VOAL

VOAL

Eksporti i “lajmeve të rreme” i rikthehet në bumerang Maqedonisë

September 25, 2018

Komentet

Kosova, stolia e Ballkanit, nuk është vend për të zbrazur urrejtje dhe mllef!? – Nga Skënder MULLIQI

Koment

Jam i bindur se shumica e popullit nuk mbeshtët politikat e kuvendareve të cilët as që po mundohen të dalin nga kriza politike.Dhe, kjo çka po shohim që shumë kohë në Kuvendin e Kosovës, dhe heshtja që po bëhët është miratim?Pothuajse asnjë nga intelektualët shqiptarë , profesorë univerzitarë dhe akademikë, nuk kan reaguar deri më sot ndaj të gjitha këtyre marifeteve të kuvendravëve të cilët nuk po gjejnë forcë për ti zgjedhur organet e shtetit.Kjo është sa e quditshme , po aq e pa justifikueshme, kur dihet së Kosova mund të futet në rrugën pa kokë?Këta njerëz nuk po mbrojnë të vërtetën dhe as interesat e popullit , nga frika se mund të menjanohen nga skena politike ku kan lëshuar rrënjë që shumë vite.Për , shqiptarët lufta përfundoi më njohjen e Republikës të Kosovës nga shtetet më kualitative në botë, në kufijë të saj actual , ndërsa lufta për Serbi të Madhe thjeshtë po vazhdon edhe nga Vuqiqi.Këto gjera sikur I kan harruar disa nga jeta politike në Kosovë, e që nuk duhet harruar kurrë.Në kohën kur presidenti amerikan, Donald Trump disa herë potencon rrezikun përmantet që i shfaqët Kosovës nga Serbia, këta vazhdojnë më lojërat e tyre sikur të mos kishin dy kokrra mend në kokë.As që po mëndojnë së jemi shtet i ri dhe shtet miniaturë në këtë botë.Po sillën sikur të ishin bosët e politikës ndërkombëtare, e që janë shumë të vegjël nuk po e mendojnë .Nese kemi mbi kokë politikën agresive të Aleksander Vuqiqit për pushtimin e veriut të vendit më luftë, nuk na duhet të hapim një front tjetër politikë ndërmjet veti sikur të ishim hasma , e jo vëllëzer të një gjaku.Është shumë e pa kuptueshme së si nuk janë në gjendje të votojnë Albulena Haxhiun si kryekuvendare , kur i dihet së kjo pozitë është më shumë e natyrës teknike.Të futësh vendin në këët gjendje agonie politike për pretendime për pushtet, është apsurditet .Ne çdo vend demokratik fituesi i zgjedhjeve e formon qeverinë dhe këtu nuk ka asgjë të keqe.Nuk duhet qitur pengesa të pa justifikueshme duke mos gjetur një gjuhë të përbashkët, që kriza të tejkalohet.Faji është jetim , nuk e pranon askush. Kosova është stolia e Ballkanit dhe më gjerë, nuk është vend për të zbrazur urrejtje dhe mllef.Atdheu ynë është i shejtë, të cilin duhet dashur pa hile .Sa herë që flasim për spiunë dhe tradhëtar , nuk i kemi punët mirë.Kjo duhet të marrë fund.Kosova është dashuri e pastër, që duhët të mbrohet, e nuk po mbrohet sa duhet nga ata që kanë zënë vend në ulëset e Parlamentit të Kosovës, duke marrë paga të majme pa bërë asgjë .Vendi i mbushur plot urrejtje nuk i duhet askujt.Për Kosovën dhanë jetën historikisht dhe në luftën e fundit çlirimtare bijtë dhe bijatë më të mirë të kombit.Shqiptarët po që së është nevoja janë gadi të vdesin për Shtëpinë tonë të shejtë-Kosovën.Mos të ushqejmë urrejtje të ndërsjellë për pushtet, se pushtetet shkojnë e vijnë e populli mbetet.Kosova duhet të jetë për të gjithë një fole dashurie , që mbron vendin nga Serbia hegjemoniste.

Raporti i ‘Heritage’ – Raporti ‘bombë’ në Kongresin e SHBA: Rama e Soros përdorën 270 mln dollarë të USAID për të burgosur Sali Berishën

 

Një raport i gjatë i fondacionit “Heritage”, është paraqitur për shqyrtim në Kongresin Amerikan, ku theksohet se Edi Rama dhe George Soros përdorën 270 milionë dollarë të USAID për të burgosur Sali Berishën dhe opozitën shqiptare. Në raport thuhet se nëpërmjet OJF-ve të Delina Ficos, paratë e taksapguesve amerikanë u përdorën për të kapur sistemin e drejtësisë në favor të Partisë Socialiste. Më pas sistemi i ri gjyqësor u përdor nga udhëheqësit socialistë për të burgosur kundërshtarët politikë. Ky dokument I paraqitur nga Fondacioni “Heritage” përmbledh një seri faktesh dhe dëshmish që vijnë si rezultat i hetimeve të kryera nga gazetari dhe shkrimtari i mirënjohur amerikan Mike Gonzales.

Raporti i plotë i “Heritage” i dorëzuar në Kongres: 

Si i shfrytëzojnë rrjetet joqeveritare të majta paratë e taksapaguesve federalë për të avancuar një agjendë radikale

Unë quhem Mike Gonzalez. Jam Studiuesi i Lartë “Angeles T. Arredondo E Pluribus Unum” në “The Heritage Foundation”. Pikëpamjet që shpreh në këtë dëshmi janë të miat dhe nuk duhet të interpretohen si qëndrim zyrtar i The Heritage Foundation.

Prej shumë vitesh tashmë, kam shkruar për mënyrën se si George Soros dhe fondacionet e tij Open Society Foundations (OSF), së bashku me entitete të tjera progresiste dhe radikale, bashkëpunojnë me agjenci të qeverisë amerikane për të promovuar kauza të majta jashtë vendit. Ky lidhje është në qendër të këtij seance dhe në qendër të shumicës së asaj që DOGE ka bërë që kur Presidenti Donald Trump mori detyrën në janar. Eliminimi i këtij nyje është thelbësor, pasi politikat që ajo promovon mbeten të diskutueshme edhe brenda vetë shoqërisë amerikane, dhe jo vetëm që ky promovim i jashtëm nuk i shërben interesave të qarta të sigurisë kombëtare, por në fakt mund t’i dëmtojë ato, si dhe vetë qytetarët amerikanë.

Në fakt, kam përjetuar vetë nga afër se si kjo lidhje mund të përdoret në mënyrë të dëmshme për të dëmtuar amerikanët. Në mars 2017, shkrova një raport për The Heritage Foundation duke i bërë thirrje Kongresit dhe Departamentit të Shtetit të hetonin se si grupet e financuara nga z. Soros bashkëpunonin me Agjencinë e Shteteve të Bashkuara për Zhvillim Ndërkombëtar (USAID) për të promovuar jashtë vendit kauza të majta. Nuk isha i vetëm. Gjashtë senatorë i dërguan një letër Sekretarit të Shtetit të asaj kohe, Rex Tillerson, duke i kërkuar të hetonte këtë lidhje.

Parashikuese, siç rezulton sot, sugjerova që “komisionet e Kongresit duhet të mbajnë seanca dëgjimore”. Rekomandova që “USAID të integrohet më plotësisht në Departamentin e Shtetit për të siguruar që vendimet e saj të mbështesin interesat dhe prioritetet diplomatike të SHBA-së.” Arsyeja ishte se “administrata Obama e kishte kthyer USAID-in në një nga instrumentet e preferuara për promovimin e agjendave përçarëse që nuk kanë arritur të fitojnë konsensus në shoqërinë amerikane. Këto agjenda, nga të drejtat e personave transgjinorë dhe martesa mes të njëjtës gjini, te trajnimi i qytetarëve të huaj në ‘aktivizëm rrugor,’ ‘angazhim qytetar,’ dhe ‘mobilizim’, kanë shkaktuar ndarje të thella këtu.”

Më pas, shtova përbërësin e Sorosit. “Në promovimin e agjendave radikale në disa vende, USAID ka gjetur një partner ideal te George Soros.” Shkrova se që nga rënia e Murit të Berlinit, “Soros ka hedhur pasurinë e tij të konsiderueshme, që llogaritet rreth 25 miliardë dollarë, pas përpjekjeve për të luftuar vlerat dhe standardet tradicionale perëndimore dhe në mbështetje të qeverisjes transnacionale që minon sovranitetin kombëtar.”

Në raportin tim, dhe dua ta theksoj këtë përsëri para këtij nënkomisioni, se besoj që është e drejta e Sorosit si qytetar amerikan të veprojë sipas bindjeve të tij dhe të shpenzojë paratë e tij për të mbështetur kauzat në të cilat beson. Mund të mos pajtohem me këto ide, por nuk do të kërkoja ndërhyrje në të drejtën e ndonjë amerikani për të vepruar politikisht. Ajo që më shqetëson është bashkëpunimi i qeverisë amerikane me fondacionet e tij si partnerë, veçanërisht kur këto fondacione, apo të tjerë të lidhur me to, shpesh janë bërë zbatuesit kryesorë të programeve të USAID.

Hetimi që kërkova mbi këtë lidhje nuk ndodhi kurrë, as seancat dëgjimore, deri më sot, pra, por diçka tjetër ndodhi me mua. Dy muaj e gjysmë pasi doli raporti im, më 13 qershor 2017, një organizatë e dyshimtë me emrin sinjifikues “Projekti për Raportim mbi Krimin e Organizuar dhe Korrupsionin” (OCCRP), publikoi një raport ogurzi që akuzonte Heritage për “përputhje me propagandën e Kremlinit,” dhe sugjeronte se për shkak se kisha shkruar disa artikuj për ndikimin e Sorosit në Maqedoni, unë duhej të isha lobuar. Po ashtu, pretendonte se “Gonzalez nuk shprehu pendesë” për këtë gjoja mbështetje të trilluar të Heritage për Putinin. Reagimi im ishte të shkruaja një artikull pak ditë më vonë për të sqaruar të vërtetën. E quajta këtë mbështetje të supozuar të Heritage “një shtrembërim të plotë të së vërtetës.” Në atë pikë, OCCRP u tërhoq. Dy ditë pas daljes së artikullit tim, ata ndryshuan tekstin e raportit të tyre duke thënë se ishin Republikanët, jo Heritage, që po “përputheshin me propagandën e Kremlinit.” Më pas shtuan një shënim që lexonte: “Ky artikull u ndryshua më 23 qershor 2017 për të përshkruar saktë një referencë ndaj një artikulli të 24 marsit nga Mike Gonzalez i Heritage Foundation.”

Por çfarë ishte OCCRP? Siç shkrova në atë kohë, ajo ishte “gati plotësisht e financuar nga Soros” dhe gjithashtu merrte mbështetje nga USAID. “Dhe tani, ky grup që mban stemën e qeverisë amerikane, fjalë për fjalë, në faqen e tij zyrtare, po përdoret për të sulmuar republikanët në Kongres dhe institutet konservatore si The Heritage Foundation që kanë guxuar të vënë në pikëpyetje lidhjen midis Sorosit dhe qeverisë amerikane,” shkrova. “Qeveria amerikane po financon një media që po mbron Sorosin, dhe kjo ndodh pikërisht pasi kontratat fitimprurëse të grupeve të tij me qeverinë janë vënë në dyshim.”

Raporti i OCCRP, shtova, ishte “një sulm tendencioz, i mbushur me nënkuptime dhe njëanshmëri ndaj atyre që kritikojnë donatorin e OCCRP.” Ajo që ndodhi, në mënyrë të qartë, është se unë, një amerikan, po ngacmohesha nga një organizatë e huaj e financuar nga Sorosi dhe nga taksat e mia. Siç pyeta në artikullin tim, “A është kjo vërtet ajo për të cilën paguajnë taksat tona?”

