Shqiperia u rendit e para mes shume shteteve pjesemarres.* Festivali Flickerfest eshte i akredituar dhe faze seleksionuese per Çmimet Oscar dhe Bafta

Filmi “Lajmi” me regjisor Lorin Terezi fiton çmimin e pare si filmi me i mire i festivalit Flickerfest, ne premieren boterore ne Australi.

Flickerfest është një festival ndërkombëtar i filmit të shkurtër që mbahet çdo vit në janar në Bondi Beach, Sidney, Australi.

* Festivali Flickerfest eshte i akredituar dhe faze seleksionuese per Çmimet Oscar dhe Bafta

Filmi shqiptar “Lajmi” që posa u nderua me çmimin e parë eshte produksion Shqiptaro-Spanjoll i finacuar nga Qendra Kombetare e Kinematografise ne Shqiperi. Kacak Production dhe Mailuki Films(Spanje). Ideja e filmit nisi nga nje kronike lajmesh, ku deshmitari shprehte kenaqesine e protagonizmit, qe ishte ne kundershti me deshmine makabre qe duhej te jepte.

Skenari u shkrua nga Lorin Terezi dhe nga Anila Balla. Lorin Terezi është njekohesht edhe producent i filmit.

Xhirimet u kryen ne fshatin Shen Gjergj, me pjesemarrjen e banoreve te te gjithe fshatit.

Ne rolet kryesore luajnë Lena Kryeziu Bokshi, Bilbil Kasmi, Mirjana Deti, Besnik Ferra, Pellumb Dervishi.

Drejtor Fotografie Denald Grepcka me suportin e Papadhimitri Film Production.

Flickerfest eshte festivali me i rendesishem i filmit te shkurter ne Australi, ai ka nje pjesemarrje nderkombetare me mbi 3000 filma nga e gjithe bota.

Kete vit qe filmi ‘The News’ (ne shqip Lajmi) mori pjese dhe kishte njekohesisht dhe shfaqjen e pare jashte Shqiperise ishte Edicioni 29 i Flickerfest. Filmi mori çmimin ‘Best International Short’ qe eshte ekuivalent i Çmimit te pare.

Shqiperia u rendit e para mes shume shteteve pjesemarres.

Ky eshte filmi i dyte i shkurter i Lorin Terezit me mbeshtetjen e Qendres Kombetare te Kinematografise.

Me kete çmim, “Lajmi” vazhdon automatikisht rrugen per Oskars dhe Bafta.

2020 Awards

VOAL – Piktori Paul Cézanne (Pol Sezan) lindi në Aix en Provence (Francë) më 19 janar 1839 nga një familje e pasur. Ai ndërmori studime juridike, por i braktisi ata për të ndjekur profesionin e tij artistik. Ai fillimisht ndoqi kurse në Ecole de Dessin në Aix dhe më pas studioi në Paris, në Académie Suisse.

Ai u refuzua nga Ecole des Beaux-Arts dhe, për disa vjet, jetoi në mes të Aix dhe Parisit, ku ai u miqësua me piktorë dhe artistë të tjerë ilustrues që korrespondojnë me emrat e Pissarro, Bazille, Renoir, Sisley dhe Monet. Në fillim ai nuk tregoi interes për rinovimin piktural të Impressionistëve dhe deri në vitin 1873 ai pikturoi vepra ende të lidhura me traditën romantike, siç janë “Dhimbja” dhe “Gomari dhe hajdutët”. Shumë nga këto vepra dallohen për tonet e tyre të errëta, nga përzierjet e rënda të ngjyrave si “Negri Shipion”.

Gjatë luftës Franko-Prusiane të 1870 ai u zhvendos me Hortense Fiquet, modelen e tij dhe më pas gruan e tij, në Estaque, në Provence. Më 1873 ai pikturoi “Shtëpia e njeriut të varur në Auvers”, një vepër që shënoi fillimin e fazës impresioniste të piktorit. Dështimi i grupit Impressionist për të ekspozuar shënoi shkëputjen përfundimtare të Cézanne nga grupi dhe jeta e tij pas kësaj u karakterizua nga lëvizje të shumta nëpër Francë, nga të cilat ai mori frymëzim për peizazhet e shumta të pikturuara në këtë periudhë.

