VOAL- Të kënduarit është një mënyrë për t’u arratisur. Është një botë tjetër. Unë nuk jam më në tokë.

Të këndosh është të japësh jetë; e pamundur nëse fjalët janë mediokre, sado e mirë të jetë muzika.

Vdekja është fillimi i diçkaje.

Vdekja nuk ekziston.

Unë nuk dua të vdes një grua e moshuar.

Të jesh i suksesshëm në Francën time të lindjes, ku njerëzit flasin të njëjtën gjuhë dhe më kuptojnë, nuk është asgjë.

Nëse Zoti më ka lejuar të fitoj kaq shumë para, është sepse Ai e di që unë i jap të gjitha.

Mos u interesoni se çfarë thonë njerëzit. Mos u jepni asnjë mallkim për ligjet e tyre.

Gjithmonë kam dashur të këndoj, ashtu siç e kam ditur gjithmonë që një ditë do të kisha vendin tim në analet e këngës. Ishte një ndjenjë që e  kisha.

Gjithçka që kam bërë gjatë gjithë jetës sime është mosbindja.

Dua t’i bëj njerëzit të qajnë edhe kur nuk i kuptojnë fjalët e mia.

Njerëzit thonë se unë mund të këndoj librin e telefonit dhe ta bëj të tingëllojë mirë.

Do të doja të shihja një person – vetëm një – që do të pranonte të kishte qenë frikacak.

Nuk do të më shkonte në mend kurrë të kthehesha në tokë pas vdekjes sime.

Unë kam qenë duke menduar për Jezusin. A nuk ju duket pak e çuditshme që, duke qenë se Ai jetonte me familjen dhe të gjithë, u ngrit dhe i la ata pikërisht kur ata kishin më shumë nevojë për të?

Mendoj se dashurinë duhet ta paguash me lot të hidhur.

Më thuaj çfarë dëshiron të më dëgjosh të këndoj. Unë do të këndoj çfarë të duash, pas së cilës do të marr një koleksion, nëse nuk e ke problem.

Për sa më përket mua, dashuri do të thotë të luftosh, gënjeshtra të majme dhe nja dy shuplaka në fytyrë.

Paratë? Si i humba? Nuk i kam humbur kurrë. Nuk e dija kurrë se ku shkuan./Elida Buçpapaj