Kjo vazhdoi, derisa Presidenti Trump dhe Sekretari i Shtetit Marco Rubio vendosën të çmontojnë USAID dhe të shikonin nga afër se çfarë ndodhte brenda saj. Siç ia tha Rubio përfaqësuesit Gregory Meeks në një seancë të Komisionit të Punëve të Jashtme të Dhomës më 21 maj: “Po, anuluam një mori kontratash në USAID, disa ishin budallallëqe, të tjera të papërshtatshme, disa të tjera i mbajtëm. Dhe po e vendosim atë nën Departamentin e Shtetit. E dini pse? Sepse duam që të jetë pjesë e mjetit tonë të politikës së jashtme.” Në vend të kësaj, USAID ka financuar media që e quan veten “të pavarur” dhe grupe që quhen “Organizata Joqeveritare” (OJQ) që në fakt nuk janë as njëra e as tjetra nëse varen nga fondet e qeverisë dhe nga idetë e Sorosit për mënyrën se si duhet të funksionojë bota. Sekretari i Shtetit për Komunikimet Ndërkombëtare në Hungari, Zoltan Kovacs, shkroi në janar se “Agjencia e SHBA për Zhvillim Ndërkombëtar (USAID) ka financuar në heshtje 6,200 gazetarë dhe 707 media në mbarë botën, përfshirë edhe në Hungari. Misioni i tyre? Të promovojnë një agjendë ideologjike të caktuar, e cila përputhet me interesat e majta-liberale.”

Kovacs shtoi se, “Regjistrat zyrtarë tregojnë se nën administratën Biden, [USAID] financoi qindra OJQ mediatike, shumë prej të cilave funksionojnë si organizata lobuese në vend që të jenë media neutrale.” Ai u ankua ashpër për një vizitë të drejtoreshës së USAID, Samantha Power, në Budapest në shkurt 2023 dhe takimet e saj me OJQ të fokusuara në media, duke e quajtur këtë “një diskutim strategjik për mënyrën e zgjerimit të mediave të lidhura me opozitën me mbështetje financiare nga SHBA.” E mbaj mend atë vizitë sepse vetë shkrova për të në Washington Examiner. Pyeta: “Pse administrata Biden po financon nxitjen e trazirave kundër Hungarisë, një aleat i NATO-s me një popullatë pro-amerikane? Nuk ka lidhje me sigurinë kombëtare. Hungaria mund të jetë e vendosur strategjikisht në kryqëzimin e Europës, por ajo që i irriton liberalët në Shtëpinë e Bardhë është fakti që qeveria e saj mbron vlerat perëndimore.”

Qendra për të Drejtat Themelore në Hungari thotë se para rizgjedhjes së Presidentit Trump, financimi i rrjetit Open Society është bërë pjesërisht nga “shteti i thellë” amerikan përmes kanaleve të ndryshme, njëri prej tyre ishte USAID, që tani nuk ekziston më. “Ndërsa organizatat që promovojnë migrimin, ideologjinë gjinore, çmendurinë ‘woke’ apo politikën identitare nuk marrin më mbështetje nga USAID, kjo nuk do të thotë se ata papritur mbetën pa fonde. Në fakt, Fondacionet e Shoqërisë së Hapur (OSF), të themeluara nga George Soros, shpenzuan 781 milionë dollarë nga viti 2016 deri në 2023 për të financuar 1,846 ‘organizata joqeveritare’ [në Hungari] në ndjekje të agjendës së saj politike.”

Liberalët do t’i hedhin poshtë ankesat e Kovacs sepse ndoshta nuk e pëlqejnë shefin e tij, Kryeministrin Viktor Orban, veçanërisht pasi ai është një kundërshtar i njohur i George Soros. Por Hungaria është një aleat, dhe hungarezët vazhdimisht kanë zgjedhur partinë e Orban. Gjëja e fundit që duhet të bëjmë është të largojmë një qeveri dhe një popull që janë pro-amerikanë dhe të kërkojmë ndryshimin e regjimit në një aleat të NATO-s.

Ajo që administrata Trump po bën aktualisht, pra, është të shkatërrojë lidhjen midis parave të taksapaguesve dhe kauzave të preferuara të së majtës. Besoj se shpërbërja e kësaj nyje është ideja themelore pas shumë fushatave të suksesshme që ka ndërmarrë administrata Trump.

Kjo është gjithashtu arsyeja pse Presidenti Trump ka ndërmarrë sulme ndaj universiteteve woke, muzeve, transmetuesve publikë, USAID dhe shumë institucioneve të tjera që përdoren për të pastruar paratë e fituara me mund të amerikanëve në shërbim të marksistëve kulturorë që synojnë të shkatërrojnë shoqërinë. Është e rëndësishme që ky komision dhe amerikanët që po ndjekin këtë seancë nga shtëpia të kuptojnë çfarë është në rrezik dhe për çfarë bëhet fjalë.

E majta ka ndërtuar me dinakëri këtë makineri për vite me radhë për ta financuar veten me para që taksambledhësi ia nxjerr me zor amerikanëve punëtorë, dhe konservatorët kanë qëndruar duarkryq, duke lejuar veten të shfrytëzohen. Kjo e majtë për të cilën flas nuk është e majta e gjyshërve tuaj, që mund të kishte mospajtime me konservatorët për madhësinë e qeverisë, normat më të larta të tatimit apo rregulloret. Ne nuk po përballemi me Dick Gephardt, Tip O’Neil apo Ralph Nader. E majta e re ka hequr dorë nga përmirësimi i politikave dhe tani kërkon të rrëzojë vetë themelet e shoqërisë. Nëse vërtet kemi racizëm sistemik dhe shtypje sistemike, siç pretendon kjo e majtë e re kulturore, “atëherë duhet të pastrojmë të gjithë sistemin.” Por “sistem” është thjesht një fjalë greke për mënyrën se si funksionon gjithçka. Pra, ndryshimi që kërkon e majta e re është gjithëpërfshirës.

Duke qenë se ka kapur majat kulturore, pra institucionet që krijojnë kuptim, kjo e majtë e re ka qenë në gjendje të shpikë terma të rinj dhe të frymëzojë jetë në terma të vjetër. Kjo ka bërë që shumë prej nesh, veçanërisht të rinjtë, të cilët me pakujdesi ua lamë në dorë kësaj të majte të re, të mendojnë se kauzat e tyre janë të drejta, ndërsa idealet konservatore janë teori konspirative të udhëhequra nga frika dhe injoranca. Termat e rinj janë krijuar që të bëjnë rezistencën pothuajse të pamundur.

Kështu, kemi “qëndrueshmëri,” “të drejta riprodhuese,” “punonjës seksi,” “rregullim ligjor i drogave,” “kujdes që afirmon gjininë,” “kujdes me dhembshuri” dhe “drejtësi restauruese,” në vend të ekstremizmit klimatik që shkatërron ekonominë, vrasjes së foshnjave, prostitucionit, varësisë ndaj drogës të ndihmuar nga shteti, shformimit të tmerrshëm të të miturve, vrasjes së gjyshes pasi bëhet barrë, dhe politikave të buta ndaj krimit. Nuk ka rëndësi si i quani këto veprime; të gjitha minojnë strukturat shoqërore, i shndërrojnë qytetet në skena nga ferri i Dantes dhe lënë pas mbetje njerëzore, burra dhe gra që janë thjesht guaska bosh, pa qëllim apo shpresë.

Qëndrueshmëria, kujdesi që afirmon gjininë dhe drejtësia restauruese janë megjithatë termat lehtësues që përdoren nga NPR, Instituti Smithsonian dhe universitetet e Ligës së Ivy, të gjitha të financuara me shuma marramendëse fondesh publike çdo vit. Punëtori amerikan, që mezi ia del në fund të muajit, paguan taksa për një strukturë që synon të shkatërrojë mënyrën e tij/saj të jetesës, një nga shkëmbimet më të çoroditura që janë shpikur ndonjëherë.

USAID ka kanalizuar para drejt këtyre kauzave në mënyra të ndryshme, por veçanërisht përmes bashkëpunimit me Fondacionet “Shoqëri e Hapur” të Sorosit, emër ironi kur merret parasysh boshllëku shpirtëror që lënë pas programet e tyre. Këto kauza jo vetëm që nuk i avancuan interesat kombëtare të SHBA-së, por i dëmtuan ato në mënyrë aktive, duke shkaktuar reagime në shoqëritë konservatore.

Mund të thuhet se bashkëpunimi midis USAID dhe Fondacioneve Shoqëria e Hapur të Sorosit ka qenë një partneritet i qëllimshëm dhe strategjik për të shtyrë një agjendë progresiste. Ky bashkëpunim, i rrënjosur në qëllimin e përbashkët për të rimodeluar shoqëritë, filloi rreth pesë vjet pasi Soros hyri në botën e filantropisë. Ishte në fillim të viteve 1990, në atë që mund të konsiderohet si përpjekje fisnike për të ndihmuar shoqëritë që kishin qenë të burgosura pas Perdes së Hekurt të rigjenin themelet demokratike. Menjëherë pasi Bill dhe Hillary Clinton hynë në Shtëpinë e Bardhë në vitin 1993, administrata e re kuptoi sa shumë përputhej këndvështrimi i tyre me atë të njerëzve në botën e Sorosit, dhe se si mund të bashkonin forcat dhe fondet për të financuar një agjendë të majtë fillimisht në Europën Lindore, e më pas në gjithë botën. “Soros ishte Clinton dhe Clinton ishte Soros në Ballkan,” tha një deputet i zhgënjyer maqedonas për gazetarin Victor Gaetan.

Dhe nuk ishte vetëm Ballkani. Në një profil shumë të gjatë në New Yorker në vitin 1995, Morton Abramowitz, atëherë president i Carnegie Endowment for International Peace, tha se Soros ishte “i vetmi njeri në SHBA që ka politikën e tij të jashtme, dhe që mund ta zbatojë atë.” Në këtë i shtoi edhe zëvendëssekretari i shtetit i Clinton-it, Strobe Talbott: “Do të thosha se ajo nuk është identike me politikën e jashtme të qeverisë amerikane, por është e përputhshme me të. Është si të punosh me një entitet miqësor, aleat, i pavarur, nëse jo një qeveri. Ne përpiqemi të sinkronizojmë qasjen tonë ndaj vendeve ish-komuniste me Gjermaninë, Francën, Britaninë e Madhe, dhe me George Soros.”

Që atëherë, kjo lidhje ka kanalizuar dollarët e taksapaguesve për të avancuar ideologjinë radikale të Sorosit, nën maskën e promovimit të kauzave që tingëllojnë mirë, si për shembull “angazhim qytetar,” “arsimim” apo “demokraci,” por që në fakt janë programe të projektuara për të mësuar aktivizëm në rrugë dhe për të indoktrinuar të rinjtë me një botëkuptim nihilist për njerëzimin, që nuk njeh Zot, familje apo atdhe, asgjë transcendentale.

Një dokument i USAID i vitit 1993 detajon programet e përbashkëta me fondacionet e Sorosit për të trajnuar profesionistë në vende si Bullgaria dhe Rumania. Në vitin 2001, Fondacionet Shoqëria e Hapur të Sorosit listuan USAID-in si një nga partnerët e tyre donatorë. Gjithashtu ishin listuar edhe agjenci të tjera qeveritare, si dhe fondacione të tjera progresiste si Ford, MacArthur, Bill dhe Melinda Gates, dhe Korporata Carnegie. Dokumenti përshkruan në disa vende se si USAID dhe OSF bashkëpunuan në mbarë botën për përpjekje të “reduktimit të dëmit,” një eufemizëm për tolerancë ndaj përdorimit të drogës dhe reduktimin e ndikimit të politikave dhe ligjeve kundër narkotikëve. Në dhjetor 2001, USAID nënshkroi një marrëveshje bashkëpunimi prej 2 milionë dollarësh me Fondacionin Soros në Kazakistan si pjesë e qasjes së tyre për “reduktimin e dëmit.” Në emër të shëndetit të grave, OSF prezantoi abortin mjekësor në Shqipëri, Letoni, Lituani dhe Sllovaki. Programet e tyre të Shëndetit Publik sollën procedurën e aspirimit me vakum në Maqedoni, Moldavi dhe Rusi, një metodë aborti që thith fëmijën e palindur nga mitra e nënës.

Këto përpjekje që datojnë nga vitet 1990 dhe 2000 e pozicionuan OSF-në si një zbatues kyç të programeve të USAID-it, diçka që mori hov gjatë administratës Obama, kur zyrtarët kuptuan se kishin gjetur “rosën që bën vezë ari” për të ndihmuar në radikalizimin e botës. Gjatë viteve të Biden-it, OSF dhe USAID mbetën partnerë të ngushtë. Siç kanë shkruar kolegët e mi Max Primorac dhe James Roberts, zyrtarët e tij e trajtuan “strukturën e ndihmës së jashtme të SHBA-së si një platformë globale për të zbatuar jashtë vendit një agjendë të rreptë ideologjike dhe përçarëse brenda vendit, për të promovuar abortin, veprimet për klimën, ‘barazinë gjinore’ dhe ‘drejtësinë racore’, qëllime që ka të ngjarë të minojnë perspektivat ekonomike dhe vetë-mjaftueshmërinë e përfituesve të USAID-it.”

