rruga

mbushur me domate

mesditë,

verë,

drita është

përgjysmuar

si

një

domate,

lëngu i saj

rrjedh

nëpër rrugë

në dhjetor,

sërish

domatja

pushton

kuzhinat,

hyn

në kohën e drekës,

lehtë

pa pengesë

në tryezën e gatimit

midis syzeve,

enët me gjalpë,

kupat me kripë blu.

aureolë

drita e saj,

magji bukurie

për fat të keq,

duhet ta

vrasim atë:

thika

mbytet

në mish të gjallë,

të kuq

dhe në të brendshmet,

një diell

i freskët,

shfaqet

i thellë,

i pashterueshëm,

bashkohet dhe

sallata

e Kilit,

dhe qepa

e kthjellët

kjo është martesa

dhe për të festuar

për ta djegur

duhet të

derdhim

vajin,

ekstra virgjin

fëmijë e ullirit,

mbi hemisferat e tij të përgjysmuara,

piperi

shton

aromën,

kripa

magjepsjen

është dasma

e dites,

majdanozi

mbajtësi i

i flamurit,

patatet

pluskon fuqishëm

kundërmimi

i pjekjes

trokitni

në derë,

erdhi koha!

ejani!

dhe në mes

të tryezës

së verës,

domatja,

yll i tokës,

i pamposhtur

pjellor

yll,

që shfaq

shndritjet e tij të mahnitshme,

kanalet

proporcionet e jashtëzakonshme

dhe finesën,

pa gropë,

pa lëvore,

pa gjethe dhe gjëmba,

domatja ofron

dhuratën e saj

me ngjyrë të zjarrtë

freski të plotë