Nga 1883 ai u tërhoq në Provence, duke u përqëndruar në kërkimin e një teknike që u distancua nga ai Impressionist për të përmirësuar, përmes ngjyrës, vëllimet e formës. Në këto vite ai riparoi me këmbëngulje të njëjtat tema: vizione të Estaque, malit Sainte-Victoire, shumë jetë ende, portrete të gruas së tij “Madame Cézanne në kolltukun e kuq”, motive të jetës së përditshme, kompozime të ndryshme.

Vetëm në vitet nëntëdhjetë dhe në fillim të shekullit XX, megjithatë, kritikët njohën vlerën e veprës së tij: ekspozita personale e vitit 1895 ishte triumfi i parë i vërtetë për artistin, dhe një sukses ishte edhe ekspozita në Sallonin d’Automne të 1904. Që nga viti 1900, duke vuajtur nga diabeti, ai mbeti pothuajse gjithmonë në Aix-en-Provence. Në vitet e fundit të jetës së tij ai punoi në “Les Grandes Baigneuses” (1898-1905), një sintezë e studimeve që kishte grumbulluar në dhjetë vitet e mëparshme.
Punime të famshme të Paul Cézanne

Portreti i Achille Emperaire (1867-1868)
Një Olympia moderne (1873-1874)
Madame Cézanne në kolltukun e kuq (Madame Cézanne dans un fauteuil rouge, 1877)
Gjiri i Marsejes nga pamja e Estaque (1878)
Oborri i fermës (1879)
Vazo blu (1889-1890)
Les Baigneurs (1890)
Lojtarët e kartave (1890-1895)
Gustave Geffroy (1895-1896)
Natyrë e qetë me qepë (1896-1898)

/Elida Buçpapaj

Nikoll Prendi, 7 vjeç nga Balldre i Lezhës është një fëmijë me aftësi të rralla.

Ai mund të recitojë jo pak por 2800 vargje të At Gjergj Fishtës pa ndaluar asnjë sekond, me një shkëlqim në sy.

Video e tij është bërë hit në rrjetet sociale.

I lumte goja e i kendofte zemra ketij djali!

Ky eshte shembulli i gjalle se si ka mbijetuar gjuha shqipe nder shekuj dhe se si nuk do te shuhet kurre.

Qe nga Homeri, Eposi i Kreshnikeve dhe Gjergj Fishta, menyra se si tregohen historite ne vargje eshte shume i ngjashem.

E vetmja gjuhe qe mund te zbertheje Iliaden dhe Odisene eshte gjuha jone e dashur shqipe.

Jemi me te vertete nje popull i zvogeluar ne numer por madheshtor ne histori e kulture.

Nuk ka as nje dyshim qe jemi pellazgo-iliret e hershem.

Me vjen keq qe ndoshta jo te gjithe mund ta kuptojne djaloshin ne gegerisht por sa te rrah zemra kur e kupton dhe sa te bukur jane tingujt e vargjeve!

Me rastin e festimit te 500 vjetorit te Leonardos, do te arrisin ne muajin e fundit, ne qytetin e tije te lindjes, per tu vendosur tek Muzeumi i Leonardo da Vincit, dy skulptura te mrekullueshme, te cilat do te dialogojne bashke mes Perendimit dhe Lindjes: perballe Leonardos, i cili prej shume shekujsh dominon universin e artit. Qe tani e tutje, vizitatoret e e gjithe botes do te shohin dhe figuren e Qi Baishi, mjeshter i madh i piktures kineze te 900-tes. Dy figura te medha qe do te jene perballe dhe do te dialogojne. Perballe artit te tyre, shekujt do te ndalen, duket gati gati sikur mjeshtri kinez don ti shprehe mirnjohjen dhe admirimin Mjeshtrit te madh te te gjithe koherave nga Toskana.

Artisti Milot bashke me Artistin Wu Weishan, drejtor I muzeut Nacional te Pekinit , perballe skulpturave qe ishin te ekspozuara ne Kine me dt 17 Janar di te Vendosen perballe Muzeut te Leonardo Da Vincit , Ku Artisti dhe kuratori Italo-Shqipetare Milot eshte kuratori i ekspozites bashke me Lyu JIANFU.