Regjistrat financiarë tregojnë përmasat e kësaj bashkëpunimi. Gjatë 15 viteve të fundit, USAID ka kanalizuar mbi 270 milionë dollarë drejt Institutit të Menaxhimit Lindje-Perëndim (East-West Management Institute – EWMI), një partner i Fondacioneve “Shoqëri e Hapur” (OSF), për projekte si “reforma gjyqësore” dhe “trajnimi i shoqërisë civile” në vende si Shqipëria dhe Kamboxhia.

Kjo reformë gjyqësore përshkruhet më saktësisht si një ristrukturim i plotë i drejtësisë. Financimi nga USAID u drejtua për fushatën “Drejtësi për të Gjithë”, e cila i dha kontroll të tepërt mbi drejtësinë udhëheqjes socialiste të Shqipërisë. Ky sistem i ri gjyqësor u përdor nga udhëheqësit socialistë për të burgosur kundërshtarët politikë. Fushata “Drejtësi për të Gjithë” e EWMI-së mbështeti një hetim dhe përndjekje politike ndaj ish-kryeministrit Sali Berisha, kundërshtar i kryeministrit shqiptar Edi Rama, një mik i ngushtë i Sorosit, i cili mbajti edhe një fjalim urimi në dasmën luksoze të djalit të Sorosit, Alex Soros, në Long Island.

Grupi Judicial Watch ka zbuluar gjithashtu dëshmi për bashkëpunim mes Departamentit të Shtetit dhe USAID-it me Sorosin për të financuar grupe aktiviste të majta në Maqedoni, me qëllim destabilizimin e qeverisë së saj. Midis 27 shkurtit 2012 dhe 31 gushtit 2016, USAID dha 4,819,125 dollarë para publike për OSF-në. Judicial Watch, duke u lidhur me një faqe të mëparshme të USAID-it që tani nuk ekziston më, shkroi se:

“Faqja e USAID lidhej me www.soros.org.mk dhe deklaronte se projekti kishte trajnuar qindra të rinj maqedonas ‘në tema si liria e organizimit, politikat rinore, iniciativat qytetare, argumentimi bindës dhe përdorimi i mediave të reja’.”

Victor Gaetan e përshkroi këtë si: “Programe të financuara nga SHBA që kanë nxitur dhunë në stilin e Saul Alinsky-t dhe përçarje etnike, duke shkaktuar një krizë politike që nga viti 2015.”

Aktivitetet e Sorosit nuk kufizohen vetëm në Ballkan; ato rrethojnë të gjithë botën, nga Mongolia dhe Irlanda te Guatemala dhe Kenia, ku ndikimi i OSF-së formëson rezultatet politike në përputhje me ideologjinë e tij globaliste.

Fondacionet e Sorosit (OSF) kanë shpenzuar miliona për të: legalizuar abortin në vende si Irlanda, Meksika, Zambia, Nigeria dhe Tanzania, dekriminalizuar drogat në Afrikë dhe Amerikën Latine,

promovuar një marrëveshje paqeje me rebelët narko-marksistë në Kolumbi, që u refuzua nga qytetarët në një referendum, shtyrë për të drejtat transgjinore në Guatemala, portretizuar Izraelin si shkelës të të drejtave të njeriut, legalizuar prostitucionin në të gjithë botën, dhe shumë nisma të tjera.

Këtu në SHBA, Sorosi gjithashtu shpenzon miliarda për ta transformuar Amerikën sipas politikave të tij progresiste, duke përfshirë: programe transgjinore, dhe eutanazinë e asistuar. 

Ai themeloi projektin Project for Death in America (Projekti për Vdekjen në Amerikë) përmes OSF-së, duke angazhuar 45 milionë dollarë për nëntë vjet në mbështetje të eutanazisë.

Por qeveria konservatore maqedonase e Nikola Gruevskit, e zgjedhur në vitin 2006, duket se ishte pengesë për zyrtarët e Obamës dhe Sorosit, sepse ajo drejtohej nga një parti tradicionale, kristiane, VMRO-DPMNE, që forconte ligjet kundër abortit dhe kërkonte që maqedonasit të lindnin më shumë fëmijë.

“U bëmë një shënjestër e Sorosit sepse jemi një komb konservator,” tha një deputet maqedonas për Gaetan.

Soros kishte një fokus të veçantë në Maqedoni që nga fillimi i viteve 1990, sepse ai e shihte atë si “shtetin e vetëm multietnik të mbetur në Ballkan,” sipas Connie Bruck në The New Yorker. Ajo citoi Sorosin të ketë thënë se ishte e nevojshme “të hiqnim dorë nga tribalizmi … Po largohem nga veçantia.”

Gaetan shpjegon se: “Soros e konsideronte Maqedoninë si një shembull të vlefshëm të një kombi multietnik të qëndrueshëm në një rajon ku etniciteti ishte përdorur tmerrësisht si armë.”

Programet e hershme të fondacionit u përqendruan në marrëdhëniet ndëretnike dhe zhvillimin e mediave, pastaj u zgjeruan për të përfshirë pasionet e Sorosit si aktivizmi LGBT dhe të drejtat e “punonjësve të seksit”, qëndrime të pakicës pa mbështetje popullore në një vend ku shumica janë të përkushtuar ndaj Kishës Ortodokse Maqedonase.

VMRO-DPMNE është me të vërtetë sllave dhe ortodokse me krenari, në një vend ku edhe shumica e popullsisë është e tillë. Mbështetja e Sorosit për çështje si transseksualizmi dhe legalizimi i prostitucionit, si dhe nënvlerësimi i patriotizmit dhe politikave për rritjen e familjes, e alienoi këtë vend konservator me dy milionë banorë. Dhe për shkak të bashkëpunimit të qeverisë sonë me OSF, kjo pakënaqësi u shtri edhe mbi SHBA-të. Kjo i dha Putinit një dhuratë, dhe disa konservatorë maqedonas nisën të flirtonin me Rusinë.

Cvetin Chilimanov, një komentator konservator dhe këshilltar i ish-presidentit Gjorge Ivanov, më tha se pas takimit të Gruevskit me Sekretaren e Shtetit Hillary Clinton dhe Zëvendës-Presidentin Joe Biden në vitin 2011, dhe refuzimit për të ndryshuar emrin e vendit sipas kërkesës greke,

“SHBA filloi një operacion për ndryshim regjimi që përfshinte bashkëpunimin e USAID me Fondacionin Shoqëria e Hapur.
Pas përfundimit të këtij operacioni në vitin 2017, një hetim i GAO zbuloi se në atë periudhë kohore, USAID kishte shpenzuar 45 milionë dollarë për aktivitete politike në Maqedoni. Në disa raste, USAID dha kontrata prej miliona dollarësh drejtpërdrejt për Fondacionin Shoqëria e Hapur Maqedoni (FOSM), ose për FOSM në bashkëpunim me East-West Management Institute në Shqipëri.”

Ky bashkëpunim USAID-OSF në Maqedoni ishte ajo që bëri gjashtë senatorë amerikanë të shkruanin një letër në vitin e parë të Administratës Trump, në vitin 2017, duke kërkuar një hetim mbi keqpërdorimin e parave të taksapaguesve. Kjo ngjarje nxiti edhe interesimin tim personal, dhe fillova të shkruaj për këtë lidhje që nga viti 2017.

Sigurisht, qeveria amerikane dhe agjencitë e saj, përfshirë USAID-in, nuk bashkëpunojnë vetëm me shoqata të financuara nga Sorosi. Ka shumë, shumë grupe të majta në mbarë botën që janë të gatshme të marrin paratë e taksapaguesve amerikanë, që qeveria jonë i shpërndan me etje.

Në vitin 2014, në kulmin e viteve të Obamës, USAID u bashkua jo vetëm me OSF, por edhe me Omidyar Network, e themeluar nga miliarderi i teknologjisë Pierre Omidyar, një tjetër mbështetës i pasur i kauzave shumë progresiste, për të themeluar partneritetin Making All Voices Count.
Ky projekt prej 55 milionë dollarësh shpenzoi fondet e tij të mëdha në 178 grante që promovonin aktivizmin në 13 vende të Afrikës dhe Azisë, para se të mbyllej në vitin e parë të administratës Trump.

Vetëm në vitin 2014, USAID bashkëpunoi me të gjitha fondacionet progresiste, përfshirë: Bill dhe Melinda Gates Foundation, Ford Foundation, Rockefeller Foundation, Omidyar Network, MacArthur Foundation, dhe, natyrisht, Open Society Foundation.

Kështu, në Argjentinë, gjatë viteve të Biden-it, ambasada jonë bashkëpunoi me grupe si Agrupación Xangô, që përdor çështje racore dhe seksuale, veçanërisht ato transgjinore, për të mobilizuar protesta në rrugë dhe për të përçarë shoqërinë.

Në Guatemala, programet e USAID treguan se agjencia gjatë viteve të Biden-it ishte shumë e përqendruar në financimin e grupeve indigjene dhe të majta, të cilat sipas drejtuesve të biznesit, bënin pak ose aspak për të nxitur rritjen ekonomike dhe investimet e huaja direkte, madje i pengonin ato.

Presidenti i Guatemalës, Alejandro Giammattei, pro-SHBA, pro-jetës, pro-Tajvanit dhe pro-Izraelit, më tha gjatë një takimi në pallatin presidencial në vitin 2022 se

“Ambasadori ynë, William Popp, po takohej me udhëheqës indigjenë për të rrëzuar qeverinë time.”
Ai më tha mua dhe kolegut tim të atëhershëm nga Heritage, Mateo Haydar, se kishte vendosur të kërkonte largimin e USAID-it nga Guatemala, gjë që në fund nuk e bëri, por që tregoi frustrimin e tij.

A kanë sjellë disa nga këto programe ndonjë të mirë? Po, natyrisht. Nuk ka qenë gjithçka për prishje mendjesh apo përhapje kaosi në botë. Jam i lumtur që Senatori Rubio tha se do të mbante disa nga programet, nëse dhe vetëm nëse ato avancojnë interesat e SHBA-së. Por ngrirja e buxhetit të USAID-it nga administrata Trump në vitin 2025 ishte e nevojshme, sepse agjencia ishte kthyer në një kanal për një agjendë radikale.

Për të ecur përpara, ne kemi nevojë për transparencë. Duhet një auditim i të gjitha programeve, çfarë synonin të arrinin, dhe kush ishin partnerët në terren. Ky auditim duhet të përfshijë jo vetëm USAID-in, por edhe entitete të tjera si National Endowment for Democracy, ambasadat dhe konsullatat e SHBA-së, etj.

Ju faleminderit shumë për kohën dhe vëmendjen tuaj./ judiciary.house.gov – Syri.net/ 

Protesta në Shqipëri – Shteti mungon dhe është bashkëpunëtor: drama e Thethit, Shëngjinit, Gjadrit dhe Sazanit – Nga Alba Kepi

Shqipëria ndodhet sot në një krizë të thellë, ku sovraniteti kombëtar po shitet ngadalë nën peshën e interesave të huaja dhe bashkëpunimit të një shteti shpesh të munguar ose bashkëfajtor. Në këtë skenar, territore, komunitete dhe identitete po sakrifikohen në emër të një zhvillimi që rrezikon të zhdukë shpirtin e vendit.

Thethi: rezistenca e një populli të tradhtuar

Në Theth, banorët autoktonë kanë marrë një qëndrim të fortë kundër prishjes së shtëpive të tyre dhe marrjes së tokave. Protesta më përfaqësuese ishte bllokimi i policisë në urën hyrëse të fshatit, duke ndaluar një ndërhyrje të konsideruar të padrejtë dhe simbolike për krizën e një shteti që injoron ata që jetojnë dhe ruajnë ato territore prej brezash.

Ky gjest nuk është thjesht një rebelim lokal, por një thirrje e dëshpëruar kundër një sistemi që favorizon interesat private dhe spekulative në kurriz të të drejtave të qytetarëve.

Shëngjini dhe Gjadri: hija italiane mbi Veriun e Shqipërisë

Në veri, Shëngjini dhe Gjadri përfaqësojnë një tjetër kapitull të kësaj shitjeje të sovranitetit. Prania ushtarake dhe strategjike italiane në këto zona nuk është thjesht një trashëgimi historike, por një shenjë se si vendi vazhdon të mbetet nën ndikimin e fuqive të jashtme.

