Çfarë tha Papa për pasardhësin e tij të mundshëm dhe çfarë skenarësh hapin fjalët e tij për “kufizimet në ecje”

“Jam i sigurt se Gjoni XXIV do të shkojë në Vietnam, është e sigurt se ai do të jetë atje”.

VOAL- Ishte thjesht një shaka, ajo që bëri Papa Françesku kur iu përgjigj në fluturimin e kthimit nga Mongolia një pyetjeje në lidhje me udhëtimin e tij të mundshëm në vendin aziatik. E cila, megjithatë, hap një skenar të paprecedentë: për herë të parë në publik, në fakt, Francesco komunikon se çfarë emri mund të merrte pasardhësi i tij. Të thuash Gjoni XXIV do të thotë të tregosh një peshkop të Romës i cili zgjedh emrin që i përkiste Papa Roncallit, papa i tretë i fundit italian përpara Palit VI dhe Gjon Palit I. Ai ishte peshkopi i Romës që hapi Koncilin e Dytë të Vatikanit, d.m.th. të cilën Kisha e ripërtëri përmes një konvertimi të jetës së saj baritore. Prandaj, të thuash Gjon XXIV do të thotë të tregosh Këshillin si rrugën për të vazhduar udhëtimin. Tashmë një vit më parë, për më tepër, në parathënien e librit “Gjoni XXIII. Vatikani II një Këshill për botën” nga Ettore Malnati dhe Marco Roncalli (Bolis Edizioni), Bergoglio kishte pohuar se “koncili i fundit ekumenik ende nuk është kuptuar, jetuar dhe zbatuar plotësisht” dhe se, për këtë arsye, “ne jemi në rrugë”. E ardhmja e Kishës, pra, mund të jetë vetëm në vazhdën e asaj që ka hapur Këshilli, një konvertim që çon në një përtëritje pa tradhtuar të shkuarën dhe së bashku me aftësinë për të parë të ardhmen pa frikë.

Papa tha edhe diçka tjetër. Në veçanti, kur foli për udhëtime të mundshme në të ardhmen. Bergoglio nuk dha indikacione për destinacionet e sakta. Përveç udhëtimit të planifikuar për në Marsejë, ai vetëm supozoi një destinacion të ri evropian në një vend të vogël dhe të paspecifikuar. Por ai pranoi se “ka kufizime për të ecur, por le të shohim”.

Kur Benedikti XVI dha dorëheqjen në vitin 2013, ai shpjegoi se ngaqë duhej të përballej me një udhëtim në Brazil disa muaj më vonë për të marrë pjesë në Ditën Botërore të Rinisë, e kishte shtyrë të largohej. Energjitë fizike po dështonin dhe ai nuk do t’ia kishte dalë të përballonte një fluturim kaq të lodhshëm.

Françesku, ndryshe nga sa ndihej Ratzinger në atë kohë, është mirë dhe ka energji. Ai kaloi shkëlqyeshëm një operacion të fundit në zorrën e trashë, edhe nëse dhimbja në gjurin e tij të djathtë për shkak të dhimbjes së gjurit e detyroi atë të lëvizte në një karrige me rrota. Dhe kjo gjë nuk është e lehtë, sidomos kur në lojë ka udhëtime kërkuese. Papa ka thënë gjithmonë se dorëheqjet janë një mundësi që nuk e përjashton, por konkretisht gjithmonë e ka bërë të qartë se nuk i ka marrë në konsideratë. Marsin e kaluar, në një intervistë dhënë për RSI, ai tha se do t’i vlerësonte vetëm nëse do të lindte “një lodhje që nuk të bën t’i shohësh gjërat qartë”, ose më mirë “mungesa e qartësisë, e të diturit të vlerësosh situatat”. Nuk duket të jetë kjo situata që po përjeton për momentin, edhe pse sigurisht dhimbja në gju është kufizuese dhe e lë të pasigurt të ardhmen.rsi-eb