova, Kombi ynë dhe Ballkani do të jenë më të lirë, sepse ekuilibri i forcës është i garantuar tashmë në gadishullin tonë, i cili jo për faj të shqiptarëve u ba shesh beteje, masakrash, jo vetëm në Mesjetë, por dhe në dy luftrat e fundit botërore dhe në vitet 90-të, pas Aktit të shpërbëries së Jugosllavisë Titiste. Mungesa e shtetit dhe e një ushtrie të armatisur e të stërvitur ka qënë thembra e Akilit për shqiptarët në epokën e nacionalizmit të egër ballkanas të shekujve 19-20.

Një popull i paarmatosur u vu prej 150 vjetësh në grykën e topave, mitralozave, bajonetave dhe tankeve.

Fqinjët tanë barbarë të armatosur deri në dhëmbë kanë vrarë e masakruar, shpërngulur me dhunë, burgosur e internuar gati gjysmën e popullsisë autoktone shqiptare të  Kosovës, Nishit, Sanxhakut, Shkupit, Manastirit, Kushumelisë, Çamërisë e Malit të Zi.

Në historinë e Europës nuk ka ndodhur kurrë që ndaj një populli të hartohen projekte shfarosëse, kolonalizuese e asimiluese, siç ishin “Megalidhea” greke dhe “Neçertania” serbe.

Shpërnguljet me dhunë masive të shqiptarëve nga trojet e veta kanë filluar qysh në vitet 70-të të shekullit të 19-të duke kulmuar në dëbimet masive drejt Turqisë në marrëveshjen serbo-sllave-turke të vitit 1937. Shpërnguljet e Çamëve të vitit 1945 dhe Projekti Tito-Rankoviç 1952.

U desh një makineri kolosale lufte dhe plot 270.000 ushtarë serbë që Kosova e lirisë dhe kuvendeve të mëdha, Kosova e Kryengritjes së Përgjithshme për shpalljen e Pavarsisë të pushtohej nga barbarët sllavë në Luftën e Parë Ballkanike.

Sot Kosova ka Ushtrinë e saj.

Historia na ka mësuar se një popull që e ka bërë lirinë idealin më të lartë të ekzistencës së tij kur është i armatosur, është i pamposhtur në rrugën e tij historike e në vetë ardhmërinë e tij.

Askush tjetër përveç barbarëve, çetnikëve e falangave të përgjakshme të etura pěr gjak e zaptim territoresh të huaja nuk e ka frikë krijimin e Ushtrisë së Kosovës.

Shqiptarët kanë dhanë prova të qarta gjatë historisë tyre e madje edhe në kulmin e fuqisë së tyre ushtarake se nuk janë treguar agresorë ndaj fqinjëve të tyre. E kundërta ka ndodhur ndaj nesh.

Sot në trojet iliro-dardano-arbërore janë vendosur kryeqytetet e Maqedonisë e Malit të Zi. Kjo jo për faktin se shqiptarët nuk ishin trima e patriot, por për shkak të forcës së armëve, intrigave të Fuqive të Mëdha e barbarizmave të agresorëve gjakatarë.

Jepu armën në dorë shqiptarëve e nxirri në mejdan përballë bajlozëve të tokës dhe detit dhe bëhen të gjithë Gjergj Elez Alija.

Armatose një vajzë apo grua arbërore e ajo do të kujtojë në betejë Amazomat, Teutën Ilire, Mamica Kastriotin, Norën e Kelmendit e Shote Galicën.

E drejta zakonore shqiptare dhe kodi ynë i nderit e ndalon rreptësisht jo vetëm pushtimin e territoreve të huaja, por dhe vrasjen e burrave të paarmatosur, grave, femijëve e pleqëve.

Për ta mbrojtur lirinë e Atdheun nuk mjafton trimëria dhe dashuria për të, apo fakti se je më i madh, apo më i vogël në numër se agresori. Në rradhë të parë duhet të jesh i armatosur deri në dhëmbë dhe i gatshëm për të ndarë fatet e Atdheut tënd në fushën e mejdanit.