Kjo ide lindi gati rastesisht, por ndoshta e deshi fati qe keto dy skulptura, te konceptuara ne Kine, te vinin pra dhe te vendoseshin ne qytetin e lindjes se Leonardos. Jo gjithkund por aty ku e meritonin, ne Vinci. Ndersa vizitoja Muzeun Kombetare te Artit Kinez me miqte e mi nga Kina, i goditur nga keto skulptura, nga keto dy personazhe te realizuara ne bronz, me nje gjuhe artistike shume te ndryshme, nga arti tradicjonal kinez.

Duke diskutuar me mjeshtrin Lyu Juanfu mbi keto vepra arti te realizuara nga skulptori Wu Weishan, me lindi ideja e dialogut mes mjeshtrave dhe mesazheve te tyre universale, te afte te mundin barrjerat qe i ndanin ne kohe dhe hapesire. Fola me bashkiakun e Vincit dhe me drejtoreshen e e Muzeut Leonardo da Vinci, si dhe me artistin kinez, nese ai pranonte ti dergonte punet ne Itali. Dhe keshtu mori jete ky projekt qe u be e mundur fale galeristit Nikolo Raugei dhe dott. Andrea  Raugei.

Duhet njohur dhe gjesti fisnik i Mjeshtrit Wu Weishan. Ai do te dhuroje Vincit keto dy skulptura , dhe jo vetem kaq, ai ndjehet dhe krenare qe veprat e tije do te qendrojne ne shekuj ne qytetin e lindjes se Leonardos.

Sapo sheh veprat e mjeshtrit Wu Weishan kupton pernjeheresh aftesia e tije per te realizuar skulptura gjigande te afta per tu bere monumente te verteta. Duke i veshtruar duket sikur shihet dhe shpirti I artit qe ato mbartin ne vetvete, sidomos shpirti I artit italjan dhe ai i artisteve francez. Mjeshtri ka krijuar nje stil te vetin origjinal, shume poetik dhe te tijin me plasticitetin e formave.  Ai krijon personazhet e tij me thjeshtesi dhe ben qe mesazhi I tije te lexohet mire. Mesazh qe mbart brenda dhe e ben te njihet si i tije origjinal ne tere boten.

Faleminderit mjeshteri Wu Weishan, qe sot e tutje, perveç “Udhes se Mendafshit,” do te njihet dhe “Udha e Artit” qe na bashkon dhe na ben me te njellojte ne bote. Nje bashkbisedim qe fillon me dy deshmitare te veçante: Leonardo Da Vinci dhe Qi Baishi.

Alfred Milot Mirashi

Firenze 2020

Artist dhe kurator.

VOAL – Piktori dhe skulptori francez Henri Matisse lindi në Le Cateau-Cambrésis (Francë) më 31 dhjetor 1869: ai jetoi gjatë një prej periudhave më të dendura të ngjarjeve tragjike të historisë. Megjithatë, në veprën e tij, nuk ka asnjë gjurmë të tjetërsimit, të vuajtjes, të kontradiktave të epokës sonë: pikturat e tij janë një botë veç e veç, në të cilën ka lehtësim, paqe, strehim, çlodhje, qetësi, ngjyra dhe dritë.

Përvojat e para të studimit

Nga 1895 deri më 1899 Matisse ndoqi studion e Gustave Moreau, duke studiuar veprat e Manet dhe Cezanne dhe, duke ndier përvojat e impresionizmit, në 1897 ai krijoi “Shkretëtira”.

Pas disa qëndrimesh në Angli, Korsikë dhe rajonin e Toulouse, në vitin 1902 ai mori pjesë në disa ekspozita në galerinë B.Weil në Paris, duke ekspozuar, mes veprave të tjera, gjithashtu “Pamja e Notre Dame në pasditen e vonë” të vitit 1902.

Pikturë Fauves

Në këto vite, nga studimi i tij i thelluar i artit neo-impresionist dhe nga zbulimi i artit afrikan dhe aziatik, lindi “pikturimi i pastër i fauves”, një rrymë e re e së cilës Henri Matisse është interpretuesi më i madh.

Në vitin 1941, në bashkëpunim me shpërthimin e Luftës së Dytë Botërore, ai pikturoi kanavacën e famshme “Naturë e vdekur me manjola”. Më 1943 u vendos në Vence, ku iu përkushtua, në vitet nga 1949 deri në vitin 1951, në ndërtimin e kapelës Dominikane të Madonna del Rosario.

Punimet dhe veprat

Ndër veprat e tij më të rëndësishme janë “Nudo e kaltër” i vitit 1907, “Vallëzimi” i vitit 1908 dhe “Vallja dhe Muzika” e vitit 1910. Seriali “Odalisques” është i famshëm për prodhimin e tij në vitet 1920.

Në të njëjtat vite artisti gjithashtu u hodh në lëmin e skenografisë, vizatimit dhe gdhendjes; në vitet 1930 prodhoi edhe tapestries. Punimet e tij të skulpturës prej bronzi janë gjithashtu të shumta.
vdekje

Henri Matisse vdiq në Nice më 3 nëntor 1954.

Disa nga veprat e Henri Matisse:

Natyrë e vdekur me dy shishe (1896)
Bufe dhe tavolinë (1898)
Studimi nën çati (1903)
Luks, Qetësi dhe Bollshmëri (1904)
Portreti i André Derain (1905)
Grua me kapelë (1905)
Madame Matisse (1905)
Gëzimi i të jetuarit (1905-1906)
Detari i ri (1906)
Autoportret (1906)
Luksoze (1907, dy versione)
Harmonia në të kuqe (1908)
Biseda (1909-1912)
Vallja (1910)
Muzikë (1910)
Natyrë e vdekur me fruta (1910)
Studimi Rozë (1911)
Peshku i artë (1912)
Vazo nasturtiums dhe Vallja (1912)
Qëndrim në këmbë (1913)
Koka e bardhë dhe rozë (1914)
Mësimi i pianos (1916)
Piktori dhe modelja (1916-1917)
Violinist në dritare (1918)
Pendët e bardha (1919)
Gruaja dhe anemonet (1920)
Meditimi pas banjës (1920-1921)
Nudot blu (1952)
Trishtimi i mbretit (1952)
L’Escargot (1953)
Le Bateau (1953)

/Elida Buçpapaj

Odhise Paskali, (Përmet, 22 dhjetor 1903 – Tiranë, 13 shtator 1985) ishte skulptor shqiptar. Cilësohet si themeluesi i skulpturës shqiptare dhe një nga personalitetet më të rëndësishme të artit shqiptar.
Biografia

U lind në Përmet, i biri i Paskal Thanasit dhe Kaliopesë së Lami Papadhimitrit. I ati në fillim qe sekretar në administratën turke të duhanit në Dishkatë e Kozhan dhe më pas prift në Koblarë, Miçan, Frashër, Zavalan e Soropull të Dangëllisë, në Lipe e Leusë pranë qytetit të Përmetit dhe në Bënjë të Shqerisë. në hapësirën e viteve 1903 – 1919, ka jetuar e qëndruar pranë familjes, me prindërit, Paskalin e Kaliopin, si dhe me tri motrat, me Uraninë, me Angjeliqinë dhe me Elpiniqin, në qytetin e Përmetit (1903 – 1910, 1914 – 1919, me disa muaj qëndrimi larg qytetit gjatë vitit 1916), në Koblarë (1911 – 1914) dhe në Frashër (nga maj deri në shtator apo tetor 1916). Më 1919 ai shkoi në Itali, ku më 1923 kreu Liceun dhe u regjistrua në Fakultetin e Letërsisë e të Filozofisë në Torino, ku më 1927 mbrojti diplomën në fushën e historisë së artit.

Më vonë, në 1931 krijoi shoqërinë “Miqtë e artit”. Në periudhën 1932-1937, në disa qytete të Shqipërisë, u ngritën disa monumente skulpturore, punime të autorit. Ai u bë nismëtar për krijimin e shoqërisë “Studenti shqiptar” në Torino dhe për botimin e revistës së studentëve shqiptarë të atjeshëm në vitet ‘20. Ndërsa në vitet ‘30 e shohim nismëtar të shoqatës “Miqt e Arbrit”; si organizator të së parës ekspozitë të arteve figurative dhe të çeljes së Shkollës së Vizatimit në Tiranë.