Gjadri, përveçse një bazë ushtarake historike, sot strehon edhe kampe për emigrantë që favorizojnë Italinë – simbol i një varësie që tejkalon kufijtë dhe nxit një emigrim të detyruar.

Baza e Shëngjinit është një pikë strategjike që forcon praninë italiane dhe të NATO-s në rajon, duke ndikuar në vendime politike dhe strategjike që shpesh nuk pasqyrojnë vullnetin dhe interesat e shqiptarëve.

Ishulli i Sazanit – parajsa strategjike e transformuar nga familja Trump

Ishulli i Sazanit, më i madhi në Shqipëri, i vendosur në hyrje të Gjirit të Vlorës, dikur bazë ushtarake e paprekshme dhe sot pjesë e Parkut Detar të Mbrojtur Karaburun-Sazan, është kthyer në qendër të një projekti ambicioz ndërkombëtar. Në krye të tij është familja e Ivanka Trump dhe Jared Kushner, me një investim të vlerësuar rreth 1.4 miliardë euro.

Plani parashikon transformimin e ishullit në një resort super-luksoz: vila ekskluzive, hotele me pesë yje, marina private dhe infrastrukturë turistike të projektuar nga arkitektët më të mirë ndërkombëtarë.

Por pas imazhit të lëmuar të një parajse turistike dalin pyetje të forta: Çfarë ndodh me trashëgiminë mjedisore të një ishulli të përfshirë në një rezervë detare të mbrojtur? Pse një zonë me rëndësi historike dhe strategjike jepet me klauzola të paqarta investitorëve të huaj? Cili është përfitimi real për popullin shqiptar, i përjashtuar nga debati publik për një projekt të kësaj madhësie?

Nisma ka shkaktuar tashmë kritika nga ambientalistë dhe aktivistë për transparencë, të shqetësuar për ndikimin në një ekosistem të brishtë dhe në aksesin publik ndaj pasurive kolektive. Shumë tashmë e quajnë ishullin “Ishulli i Trumpëve” – simbol i një Shqipërie që rrezikon të dorëzojë pjesë të territorit në emër të globalizimit të luksit.

Shteti: garant apo bashkëpunëtor?

Në të gjitha këto situata, shteti shfaqet si një aktor i dyshimtë, shpesh i paaftë ose i pavullnetshëm për të mbrojtur sovranitetin, të drejtat dhe identitetin kombëtar.

Jo vetëm që nuk i mbron qytetarët dhe komunitetin, por lehtëson shitjen e pasurive të përbashkëta dhe territoreve strategjike, duke i dorëzuar ato interesave të huaja pa transparencë dhe pa pjesëmarrje popullore.

Nëse Thethi humbet banorët e vet, nëse Shëngjini dhe Gjadri mbeten nën hijen e ndikimeve italiane dhe ushtarake, nëse Sazani kthehet vetëm në një projekt turistik amerikan, atëherë nuk po ndërtojmë një shtet modern.
Po e fshijmë Shqipërinë.

Është koha që shteti të rikthehet si shtet: jo si pronar, por si shërbëtor i popullit, garant i ligjshmërisë, sovranitetit dhe pjesëmarrjes.

Portret i Dom Vlashit, ‘një prift’ që nuk i pëlqen Edi Ramës

Nga Lapsi.al 

Kryeministri nuk iu përvesh vetëm një kleriku, por një modeli moral krejt të ndryshëm nga i tiji

Në rokopujën e zhurmshme të ngjarjeve të Thethit, ku siç tashmë ëshmë është bërë zakon, ata që nuk janë të interesuar mbyllin gojën, sipas mendësisë “larg menderes sime”, pak kush e dëgjoi klithëmën e famulltarit të Shkodrës Dom Vlash Palajt. Duke u folur besimtarëve të vet ai e përshkroi ngjarjen pa dorashka si trashëgimtar i traditës më të mirë të klerikëve katolikë të Shkodërës. “Një konflikt i madh po ndodh në Theth, më vjen shumë keq, sepse ata i joshën, i rrejtën, i shfrytëzuan, i vjelën dhe në fund i hodhën dhe i tradhëtuan, i dogjën, i shkatërruan. Do i gjobisin dhe do i burgosin” tha ai duke folur për mungesën empatisë ndaj atyre që janë të varfër, për vdekjen e dialogut dhe të dëgjimit të tjetërit, për pa aftësinë dhe mungesën e përpjekjeve për të kuptuar atë që ka nevojë.

Zëri i Dom Vlashit mund të ishte shuar brenda vathës së besimtarëve të vet dhe mund të kishte kaluar edhe pa u vënë re, nëse atë nuk do e kishte rimarë kryeministri Rama duke e trajtuar me përbuzje dhe duke e përgënjeshtruar për deklaratat. Shefi i qeverisë e etiketoi atë thjeshtë si një prift, pa e përmendur me emër, i cili sipas tij si një njeri i zotit nuk duhet të hynte në këtë histori.

Image

Pikërisht këtu qëndron dhe thelbi i reagimit të kryeministrit. Pasi ka asfiksuar mediat e mëdha, pas ka kthyer në lolo OJF- që marrin fonde për të drejtat e njeriut, ai nuk duron dot më asnjë autoritet moral, që të ngrejë zërin për bëmat e tij duke i vënë në diskutim ato. Problemi nuk është te fakti nëse joshja, gënjeshtra e më pas tradhëtimi apo shkatërrimi i pronave të qytetarëve banorëve të Thethit janë të vërteta apo jo, por tek fakti se ç’i duhet një prifti të komentojë këto gjëra.

Por në fakt Dom Vlash Palaj është pikërisht profili i klerikut të angazhuar që nuk qëndron dot pa folur dhe pa vepruar. Si famulltar në katedralen “Shën Shtjefni” dhe përgjegjës i famullisë Zonja e Shkodrës ai ka krijuar prej kohësh lidership në komunitet.

Në predikimet e veta ai fshikullon shpesh politikanët e korruptuar që i konsideron si pjesën më injorannte të këtij populli. Pas arrestimit të Erion Veliajt, pa e përmenduar atë me emër, ai foli me fjalë të forta kundër korrupsionit: “Vëreni këta politikanët tanë. Me këtë situatë që është krijuar, nuk bëjnë gjë tjetër veçse tregojnë çfare jane, dhe më vjen keq për ta, sepse më duken shtresa më injorante dhe më e ulët e popullit shqiptar. Nuk është problemi te ajo që mbledhin, por nxjerrin në pah varfërinë e shpirtit të tyre. Atë mizerien e brendshme. Njerëz të cilët jetojnë vetëm për të pasur diçka dhe shpërfytyrojnë natyrën e tyre duke përfunduar në burg.Thotë Krishti, herët a vonë, çdo gjë do të dalë në dritë. Kanë etje për pushtet të shkretët, prandaj devijojnë. Si nuk doli një të thotë: ‘Kam etje për të shërbyer?”

Edhe në fjalime të tjera para besimtarëve ai nuk i kursen qëndrimet për politikën e ditës. Kur bashkia e Shkodrës filloi të merrej me fasadat e qytetit, sipas modelit të Ramës së viteve 2000, Dom Vlashi i kushtoi një reflektim të gjatë raportit mes anës së jashme dhe dhe thelbitë të punëve që duhen kryer duke pasur hallet e njeriut të pambrojtur në fokus. “Rëndësi ka kujdesi për hallet e atyre njerëzve që jetojnë përtej atyre fasadave në kushte të pa favorshme” e ngriti zërin ai. Një refleksion tjetër është ai për venerimin gati deri në përulje që tregohet ndaj turistëve të huaj që bujtin në Shqipëri gjatë verës, ndërkohë që askush nuk do ti dijë për të moshuartit që rrezikojnë jetën në vapë, pa pasur mundësi as të freskohen për një moment të vetëm.

Qëndrimet e Dom Vlashit nuk kanë të bëjnë vetëm me politikën, por edhe me drejtimin që po merr shoqëria. Në një mjedis ku i thuren lavde magjisë së tregut, etjes për para dhe pasurimit të shpejtë, famulltari i Shkodrës zgjedh të shohë anën tjetër të medialjes, atë se ku mund të çojë pasioni për këta “zota të rrejshëm”.

Image

Pikërisht ky është kundër modeli i asaj me të cilën na ka mëkuar politika e këtyre tre dekadave dhe sidomos periudha e rilindjes. Prandaj dhe Edi Rama qëndron në skajin tjetër të litarit ku gjendet Dom Vlashi. I pari beson tek ruspat, i dyti tek dialogu dhe gjetja e kompromisit. Njëri tek dhuna ndaj banorëve të Thethit, tjetri përpjekja për të kuptuar edhe atë që mund të ketë bërë mëkat. Njeriu i pushtetit tek deviza se vetëm unë kam të drejtë, ai i zotit tek besimi se mbi tokë janë të gjithë të gabueshëm.

Pikërisht kjo diferencë thelbësore e bëri kryeministrin të shpërtheje duke e injoruar si një prift që merret me punë që si takojnë. Sepse në një vend që po e korrupton me shpejtësi, Rama i druhet atyre që mbështeten tek morali. Sepse në një hapsirë ku po i vret të gjitha kundër pushtetet, ky politikan i konvertuar në katolik, nuk do të shihet në pasqyrën e mësimeve të Jezusit. Pikërisht këtë i ofroi Dom Vlash Palaj që mori mbi vete zemërimin e tij.

Thethi u rrejt e u tradhtua- Nga Dom Vlash Palaj

Një konflikt i madh atje në Theth, më vjen shumë keq për ato njerëzit e shkretë sepse i joshën, i rrejtën, i blenë, i shfrytëzuan, i vjelën për nga ana monetare, dhe në fund i hodhën, i tradhtuan, i dogjën, i shkatërruan, do t’i gjobisin e do t’i burgosin.
Faik Konica thotë nji fjalë, e cila, duhet të na bajnë të reflektojmë.E keqja ma e madhe e Shqipnisë janë shqiptarët. Por, cilët shqiptarë? Ato, të cilët s’i kanë mësu ende fjalët e jetës.
Në qoftë se don me zgjidh problemin me vëllaun tand, me të afërmin tand, jena pjesë e nji kombi. Shqipnia është një fshat i vogël me e krahasu me vendet e tjera. Krishti thotë: Merre përpara vëllaun tand, ulu me të, mos e kushtëzo dialogun tand në kohë.Kërko ta bindësh se cila është e mira dhe e vërteta. Por, mundet me të ndodh që s’ndigjon.
Atëherë, të lutem, mos e dëno, mos e gjyko as mos e paragjyko, sepse nuk je ti Zoti i jetës së tij. Thirri edhe 2-3 dëshmitarë, edhe në praninë e tyre, thuaji edhe njiherë. E në qoftë se edhe ato nuk i ndigjon, e prapë nuk ndigjon, prapë mos u dorëzo.Ftoje krejt bashkësinë. Uluni të gjithë së bashku. Diskutoni sesi mund të zgjidhet problemi i këtij personi. Mund të ndodhin që as ato nuk i ndigjon. Atëherë, kur ke ba edhe tentativën e tretë, dhe i ke vu në dijeni të gjithë, atëherë kur nuk merr vesh, leçite – veçoje, thotë.
Sepse nuk e don të mirën. Kurse, në atë realitet të atij fshati malor, ça vërejmë? A thua se jena armiq të njeni-tjetrit. Më besoni, të krishtenë të dashtun, dhe ju ftoj që të mendoni seriozisht në lidhje me këtë gja.Për shkak se populli jonë vazhdon fatkeqësisht me kenë i mbushun prapë me armiqësi, me urrejtje, me nji varfni të theksume shpirtnore, atëherë nuk merr parasysh se atij tjetrit je duke ia shkatërru jetën, edhe pse ai tjetri ndoshta ka jetu e ka vepru në mënyrë të gabume. Por, kurrë ti mos merr pretendimin se je Zoti i tjetrit.
Kërkoni të bindni njeni-tjetrin e të gjeni nji rrugëzgjidhje, e cila, është në të mirën e të gjithëve. Nuk është ligji mbi çdo gja. Ligji është mbi çdo gja, atëherë kur ne kena shkel mbi njerëzinë tonë dhe kena shkel atë prani Hyjnore, e cila, e ka stolis jetën njerëzore për me gjet rrugëzgjidhje ma paqësore dhe ma dialoguese mes vëlleznish. Duhet me dit gjithmonë me u marr vesh, sepse nuk zgjidhet raporti i vëllaznisë me gjykime e me dënime. Por, ato të cilët, janë skllevër të jetës, skllevër të sjelljeve të saj, ato s’marrin parasysh se tjetrit i shkatërrohet jeta.
Dashtë Zoti që të piqen edhe ato kushtet kulturore, historike, njerëzore e të lartësohemi disi në ndërgjegjen tonë. Përndryshe, s’kena me pas kurrë paqe. Ashtu siç shumë njerëz kanë humbur jetët e tyre, kena shumë, shumë kujtesë të keqe nga e shkumja, sepse janë vra për nji copë tokë, për nji vijë ujit, e sot tuj u vra për disa kabina dërrasash, të cilat, përbajnë e shprehin nji sakrificë të nji popullit, që historikisht ka vuajt e don me mujt me jetu e me pa vetvedin se është disi i sigurt në atë dinjitetin e jetës së tij. Por ja që, ka prapë shumë ligësi dhe nuk din me u marr vesh për të mirën.Zoti ia shndrittë mendjen çdokujt e çdokush dittë me u naltësu në atë dinjitetin e të kenunit njerëz të shprehjes së njerëzisë, sepse jena të gjithë bij të të njëjtit Atë, që i bjen me kenë vëllezën e motra mes nesh.”
“Pa harru se duhet me i dhanë mirëseardhjen emigrantëve, uroj që të kaloni ditë të paqta, plot me bekime shpirtnore, qetësi e liri mendore, por edhe me pushim fizik.Sepse pushimet duhet të jenë integrale, domethënë të gjitha aspektet e jetës njerëzore.Fatkeqësisht, ju këshilloj të mos shkoni në Theth, se aty humbni qetësinë mendore dhe shpirtnore, e si pasojë, edhe fizikisht nuk keni me gjet paqe.Nuk është faji juaj.
Faji kuptohet është i atyre, të cilët, janë ma shumë të prirun me ba keq dhe me shkatërru, sesa me ndërtu.Kujdes, sepse ato të cilët janë më të padrejtit, bajnë çmos me kenë të dhunshëm për me imponu drejtësinë e tyre të tjerëve.”

