E shoh: jam i pandreqshëm. Kështu thonë
Shtetarët e Albanopolit që njeriun e vizatojnë me një katror,
Shkoj me gra të dyshimta, bie fjala me poezinë
Përbuz dashurinë serioze të zonjës Karrige
Kur e lakmojnë kaq e kaq burra të Ko(m)bit
Në qytetin e Albanopolit me tregojnë me gisht,
Se s’i njoh filozofët e njohur të qytetit:
Shën Miun që parandjen tërmetet, Burrec Bubrrecin,
Turrec Turrecin, Larec Larecin e Mjr(kos) Mir(tamlin),
Në Sheshin e Lakut jam dehur kaq herë kur askush
Nuk dehej. E me kanë treguar me gisht!
Më vonë janë dehur të gjithë e prapë me gisht më kanë treguar,
Se s’jam dehur atë ditë dehjeje
Në lum është mbytur gaztori i qytetit e unë
Lumit ‘përpjetë e kam kërkuar. Të gjithë kanë qeshur
Me mua. Të nesërmen, ne burim të lumit kanë gjetur gaztorin
Pastaj janë dehur, janë dehur dhe përplasur në terr
Me statujat që ia kanë ngrehur vetvetes. Shi ka rënë
E mua harruar më kanë nën shirat që binin në vite
Harruar më kanë tek gdhendja statujën e Lopës në Sheshin e

Thonë se i kanë parë tek falen tek ajo statujë. Unë gjë nuk di:
Ka kohë që mungoj!