Të qenit injorant ndaj injorancës së vet është sëmundja e të paditurit. Më kujtohen disa lopë, ndoshta edhe më shumë miza. Por ka diçka emocionuese tek ata.

***

PS: Qëllimi i kësaj letre të thjesht është të analizojë rrjedhën dhe drejtimin e tendencave në prezantimin mediatik të krimit, si dhe ndikimin e mediave në zhvillimin e vetëdijes kriminale te subjektet shoqërore.

Media, si dhe gazetarët, si pjesë e pazëvendësueshme e medias përfaqësojnë “sytë dhe veshët” e publikut. Si avokatë gjithëpërfshirës të njerëzve, ata duhet të shikojnë dhe të kujdesen për njerëzit që u besojnë atyre.

Megjithatë, në kohën e sotme mjetet e komunikimit masiv, në një garë të vazhdueshme për sensacion, nuk i shmangen publikimit të tepruar të krimeve në shoqëri, megjithëse janë të vetëdijshëm se ndikojnë shumë në zhvillimin e vetëdijes së subjekteve shoqërore, përmbajtjen e mendimeve të tyre dhe në rastin e fundit veprat e tyre kriminale duke paraqitur përmbajtje të mbushura me dhunë, krim e gjak. Më i studiuari dhe diskutuari është ndikimi i dhunës në media. Sot nuk ka më dhunë në media, por ka ndryshuar qëndrimi shoqëror ndaj dhunës, ashtu si edhe prezantimi i saj. Ka një formulë magjike të gazetarisë:“lajmi i keq është lajm i mirë”, dhe psikologët thonë se njerëzit janë të lumtur të marrin pjesë në vuajtjet, fatkeqësitë dhe sëmundjet e të tjerëve, sepse atëherë shqetësimet e tyre duken më të vogla. U arrit në përfundimin se shikimi i (i tepruar) dhunës mund të jetë një problem serioz, sepse inkurajon dhunën, vrazhdësinë, mizorinë ose së paku zbut ndjeshmërinë ndaj dhunës. 

Nuk është gjithmonë e mençur të botosh artikuj gazetash pa e lënë tekstin e“analistëve” të zhytur në konflikt interesi të filtrojë nëpër një tavolinë. Ky është një rregull i artë – dhe vlen edhe për pronarët e gazetave. Disa javë më parë, ai (nuk do ta përmend emrin e tij) publikoi një artikull që është në çdo mënyrë aq të mjerueshme sa është për të qeshur. Në këtë pikë, do ta lë me kaq, si produkt gazetaresk, është aq i mjerë sa teksti me siguri do të kishte dështuar si përgjigje në shkollën fillore. Përmbajtja është edhe më e keqe. Nuk është krim të jesh injorant. Por gjithashtu nuk ka nevojë që të shtypet marrëzia. Ai është një kampion i flaktë i të drejtës së fjalës së lirë për sa kohë që personi që flet është dakord me të. Ai ndoshta e quan veten gazetar, profesor, doktor, por duket më shumë si një turbullues. Fëmijë i rritur. Ndoshta ka më shumë se unë që kanë të njëjtën përshtypje për “yllin” gazetar-analist.

Jo të gjitha lëndimet janë të dukshme në një rreze rëntgeni. Po, ai ka të drejtë të ketë një mendim, dhe ta shprehë atë, dhe të tjerët kanë të drejtë ta kritikojnë atë shprehje. Liria e fjalës nuk është liri nga kritika.

Pastaj është e lehtë të shihet se është e gjitha e sajuar dhe se shtypi po shet ujë si të ishte verë e cilësisë së mirë. Kur shkruani një koment si ky, të paktën duhet të kuptoni se çfarë po komentoni. Kush do ta mendonte se ajo që supozohej të më ndihmonte të shërohesha, më sëmuri edhe më shumë.

Problemi me këto mendjemëdhenj është se ata vetë mendojnë se janë të shkëlqyeshëm, të gjithëdijshëm, gjoja se i kanë kuptuar të gjitha sendet, dhe se ata që i kundërshtojnë, konfirmojnë disi “paranojën” e tyre. Ata kanë një shkallë të lartë narcizmi, dhe ideologjitë e tjera që mund të shpjegojnë përsëri praninë e tyre të mjerueshme. Me fjalë të tjera, këta njerëz nuk ndihen mirë me veten dhe gjëja më e mirë për të bërë është t’i injoroni ata. Duhet të zgjedhësh se cilat reagime (komente) mund t`i marrësh (të ballafaqohesh) dhe më pas është më mirë të fokusohesh që t’u japësh rezistencë në jetën reale, d.m.th. nëse ke një fqinj të tillë mund të lëvizësh nga ai vend; nëse një mendjemadh i tillë ka një fëmijë në klasën e fëmijës tënd mund të zgjedhësh të mos e dërgosh fëmijën të vizitojë atje; nëse mësuesi është i tillë mund të ndërrosh shkollën; nëse “analisti” është i tillë mos i lexo shkarravinat e tij. Me fjalë të tjera t’i izolosh në shoqërinë reale dhe t’i injorosh në rrjetet e tyre të vogla sociale dhe lëreni të jetojnë në ëndrrat e tyre.

Arroganca ime është plotësisht reale dhe absolute. Nuk ka nuancën e lehtë që vjen nga pasiguria. E di që mund të bëj shumë dhe nuk e fsheh!

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike