Rrugëve të zbrazëta
Kujtimet i kanë hapur sytë
Avullim lotësh e shikime të venitura
Mes pishave jehonte buzëqeshja
Kur hurbnim kafenë
E gotat i cakërronim
Në rrasën e gurit si sofër
Në atë qosh të oborrit të shtëpisë
E valët e detit shkumëzonin mallëngjimeve
Flladi valëviste blinin e Grisë
E ti shkriheshe i tëri
Prej gëzimeve të miqësisë
Aty e kishe mbjellë vendlindjen
Edhe një pjesë të Dardanisë

Tani u bënë dy vite
Kur tinëzisht ike nga kjo botë
Na le të shtangur
Me kujtimet si statujë e ngrirë
Oh sa rëndë
Vazhdat e lotëve përshkohen boçës së mërdhirë
Ngujore e oborrit gozhduar dhimbshëm
Deri në shpirt e pa harruar
Kafeja e buka e shtruar
Për miqtë e shokët e shpirtit

Një lehje qeni cijatje e uritur
Dëgjohej oborrit të zbrazët
I hutuar shikonte zbrazësinë
Nuk lejonte besniku futjen brenda
Pa qenë aty i zoti shtëpisë
Qante në heshtje nga mërzia…
Tani nuk di
Ajo kafshë a ka ndërruar vend…!

Këtë verë që iku erdha në Shëngjin
E rreshka lëkurën
E sytë u enjten në mallëngjim
Tash bebëzat e syve
Me hidhërim shikonin kodrën
Rrëshqitnin mbi kulmin e shtëpisë sate
E piskë më vinte zëri yt
”Ku je o nipalan
Eja e ngjitu lartë se kemi mjaft vend”
Tash si mjegull më përftoi para syve
Figura jote e ndritur nëpër mote

Nuk erdha nga Shëngjini në Malësi
Pa e takuar miken tënde Domenikën
Kafe me pi
Dhe për asnjë çast nuk të hiqnim goje
Se na le të mbjellë kudo miqësinë
Adilin në Prishtinë, Sejdiun në Pejë
Domenikën në Shëngjin…

Si në ëndërr të shikoj
Në tavolinën e gurëzuar
Me kafenë para e gotën e rakisë
Duke na thënë “gëzuar”
Siç e kishe traditë

Koha ikën e vitet treten
Kujtimet shprushin zjarrin si në dimër
Prore i skalitur
Do mbetesh përmendore
Rrugëtimeve të jetës nëpër mote
O miku im i shpirtit

(Gjakovë,10 nëntor 2023)