Hënë e re vajzëronte përmbi metropol

në drurë e gjinj vajzash prillin prillëron.

I thoshte arixhiu, arixheshës së vet:

Sa të mbushet hëna, ty do ta bëj def
Por, po më tradhtove, për atë shpirt nëne

Në qiell do të var, në atë çengel hëne

Të të shohin njerëzia botës skaj më skaj

E bjeri defit të hënës pastaj.

Dhe flokëhëna ime që kisha në krah

M’u dridh si njomëza kur shpërthen në ah

Flokëhëna ime që e kisha çuar kahmos

Në Trojë, Paris e Los Anxhelos.

Nuk dua anije, tha, avionë nuk dua

Më merr e më ço në bjeshkët e tua

Më ço në Kasaj a në Valbonën tënde

Dhe më var një natë, në çëngel hëne

Më ço në viset ku ti je rritë

Ku njerëzit flasin më perënditë,

Tradhtomë, tradhtomë e fajet lermi mua

Më var në çengel hëne, me duart e tua

Më bëj, më bëj kurban dashurie

E qiellit ta dridh, si këmbanë t’i bie

Shtatë qiej të rrëzohen, kur këmbana të bjerë

Të nisë nga fillimi bota dhe një herë.

Tradhtomë, tradhtomë e fajet lërmi mua

Kryqëzomë në ata qiej të bjeshkëve tua

Se bota ka nevojë për një Krisht të ri

Dërguar nga perëndia me emrin Dashuri.