Shumë historianëve u duket sot absurde fakti që mongolët pushtuan Kinën, Aleksandri i Madh Europën, Persinë, Egjiptin, Indinë e Babiloninë me ushtrinë iliro- trake, aztekët e Hindusit përzunë pushkët e topat e pushtuesve spanjollë, Suedia e vogël mundi Rusinë.

Ka mbetur e skalitur në memorien historike qëndresa për mbrojtjen e Trojës, apo Kartagjenës, beteja e Spartanëve të Leonidhës përballë ushtrive të Kserksit, beteja me hordhitë turke në muret e Konstandinopojës që zgjati 53 ditë deri sa ra më 29 maj 1453. Aktet heroike të luftëtarëve të Konstadinopojës udhëhiqeshin nga ky flamur që kanë shqiptarët sot.

Sikur Gjergj Kastrioti (Skënderbeu) të zotëronte mjetet e Aleksandrit të Madh apo të Jul Qezarit do të debonte përgjithmonë Turqit nga Europa dhe do të ndryshonte krejt rrjedhën e historisë. Sot, bijtë e Gjergj Kastriotit e kanë ushtrinë e tyre dhe Atdheu i thërret nën armë.

Sot ëndrrat serbe janë shterruar përgjithmonë. Endrrat e Car Llazarit, Stefan Dushanit, të Çubriolloviçëve, Rankoviçit, Sheshelit e Aleksander Vuçiçit u shuan përgjithmonë.

Atyre që janë skeptikë për aftësitë luftarake e forcën ushtarake të Kosovës dua të ju kujtoj se shqiptarët e armatosur shndërrohen në gladiatorë në betejë dhe janë të pamposhtur. 600-700 kalorës të Maltës, në shekullin 16-të, e mbajtën fortesën e tyre për 13 muaj përballë 40.000 forcave turke dhe i detyruan të zmbrapseshin.
Në se agresorët e nesërm do të guxojnë ta provojnë forcën e Ushtrisë së Kosovës, fati i tyre nuk do të jetë më i mirë se ai i Koalicionit Egjiptiano-Arab i vitit 1967 kundër Izraelit.

Ushtria e Kosovës kërkon pregatitje të lartë, disiplinë e sakrifica të mëdha, por është mënyra e vetme për të mbrojtur kështjellen e pamposhtur. I madhi Xhorxh Ëashington kur luftonte kundër ushtrive separatiste të jugut në Amerikë ndërtoi në katër vjet një rrjet prej mijra kilometrash rrugësh e hekurudhash për zhvendosjen e shpejtë të ushtrisë e mjeteve të saj logjistike, i cili është faktor vendimtar për fitoren.

Së shpejti Ushtria e Kosovës do të ketë arsenalin e saj jo vetëm artilerinë e rëndë, por dhe tanke dhe autoblinda, helikopterë e avionë luftarakë.

Rruga e Kombit është arteria kryesore ku do të operojë Ushtria e Kosovës në rast nevoje.

Por kërkohen sigurisht dhe rrugë të reja strategjike e auro-portuale.

Shqipëria si shtet nuk guxon të shmanget nga detyrimet e saj. Qeveritë shqiptare të sotme e të nesërme duhet të venë në dispozicion të gjitha asetet kombëtare, ushtarake e bazat e veta logjistike për Ushtrinë e Kosovës , që të garantojë një mbrojtje të përbashkët dhe të pathyeshme, e cila do të legjimonte të drejtën historike hyjnore të shqiotarëve: “Një Komb, Një Ushtri”.

Kombi Shqiptar pas betejash të përgjakshme për Liri e Pavarësi është rreshtuar para botës në kahun e drejtë të historisë.

Ai është aleat i NATO-s, i SHBA-së dhe Europës Përendimore.

Është aty ku e ka vendin e rrenjët e veta historike e kulturore.

Aty ku e ka vendosor kryetrimi i historisë sonë: “Gjergj Kastrioti, Moisiu Ynë”.

Lavdi, bekim e të ardhme të ndritur Kosovës e Ushtrisë së saj, krijuar në Vitin Jubilar të Gjergj Kastriotit ( Skënderbeut).