“Fajin” ma ka pranvera

Moj pranverë,moj bukuroshe! O ti stina përmbi stinë
A e di dhe mua më joshe,që ta flak unë pleqërinë
Zë më mbush mua me dhele,tek e gjelbëron mjedisin
Pranverë,ta dish:më “dehe”,e rinove Përparim Hysin!

S’kam në kokë unë thinja,tani flokun kam të zi
Se jam mbushur me”temina”,epo s’jam më pleqëri.
Dhe kam dalë tani për”gjah”,si dikur,or tunjatjeta!
Ende dua të bëj sevda,se tani kam vënë”fleta”

Pra,jam tjetër,Krejt tjetër.”Fajin” po ma ka pranvera
As pranoj që jam i vjetër,jam ai si protohera
Vjen pranvera,përtërihem;zë mbushem me fuqi.
Edhe rihem;vërtet rihem:stinë më mbush me dashuri.

Pak nga pak

Pak nga pak e sikur s’ke rroba
Se i hoqe një nga një
Si nuk ke “turp” nga bota?!!!
Po mua “lemza” pse më zë?!….

Ç’qe ajo ditë pranvere?

Ç’qe ajo dtitë pranvere,kur m’u shfaqe tek çairi
Ajo ditë,moj,që qe atëhere,më bën që t’më ikë syri?!
E shpie dhe tash mëndjen,në atë kohë dhe ato çaste
Edhe mezi zotëroj gjëndjen,sado s’jam në ato”vakte”

Se qenë çaste që s’harrohen dhe bien të gjallë mbresën
Plaga dhëmb kur heq korën,po keq e kam”licencën”
Se tani jam i moshuar,larg e larg dhe nga çairi
Çast,o çast,të kam kujtuar,tani veç m’u lag syri.

Ah,kjo erë!

Ah,kjo erë,që sot po fryn
Pa mëshirë të ngre fustanin
Porse syri im është në”përgjim”
Edhe pak,moj,zë bën “rrufjanin”

Të del sheshit,”fshehuria”
Sepse era është “xhindosur”
Zë “xhindoset” pleqëria
Veç nga era e “flamosur”

Ah,kjo erë që sot po fryn
Se pranvera është e freskët
Unë po shkova në vidhimë
Ç’më panë sytë?Kot jam i vdeksëm?!…

Ja !

Ja! Kaluan kaq vjet?! Kohë e gjatë ,aq sa nuk thuhet
Por një plagë,sado e”lehtë”,nuk u mbyll dhe zë më”kruhet”
Zë më kruhet sa të shoh;ke parë ti… dhe zu t’më dhëmbë
Se “ilaçin” që ke ti,do:nëma,nëma,po më çmënd.

Moj pranverë

Moj pranverë,je stinë rrebele;rrebelon të gjithë njerëzinë
Se i merr,përkund ndër dhele, i harbon dhe marrin brinjën
Fushat lule edhe bar,pemët veshur me jeshile
Sa edhe një i moshuar,në pranverë zë mbushet”xhinde”

Çupat zhvishen “lakuriq”,veç dy rripëza mbajnë mbi supe
I shikon dhe mbet”eksiq”,mëndja shkon tek”molla e kuqe”

“Kapari”

Këtë puthje që ta dhashë,dua ta kesh veç për”kapar”
Se të thashë,moj,të thashë veç nga ty jam bërë”djalë”
Ti s’besoje,ndaj të putha;dhe,pas puthjes e di vet:
Ja dhe”firma”,po dhe”vula”;kot nuk jam plak sherret.

E “fshehura”

Një e dy,kur flet me mua,dorën tënde vë mbi gji
Se më mbetën sytë mua,i zbuluar është yti gji
Mirëpo dorën kur e ngre,mua më duket shënjë më bën
Se të duket,po e fsheh,por unë mëndjen kam në vënd.

Unë atje i mbaj sytë dhe atje marrë “vijëshënimi”
Mëndja doli nga burgjitë; se i madh më qe”hutimi”
Prandaj hiqe dorën ti,lëre gjirin të zbuluar
Se e”fshehura,mirë e di:gjithë botën ka”ngatërruar”

*janë shkruar në mars-prill 2011

Tiranë,20 maji 2024