***

Rreziku i madh për t’u bërë një personazh “i famshëm” si terroristi i kombit tim (pavarësisht nga partia, pavarësisht nga feja, nga profesioni,

gjinia…) është se mund ta mbivlerësosh lehtësisht rëndësinë tënde dhe të zhdukesh plotësisht. Pastaj bëhesh një krijesë e shëmtuar dhe e neveritshme. Në skenarin më të keq, përfundoni si një psikopat skizofrenik.

Nuk është e lehtë të luftosh për demokracinë, qëndrueshmërinë dhe prosperitetin e kombit kur gjysma e popullsisë shqiptare thotë se do të

luftojë për të kundërtën. Mund të jesh pasiv, duke ndjerë keqardhje për veten dhe duke pranuar çdo copë lëmoshë që të japin sundimtarët e këqij. Ose mund të bëhesh aktiv, duke luftuar për të vendosur vetë se nga çfarë duhet të përbëhet jeta jote.

Mos harroni kurrë se njerëzit nuk luftojnë për ide, për diçka që jeton në kokat e tyre. Njerëzit luftojnë (…) për përfitime materiale, për të jetuar

më mirë në paqe, për të përjetuar përparim në vendin dhe jetën e tyre dhe për të siguruar një të ardhme më të mirë për fëmijët e tyre, nipërit,

mbesat. Çlirimi kombëtar, lufta kundër kolonializmit, okupimit dhe pushtimit, ndërtimi i paqes dhe progresit – pavarësia – është dhe do të

jetë e pakuptimtë për popullin, nëse nuk çon edhe në një përmirësim të vërtetë të standardit të tij të jetesës.

Ndoshta ia vlen për të nxjerrë në pah disa nga pikëpamjet e mia në këtë që po shkruaj, sepse mund të ofrojë një bazë për një debat konstruktiv