Për dijeni DEZA –  Direktion für Entwicklung und Zusammenarbeit

Ka disa kohë që është vënë në qarkullim portali Diaspora Shqiptare – nën drejtimin e Ministrisë së Diasporës – si mjeti më flagrant kundër lirisë të fjalës.

Me paratë e Perëndimit, diktatori i Shqipërisë, me shërbyesin e tij Pandeli Majkon promovon në diasporë gazetarinë sipas modelit të një shteti monist.

Edi Rama ka vite që ka hedhur në Perëndim celulat e veta, të cilat i promovon dhe i mban financiarisht për të kapur kësisoj edhe diasporën.

Janë krijuar me dhjetra shoqata si vezët e qyqes, që nuk bëjnë asgjë veç promovojnë të pabërat.

Në ndihmë u vijnë kanale televizive të RTSH, video që i hedhin në Youtube, që, sipas një informacioni, kushtojnë disa mijra Euro, të cilat iu dedikohen “yjeve të partisë” këtu në diasporë.

Në këtë valë është edhe portali Diaspora Shqiptare që e nxjerr vetë Ministria e Diasporës me paratë nga DEZA zvicerane të destinuara për forcimin e demokracisë në Shqipëri,

që Edi Rama i përdor për forcimin e pushtetit të tij omnipotent përmes klientëve të tij jashtë Shqipërie.

Fakti që një portal si Diaspora Shqiptare kanalizohet nga një ent qeveritar bie ndesh me çdo parim që ka të bëjë me lirinë e shtypit.

Shtyp i lirë në demokraci do të thotë raportim i gazetarëve për çështje me interes publik. Një shtyp i lirë mund të informojë qytetarët për sukseset ose dështimet e udhëheqësve të tyre, të përcjellë nevojat dhe dëshirat e njerëzve tek organet qeveritare dhe të sigurojë një platformë për shkëmbimin e hapur të informacionit dhe ideve.

Liria e shtypit mbrohet në Perëndim me Kushtetutë, është themelore në një demokraci të përgjegjëshme përpara Sovranit, që do të thotë se mediat janë rojtare për ta mbrojtur qeverisjen nga shkelësit e ligjit.

Ndërsa në rastin konkret është vetë qeveria e Tiranës që e shkel Kushtetutën dhe, me mjete financiare të marra nga Perëndimi, e klientelizon lirinë e shtypit.

Asnjë gazetar profesionist nuk do të pranonte të ishte palë e këtij projekti minues ndaj fjalës së lirë.

Gazetari është një profesionist në sektorin e informimit, ai merret me zbulimin, analizimin, përshkrimin dhe zgjedhjen e lajmeve dhe më pas shpërndarjen e tyre.

Kusht themelor përveç profesionalizmit është edhe pavarësia nga entet qeveritare.

Gazetari profesionist është i regjistruar në regjistrin e gazetarëve në vendin ku ushtron aktivitetin. Ai jeton me këtë profesion dhe ka një karrierë në këtë fushë.

Normalisht, në një portal serioz që presupozohej se do të mbulonte diasporën, do të duhej të kontribuonin gazetarë profesionistë me një karrierë të suksesëshme, jo ish zyrtarë të Ministrisë së Diasporës apo kontigjent i zgjedhur kokërr për kokërr në diasporë me kutin e Pandeli Majkos, Ministrit të Diasporës.

Nëse i hedh një sy portalit Gazeta Shqiptare, do të shohësh se janë të paktën rreth 2600 lajme me autorësinë “Gazetari” – pra lajme pa autorësi, të huazuara lart e poshtë – shpesh të mbushura me gabime dhe të palektoruara.

Për këto shërbime skarco klientelat pa emër paguhen, ndërsa fillojnë ta shesin veten si gazetarë!

Jo, nuk janë gazetarë!

Jo, kjo nuk është gazetaria!

Gazetaria nuk është një furçë me bojë për të mbuluar fasadën e shtetit të kapur e për t’i kthyer atë një realitet me lajle lule.

Një person që gjithë jetën ka qenë mësues nuk mund t’i teket një ditë të pretendojë e të bëhet gazetar dhe të përfshihet pastaj në projektet e Pandeli Majkos, sepse aty bie erë!

Me parat e veta mund të provojë çdo lloj aventurë, por me paratë publike jo!

Gazetaria e vërtetë e këtij 30 vjet tranzicioni nuk është lluks, qejf e pare e pistë, por është sakrificë dhe rrezik!

Opinioni shqiptar duhet të mësojë të dallojë, të mbrojë veten nga shpërdorimi  i emrit nga ata që shkelin ligjin në emrin e shtetit.