Flet për RTSH-në Baton Haxhiu, personazhi më i keq i gazetarisë shqiptare- Nga OSMAN MULA

S’kisha deshire me shkru duke te pas ty si personazh se s’kam pas ,as nuk kam asnje lloj konsiderate per ty . Nuk kam pare asnje rast qe te vij nje njeri.i pa ftuar dhe ta marrin fjalen ne nje ambient duke u perpjek me te mbush mendjen dhe me ta imponu qendrimin ndaj vendit ,politikes ,problemeve sociale dhe medias. Pasi lehe neper stacione per politiken se cilin duhet te votojme dhe kush esht udheheqesi me i mire Shqiptar tani na u shfaqe duke na dhane mend qe tani duhet te shkrihet R.T.Sh . Do te thote qe nje institucion i rendesije te vecante 65 vite ekzistence ,nje institucion qe mbajti gjalle per dekada popullin.ketej dhe matane kufirit me programe ,ngjarje te medha epokale ,historike ,kulturore ,sociale ,duke hapur dhe nje drejtori pas viteve 90 per diasporen duke u ndjekur ne cdo vend te botes. Na del ti mor i.pafytyre dhe do.me na e mbush.mendjen ne qe u plakem ne ket institucion me nje armate mjeshtrat te medhenj te ekranit se duhet mbyll se keshtu mendoj un. Po kush te mbron apo kush te perkrah ty mor i.pa deshiruar edhe ne Kosove edhe ne Shqiperi qe vjen ketu dhe nuk nuk len rradhe njeriu per te folur kur ti nuk perfaqeson asnje njeri.apo.komunitet. Po te jet si Shqiptar ti nuk me perfaqeson ,po te jete si kosovare m.w.se.prej andej jam mos ta.pafsha.bojen.mor spiun ,a ne perfaqesosh qeverine Shqiptare mjer ne mor i pa fytyre. Sa te Syri sa te Opinion ,sa te Top chanel e tek A 1.Kot nuk je.ketu dhe as kot nuk paguhesh me pare te madhe por e gjitha sipas.mendimit tim ti je i ardhur apo i ftuar nga carqe shum te rrezikshme ne dem te Shqiperise .Po ne pse nuk nderhym ne.punen e vellezerve tane ne Kosove ,as nuk ithemi voto.kete apo kete ,as hiqe kete apo veje kete sepse Kosova ka institucionet e tij dhe nuk dua te nderhyjme se sasht as normale ,as etike se nuk i sherben interesit reciprok por te nderhysh ti ketu dhe pikerisht te japesh ti definicionin qe te mbyllet r.tsh.me krijon nje shqetesim te madh. Ne sapo u mblodhem si.keshille drejtues ,drejtoria e.pergjitheshme ,Ama kryesija e medias.e.Parlamentit Shqiptar ,krijues dhe.gazetar mjaft te njohur se si duhet ta rrisim cilesine programore dhe po perpiqemi cdo dite na del ti qe duhet te flasesh i fundit na e merr fjalen i pari. Ti o je delirant ,i paguar po qe po ,i futur nga dikush qe me don te ngreje kulla dhe ty te ka premtu per ndonje hale ,larg qofte me te ba dhe koken ty ne katet e larta. Pas 90 ne festivalet tona u be sofer e perbashket me te gjith krijuesit e Kosoves ku ti ishe shpesh.here edhe ne juri. Edhe figurat e patrioteve shkrimtareve ,njerez te pajtimit te gjaqeve ,luftes clirimtare te Kosoves ku shum operator tane kane xhiruar brenda territoreve te luftes si l.Bucpapaj etj. Ti po nderhyn ne buken tone te perditeshme prandaj si hyre del.mor horr nga problemet tona se po na sjell pjshtellim .Shpesh here them : Eh moj Kosove ; Nxorre shum heronj te medhenj si Adem Jashari apo Mandela i Kosoves A.Demaci , figura si Bekim Fehmiu apo Fadil Vokrri por na nxorre fatkeqesisht dhe nje.model te se keqes Baton Haxhiun – personazhi me i keq ne historine e gazetarise Shqiptare.

Gary O’Donoghue – BBC – Si më zgjoi Trump për një intervistë të papritur – dhe pikat kryesore të saj

Donald Trump e ka zakon të telefonojë gazetarët pa paralajmërim. Presidenti amerikan duket se preferon një bisedë të improvizuar në telefon sesa një intervistë të ulur përpara kamerave.

Të hënën në mbrëmje, më erdhi radha mua. Dhe për t’ju thënë të drejtën, isha në gjumë kur më telefonoi Shtëpia e Bardhë.

Kisha kaluar pjesën më të madhe të pesë ditëve duke besuar se ekzistonte një mundësi e vogël që të realizoja një intervistë me të, për të shënuar një vit nga atentati ndaj tij në Butler, Pennsylvania.

Raportimi im për atë ngjarje kishte bërë bujë në mbarë botën dhe ndoshta kishte tërhequr vëmendjen e presidentit. Kështu që gjykova se ndoshta ajo lidhje mund të ishte çelësi për të siguruar një intervistë presidenciale, gjëra mjaft të rralla për mediat e huaja të lajmeve në SHBA.

Të dielën në mbrëmje më thanë se isha vetëm minuta larg nga telefonata, kështu që unë dhe ekipi im ishim gati për të regjistruar, por ajo nuk erdhi.

Të hënën në mbrëmje, kisha hequr dorë nga ideja se intervista do të ndodhte. Pas disa javësh rraskapitëse në terren pa pushim, po flija. Dhe pikërisht atëherë ra telefoni.

Iu përgjigja gjysmë në gjumë, dhe dëgjova zërin e Sekretares për Shtyp, Karoline Leavitt:

“Përshëndetje Gary, jam këtu me presidentin, po ta kaloj.”

U hodha në dhomën e ndenjjes, duke kërkuar me ngut regjistruesin digjital; linja ra dhe mendova se e humba. Por ata u kthyen dhe kaluam pothuajse 20 minuta duke folur për gjithçka – nga ajo natë e kobshme në Butler, tek frustrimet e tij me Vladimir Putin, ndryshimi i qëndrimit ndaj NATO-s dhe mendimet për Mbretërinë e Bashkuar.

Ja pesë pikat kryesore nga ajo bisedë e papritur:

1. Trump shfaq një anë ndryshe, duke folur për Butler-in

Ishte reflektues në disa raste dhe tregoi ndjeshmëri kur foli për tentativën për vrasje – është e dukshme që nuk ndihet rehat duke diskutuar për atë ngjarje.

Për një president që shpesh njihet për mënyrën spontane të të folurit dhe që adhurohet për këtë nga mbështetësit e tij, pati disa pauza të gjata dhe reflektime që rrallë i sheh prej tij.

Kur e pyeta nëse ajo ngjarje e kishte ndryshuar, u shpreh me një ndjeshmëri të rrallë:

“Nuk më pëlqen të qëndroj i zhytur në mendime për atë ngjarje, sepse nëse e bëj, do të ishte, e di, mund të ndryshojë jetën… dhe unë nuk dua që të jetë kështu.”

Pastaj shtoi se beson te “fuqia e të menduarit pozitiv, apo fuqia e mosmendimit pozitiv”.

Kur e pyeta nëse i beson presidentit rus Vladimir Putin, pasoi një pauzë shumë e gjatë. Më në fund tha:
“Nuk i besoj pothuajse askujt, të them të drejtën.”

2. Pa angazhim për shifra konkrete të deportimeve

Kalova në politikën e brendshme amerikane dhe e pyeta nëse plani i tij për deportime masive po funksionon – si në shpejtësi, ashtu edhe për faktin që ndonjëherë përfshihen edhe persona që ai ndoshta nuk do të donte të deportoheshin.

Presidenti këmbënguli se ekipi i tij po bën një “punë të shkëlqyer” në realizimin e premtimeve elektorale, duke përmendur një ulje drastike të numrit të emigrantëve që kalojnë nga Meksika.

Disa anëtarë të stafit të tij janë shprehur të zhgënjyer nga ritmi i ngadaltë i deportimeve. Kur e shtyva të tregonte një shifër që do ta konsideronte sukses gjatë këtij mandati të dytë, Trump nuk pranoi të jepte numra.

“Nuk i vendos një shifër, por dua që kriminelët të dalin jashtë shpejt, dhe po e bëjmë këtë, siç e di,”- tha ai. “Po i çojmë në El Salvador, e shumë vende të tjera.”

3. Më shumë frustrim ndaj Putinit

Trump shprehu hapur zhgënjimin e tij ndaj presidentit rus Vladimir Putin, duke e përmbyllur një ditë ku kishte kërcënuar me sanksione të dyta ekonomike ndaj Moskës nëse nuk arrihej një marrëveshje për Ukrainën brenda 50 ditëve.

Pasi kishte premtuar gjatë fushatës se do t’i jepte fund shpejt luftës, Trump dukej i habitur që ende nuk kishte arritur një marrëveshje me Putinin.

“Mendova se kishim bërë marrëveshje katër herë dhe pastaj kthehesh në shtëpi, dhe sheh që sapo kanë sulmuar një azil pleqsh apo diçka në Kiev. Thashë: ‘Çfarë dreqin ishte kjo?’”

Presidenti ukrainas Zelensky dhe liderë të tjerë europianë e kanë akuzuar prej kohësh Putinin se nuk është serioz për përfundimin e luftës – kështu që këto ndjenja dyshimi nuk janë të reja për ta.

Kur e pyeta Trump-in nëse e kishte mbyllur kapitullin me liderin rus, ai la ende një derë hapur:
“Nuk kam përfunduar me të, por jam i zhgënjyer nga ai.”

4. Ton i ri ndaj NATO-s

Kur ia përmenda që dikur e kishte quajtur NATO-n “të vjetëruar”, ai më tha se tani mendon të kundërtën – se aleanca është në një fazë të re dhe po forcohet.

Së fundmi kishte pritur në Shtëpinë e Bardhë Sekretarin e Përgjithshëm të NATO-s, Mark Rutte – me të cilin duket se ka një marrëdhënie të mirë. Ata njoftuan për një marrëveshje për shitjen e armëve amerikane për NATO-n, që më pas do t’i dërgohen Ukrainës.

Trump dha shenja se po hiqte dorë nga pakënaqësia e tij e hershme për barrën financiare që SHBA mbante ndaj aleatëve të tjerë.

