I. Viti 1981. Shqipëri. Vendi më i mbyllur i botës. Një muze ateist ku ishte përjashtuar metafizika, pa të cilën arti është asgjë. Se arti (si Gilgameshi, që ishte njeri e hyjni) e përmbledh në botën e tij të dukshmen e të padukshmen; realitetin e shajninë; tokësoren, qielloren dhe infernalen; parajsën e ferrin; engjëjt e djajtë; Kainin e Abelin; Judën e Krishtin; protagonistin e antagonistin; agun e muzgun; ëndrrën e zhgjëndrrën; të mundshmen e të pamundshmen…

Në këtë vit, në spital onkologjie, jepte shpirt një vajzë 23 vjeçare. E vetme. Pa askënd pranë. E ëma e saj më kot i adresonte lutje mikeshës së dikurshme, Lejdi Makbethit, që t’ia mundësonte, së paku, në çastet e fundit, të ishte pranë së bijës. Asnjë përgjigje. Makbethët e Shqipërisë ishin të pamëshirshëm.

Ne vetëm mund ta paramendojmë si mund të jetë ndjerë një nënë në kësi çastesh. Gjendja e nënës, mbase, më përafërsisht, përshkruhet nga e bija (për ndonjë situatë tjetër të ngjashme):

Nëse vajza nuk do të ikte në amshim si 23 vjeçare, sot do të ishte 63 vjeçare. Mbase do të qeshte me vargjet rinore: “Dhe e di se kurrë s’do bëhesh nënë”. Do të shkruante poezi. Do të botonte libra. Do të ishte emër i çmuar në letërsinë shqipe. Kjo është vetëm imagjinatë. Dihet se ajo është poete dhe emër i çmuar në letërsinë shqipe edhe pa moshën 63 vjeçare, edhe pa librat që nuk i arriti t’i shkruante.

II. Emri i saj është Drita Çomo (1959 – 1981). Dritë e veçantë e poezisë shqipe. Dritë që ka mbetur edhe pasi ka ikur nga kjo botë.

Libri i vetëm i saj, “Dritë që vjen nga humnera” (2004), është botuar pas vdekjes. Është libër më i çmuar se qindra libra për të cilët janë shkruar recensione e studime.

Libri i Drita Çomos ka poezi dhe ditarin që autorja e ka shkruar derisa ishte në internim dhe në spitalin onkologjik.

Kjo qenie e pafajshme, e brishtë, shkruan për vuajtjen e saj. Vetëm ajo mund ta dinte se “ç’do të thotë të vuash, kur s’ke faj”. Ishte e bija e Liri Belishovës dhe Maço Çomos. Të dënuar politikë.

Në sistemin totalitar vlejnë ligjet mesjetare. Dënimi është kolektiv. Dënohen edhe fëmijët apo të afërmit e të dënuarve politikë. Dënimi kolektiv synon ta shuajë çdo disidencë. Se kur njeriu e mendon që rebelimi i tij u sjell fatkeqësi të pafajshmëve, atëherë e humb guximin për të bërë akt prej martiri…

III. Drita Çomo është njëra nga poetet më të mira që ka pasur letërsia shqipe. Poezitë e saj i shkroi dhembja, trishtimi, mërzia, por edhe dashuria.

Në poezinë e saj ka hije vdekjeje, dashuri siberiane, shpirtra prej akulli, qiell gri ose të errët, trishtim, mërzi, vetmi, vjeshtë, dhimbje, heshtje, pritje të ankthshme, por ka edhe jetë “kur gjithçka tjetër fle”, ka shpresë për “ata që do të vijnë”.

Në kohën “pa asgjë të re” duhej të jetohej edhe për ata që do të vinin.

IV. Drita Çomo është poetja shpirtçiltër në botën e egër dhe hipokrite:

Për të poezia ishte ëndërr, vegim i kaltër, zanë. Poezia ishte kudo pranë saj: në dhomë, në klasë, në spital. Kudo e shoqëronte “e përziera me ëndrrat, dëshirat, mendimet”, që “lë prapa vetëm heshtjen”.

Poezia e Drita Çomos dëshmon se për letërsinë është e parëndësishme mosha e poetit dhe sasia e librave të botuar…

V. Poetja njohu dy sëmundje të rënda: njëra personale dhe tjetra personale e shoqërore. Sëmundja e parë quhej kancer. E dyta komunizëm. Të dyja metastazojnë. E para në trup. E dyta në shpirtrat e njerëzve. E para e shkatërron trupin. E dyta shpirtin.

“Në udhët e jetës së saj i kishin dalë herët, tepër herët, dy nga përbindëshat më të zezë të kohës: diktatura dhe kanceri”, tha Ismail Kadare.

Drita Çomo iku nga kjo botë dhe kaloi në botën tjetër, në botën e artit, ku nuk të bëjnë asgjë as kanceri, as komunizmi./Hejza