Opinioni shqiptar në diasporë duhet ta dijë se liria e shtypit nuk ka lidhje me Ministrinë e Diasporës të një vendi që i gjurmon qytetarët me database,

se në çdo vend demokratik mediat janë pushtet i katërt, i pavarur nga pushtetet e tjera, ekzekutivi, legjislativi dhe drejtësia.

Edi Rama e ka kthyer Shqipërinë në një regjim monist hibrid,

ka kapur për gryke edhe lirinë e fjalës, jo vetëm në Shqipëri

përdorur instrumentat e veta shtetërore, ambasadat, projektet, mediat e Shqipërisë,

përfshi edhe portalin Diaspora Shqiptare duke e ndarë, përçarë e bërë lëmsh e li edhe komunitetin shqiptar në diasporë !

Portali Gazeta Shqiptare, kanali Urat i RTSH3, etj janë shembulli i degradimit të profesionit të gazetarit dhe mediumeve të fjalës së lirë.

Shqipëria është në rrezik.

Në rrezik është edhe diaspora.

Regjimin hibrid që ka instaluar në Shqipëri Edi Rama po e shpërndan edhe në diasporë!

Nuk do ta lejojmë!

PS

Ju lutem të vini re – screenshot i bërë prej meje në datën 10 maj 2021 rezultonin të ketë 2548 postime me emrin e autorit “Gazetar” dmth pa autorësi.

Sot më datën 12 maj 2021 – pas publikimit të shkrimit tim, në orën 10:00 rezultuan 2345 postime me emrin e autorit “gazetar”, dmth pa autorësi.

Ndërsa po sot më datën 12 maj 2021 – në orën 12:53 rezultojnë vetëm 91 shkrime me emrin e autorit “gazetar”, dmth pa autorësi.

Ja pra shiheni efektin e shkrimit. Shihni barbarinë që operon ky portal!

Sepse një sistem hibrid që ka në duart e tij, shtetin, pushtetin, mediat, nëpunësit, financat  së pari vë në objektiv si të padëshiruar gazetarët e pavarur dhe shtypin e lirë, brënda kufijve shtetërorë të Republikës të Shqipërisë, tani edhe jashtë kufijve!

Prandaj diaspora shqiptare është në rrezik !

Screenshot i bërë më 10 Maj 2021 ora 17:56

Screenshot i bërë më datën 12 Maj 2021 ora 10:00

Screenshot i bërë më datën 12 Maj 2021 ora 12:53

Tash Gruevski e ka kuptuar se çfarë i ka bërë vetes. Se nuk do të jetë si herët e tjera. Inskeno vrasje e akuzo shqiptarët. Edhe dorëheqja e treshes – e tre njerëzve më të afërt të Kryeministrit të Maqedonisë, e ministres të Brendshme, Gordana Jankullovska dhe shefit të Shërbimeve Sekrete të Maqedonisë, Sasho Mijallkov, – nuk ka për ta shpëtuar Gruevskin nga Gjykata e Hagës nën akuzën për krime kundër njerëzimit. E kur Gruevski do të shkojë në Hagë, ai nuk do të pyesë më për të tjerët, sipas asaj të njohurës maksimë që e kanë si moto politikanët e Ballkanit, „après moi, le déluge“ se pas Gruevskit „u bëftë qameti“.

Së pari, dua të nënvizoj se shteti i Maqedonisë kreu një masakër, një krim shtetëror, sepse nuk bëri asnjë përpjekje për ta parandaluar konfrontimin dhe nuk njoftoi asnjë institucion ndërkombëtar me të cilët Republika e Maqedonisë mban kontakte permanente, që kur lindi si shtet më 1992, që janë NATO, BE, SHBA, OSBE, zyrat dhe zyrtarët e të cilëve janë në Shkup.

Tani kam përpara syve letrën informuese që Gruevski ua ka dërguar shteteve të Bashkimit Evropian, ku Qeveria e Republikës së Maqedonisë i ka njoftuar ato për rrjedhën e aksionit të armatosur të së shtunës në Kumanovë, ku thuhet se „Maqedonia nuk ishte në përleshje ndëretnike, por në një operacion kundër grupit terrorist“. „Grup terrorist“, kështu e etiketon qeveria e Gruevskit dhe e Ali Ahmetit, për të larë duart për ato gërmadhe dhe jetë të humbura.

Por tash duart e shtetit të Maqedonisë janë të përgjakura me jetë njerëzish dhe për këtë krim përgjegjësit duhet të paguajnë, edhe për policët, edhe për shqiptarët.

