Sipas Biblës, pas mëkatit të viçit të artë, Moisiu zbriti nga mali Sinai dhe theu Tabelat e Gurit, të cilat përmbanin Dhjetë Urdhërimet dhe simbolizonin besëlidhjen me Perëndinë. Sipas traditës rabinike, data kur Moisiu zbriti me grupin e dytë të pllakave ishte Yom Kippur. Në këtë ditë Moisiu i njoftoi popullit se ata ishin falur; si rezultat Tora e caktoi këtë datë si një festë të përhershme faljeje. Besëlidhja e re, të cilën Zoti e shpalli duke shpallur Trembëdhjetë Atributet e Mëshirës ndaj Moisiut, është tekstualisht e ngjashme me besëlidhjen e Dhjetë Urdhërimeve, përveç se natyra e Perëndisë përshkruhet si e mëshirshme dhe falëse, në vend se e zellshme. Shumë nga ritet e Yom Kippur (të tilla si agjërimi dhe lutjet e gjata) mund të jenë të vështira– agjërimin, qëndrimin këmbëzbathur (mosveshja e këpucëve prej lëkure), qëndrimin në këmbë (në lutje), mënyrat e veçanta të lutjes, madje edhe paqja që ekziston mes hebrenjve në këtë ditë – Yom Kippur, ku vetë ata bëhen si engjëjt në parajsë, të pastruar dhe të afërt me Zotin dhe aspak të kufizuar nga gjendja fizike.

Nëse takimi me Zotin dhe shlyerja mund të duken sikur nuk kanë lidhje, në fakt ato varen reciprokisht nga njëra-tjetra.. Nga njëra anë, rabini është i denjë t’i afrohet Zotit vetëm kur është në një gjendje të pastër, me faljen e mëkateve të njerëzve. Nga ana tjetër, vetëm duke iu afruar Zotit me një kërkesë intime, personale, Zoti mund të bindet të braktisë drejtësinë për mëshirë, duke lejuar që të bëhet pastrimi. Në midrash krahasohen lutjet e Yom Kippurit me një varg nga Kënga e Këngëve, që përshkruan një grua që ngrihet nga shtrati natën për të filluar një takim romantik me të

dashurin e saj. Me çdo lutje të Yom Kippur, nënkuptohet që: hebrenjtë afrohen më pranë Zotit: “U ngrita për t’i hapur të dashurit tim. Duart e mia pikuan mirrë, gishtat me mirrë që rrjedh mbi dorezat e bulonit” (Kënga e Këngëve 5:5) – kjo i referohet Yotzerit, Musafit, Minçës dhe Neilah.

Duke përdorur një metaforë të ngjashme, Mishnah përshkruan Yom Kippur si një datë martese, pasi në këtë datë Moisiu u kthye pasi kishte rivendosur besëlidhjen midis Perëndisë dhe Izraelit. Në fakt ekzistojnë dy forma të papastërtisë në judaizëm: papastërti rituale (p.sh. kur prek një kufomë) dhe papastërti morale (kur bën një mëkat të rëndë). Shërbimi në tempullin e Yom Kippur theksin e ditës e ka në pastrimin e popullit hebre nga papastërtitë morale.

Yom Kippur konsiderohet një ditë e unitetit hebre. Në Kol Nidre, në të cilin jepen zotimet, u hoqën në mënyrë të ngjashme betimet për shkishërimin kundër hebrenjve mëkatarë dhe këta “shkelës” u lejuan të luten së bashku me hebrenjtë e tjerë. Sipas Talmudit, “Çdo agjërim në të cilin nuk marrin pjesë edhe mëkatarët hebrenj, nuk është agjërim i vlefshëm”. Në mënyrë të ngjashme, Mishnah përshkruan Yom Kippur si një ditë në të cilën burrat dhe gratë takoheshin një herë me njëri-tjetrin në vreshta për të rregulluar martesat. Qasje të tjera sugjerojnë se ndalimet nuk përfaqësojnë vuajtje, por më tepër shenjtëri të veçantë. Për shembull, në Yom Kippur, hebrenjtë thuhet se bëhen si engjëj. Në mënyrë të ngjashme, ndalimet janë interpretuar si një kthim në pastërtinë e Kopshtit Biblik të Edenit. Me t’u larguar nga Edeni, këpucët u bënë të nevojshme për herë të parë (“në rrugën tënde do të rriten gjemba dhe gjemba … gjarpri do të ngrejë kokën (të kafshojë) dhe ti do të japësh thembrën (për ta shtypur )” .Shpirti konsiderohet të jetë forca e jetës në një trup. Prandaj, duke e bërë trupin të pakëndshëm, shpirti i dikujt është i parehatshëm. Duke ndjerë dhimbje, njeriu mund të ndjejë se si ndihen të tjerët kur kanë dhimbje.