Kur i shoh mështeknat si përkulen majtas e djathtas
përmes kontureve të pemëve më të errëta, më të drejta,
më pëlqen të mendoj një djalë duke u luhatur në to.
Por luhatja nuk i përkul ato
siç bën ngrica. Do t’i keni parë shpesh,
të veshura me akull një mëngjes dimri me diell
pas një shiu. Ato kërcasin ne veten e tyre
ndërsa puhiza shtohet dhe i kthen shumëngjyrëshe,
shtjella i pëlcet dhe ua nxjerr smaltin.
Shpejt ngrohtësia e diellit i bën ato të derdhin guaska kristali
duke u shkokluar dhe rënë si ortek mbi koren e borës.
Pirgje të tilla të xhamit të thyer për t’i fshirë tutje,
do të mendonit sikur kupola e brendshme e qiellit ka rënë.
Ato tërhiqen zvarrë me fierin e vyshkur në ngarkesë
ndërsa duket se do të rezistojnë, megjithëse njëherë ato përkulen
kaq ulët për një kohë të gjatë, dhe kurrë nuk drejtohen më.
Mund t’i shihni trungjet e tyre të harkuara në pyll
vite më pas; duke gjurmuar gjethet e tyre në tokë
si vajzat në gjunjë që hedhin flokët
përsipër kokës për t’i tharë në diell.
Por doja të thoja kur e Vërteta shpërtheu
me të gjithë faktet e saj për ngricën,
do të doja që një djalë t’i përkulte ato
ndërsa hyn e del per te nxjerre lopët.
Ose një djalë tjetër larg nga qyteti që luante beizboll,
e vetmja lojë e të cilit të ishte çfarë sajonte vetë
dimër e verë, dhe të luante vetëm.
Një nga një, ai i nënshtron pemët e babait të tij
duke i shaluar dhe përkulur pa fund
derisa t’ua heqë ashpërsinë,
dhe asnjë veçse gjymtyrë të varura, asnjë të mos mbetet
pa u pushtuar. E gjitha çfarë mësoi atje
ishte të mos mbaronte shpejt
që mos ta mbartte pemën pastaj tutje
të rrëzuar përtokë. Ai gjithnjë mbante ekuilibrin
në majat e degëve, duke u ngjitur me kujdes,
me të njëjtin merak si kur mbushet një kupë
deri në buzë, dhe madje edhe pak sipër saj.
Pastaj ai hidhet poshtë, së pari me këmbë, me frushullimë
duke u gjuajtur poshtë përmes ajrit në tokë.
Kështu kam qenë edhe unë merakli mështeknash.
Ëndërroj që të kthehet prapë ajo kohë.
Kjo ndodh kur jam i raskapitur nga mendimet
dhe jeta i ngjan më shumë një pylli pa rruge
ku fytyra të digjet dhe guduliset nga merimangat
që thyhen përmes, dhe një sy që të loton
nga një shkarpë që të ka rënë në të.
Do të doja të ikja për pak kohë nga toka,
të kthehesha prapë e t’ia filloj përsëri.
Shpresoj që as fati të mos më mbajë mëri,
të më japë një gjysëm dhurate dhe të më rrëmbejë
pa kthim. Toka është vendi i duhur për dashuri:
Nuk e di ku është më mirë për të shkuar.
Do të doja qe përmes ngjitjes së një mështekne,
te shkoja drejt parajses,
t’i ngjitesha degëve të zeza të trungut të saj të bardhë borë
derisa pema të mos më mbajë më
por të zhysë majën e saj dhe të më lëshojë përsëri në tokë.
Kjo do të ishte mirë, të shkoja dhe të kthehesha prapë.
Më mirë merakli mështeknash sesa ndonjë gjë tjetër.
Perkthyer nga Kujtim Morina
Komentet