Etiketimi i Gruevskit me “grup terrorist” bëhet për të fshehur një krim shtetëror terrorist, siç është vrasja e njerëzve të pafajshëm, deri sa kundër tyre nuk vërtetohet asnjë akuzë.

Sepse deri sa u krye i ashtuquajturi konfrontim, qeveria e Maqedonisë nuk ka patur në evidence asnjë krim terrorist të atyre djemve e burrave. Tash rezultojnë të vrarë Komandantët UÇK-së dhe policët, që sipas Gruevskit u vranë nga Komandantëve të UÇK-së! Logjikë të tillë kriminale ka vetëm Koreja e Veriut që udhëhiqet nga një xhuxh-barbar si Kim Jong-uni.

Aktorët kryesorë politikë shqiptarë në Maqedoni kanë konfirmuar se ata prej një viti kanë patur informacione dhe kontakte me personat që sot rezultojnë të përfshirë në përplasjen, po përse Ali Ahmeti dhe njerëzit e tij nuk kanë njoftuar SHBA dhe BE.

Po shteti i Maqedonisë vetë përse nuk mori masa parandaluese dhe përse e toleroi zbarkimin e një arsenali të vërtetë armatimi lufte në Lagjen e Trimave, përse nuk e ndali sjelljen e këtij arsenali nga burimi ose rrugës për të evituar një luftë me pasoja tragjike.

Ata njerëz të vrarë barbarisht të shtunën në mesnatë, siç pohon vetë Ali Ahmeti, kanë luftuar bashkë me të në konfliktin e 2001, që solli Marrëveshjen e Ohrit, e cila ka mbetur e paimplementuar dhe për këtë gjë ka përgjegjësi direkte vetë Ali Ahmeti, i cili prej 2001, pra për gati 15 vjet është në bashkëqeverisje me qeveritë e Maqedonisë. Duket sikur Marrëveshja e Ohrit u bë vetëm që Ali Ahmeti dhe klani apo partia e tij të përfitojnë privilegje, ndërsa shqiptarët e tjerë të vijojnë kalvarin e segregacionit dhe aparteidid antishqiptar.

Në letrën informuese dërguar shumë vonë shteteve të BE, të publikuar tek KD në Prishtinë thuhet se „Liderët kryesorë të këtij grupi, sipas Qeverisë maqedonase, janë: Muhamed Krasniqi, shtetas i Kosovës, i njohur si “Komandant Malisheva”; Mirsad Ndrecaj, shtetas i Kosovës, i njohur si “Komandant NATO”; Sami Ukshini, shtetas i Kosovës, i njohur si “Komandant Sokoli”; Beg Rizaj, shtetas i Kosovës, i njohur si “Komandant Begu” dhe

Demë Shehu, shtetas i Kosovës, i njohur si “Juniku”. Liderët, sipas letrës, figurojnë si themelues të strukturave paramilitare dhe kanë pasur tentativa të pasuksesshme për të siguruar mbështetje politike.“
Them shumë vonë, sepse kur qeveria e Maqedonisë ka dalë me konkluzione të tilla, se ka të bëjë me organizatorë strukturash paramilitare, e përse nuk i ka paraqitur me kohë këto prova tek partnerët strategjikë të Maqedonisë, që duhet të jenë BE, NATO, SHBA dhe OSBE?

Përse priti makineria ushtarake e shtetit të Maqedonisë të dërgojë blinda e tanke tek Lagjia e Trimave për të djegur e kthyer shtëpitë e civilëve në gërmadhë dhe nuk i neutralizoi ata njerëz duke i çuar në kohen e duhur përpara drejtësisë. Ose më mirë, kur ka patur prova kundër Komandantëve të UÇK-së si të përfshirë në grupe paramilitare përse nuk i paraqiti këto prova në NATO dhe përse nuk ua paraqiti qeverive përgjegjëse të Hashim Thaçit e Isa Mustafës?

Tani thuhet se Mirsad Ndrecaj, i njohur si “Komandant NATO” apo Beg Rizaj, i njohur “Komandant Begu” kanë patur lidhje me Ramush Haradinajn. Por ky fakt nuk përbën as krim dhe as terror, veç shpreh frikën e politikanëve shqiptarë të Kosovës dhe Maqedonisë, që duan të përjetësojnë mbajtjen e pushtetit, duke eleminuar çdo kundërshtar që për ta përbën rrezik. Dhe këtu është tejkaluar çdo limit. Këtu ka arritur kulmi. Sepse sapo është ngritur sipari i riciklimit të krimeve politike, duke u kthyer në vitin 1998 e përtej kur krimet politike kanë mbetur ende të pazbardhura.

