Nëse Republika e Serbisë si palë nënshkruese e vitit 1995 në Dejton dhe që po i mbështet bashkëkombasit e vet në Bosnjë, atëherë parashtrohet pyetja: Si ka mundësi të mos i pranojë Republika e Serbisë referendumet  e mbajtura nga  Shqiptarët, Boshnjakët  dhe Krahina e Vojvodinës që ishte Krahinë në kuadër të RSFJ-ës , si element konstituiv i kësaj federate, pa harruar edhe Rajonin  e  Timokut Lindor dhe Rajonin e banuar me shumicë Bullgare.

 Serbia nuk mund në njërën anë të mbështetë Referendumin e Serbëve të Bosnjës  e Hercergovinës, kurse në anën tjetër t’ua mohojë Vojvodinës, Sanxhakut, Krahinës Shqiptare në Serbi,  dhe Rajonin e banuar me shumicë Bullgare.

Nëse qytetarët e Republikës Serbe të Bosnjë e Hercergovinës e festojnë me shenime e manifestimi  datën 9 janar, atëherë edhe Vojvodina do të duhej të lejohet të shenojë datën e vet, sikurse  shqiptarët në Krahinën e tyre në Serbi dhe Boshnjakët në Krahinën e tyre në Sanxhak.

Serbia do të duhej bëjë riorganizimin e saj të brendshëm si një Federatë me tri Republika si njësi autonome e Vojvodinës, Sanxhakut dhe e Medvegjë, Bujanoc, Preshevë dhe një Kanton të veçantë të banuar me Bullgarë.

Përveç këtyre tri problemeve të mëdha, janë edhe një segment që nuk duhet nënçmuar dhe lënë në heshtje e këto janë çështja e komunitetit Rumun apo të njohur si vllahët dhe romët.

 Edhe vetë Serbia e sotshme ka një territor me një popullatë multi-etnike. Sa më shumë që Beogradi e vonon njohjen e Prishtinës, aq më shumë zgjaten edhe problemet brenda vetë kësaj Serbie.

Skena politike dhe intelektuale e Beogradit të përgatitet, nuk duhet të ketë tema tabu të merren shumë seriozisht për Rajonalizimin, decentralizimin apo Kantonizimin duke përfshirë edhe diskutimet për  federalizmin e Serbisë.