“Ishte shumë e padrejtë sepse Shtetet e Bashkuara paguanin pothuajse 100% të kostove, por tani ata po paguajnë vetë faturat dhe mendoj se kjo është shumë më mirë,” tha ai – duke iu referuar zotimit të fundit nga vendet anëtare për të rritur shpenzimet në mbrojtje në 5% të PBB-së.

“E kemi ndryshuar NATO-n shumë,” përfundoi ai.

5. Respekt për Starmer-in dhe Mbretërinë e Bashkuar

Trump theksoi respektin e tij për Mbretërinë e Bashkuar dhe për kryeministrin e saj të ri, Sir Keir Starmer – me të cilin kohët e fundit kishte nënshkruar një marrëveshje për heqjen e disa barrierave tregtare.

“Më pëlqen shumë kryeministri, edhe pse është liberal,” tha ai.

Ai vlerësoi marrëdhëniet mes SHBA-së dhe Britanisë si po aq “të veçanta” saç i mendojnë shumë britanikë, dhe shtoi se beson që Britania do të qëndrojë krah SHBA-së nëse shpërthen një luftë.

Nuk u duk i shqetësuar për mungesën e një ftese zyrtare për të mbajtur fjalim në Parlament gjatë vizitës së tij shtetërore më vonë këtë vit:
“Le t’i lëmë të shijojnë pushimet,” tha ai me të qeshur.

Për mikpritësin e tij të ardhshëm, Mbretin Charles, u shpreh me fjalë të mira:
“Është një zotëri i madh.”

Dhe e mori me sportivitet një fjalim të fundit që Mbreti kishte mbajtur në Parlamentin kanadez, që disa e interpretuan si një kritikë të nënkuptuar ndaj Trump-it.

Ai e hodhi poshtë me një buzëqeshje./BBC – Syri

“Volodymyr, a mund ta godasësh Moskën?”- Financial Times zbulon bisedën mes Trump dhe Zelenskyt pas telefonatës “së keqe” me Putinin

Presidenti amerikan Donald Trump e inkurajoi privatisht Ukrainën të shtonte sulmet e thella në territorin rus dhe e pyeti Volodymyr Zelenskyn nëse ai mund ta godiste Moskën nëse SHBA-të do të siguronin armë me rreze të gjatë veprimi, raporton Financial Times.

Gazeta, duke cituar dy persona të njohur me bisedën midis Trump dhe Zelenskyy, tha se presidenti amerikan sinjalizoi mbështetjen e tij për idenë e rritjes së sulmeve të Ukrainës ndaj Rusisë.

“Volodymir, a mund ta godasësh Moskën? A mund ta godasësh edhe Shën Petersburgun?”, pyeti Trump gjatë telefonatës, sipas burimeve.

Zelenskyy u përgjigj: “Absolutisht. Mundemi nëse na jepni armët.”

Biseda u zhvillua më 4 korrik dhe erdhi një ditë pas telefonatës së Trump me Putinin një ditë më parë, të cilën presidenti amerikan e përshkroi si “të keqe”.

Trump ka njoftuar armë të reja për Ukrainën dhe ka kërcënuar me sanksione ndaj blerësve të eksporteve ruse, nëse Rusia nuk bie dakord për një marrëveshje paqeje. bw

VIDEO- Gjenerali i ‘Guardia di Finanza’ për SYRI TV: Mafia shqiptare dominante, pastrimi i parave problem i madh

Nga Alba Kepi

Mafia shqiptare ka kapërcyer prej kohësh kufijtë e kriminalitetit tradicional, duke u shndërruar në një strukturë transnacionale e organizuar dhe fleksibile, aktive në disa nivele njëkohësisht: kriminal, logjistik, financiar dhe ekonomik.

Siç del qartë nga intervista me Gjeneral Antonio Quintavalle, komandant i Shërbimit Qendror të Hetimit të Kriminalitetit të Organizuar të Guardia di Finanza, kemi të bëjmë me një sistem mafioz modern, që është në gjendje të menaxhojë trafiqe ndërkombëtare, të kontrollojë rrjete logjistike nga Amerika e Jugut në Evropë dhe të riciklojë sasi të mëdha parash të paligjshme, si në Shqipëri ashtu edhe në Itali.

Riciklimi i parave është sot zemra e strategjisë mafioze: përmes shoqërive guackë, investimeve në pasuri të paluajtshme, faturimeve fiktive, kriptomonedhave dhe kanaleve financiare paralele (si bankingu i nëndheshëm kinez), të ardhurat nga narkotrafiku futen në ekonominë legale, duke e ndotur tregun real dhe duke shkatërruar konkurrencën e ndershme.

Kjo zhvillim përfaqëson një kërcënim konkret për sigurinë ekonomike dhe institucionale. Kriminaliteti i organizuar shqiptar nuk godet vetëm me dhunë, por gërryen nga brenda besueshmërinë në institucione, transparencën e tregjeve dhe sovranitetin ekonomik të vendit.

Intervista ekskluzive me Gjeneral Antonio Quintavalle, komandant i Shërbimit Qendror të Hetimit kundër Krimit të Organizuar të Guardës së Financës në selinë e Romës

 

Alba Kepi: Faleminderit, Gjeneral Antonio Quintavalle, komandant i Shërbimit Qendror të Hetimit kundër Krimit të Organizuar të Guardës së Financës në selinë e Romës. Para disa ditësh, ju folët përpara delegacioneve të 33 vendeve anëtare të OSBE-së në Parlamentin Italian. Në fjalën tuaj, ishit shumë të qartë dhe kritik, duke nënvizuar rolin e mafies shqiptare në Itali. Ndër të tjera, theksuat se ajo është e pranishme në të gjitha 21 rajonet italiane. Mund të na thoni më shumë rreth kësaj?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Po, kjo është një e dhënë faktike, jo një kritikë, por një paraqitje e rezultateve hetimore. Nuk ka rajon italian ku një njësi e Gardës së Financës të mos jetë duke hetuar grupe kriminale shqiptare, kryesisht të angazhuara në trafikun ndërkombëtar të drogës.

Këto grupe kanë evoluar dhe sot luajnë një rol si lojtarë globalë në trafikun e narkotikëve. Ata janë të vlerësuar edhe nga mafiet italiane për shkak të strukturës së tyre të brendshme të ngurtë dhe vertikale, shpesh të lidhur përmes marrëdhënieve familjare – njësoj si mafiet italiane tradicionale.

Alba Kepi: Pra, mafia shqiptare është aktive në porte italiane?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Po, sigurisht. Në një hetim të përbashkët me Prokurorinë Antimafia të Firences, zbuluam prezencën e grupeve shqiptare edhe në Ekuador. Ky shtet është një pikë kyçe për trafikun e kokainës, sepse nga porti i Guayaquil nisen kontejnerët drejt porteve evropiane dhe italiane, si Rotterdam, Hamburg, Anversa, dhe në Itali: Gioia Tauro apo Livorno.

Grupet shqiptare kanë ngritur aty baza logjistike dhe organizojnë ngarkesat që pastaj shpërndahen nëpër Europë.

Alba Kepi: Kush janë ata që hyjnë në porte për të nxjerrë drogën?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Janë shtetas shqiptarë, të cilët në disa raste bashkëpunojnë me shtetas të tjerë nga Europa Lindore – si gjeorgjianët, të njohur për vjedhje banesash. Megjithatë, në shumicën e rasteve janë shqiptarë që specializohen në nxjerrjen e drogës nga portet.

Ata përdorin metodën e quajtur “rip-off”, ku futen në porte, hapin kontejnerët e sinjalizuar, marrin çantat me kokainë dhe i zëvendësojnë vulat mbyllëse të kontejnerëve me kopje identike, për të mos ngjallur dyshime gjatë kontrollit doganor. Këto vula vijnë bashkë me cantat me kokainë e gjendet brenda tyre.

Alba Kepi: Ekzistojnë edhe metoda të tjera të fshehjes së drogës?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Po. Një tjetër teknikë është fshehja e kokainës në të ashtuquajturat “presa detare”, që janë hapësira nën trupin e anijes, pra nën nivelin e detit. Aty fshihet kokaina, e cila merret nga zhytës shqiptarë të specializuar, që afrohen me gomone, zhyten nën anije dhe nxjerrin drogën për ta transportuar drejt destinacioneve të paracaktuara.

Alba Kepi: Mund të quhet krimi i organizuar shqiptar një mafie në kuptimin e plotë?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Në një hetim me Prokurorinë e Firences u konstatua edhe një rrethanë rënduese për veprimtari mafioze ndaj disa subjekteve shqiptare. Kjo sepse shpesh ata veprojnë në partneritet me grupe mafioze italiane.

Për më tepër, këto grupe shqiptare përbëjnë tashmë një rrjet logjistik të besueshëm për mafiet italiane dhe bashkëpunojnë në nivel të lartë.

Alba Kepi: A ka pasur raste investimesh në Itali nga këto grupe?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Po, kemi identifikuar dy raste të tilla. Një në Firence, ku subjekte shqiptare kanë blerë restorante në qendër të qytetit – në këtë rast me të ardhura nga evazioni fiskal.

Rasti tjetër, më i rëndësishëm, ndodhi së fundmi: një shoqëri ndërtimi e menaxhuar nga shqiptarë ka investuar rreth 4 milionë euro në pasuri të paluajtshme në Itali. Kjo u zbulua falë bashkëpunimit me kolegët shqiptarë dhe hetuesit italianë në Verona.

Alba Kepi: A është ky një rast i riciklimit të dyfishtë të parave?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Po, është hera e parë që dokumentohet një skemë e tillë: paratë nga trafiku i drogës riciklohen fillimisht në Shqipëri dhe më pas në Itali.

Pikërisht për këtë arsye, rasti ka një rëndësi të veçantë hetimore. Ne ndjekim metodën “ndiq paratë” (follow the money), që ishte filozofia e gjyqtarit Falcone. Kjo na lejon të zbulojmë jo vetëm krimet, por edhe pasuritë.

Alba Kepi: Çfarë roli luan komuniteti kinez në transferimin e paligjshëm të parave?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Shqiptarët shpesh përdorin rrjete të ashtuquajtura “banka të nëndheshme kineze” (Chinese Underground Banking). Procesi është i thjeshtë: dorëzojnë para në një lavanderi apo dyqan kinez, marrin një kupon (shpesh një kartëmonedhë me numër serial), e cila më pas shërben si ‘token’ që një tjetër person e paraqet në një dyqan tjetër në ndonjë vend tjetër të botës për të marrë shumën.

Kjo ndodh sepse rrjetet kineze kanë qarkullim të madh parash nga aktivitetet e evazionit dhe dërgesave në atdhe.

Alba Kepi: Në Shqipëri ka preokupim sepse në portin e Durrësit nuk ka pasur sekuestrime për rreth katër vite. Si e komentoni këtë: është sukses apo mungesë efikasiteti?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Unë nuk kam të dhëna konkrete për portin e Durrësit. Megjithatë, mund të them që shumë ngarkesa me kokainë që arrijnë në Gioia Tauro kanë destinacion vendet e Ballkanit. Shpesh ne organizojmë dorëzime të kontrolluara për të parë se ku përfundojnë mallrat.

Nuk përjashtohet kurrë mundësia që një port të përdoret për trafik.

Alba Kepi: Operacioni URA tregoi diferenca në kohë mes ekzekutimeve në Itali dhe Shqipëri. Në Itali urdhër-arrestet u lëshuan në shkurt, në Shqipëri vetëm në maj, pas zgjedhjeve. A ndikon politika në hetimet?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Në të dy vendet, drejtësia kërkon kohë për të përgatitur një masë ndaj një subjekti. Ka faktorë si ngarkesa e punës, numri i personelit, procedurat ligjore etj.

Sa më shpejt të veprojë prokuroria, aq më efektive është ndërhyrja. Por gjithmonë duhet të marrim parasysh kontekstin dhe kapacitetet e sistemit gjyqësor.

 Alba Kepi: Ju keni thënë se mafia është një faktor që ndikon në sigurinë dhe ekonominë ndërkombëtare. Çfarë do të thotë kjo?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Mafia kërkon fitim, duke përdorur para me burim kriminal. Ajo nuk ka nevojë për kredi bankare, paguan furnizues, paguan punëtorë pa respektuar rregulla. Kjo krijon konkurrencë të padrejtë.

Për më tepër, mafia përdor firma fiktive që krijohen vetëm për të qarkulluar para të pista dhe për të shmangur tatimet. Kjo dëmton shtetin, ekonominë dhe operatorët e ndershëm.