Si konkluzion, deri tani nuk ka asnjë provë që Mirsad Ndrecaj,“Komandant NATO” apo Beg Rizaj, “Komandant Bega” apo Komandantët e tjerë të vrarë, të jenë përfshirë në aktivitete terroriste, veç faktit se këta djem kanë luftuar në konfliktin e Maqedonisë më 2001 në krah të Ali Ahmetit për të çliruar Maqedoninë nga një regjim kriminal që i konsideronte shqiptarët si skllevër. Regjimi i Gruevskit bën të njëjtën gjë, edhe ai i konsideron shqiptarët të tepërt, „mish për top” dhe i djeg e i vret kur t’i shkrepet. Duke patur në krah për absurd kësaj here Ali Ahmetin.

Sepse, nëse shteti i Maqedonisë do të kishte prova kundër Komandantëve të UÇK-së, siç pretendon, këto prova do të duhej të ishin formuluar në akuza për hetim dhe asessi të përdoreshin që këta njerëz të eleminoheshin barbarisht pa gjyq me një skenar të përkryer permes terrorit shtetoror.

Unë do të hipotezoja se skenari ka qenë i tillë që të vriteshin nga shteti i Maqedonisë ata që janë vrarë, duke krijuar pastaj një tymnajë të madhe. Vrasja e policëve, që edhe ata janë viktimë, është pjesë e inskenimit por nuk është assesi kurrë akuzë për t’i shpallur terroristë ata që i vrau terrori i shtetit të Gruevskit dhe atyre që janë aleatë me të.

Komandantët e vrarë të UÇK-së, që Gruevski i akuzon të vdekurit si terroristë, janë ata që do ta çojnë Gruevskin në Hagë si terrorist!/Ky shkrim është botuar më 17 Maj 2015

Një president I Republikës franceze nuk mund të mos përkujtojë Napoleon Bonapartin. Nuk do të kishte mundur t’i shmangej Nicolas Sarkozy,  i hipur mbi kalë dhe me kapellen dycepëshe në fotomontazhin e famshëm të Economist-it para zgjedhjeve fitimtare të vitit 2007, as mund të tërhiqet mbrapsht tani Emmanuel Macron-i, i cili është paditur apo vlerësuar shpesh, simbas pikëpamjeve, për kahun bonapartist, atë prirje për të përqëndruar pushtetet, për t’u folur francezëve pa ndërmjetës, për të marrë pozën e njeriut të fatit n’Evropë. Në fakt Macron-i ka lajmëruar se në pesë majin e ardhshëm Franca do t’a përkujtojë dyqind vjetorin e vdekjes së Perandorit.

Por nuk janë kohë të lehta për personazhet historikë e për atë që do të përballojë kujtimin e tyre. Zëdhënësi i Qeverisë Gabriel Attal i ka vënë duart përpara. Napoleoni do të shihet “me sy të zgurdulluar”, pra duke mbajtur parasysh “edhe çastet më të vështira” e “për zgjedhje që sot duken të kundërshtueshme”. Asnjë shenjtërim të verbër.

Por nëse protestat kundër racizmit e kolonializmit në muajt e shkuar kanë çuar në thyerjen e përmendores së Victor Schoelcher, autorit të shfuqizimit përfundimtar të skllavërisë në 1848, por i bardhë e pra paternalist, merret me mënd se çfarë do t’i takojë Napoleonit që më 1802 rivendosi skllavërinë mbas heqjes së bërë nga Konventa, tetë vite më parë. Në fakt Franca ka gjetur në vitin napoleonian një tjetër rast për t’u ndarë.

”Të përkujtohet por jo të festohet” porosit Hubert Vedrine, këshilltari diplomatik i Francois Mitterrand-it e më pas ministri i Jashtëm socialist gjatë kryesisë Chirac. “Është e drejtë të kujtohet Napoleoni sepse bëmat e tij kanë ekzistuar, por nuk duhet të festohet, sepse festohet gjithshka për të cilin mund të jemi krenarë simbas mendësisë sonë të sotme”. Por janë shumë që ndihen krenarë për Napoleonin edhe sot, si për shembull deputeti i Republicains (e djathta) Julien Aubert: “Më 15 gusht 1969 presidenti Georges Pompidou shkoi në Ajaço për të festuar dyqindvjetorin e lindjes së Napoleonit, e para e një sëre përkujtimoresh në të gjithë Vendin. Franca e vitit 1969 nuk kishte asnjë problem për të mëtuar trashëgiminë napoleoniane sepse njihej në lakminë e një France të fuqishme n’Evropë, me një mesazh drejtuar botës.”

