VOAL- Nëse është e vërtetë që çelësi ishte të ktheheshin nga Stokholmi me të paktën një pikë, Zvicra shkoi edhe më tej. Shikoni Amerikën: ata nuk kanë qenë kurrë kaq afër. Po, pas fitores së tyre të tretë në po aq ndeshje, Kupa e Botës e tyre e gjashtë radhazi tani duket vetëm një hedhje guri larg. Duke mposhtur Suedinë 2-0 në atë që ishte ndoshta ndeshja më e vështirë jashtë fushe e sezonit, Xhaka dhe shokët e tij të ekipit kanë vënë një bast shumë serioz për vendin e parë në Grupin B, gjithashtu falë barazimit 0-0 midis Kosovës dhe Sllovenisë. Në gjysmën e rrugës, ata tani kanë një epërsi prej pesë pikësh ndaj rivalëve të tyre më të afërt, një diferencë më shumë se qetësuese për t’u përballur me gjysmën e dytë të fushatës me besim. A do të jetë e hëna dita për të zgjidhur çdo dyshim?

Duke u mbështetur te të njëjtët lojtarë që kishin lënë kaq shumë përshtypje një muaj më parë, trajneri Yakin u shpërblye me gatishmërinë e tij për të përsëritur qasjen agresive që kishte përdorur në të gjitha daljet e tij të fundit. Deri në minutën e 15-të, lojtarët e Tomasson nuk kishin shumë mirëkuptim, duke kërcënuar menjëherë ta kthenin një natë që ishte tashmë një përpjekje e fundit në një të vështirë: fillimisht pa fat (një goditje nga këndi goditi shtyllën), pastaj i pasaktë, Embolo, megjithatë, nuk arriti të shënonte menjëherë golin e tij të shtatë radhazi për ekipin kombëtar zviceran. Vetëm atëherë, pasi më e keqja ishte shmangur, skuadra vendase filloi të tregonte shenja jete dhe vitaliteti, duke përfituar nga rënia e mëvonshme e kundërshtarit për të krijuar dy raste të pastra. Ishte një gjë e mirë për ne që në të dyja rastet – gjuajtja e Isakut që goditi shtyllën dhe gabimi i dukshëm por i pashpjegueshëm i Bergvall me portën në mëshirën e tij – Zotëri Fati ishte në anën tonë.

Megjithatë, presioni i Gialloblu-ve u shua shpejt, sigurisht shumë shpejt për një ekip me shpinën në mur. Aq shumë saqë as penalltia e shndërruar në mënyrë brilante e Xhakës (për një faull ndaj zëvendësuesit Sow) nuk mundi ta ngrinte një stadium të zhytur në një gjendje narkolepsie, së bashku me të preferuarit e tyre. Dhe pak rëndësi ka që spektakli i dhënë nga të dyja palët nuk ishte në nivelin e dramës së pjesës së parë; le t’i marrim këto tre pikë—të siguruara nga goli i Manzambit—dhe të shkojmë në Ljubljanë për ta përfunduar punën, duke vëzhguar me kënaqësi të madhe një tabelë lige ku kolona “gola të pësuar” ende mban atë zero madhështore. Është gjithçka vërtet e ëmbël—po, tamam si një luleshtrydhe—në Strawberry Arena. RSI