Alba Kepi: Në një vend si Shqipëria, me institucione të brishta, çfarë rreziku paraqet mafia shqiptare?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Rreziku nuk vjen vetëm për vendet e brishta. Mafia është një kërcënim për të gjitha vendet. Shqipëria ka një ekonomi në rritje, po bëhet një destinacion turistik atraktiv, gjë që rrit interesin edhe për investime kriminale.

Ndikimi negativ ndodh kudo ku mafia ndërhyn në ekonomi, pavarësisht forcës së institucioneve.

Alba Kepi: Cilat janë sektorët kryesorë ku mafia riciklon më shumë para?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Sot mafia nuk ka më kufij. Riciklon në: naftë, metale, ndërtim, tregti, lojëra fati online, kriptovaluta.

Në sektorin e lojërave të fatit, krijon faqe ilegale jashtë vendit që shmangin pagesën e taksave. Përdoren karta parapaguese dhe shumat largohen jashtë vendit.

Kriptovalutat janë problem i madh sepse ofrojnë anonimat, përdoren për të blerë drogë, armë e gjithçka tjetër në dark ueb.

Alba Kepi: Si e përkufizon sot Guardia di Finanza mafian shqiptare?

Gjeneral Antonio Quintavalle: Si një organizatë gjithnjë e më e pranishme në Itali dhe në të gjithë Europën. Ka arritur nivelin e mafieve më të rëndësishme italiane dhe kërkon vëmendje maksimale hetimore. Por dua të theksoj se në Itali ka shumë shtetas shqiptarë që jetojnë dhe punojnë me ndershmëri dhe meritojnë respektin maksimal.

Dënohet bosi i mafias që kërcënoi Roberto Savianon, shkrimtari qan në gjykatë: Më vodhën jetën!

Shkrimati italian anti-mafia Roberto Saviano qau në gjykatë të hënën, ndërsa gjyqtarët mbështetën një dënim kundër një bosi famëkeq të mafias, i cili u zbulua se e kishte kërcënuar atë.

Francesco Bidognetti, një ish-udhëheqës i mafias napolitane Camorra, i cili tashmë po vuante burgim të përjetshëm për një sërë krimesh të tjera të rënda, u dënua me 18 muaj burg për kërcënim.

Gjykata e apelit e Romës konfirmoi një vendim të vitit 2021 nga një gjykatë më e ulët, ndërsa mbështeti gjithashtu një dënim me 14 muaj burg për ish-avokatin e Bidognetti-t, Michele Santonastaso, për të njëjtin krim.

Pas vendimit, Saviano, 45 vjeç, qau me lot ndërsa përqafoi avokatin e tij. Ai u tha gazetarëve se gangsterët e Camorra-s i kishin “vjedhur jetën”, duke e detyruar të jetonte nën mbrojtje 24-orëshe.

Dënimet lidhen me një mesazh që Santonastaso lexoi në gjykatë në vitin 2008, gjatë një gjyqi tjetër, në emër të Bidognetti-t dhe një shefi tjetër të Camorra-s.

Mesazhi përmbante një “ftesë” për Savianon dhe një gazetar tjetër që “të bënin punën e tyre siç duhet”, e interpretuar si një aludim jo aq delikat për të ndaluar së shkruari për mafian napolitane.

Saviano ka jetuar nën shoqërimin e policisë që nga viti 2006, kur botoi “Gomorrah”, një ekspoze mbi Kamorrën që është bërë edhe film dhe serial televiziv. bw

Serbia dhe Kina do të kryejnë stërvitje të përbashkët ushtarake për herë të parë

Stërvitje e ushtrisë serbe në Bazën Ajrore të Batajnicës, pranë Beogradit, 22 prill 2023.

 

Radio Evropa e Lirë

Serbia dhe Kina pritet të zhvillojnë stërvitje të përbashkët ushtarake për herë të parë kah fundi i këtij muaji, njoftoi Ministria e Mbrojtjes e Kinës të hënën.

Pjesë e ushtrimeve të përbashkët “Paqeruajtësit 2025” do të jenë forcat speciale të Serbisë dhe Kinës dhe stërvitja do të zhvillohet në provincën Hebei, në Kinën veriore, tha koloneli Jiang Bin, zëdhënës i Ministrisë kineze të Mbrojtjes, në një konferencë për shtyp, sipas Ministrisë.

“Ky do të jetë stërvitja e parë e përbashkët midis ushtrive kineze dhe serbe. Do të kontribuojë në forcimin e aftësive luftarake të pjesëmarrësve dhe thellimin e bashkëpunimit midis dy ushtrive”, tha ai.

Serbia është ushtarakisht neutrale, por është anëtare e “Partneritetit për Paqe”, një program bashkëpunimi dypalësh midis NATO-s dhe vendeve individuale jo-anëtare.

Beogradi zyrtar mban marrëdhënie të mira me Kinën dhe këto dy vende e cilësojnë bashkëpunimin e tyre të ndërsjellë si partneritet strategjik, ndërsa Serbia është kandidate për anëtarësim në Bashkimin Evropian.

Autoritetet në Beograd po mbështeten në përkrahjen e Kinës në organizatat dhe institucionet ndërkombëtare në kundërshtimin e pavarësisë së Kosovës.

Serbia gjithashtu mbështeten te Kina për investime ekonomike dhe kredi.

Si Enver Hoxha ia “shiti” Kosovën Jugosllavisë së re për të marrë pushtetin! Pse e çoi Hysni Kapon në Bukuresht dhe ngjarjet që tmerruan ish-diktatorin!- Nga Prof. dr. ELMAS LECI

 

PJESA E PARË

Ambasadori i Jugosllavisë në Tiranë Milatoviç, më 4 gusht të vitit 1956, i kërkoi Enver Hoxhës që në frymën e Kongresit të 20-të të sovjetikëve, udhëheqja komuniste shqiptare të dilte me një komunikatë, ku të deklaronte se “çdo e thënë kundër Jugosllavisë duhej hedhur poshtë, siç kishin bërë edhe vendet e tjera lindore”.126) Ishte koha kur sovjetikët e rinj kishin ndërmarrë një fushatë të gjerë për rehabilitimin e jugosllavëve sa edhe për ngjarjet në Hungari, Hrushovi preferoi të konsultohej me Titon, duke i shpërfillur të tjerët evropiano-lindorë. Kështu, më 2 nëntor 1956, Hrushovi së bashku me Malenkovin shkuan në Jugosllavi për bisedime me Titon për çështjen hungareze. Të dy së bashku morën vendimin se kush duhej emëruar Sekretar i Parë i KQ i Partisë në Hungari”, megjithëse Nikita Hrushovi përpiqej t’i vinte një tis çështjes së ndërhyrjes së Titos në ngjarjet hungareze.

Më vonë, dolën në dritë edhe shumë fakte, që provonin jo vetëm rolin nxitës të Titos në ngjarjet hungareze, por edhe bashkëfajësinë e udhëheqësve sovjetikë. Pavarësisht se jugosllavët dhe sovjetikët në “analizën” e përfundimit të ngjarjeve ia hidhnin fajin gabimeve të udhëheqjes së Rakoshit, faktet provonin konkluzionin se ngjarjet në Hungari ishin preludi i një “reaksioni zinxhir” për përmbysjen e udhëheqësve staliniste dhe fitoren e “kursit të ri” sovjetik. Vetë nënsekretari i Shtetit për Punët e Jashtme i RF të Jugosllavisë Dobrivoje Vidiç, në kohën e zhvillimit të ngjarjeve, u deklaronte atasheve të shtypit të Bullgarisë, Çekosllovakisë, Shqipërisë etj., se “ato që ndodhën në Hungari do të ndodhin patjetër edhe në vendet e tjera socialiste”.

DILEMAT

Në fakt, shpresat e tyre në Shqipëri nuk u realizuan, sepse Enver Hoxha, pas dilemave dhe kur pa se çfarë u ndodhi kolegëve në vendet Evropiano-Lindore, qëndroi e kundërshtoi “rimiqësimin” me Jugosllavinë dhe mbrojti “kultin e individit” duke u kapur fort pas Mao Ce Dunit. Prishja e marrëdhënieve diplomatike, ose më saktë ndërprerja e marrëdhënieve diplomatike me Bashkimin Sovjetik dhe roli i marrëdhënieve të Shqipërisë me Jugosllavinë, patën vetëm ndikim propagandistik. Themi vetëm ndikim propagandistik, sepse në fushën e propagandës u ngritën boritë dhe u amplifikuan më shumë akuzat e kohës së Informbyrosë për regjimin e Titos. Pasojat e një propagande të tillë duhet thënë se rëndonin më shumë mbi shqiptarët e Kosovës dhe mbi ato në trojet e veta në Mal të Zi e në Maqedoni.

Por përse iu dha kaq rëndësi aspektit propagandistik?! Së pari, për vetë faktin se në regjimin komunist propaganda i paraprin agresionit ushtarak me atë ideologjik. Së dyti, sepse me propagandë synohet mbulimi i të vërtetave, duke zbatuar teorinë “shpif, shpif se diçka do të mbetet”. Së treti, me propagandën tregohej besnikëria e pandryshuar e regjimit. Së katërti, synohej të krijohej bindja te shqiptarët se regjimi komunist në Shqipëri ishte mbrojtësi i çështjes së bashkuar shqiptare. Po ndikimi, ose më saktë përpjekja e Bashkimit Sovjetik, cila ishte në atë kohë? Është ky është një problem që kërkon argumentim por të bazuar në fakte. E vërteta është se Moska, me shtrimin e tezës për ripërfshirjen e Beogradit në sistemin e vendeve komuniste, diskutoi edhe reagimin e Enver Hoxhës, me pluset e minuset e mundshme, diskutoi edhe qëndrimin jugosllav, por edhe qëndrimin e vet. Duhet thënë, siç e tregojnë edhe faktet historike, se Hrushovi dhe grupi i tij, bëri shumë për të mos vazhduar e çara në mes Moskës dhe Tiranës.

“Në kohën kur ekzistonin marrëdhënie shumë të mira midis Bashkimit Sovjetik dhe Jugosllavisë dhe Titoja gëzonte te Stalini një besim absolut, shkruan në “Kujtimet” e tij Nikita Hrushovi, “më kujtohet se si Stalini në prezencën time formuloi dhe diktoi një telegram për Titon, ku bëhej fjalë se këtej e tutje marrëdhëniet me Shqipërinë duhej të bazoheshin në faktin se Shqipëria do të përfshihej në përbërjen e Federatës Ballkanike”. Telegrami siç rezulton i u dërgua Titos. Natyrisht, për përmbajtjen e një telegrami të tillë, në Shqipëri nuk dinin gjë dhe ende nuk dinë. Stalini, siç kanë shkruar bashkëkohësit e tij, shpesh e evidentonte idenë e krijimit të Federatës Ballkanike. Madje në Beograd, filluan edhe punimet për ndërtimin e një pallati, ku do të ishte rezidenca e qeverisë së asaj Federate apo Konfederate.

“Kur isha në Jugosllavi, unë e kam parë atë vend -shkruante Hrushovi. Atje ishin ndërtuar shumë konstruksione hekurbetoni, por më pas gjithçka qe braktisur. Përfshirja e Shqipërisë në përbërjen e shtetit jugosllav nuk binte në kundërshtim me idenë e Stalinit për krijimin e Federatës së shteteve të Ballkanit. Kur u ndërprenë marrëdhëniet miqësore me Jugosllavinë dhe Stalini filloi ta urrejë Titon, ideja e Federatës Ballkanike u varros përfundimisht”.

RIMIQËSIMI

Në kohën e Hrushovit nuk bëhej më fjalë për Fedratën, por për “rimiqësimin” e Jugosllavisë, që me udhëheqjet socialiste ai e kishte bërë. Problem pas disa luhatjeve kishte mbetur Shqipëria, Enver Hoxha, të cilin Nikita Hrushovi për problemin e “rimiqësimit” e kishte thirrur disa herë në Moskë. Në këtë kuadër ishin bërë shumë e shumë tentativa, plus atij kryesorit që për heqjen e Enver Hoxhës, erdhi në vitin 1959 edhe vetë në Shqipëri. Më pas dërgoi edhe ministrin e Mbrojtjes, Mareshalin Zhukov e të tjera përpjekje këto të grupit hrushovian, që kishin si objekt të parë normalizimin e marrëdhënieve me Jugosllavinë. Po të ndodhte kjo, ishte brenda edhe “kulti i individit” dhe Enver Hoxha po t’i kishte pranuar do e kishte pësuar si Rakoshi e të tjerët. Ndonëse gjithnjë, që pas 1948-ës Shqipëria nuk ka pasur ndonjë nivel marrëdhëniesh me Jugosllavinë, pavarësisht se ambasadat gjithnjë kanë qenë në nivele të ndryshme, Enver Hoxha për çdo raste festash i “çonte falënderime e të fala Titos”.