Por Napoleoni nuk qe vetëm kampioni i universalizmit francez, qe edhe themeluesi i kodit civil e i sistemit edukativ bashkëkohor. Ndjeshmëritë nga 1969 deri sot kanë ndryshuar, aq sa përvjetori shkakton mëdyshje edhe në brendësi të qeverisë: Elisabeth Moreno, ministre për Barazinë burrë – grua kujton se “Napoleoni ka qënë një nga mizogjinët më të mëdhenj të historisë”, por ajo do t’i bashkangjitet me pahir vendimeve të qeverisë.

Kujtimi i Napoleonit zgjon interes edhe në Shtetet e Bashkuara, ku muajt e fundit mediat liberale kanë qënë shumë t’ashpër me qeverinë franceze, të dyshuar për lëshime të tepërta islamofobisë, racizmit e mizogjinisë. Me një kryeartikull shumë t’ashpër në New York Times, historiania Marlene L. Daut e universitetit të Virgjinisë fton institucionet franceze që të “shohin më me kujdes historinë skllaviste të Vëndit të tyre se sa të nderojnë një ikonë të epërsisë të bardhë”.

Ndoshta ka arsye Teresa Cremisi, një botuese e madhe italiane  në Paris, kur në Journal du dimanche  kujton një mungesë  hapësire, një paaftësi të përgjithëshme për të shmangur anakronizma qesharake. Është një problem që ka të bëjë jo vetëm me Napoleonin por me të gjithë personazhet historikë. “Kundërshtitë mbi përkujtimoret i shëmbëllejnë zënkave të pallatit. Është njësoj sikur Historia të zbresë me shapka n’oborrin e pallatit, t’i drejtohet njerëzve të mëdhenj sikurse fqinjëve të katit, të emërtuar për mangësitë e tyre. Është çasti të festojmë Voltaire-in? Merre me mënd, një islamofob dhe antisemit. Rousseau? E pamundur, braktisi fëmijtë. Richelieu? Një tradhëtar i lindur.  Baudelaire? Një i droguar mizogjin e zëmërlëshuar. Është për të pyetur nëse së paku Shën Tereza e Lisieux  mund t’i shpëtojë humorit të keq të bashkëkohësve tanë.

“Corriere della Sera” 19 mars 2021    E përktheu Eugjen Merlika

Ish presidenti i Shqipërisë nga PD, por jo i zgjedhur me votë popullore, bashkë me 6 ish-funksionarë të tjerë të PD-së, prezantuan dje lëvizjen “Për PD”.

Pothuaj të gjithë një plus gjashtët  janë të emëruar të Sali Berishës.  Asnjëri prej tyre nuk e ka provuar votimin.

Dmth sa i vlen lëkura, thotë populli.

Pra, e kanë marrë postin të dhuruar në tabaka.

Edhe kjo mund të quhet normale, sepse fituesi e zgjedh vetë skuadrën me cilën do të qeverisë.

Në kohën kur Edi Rama kërkon tym për të mbuluar vjedhjen!

Grupi pronto një plus gjashtë kërkon dorëheqjen e Bashës,

ata nuk denoncojnë vjedhjen e votës së lirë nga halldupi uzurpator, që e ka tjetërsuar vullnetin e sovranit,

përkundrazi ndihen të lumtur !

Nuk kanë asnjë mllef me Edi Ramën, sulltanin diktator,

përkundrazi mllefin e kanë me Lulzim Bashën, që nuk i përfshiu në lista deputetësh!

Ka tridhjetë vjet që PD është një fushë betejë klanesh,

kur kanë parë që Berishën nuk kanë mundur dot ta nxjerrin nga loja,

i janë ngjitur si zamk apo sikur thotë ajo tjetra fjalë e urtë popullore, që për respekt të lexuesit nuk po e sjell këtu.

De facto, grupi i një plus gjashtë të mllefosurve nuk e krijuan dot partiçkën e tyre, se nuk janë aq budallenj, që ta pësonin sikur ata që i formuan!

Grupi i një plus gjashtë nuk u revoltuan kur ishte puna për sistemin zgjedhor të deformuar nga parlamenti monist,

kur Edi Rama ia mohoi të drejtën opozitës për koalicion para zgjedhor

që e zhvalorizoi votën, edhe votën e partizave.

S’ka asgjë të keqe nga pluralizmi!

Përkundrazi ka veç të mira!

Po të numërohen të gjitha votat e opozitës, me të partizave plus 83 mijë votat e klasifikuara të pavlefshme,

mos llogarisim vjedhjen, database ku PS numëronte në kohë reale votimin –

fitorja do të ishte e opozitës!

Prandaj grupi një plus gjashtë, nëse u digjet zemra vërtetë për shtetin e së drejtës dhe PD-në nga e cila volën pushtet e lluks sa deshën,

do të duhej që të gjithë të ishin bashkë me opozitën!

