Ai la pas vetëm një fjali: “Nuk kam lindur të plakesha, por të kryej një mision.”

Një fjali e hedhur dikur në rrjetet e përditshme, por që sot tingëllon si gur themeli. Ishte më shumë se shpallje: ishte parathënie e fatit të tij.

Sytë e tij nuk shfaqnin sfidë, por një heshtje të thellë. Ishte ajo lloj heshtjeje që i përket njerëzve që e dinë se jeta e tyre nuk do të jetë e gjatë. Jeta e tij nuk kishte luksin e viteve të qeta; ajo u dogj në dritën e shpejtë të misionit.

Beg Rizaj nuk u plak. Ai hyri në plagën e historisë dhe mbeti aty, duke na lënë vetëm gjurmën e fjalës së tij. Dhe kjo gjurmë mjafton që të kuptojmë: nuk janë vitet që e bëjnë jetën, por momenti kur ajo ndeshet me përjetësinë.

Kështu, fjalia e tij nuk është vetëm e tij. Ajo i përket të gjithëve që nuk pranojnë të veniten, të gjithëve që zgjedhin sakrificën mbi heshtjen, që kuptojnë se liria nuk dhurohet, por merret me gjak dhe guxim.

Beg Rizaj jeton në atë fjali. Dhe fjalia jeton tek ne.

Ne e nderojmë Begin duke nderuar shokët e tij të harruar në burgje. Ne betohemi se nuk do të ndalemi deri sa drejtësia të vihet në vend.