Hapat e para të karrierës së Odhisesë janë në fushën e publicistikës. Ai u shqua në estetikë dhe kritikë arti. Shkroi artikuj të ndryshëm me mendime e meditime për artin në mjaft organe shtypi të vendit apo të huaja. Nëse mund t’u hedhësh një sy artikujve të tij të viteve ‘20, mund të vësh re aktualitetin e tyre edhe sot. Sikur këto shkrime të autorit të mblidheshin, mund të bëhej një botim i veçantë mbi publicistikën e tij. Odhisea dinte t’u përshtatej me shumë zgjuarsi situatave në çdo kohë. Duke gjykuar se vendi në vitet ‘20-‘30 kishte mungesë skulptorësh, me të mbaruar fakultetin dhe studimet për artin, i përvishet punimeve plastike, pra artit të skulpturës pranë ateliesë së një skuptori italian realist e monumentalist të Torinos. Kështu ai bëhet skulptori i parë profesionist shqiptar. Me pushtimin fashist të vendit, Odhisea si erudit në fushën e artit, caktohet anëtar i Institutit të Studimeve të atëhershme, por në mungesë edhe të porosive të mjaftueshme, për ngritje shtatoresh, detyrohet të çelë një punishte për përgatitje shkumësash për nevojat e shkollave të vendit. Me çlirimin e Shqipërisë nga pushtuesit nazifashistë, krahas vazhdimit të krijimeve skulpturore për figurat e rilindasve, në tematikën e punimeve të tij zënë vend edhe heronjtë e popullit dhe dëshmorët e Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare. Edhe pse Odhisea jetoi në Përmet vetëm 14 vjet dhe shumicën e jetës 82-vjeçare e kaloi në Itali dhe në Tiranë, ai ishte i lidhur me vendlindjen. Përveç ecejakeve të herëpashershme pranë familjes në periudha të ndryshme para djegies së shtëpisë së tij në korrik të vitit 1943 nga fashistët, ai krijoi në vendlindje një sërë veprash, midis të cilave skulpturën e “Partizantit Çlirimtar”, punën e grupit skulpturor “Shokët” në varrezat e dëshmorëve të Përmetit; bustin e Naimit; të Nonda Bulkës dhe të Fanjo Çiçakos në qytet; bustet e vëllezërve Frashëri në sheshin para Shtëpisë Muze në Frashër, bustin e dr. Refat Frashërit, etj. Kompleksin e varrezave të dëshmorëve të Përmetit, ai e plotësoi me tri figura për të përjetësuar edhe tre kushërinjtë e tij të parë (Harallamb Papa, Gaqi Vinjau e Foti Adhami). Në shtëpinë e piktorit të merituar Aristotel Papa, që ka më shumë se një vit që është ndarë nga jeta, ndodhet edhe një bust i vëllait të tij, dëshmorit Harallamb Papa, punuar e dhuruar nga Odhisea vite më parë. Ndoshta ky bust mund të mos jetë evidentuar nga Galeria Kombëtare e Arteve Figurative. Odhisea, duke iu kushtuar kryekëput krijimtarisë së tij, nuk ishte i prerë për çështje administrative. Kur u emërua drejtor i Galerisë së Arteve aty nga vitet ‘60, ai nuk kishte dëshirë as t’i vinin telefon në zyrë, pasi zilja e tij e shqetësonte dhe nuk e linte të punonte. Përveç punimeve konkrete, ai mbante shpesh shënime në formë ditari, qoftë për meditime mbi artin qoftë edhe kujtime historike, gjë që bëri të mundur, që një vit pas vdekjes së tij më 1986, të botohej libri “Gjurmë jete”, një material në fakt i shkurtuar e i cunguar.
Veprat artistike[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Skulptori i Popullit është i njohur për rreth 600 vepra në skulpturë, por mbi të gjitha në krijimtarinë e vet të larmishme janë të njohura veprat:

“I urituri”,
“KETI”,
“Malësori”,
“Luftëtari Kombëtar”, në Korçë
“Themistokli Gërmenji”, në Korçë;
“Ushtari i panjohur”,
“Partizani fitimtar” (Mathauzen, Austri) 1968;
“Naum Veqilharxhi”, bust në bronx , në Korçë;
“Monumenti i Skënderbeut në Tiranë” me bashkautorë, 1968;
“Gjergj Kastrioti (Skënderbeu)”
“Isa Boletini”
“Fan Noli”
“Onufri”
“Jeronim De Rada”, në Tiranë
“Pashko Vasa”
“Zef Skiroi”
“Çerçiz Topulli”
“Naim Frashëri”
“Vojo Kushi”
“Migjeni”
“Enver Hoxha”
“Idriz Seferi”
“Ahmet Zogu”

Abdurrahim Buza lindi më 22 dhjetor 1905 në Shkup në një familje gjakovare; vdiq më 7 nëntor 1986.

Biografia

Në moshën tetë vjeçare mbeti jetim dhe patrioti Bajram Curri kujdeset për shkollimin e tij. Regjistrohet në shkollë në Shkodër, në Tiranë dhe në Normalen e Elbasanit. Pastaj fiton bursë dhe me 1928 dëgjon një vjet në Akademinë e Arteve të Bukura në Torino. Studimet e rregullta i kryen në Akademinë e Arteve të Bukura në Firence pranë artistit Galeleo Kinit.

Pas studimeve, Buza shkoi përsëri në Shqipëri dhe u bë profesor i vizatimit në shkollën e mesme “Harry Fultz”.  Në vitin 1933 Buza, në një përpjekje bashkëpunuese me bashkëkohësit e tij, piktori A. Kushi, skulptori Odhise Paskali dhe piktori italian Mario Ridola, themeluan Shkollën Artistike të Vizatimit, e cila ishte shkolla e parë e Arteve të Bukura që u hap në Tiranë, Shqipëri. Kjo shkollë vendosi fazën artistike dhe estetike që do të vijë brezi i ri i artistëve shqiptarë. Në vitin 1935, ai pikturoi Nudon e parë shqiptare në një kohë kur shoqëria shqiptare e konsideroi një nudo imorale dhe të papranueshme. Ekspozita e nivelit kombëtar të Buzës u mbajt në prill 1945. Buza ishte ilustruesi i një prej dokumenteve më të rëndësishëm në historinë e arsimit shqip, abetaren e parë të gjuhës shqipe, botuar në 1945. Buza dha mësim në Shkollën e Mesme Artistike “Jordan Misja” në Tiranë në vitin 1947 derisa doli në pension në vitin 1966.

Puna e tij shembullore në hartimin e kurrikulës dhe reformimi i vazhdueshëm i saj siguroi një themel të shëndetshëm artistik për studentët. Gjatë viteve të diktaturës komuniste në Shqipëri, artisti A. Buza vazhdoi punën e tij duke injoruar të gjitha format hajmali që u imponuan artificialisht artistëve të Evropës Lindore, dhe ruajtën vlerat dhe dinjitetin e tij artistik.

Edhe pse ndikimi i impresionizmit ndjehet në veprat e tij, nën presionin e realizmit politik që e impononte ideologjia e kohës Buza e gjeti zërin e tij unik në artin shqiptar. Pikturat e para janë të inspiruara nga qëndrimi i tij në Pogradec. Më vonë ai e thjeshton teknikën e tij por e shëndrron artin në simbolikë të lartë. Motivet etnike nga Gjakova, Kosova, dhe veriu i Shqipërisë bëhen subjekt i shpeshtë i tij. Ngjyrat e impresionizmit ndikojnë në të gjer në fund.

Veprat

Disa prej veprave të njohura janë:

• Dasma kosovare
• Pogradeci
• Lagjja ime
• Nusja kosovare (1950),
• Një pjate rrush (1957),
• Autoportret (1960),
• Lojërat popullore
• Azem Galica dhe luftëtarët
• Refugjatët,etj.

Prej veprave të tij sot ruhen 500 tablo te realizuara në vaj dhe 10 000 vizatime. Në Galerinë Kombëtare të Arteve në Tiranë ruhen 59 punime të piktorit. Vepra të tjera ndodhen në Muzeun Buza në Tiranë.

Abdurrahim Buza u nderua me dekoratat Mësues i Popullit, Piktor i Merituar dhe Piktor i Popullit. Vdiq në Tiranë më 1987.