Një herë në jetën e tyre vullnetarë pa pagesë për të mirën e Atdheut!

Dhe kur PD me aleatët të fitonte më 25 prill 2021, atëhere t’i kërkonin llogari Lulzim Bashës dhe në korrikun që vjen pas dy muajsh,

PD të bënte zgjedhje me garë free and fair për një lider kush ta meritonte.

Të gjithëve dje na bëri përshtypje shfaqja e Arben Imamit, agresiv dhe i egër, sikur po luante rolin e një ish Sigurimsi të Shtetit.

Nga video dëgjojmë se dikush nga tavolina i rekomandon të “qetësohet” – por Arben Imami ngre gishtin tregues dhe kërcënon jo Edi Ramën,

ku ta gjenim, por kryetarin e PD-së, dmth opozitën!

Dhe opinionit publik i lind pyetja:

Me cilin Arben Imami ka të bëjë gishti tregues?

Me atë të ish-Aleancës Demokratike, që i doli PD në opozitë menjëherë prej 1992?

Me ish Ministrin e Drejtësisë dhe ish Ministrin e Pushtetit Vendor të PS, ardhur në pushtet me luftë dhe dhunën e bandave të Zani Çaushit më 1997?

Me ish këshilltarin e kryeministrit Berisha dhe ish ministrin e Mbrojtjes të PD-së prej 2005 deri më 2013?

Arben Imami me grupin e një plus gjashtë të mllefosurve apo qytetari i thjeshtë të cilit i intereson demokracia si e mirë e gjithë shqiptarëve,

pavarësisht klaneve, militantëve dhe bindjeve politike?!

Cilido qoftë profili që ka zgjedhur kësaj here, puna e tij!

Por tonet kërcënuese t’i ulë, edhe gishtin tregues ta ulë!

Ose më mirë atë gisht t’ja tregojë vetes !

Të distancohem pse e mbrojë bijën e heroit Jusuf Gërvalla, Donikën, e zgjedhur me votën e popullit?!

Donikë Gërvalla, në vitet ’90-ta, veçmas gjatë luftës vetëmbrojtëse nga shfarosja dhe çlirimtare në Kosovë, ishte zëdhënësja, përfaqësuesja, mbrojtësja dhe arsyetuesja më e denjë e përpjekjeve për shtet e liri.

Ajo e kishte derën hapur në Qeverinë dhe Parlamentin e Gjermanisë dhe në përfaqësitë diplomatike të shteteve perëndimore atje dhe gjithandej, duke na përfaqësuar dinjitetshëm.

Tash këto dyer për Donikën janë të hapura krah e krah për përfaqësim në dimensionin e synuar ndër breza – DIPLOMACI SHTERËRORE.

Tani, në funkcionin shtetëror diplomatik, shumë dinjitetshëm, profesionalisht dhe denjësisht, Donikës i bëhen kurthe, i kurdisen prapaskena, i mvishen fjalë e veprime të pabaza e hipotetike…

Ajo tha, siç po thoni edhe ju e ne, se, sikur të ishte në dijeni për krimet e ndonjërit dhe të kishte fakte për to, ajo do ti denonconte, madje edhe publikisht.

Krimi është krim dhe kryesi i krimit, gjithkund në botë, është kriminel.

Donika e ka mbrojtur dhe e mbronë luftën çlirimtare dhe UÇK-në!

Ajo ka gjak edhe personal dhe përpjekje e angazhime të vazhdueshme familjare, madje ndër breza, në themelet e lirisë dhe shtetit të Kosovës!

Prandaj, vazhdoj që edhe më tutje t’a konsideroj moment historik dhe privilegj të jashtzakonshëm VOTËN për Donika Gërvallën!

Këtu, si person i pa parti, është edhe vota ime!

Kam qenë, madje edhe publikisht, ndonjëherë kritikues i veprimeve të Albin Kurtit në etapa të caktuara kohore.

Albin Kurti nuk është tradhtar, nuk është i zënë pick nga e kaluara dhe nuk është i zhytur në krim !

Do vazhdoj, madje edhe më ashpër , ta kritikoj Albin Kurtin për çdo lëshim e devijim eventual, apo për mosrealizim të angazhimeve që ka marrë.

Tani, Albin Kurti është kryeministër i Republikës së Kosovës – me votën e popullit.

Dhe unë, në këtë fillim të mbarë, do t’a përkrah me sa mundem !

Presidentja e Kosovës, Shkëlqesia e saj, Zonja Vjosa Osmani, pas Presidentit Historik Ibrahim Rugova, është më e votuara. Dhe kjo na bënë shumë nder si komb dhe si shtet.

