Në foton ilustruese jam sapo mazhorene plot ëndërra për t’u realizuar në një Shqipëri më në fund Demokratike.

Nuk ndodhi!

Sot kanë kaluar dekada e ëndërra mbetet e njëjta Shqipëria e lirë.

Nuk ka një shoqëri të lirë, kur përfshirja e gruas në politikë, në profesion e në ekonominë e vendit kontrollohet nga shteti me detyrimin e teserës rozë të Partisë në pushtet.

Si ndjehet një grua kur shtëpia e saj shëmbet e prona i shpronësohet nga politika “strategjike” e klientelizmit të qeverisë?

Si ndjehet një vajzë, një grua, një nënë kur e drejta e formimit të saj e për fëmijët e saj limitohet nga varfëria ku i ka shtyrë mungesa e politikave sociale të qeverisë?

Si ndjehet një grua kur e drejta për t’u punësuar kushtëzohet nga tesera e partisë në pushtet?

Si ndjehet një grua kur kosto e lartë e jetesës, pagat e ulëta, inflacioni në pikiatë, qiratë e shtrenjta, ndihma sociale e paekzistueshme limiton zgjedhjen e saj për t’u bërë nënë?

Si ndjehet një grua kur vota e saj vidhet, abuzohet, transformohet nga pushteti i mashkullit i vetëshpallur i plotëfuqishëm?

Si ndjehet një grua kur i mungon liria për t’u informuar?

Si ndjehet një grua, një nënë kur përcjellë fëmijët e saj në emigracion?

Si ndjehet një vajzë, një grua, një nënë që ndaj dhunës fizike, verbale, psikologjike e ekonomike, zgjedh të hesht se jeton në një shtet që nuk i garanton mbrojtje e në një shoqëri ku pushteti imponon heshtjen?

Si ndjehet një grua kur siguria e jetës e dënimi i krimit, nuk garantohet nga Kushtetuta por orientohet nga qeveria?

Kjo është gruaja shqiptare dhe Shqipëria e 8 marsit 2024, me këto të drejta e të tjera akoma, të dhunuara.

Nuk ka një shoqëri të lirë, kur përfshirja e gruas në politikë, në profesion e në ekonominë e vendit kontrollohet nga shteti me detyrimin e teserës rozë të Partisë në pushtet.

E nuk ka një sistem demokratik me gra të dhunuara nga të drejtat kushtetuese.