Sido që zhvilloheshin ngjarjet e sido që mbaheshin qëndrimet, fryma e Kongresit të 20 -të depërtoi edhe në Shqipëri. Vetë Enver Hoxha në prag të Konferencës së Tiranës të vitit 1956, që u mbajt fill pas Kongresit të 20-të, shkroi në gazetën “Zëri i Popullit” një artikull ku theksonte “demokratizimin” e vijës së partisë dhe mbështetjen e vendimeve liberalizuese sovjetike, artikull që ishte mes dyzimit të tij për luftimin e kultit të individit apo për mbrojtjen e kultit të individit! Dy ditë më pas, Enver Hoxha për artikullin që e kishte botuar më shumë për tatim pusi, u ndesh me frymën prosovjetike të Konferencës së Tiranës, ku pjesëmarrësit kërkuan te ai eliminimin e kultit të individit dhe për këtë pa diskutim që i drejtoheshin pushtetit të tij personal. Delegatët që i u kundërvunë për aplikim nga ai të “kultit të individit”, e pësuan keq me persekutime e dënime, ndërsa ai vetë shpëtoi si i thonë “për qime”. Si manipulator perfekt që ishte Enver Hoxha, u deklaroi delegatëve se kjo që ndodhi në Konferencë ishte një përpjekje tjetër e Jugosllavisë për ta rrëzuar udhëheqjen komuniste të Shqipërisë.

VIZITA

Faktikisht “incidentet” nga Konferenca e Tiranës e konsoliduan pushtetin diktatorial të Enver Hoxhës edhe më shumë, duke i bërë kështu të pamundshme reformat liberalizuese të tipit hrushovian. Po atë vit Enver Hoxha vizitoi Kinën, e cila kishte nisur krisjen me Bashkimin Sovjetik. Ishte pikërisht vizita që Enver Hoxha bëri te Mao Ce Duni, e cila ishte edhe “shtrimi i rrugës” së marrëdhënieve në ngjitje me Kinën. Kjo dëshmohet edhe nga rritja e ndihmave kineze, të cilat nga 4.2% shkuan në 21.6%. Sapo morën vesh sovjetikët për ndihmat kineze, edhe ata në përpjekje për ta joshur Enver Hoxhën akorduan ndihma ekonomike dhe financiare. Por Enver Hoxha tashmë e kishte vendosur, mbi të gjitha ruajtja e pushtetit personal e mbrojtja e “kultit të individit”, këtë sovjetikët nuk ja siguronin, kinezët po.

Po ta lëshonte mbrojtjen e “kultit të individit”, Enver Hoxha do ta humbiste pushtetin personal dhe këtë udhëheqja e re sovjetike nuk ja garantonte, përkundrazi. Kurse Mao Ce Duni dukej ose iu duk Enver Hoxhës në atë kohë që e vizitoi, se ishte në pozita të forta në mbrojtje të kultit të individit e të pushtetit personal. Kjo ishte e rëndësishme për Enver Hoxhën dhe karrierën e tij politike dhe këtë e tregonte përgjigja pozitive e Kinës në dhënien e ndihmave. Arsyet se përse Enver Hoxha gjeti në këtë rast mbështetjen e Kinës, janë një objeksion tjetër studimi.

MISIONI

Mirëpo Nikita Hrushovi, e vijoi misionin e tij për “rimiqësimin” me Jugosllavinë, gjë e cila sipas analizave të tij do ta çonte edhe udhëheqjen e Enver Hoxhës si të gjitha ato të vendeve të Europës Lindore, që i kishte larguar nga pushteti me motivacionin si staliniste. Në këtë kuadër, për ta mbajtur Enver Hoxhën dhe udhëheqjen shqiptare në linjën e interesave me udhëheqjen e re sovjetike, Nikita Hrushovi hodhi në tavolinë edhe idenë e vdekur për autonominë e Vorio Epirit dhe shpresonte t’i shfrytëzonte pretendimet greke dhe deklarimin e tij, për ta mbajtur Enver Hoxhën nën presion. Këto e të tjera u shfrytëzuan ethshëm nga Nikita Hrushovi, i cili shpresonte shumë në ndryshimin e udhëheqjes shqiptare, por jo te Enver Hoxha, te i cili ishte shumë dyshimtar. Erdhi Bukureshti dhe Enver Hoxha nuk vajti në atë mbledhje, ku patjetër si Sekretar i parë duhej të shkonte vetë, por çoi Hysni Kapon.

Në këtë mbledhje nuk kishte më bashkëkohës apo adashë të Enver Hoxhës, pasi Sekretarët e parë të të gjitha partive të Europës Lindore, fryma e Kongresit të 20 -të i kishte shkarkuar dhe eliminuar. Kishte mbetur nga stalinistët vetëm Enver Hoxha, që Nikita Hrushovi po i vinte rrotull për ta hequr. Gjatë fjalimit të tij në mbledhje, Nikita Hrushovi nuk kurseu jo vetëm fjalorin kërcënues e demaskues për Enver Hoxhën, por arriti deri atje sa të deklaronte se është “e pafytyrë sjellja e agjentit të Mao Ce Dunit, Enver Hoxhës” ndaj reformave demokratizuese sovjetike, që ai jo vetëm nuk i përkrah por edhe i stigmatizon, duke sjellë një pengesë të madhe në kuadrin e kampit socialist. Në këtë rast Nikita Hrushovi tregoi dhëmbët dhe u pasua po kërcënueshëm më pas në Konferencën e 81 partive, ku si shumë të tjerë, Dolorez Ibaruri mbështeti Nikita Hrushovin dhe u tha korifenjve të Konferencës se “Enver Hoxha është si ai “qeni, i cili kafshon dorën që i jep bukë”.

NDRYSHIMI

Që pas momentit të mësipërm, marrëdhëniet me Bashkimin Sovjetik vazhduan të keqësoheshin me shpejtësi. Sovjetikët aplikuan ndryshimin ndaj qëndrimit ndaj Enver Hoxhës dhe kaluan në një politikë të vijës së ashpër, duke reduktuar në fillim ndihmat, në veçanti drithin, në një kohë kur Shqipëria po përballej me mundësinë e zisë së bukës. Tri, ishin gjërat që duhej të kishte pranuar Enver Hoxha, që të mos ishte prishur me sovjetikët e rinj. – E para, të bashkohej në autokritikën për trajtimin e Jugosllavisë së Titos si vend socialist, pra të pranonte “rimiqësimin” me Jugosllavinë. – E dyta, të bashkohej në luftën kundër kultit të individit. Dhe e treta, – të pranonte teorinë e “bashkekzistencës paqësore”. Por, po t’i kishte pranuar këto tri gjëra, ai me siguri nuk do të kishte qenë më në pushtet vetë, ama do t’i kishte bërë një shërbim të vlerësuar çështjes së Shqipërisë falë atij pak demokratizimi alla sovjetikshe, që po ndodhte në kampin socialist.

Në fakt, qoftë marrëdhëniet e Enver Hoxhës para vitit 1948 apo ato pas këtij viti me Jugosllavinë janë përgjegjësi direkte e Enver Hoxhës, sepse ai njëherë për pushtetin e tij personal e vuri Shqipërinë plotësisht nën Jugosllavinë dhe herën tjetër përsëri po për ruajtjen e pushtetit të tij personal nuk pranonte në kushtet e reja “rimiqësimin” me Jugosllavinë se përsëri llogariste se e humbiste pushtin e tij. Ndaj edhe marrëdhëniet e Shqipërisë me Jugosllavinë ishin në nivelin më të ulët, nivel, që ishte rezultat i shkakut se kërkohej zëvendësimi i Enver Hoxhës, synim që pati reperkusione të mëdha jo vetëm në planin ndërshtetëror, por edhe në planin kombëtar shqiptar. Le të kalojmë pak në digresion, me qëllim që të argumentojmë ndikimin e marrëdhënieve diplomatike midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë, te shqiptarët e Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare në Mal të Zi e Maqedoni.

LËVIZJA

Lëvizja dhe Lufta Antifashiste e popullit shqiptar siç e kemi thënë e gjetën Kosovën të bashkuar me Shqipërinë, ose më saktë do të ishte të shpreheshim, e gjeti pjesën më të madhe të popullsisë dhe të trojeve shqiptare të bashkuara. Nuk po analizojmë se si e qysh u bë ai bashkim, sepse janë çështje të një studimi tjetër, por fakt është se ai bashkim u realizua. Jo vetëm gjeografikisht u fshi kufiri padrejtësisht ndarës mes shqiptarëve e mes trojeve të tyre, por bashkimi rroku një aspekt më të gjerë e në shumë fusha të jetës shoqërore si arsimin, financën, mjekësinë, agronominë, administratën etj., pra ai bashkim, shënoi një integrim e bashkëpunim të shumanshëm, madje mund të thuhet edhe të frytshëm. Parë në këtë këndvështrim dhe që është edhe një qëndrim i drejtë, bashkimi sido që u bë, ishte një fakt realist historik, ishte një ndreqje padrejtësie ndaj kombit shqiptar për ruajtjen e të cilit udhëheqësit e mëvonshëm shqiptarë, vetë Enver Hoxha mbajnë përgjegjësi historike e të pajustifikuar. Nga dokumentacionet rezulton se ai, për të marrë pushtetin ja “dhuroi” apo ia “shiti” Kosovën Jugosllavisë së re, ndërsa Shtabi Ushtarak i Titos me kohë, politikisht dhe ushtarakisht që gjatë Luftës e futën Kosovën me Serbinë e Jugosllavinë. Përse Tito nuk e la Kosovën siç ishte me Shqipërinë dhe t’ju thoshte të dërguarve të tyre për “ndihmë” pranë shtabit të Enver Hoxhës, Popoviçit, Jovanoviçit, Tempos, Mugoshës, Stojniçit apo Dizdareviçit që edhe Kosova të përfshihej në programin e luftës shqiptare për çlirim?!

Edhe përpjekjet e patriotëve shqiptarë nacionalistë, që organizuan Mukjen e Bujanin, konferenca ku çështja e organizimit të Luftës dhe çlirimi në kuptimin nacionalist shqiptar, u vu në rend të ditës, këto u siluruan nga Tito dhe me vendimin e tij për pushtetin personal u solidarizua edhe Enver Hoxha, i cili i demaskoi ato si forume vendimmarrëse dhe pjesëmarrësit firmëtarë të tyre i dënoi. Edhe më pas, ka plot bëma të Enver Hoxhës, me të cilat ai “mori në qafë” çështjen shqiptare si me dërgimin e Brigadave e të Divizioneve partizane për të nënshtruar Kosovën e kosovarët dhe për tu a dorëzuar ato siç i dorëzoi “raja” regjimit të Titos, apo Masakra e Tivarit, ku përsëri Enver Hoxha është përgjegjësi kryesor, pasi ai miratoi sipas kërkesës jugosllave vrasjen e mijëra kosovarëve. Për të gjitha këto, e sa e sa bëma të tjera antikombëtare të Enver Hoxhës, para e pas prishjes me jugosllavët, atë vetë asnjëherë nuk e shqetësuan. Po, atë e shqetësonte fryma e liberalizmit sovjetik, kërkesat e Nikita Hrushovit për “rimiqësimin” me Jugosllavinë, pasi sipas tezës hrushoviane, “Tito dhe komunistët jugosllavë nuk kishin gabuar”.

Kush kishte gabuar?! Analiza do të bëhej më pas dhe Enver Hoxha e dinte se sipas saj ai do të jepte llogari. Ndaj pas një periudhe disa vjeçare oshilacionesh me sovjetikët deri në prag të Bukureshtit, Enver Hoxha u përpoq të luante me dy porta, edhe me tezën e sovjetikëve të rinj, edhe kundër tyre. “Dhe çarja, e cila erdhi duke u thelluar midis Bashkimit Sovjetik dhe Shqipërisë -shkruan Jon Holliday në librin e tij “Shqiptari dinak Enver Hoxha” -lindi kryesisht ngaqë Enver Hoxha i trembej demokratizimit”. Autori, Drejtor Ekzekutiv Instituti i Sigurisë dhe Mbrojtjes

/Gazeta Panorama


Send this to a friend