Është krenari dhe knaqësi të shohësh nivelin intelektual dhe politik përfaqësues të Presidentes !

Madje, pos tjerash, është besim dhe shpresë dhe si të këtillë nuk duhet bërë përpjekje për ta mbytur në embrion!

E kam shprehur, edhe publikisht, qëndrimin tim kundër formimit të Gjykatës Speciale nga ana e Parlamentit të Kosovës, nën presionin kërcnues të shefave të PDK-së dhe LDK-së.

Jam kundërshtuar dhe më kërkuar kërkuar të distancohem.

Nuk e bëra.

Paraqitjen e Jakup Krasniqit në gjykatë (« unë nuk jam as musliman e as i krishter, unë jam shqiptar ! ») e kam quajtur qëndrim epik e heroik.

Edhe për këtë disa më kiritkuan.

Edhe nga LDK-ja e Isa Mustafës kam qenë i diferencuar. Për këtë nuk jam mërzitur kurrë sepse Isa Mustafa këtë zanat dhe punë ka pasur: diferencimin, spiunimin, përndjekjen dhe verpimin kundërshqiptar që para vitit 1981

Tani më kërkohet, nga parapolitika e humbësve të zgjedhjeve, që të distancohem nga qëndrimet përkrahëse për Donikën(sic.).

JO!

Unë e kam mendimin dhe qëndrimin e pavarur dhe nuk i nënshtrohem politikave kalkuluese e dezorientuese.

Përpiqem t’i qëndroj, me aq sa mundem, i paluhatshëm vetëm interesit kombëtar. Përjetësisht!

E kam përjetuar burgun, persekutimin, distancimin dhe linçimin që nga viti 1979

Ekzistencën e sigurova me punë krahu gjithandej.

Nuk ka arë a livadh në fshatrat përreth Strofcit në të cilën nuk kam prashitur e kositur.

Edhe sot, edhe në gjumë, i mbajë mend kufinjt e tyre.

Nuk ka shtresë toke dhe qymyri, që nga Sibofci, Zhilivoda, Bivolaku e deri te Livadhet e Frashnit në Strofc, që nuk e kam përdorur me krahtë e mi e që nuk e kam në kujtesë.

Nuk ka fshirje lëme me « dresh » në miqësi, shoqëri e vllaznillak ku nuk kam ndihmuar e thithur mjegulla të dendura e të pamatura pluhur.

Nuk ka shtëpi miku, shoku a vllaznillaku të ndërtuar e në të cilën nuk ka pikuar djersa ime, që nga prerja e tullave e tutje.

Prandaj, gjithmonë dhe gjithnjë kam qenë dhe do të jem në anën e ndërtimtarëve e jo të shkatrrimtarëve !
* * *

Që nga 11 qershori 1989 gjindem në Zvicër.

Ika nga përndjekjet e pushtuesit dhe veglat e bashkpunëtorët, shumë prej tyre vullnetar të cilët sikur bënin garë mes vete se cili më shumë dhe më shpejt do të më spiunonte.

Vendet perëndimore, veçmas Zvicra e Gjermania, nuk i kanë akorduar strehim politik secilit kërkues, pa verifikim të hollësishëm, të hetuar e verifikuar mirë.

Unë i jam shumë mirënjohës Zvicrës për strehimin e shumë të tjerëve të rrezikuar dhe për strehimin tim.

Mirënjohës edhe për mbajtjen dhe strehimin e përkohshëm të rinisë së rrezikuar në fillim të viteve ’90-ta dhe të strehimit të përkohshëm të kategorive tjera sociale para dhe gjatë luftës së fundit.

Këtu nuk e kemi synuar e as gjetur parajsën e as luksin. Këtu kemi gjetur sigurinë, lirinë e shprehjes dhe mundësinë e punës. Dhe nuk kemi zgjedhur punë.

Enëlarës, ndihmës në kuzhinë – më vonë kuzhinier apo kamarier, ndihmës murator (baltaxhi), murator, armirues, punëtor ndërtimi, punëtor shërbimesh komunale, pastrues rrugësh e nevojtoresh publike, pastrues(e) në spitale, shtëpi të moshuarish – banesash e shtëpishë private, punëtore në qendrat për pastrim e hekurosje rrobash – shtrojë mbulojë spitalesh e tekstilesh tjera spitalore, mirëmbajtje kopshtijesh, në bujqësi e agrikulturë, në blegtori, etj. ,…

Nuk ka rrugë, autostradë, urë, hekurudhë, digë apo tunel në Zvicër, ndërtuar që nga vitet ’60-ta ku nuk kanë derdhur djersën shqiptarët. Disa kanë lënë edhe jetën.

Kemi qenë të mbrojturit e Zotit sepse, krahasuar kushtet dhe rrethanat, shumë pak kemi pësuar në fatkeqësi pune.

Të punosh me vite të tëra në këta sektorë me rrezikshmëri të lartë e mendjen në Kosovë, vetëm i madhi Zot që na ka ruejtë!

Paratë këtu nuk i kemi mbledhur me rrametë gjatë fshirjes së rrugëve e parqeve, por i kemi fituar me mund, djersë e gjak.

Nuk kemi jetuar dhe shumica absolute as sot nuk jetojmë në luks.

Në Zvicër, Gjermani e gjetiu, shumë gjatë jemi ushqyer me standarde Kosove: krelana me duqa, pasul, pite, laknor, long, turshi e rasoj.

Paratë e kursyera, madje edhe kreditë, nuk kanë pasur destinacion tjetër pos familjes në Kosovë dhe kontribute për përpjekjet dhe luftën vetmbrojtëse e çlirimtare.

Ky standard na ka përcjellur edhe pas lufte sepse është dashur të vazhdohet me ndihmë Kosovës dhe familjarëve të mbetur atje.

Kemi ndarë kafshatën me ju dhe ishim të lumtur që po mundemi ta bëjmë këtë.

Secili sipas kaçikut të vet!

E them publikisht, pa mburrje, se më shumë se njëqindmijë franga zvicerane është kontributi financiar, logjistik e teknik, imi – fëmijëve dhe gruas, dhënë luftës vetmbrojtëse e çlirimtare. Pa i llogaritur të tjerat.

Flas vetëm për ato që mund t’i dëshmoj.
* *

Nuk kam qenë anëtar LKJ-së, të LKK-së e as i ndonjë organizimi politik të Jugoslavisë e Serbisë.

Që nga nisma e deri në vitin 2016 isha veprimtar themeltar, i zgjedhur në funkcione udhëheqëse dhe kontribues në kuadër të Degës së LDK-së në Zvicër. nuk kam qenë i heshtak e komformist. Kam mbajtur qëndrim afrues dhe bashkues me subjektet tjera shqiptare në perëndim. Si kritikues parimor dhe në vazhdimësi i veprimeve të Isa Mustafës dhe klientelës së tij, në vitin 2016 u diferencuam nga ky klan.

Po këtë vit, duke mos pare ndonjë perspective positive për reforma dhe ndryshime në partinë të cilën prej vitesh e kontrollonte dhe kishte ngulfatur i katapultuari Isa Mustafa me klikën shkatërrimtare, kam dhënë dorëheqje nga LDK.
***

Nuk kemi mundur si duhet ta përcjellim rritën e fëmijëve tanë, i kemi lënë në gjumë kur shkonim në punë dhe i gjenim në gjumë kur ktheheshim natën vonë pas pune dhe takimeve për organizim veprues për Kosovën.
Vikende dhe pushime tjera për ne s’ka pasur.

Ka pasur vetëm punë, aktivitet, angazhim dhe kontribut.

Veshmbatheshim dhe ende veshmbathemi nëpër shitore të dorës së dytë apo me veshmbathje të ricikluara e të dhuruara.

Ka edhe edhe nga ata që kanë shikuar vetëm punët e veta dhe fmiljes, por nuk janë shumë.

Tash kohërat dhe gjërat kanë ndryshuar, veçmas me krijimin e brezit të dytë dhe këtij të tretit që po zhvillohet.

Shqiptari në Zvicër, në Gjermani e shtete tjera perëndimore, është pjesë integrale e shoqërisë vendore tradicionale deri në vendimmarrje madhore të interest shtetëror.

Pos të përfshirë në të gjitha proceset dhe në jetën shoqërore, politike, institucionale deri në nivelet më të larta, jemi sipërmarrës shumë të sukseshëm dhe të shumtë në Zvicër.

Dhe, jemi edhe sportistë të shkëlqyeshëm dhe krenari e secilit.

Nuk indentifikohemi më si shtresë e as kategori inferiore.

Pyes:

Pse gjithë ky mllef, gjithë kjo urrejtje, gjithë kjo armiqësi e gjithë ky inat për mërgimtarët???!!!

Fundja, ne rrënjë i kemi atje.

Ato nuk do të mund të na i këpusni.

Kurrë!

Ne ju duam edhe kur ju na urreni dhe përbuzni.

Se ne e dojmë pafundësisht Kosovën.

Ne jetojmë dhe frymojmë me ju, me Kosovën dhe për Kosovën !

Falë me shnet nga unë Gërrnaqi mërgimtarë.