“At Klement Miraj ofm,

ishte nji frat i gjatë e zeshkan.

Kishte studiue në Kolegjën Françeskane në Graz të Austrisë.

Punoi gjithmonë për nji qëllim të naltë, për fe e për Atdhe! (pro aris et focis).

Shërbeu si famullitar në Kosovë, Bizë, Laç etj.

U arrestue me 1945 e u dënue me njizet vjet burg.

Mik i ngushtë i Fishtës, Sirdanit, Harapit etj.

Vdiq si martir, si pasojë e torturave në burgun e Burrelit…

Drejtori i Orkestrës e Filarmonisë Mustafa Krantja e përkujton në nji artikull të tij me titull:

“Dashuria ime e parë muzika, vjolina” në revistën “Vegime drite”të famullisë katolike të Durrësit në gusht të vitit 1955:

“… Njeriu që u çfaq në udhëkryqin e mjegulltë të jetës time qè njí françeskan shqiptar, nji engjëll ngushllues që më kapi përdore për të më drejtuar në rrugën e ëndërrës sime të coptuar. Nuk e kam harruar kurrë edhe në ditët tepër të rënda… ky njeri, ky meshtar katolik, ky atdhetar i ndershëm, i dënuar me 20 vjet burg, i vdekur si martir në kampin e Burrelit, ky burrë i vertetë quhet: At Klement Miraj.

Në nji ditë gushti kur isha i shkrirë i tëri pas vjolinës, më kishte mbërritë telegrami i Ministrisë për emërimin tim mësues muzike në shkollën fillore të katundit Laç të nënprefekturës Krujë…

Zbrita n’ato ditë shtatori të vitit 1940 në Laç, ku papritmas ndjeva nji za:

– Zotni, a mos je ti mësuesi i shkollës?

– Po, u përgjegja…

– Mirë se të pruni Zoti, o zotni mësues!- dhe frati më shtërngoi dorën.

E si pa e dijtun, erdha tek shtëpija e priftit.

Dy motrat e priftit, Tonja e Tereza ma lehtësuene ndrojtjen.

Prifti vazhdoi fytyrë qeshun:

– Asht hera e parë, zotni mësues, që fëmijët tanë kanë me cicrue në shkollën tonë.

Dalsh faqebardhë e Zoti kjoftë me ty!

Atë natë kam qenë mysafiri i tij.

Më foli bukur për Normalen e Elbasanit e mue nxansin e tij më bani krenar me të vërtetë aq sa po të kishte qenë e mundur do të kisha filluar punën që atë natë.

Ky ishte at Klement Miraj. Ishte një njeri me fytyrë të qeshun. Ai prift u rrinte afër fshatareve, ua dinte hallet, u mësonte virtytin, i këshillonte, u pajtonte gjaqet, u jepte këshilla bujqësore, u jepte ilaçe. Zotëronte pesë, gjashtë gjuhë të hueja, gjithnji gjente kohë të studionte…

Në sajë të tij, pata rast të njihesha me burra të nderuar si Fishta, Prendushi, Harapi e të tjerë.

At Klement Miraj më afronte, më thirrte në kishë, në shtëpi.. më vinte në shkollë, më shtynte në punë.

Dhe një ditë erdhi.

– Mire se të gjeta mësues!

– Mire se erdhe e mirë se të pruni Zoti, – ia ktheva unë i kënaqun.

Frati, si pruni arkën me vjolinën, tha:

– Fëmijët kanë nevojë për muzikë. Zotni mësues kur kam qenë me studime në Austri, muzika më bëri për vehte. Kam ndjekur konçerte e opera si “Traviata” e Verdit e sidomos aria e Vjoletës para pasqyrës e akti i fundit nësa ajo dergjej në shtrat nuk më hiqet nga mendja.- meshtari pëshpëriti ëmbël nën zë

– Addio del passato… bei sogni ridenti…- dhe me vjolinën ndër duer aq lehtë, sa as unë nuk e kuptova, e mbështeta në gushë.

– Provoje, Mustafa, provoje!

Gishtërinjtë e dorës së majtë u drodhën.. Fluturova në mrekullinë e notave të Verdit dhe mendova që dikush perpiqej ta ringjallte.. e meshtari perpiqej e me thoshte mrekullisht:

– Ardhmënia jote zoti mësues është vjolina, është muzika.

Ishte nji çast që më përtriu jetën, çast që edhe sikur të dua, nuk do ta harroj kurrë! I falem qiellit dhe i këndoj aleluja.

Edhe sot më këndon në shpirt nji heshtje për At Klementin, mikun tim të shtrenjtë të kohës sime që më futi në mrekullinë e muzikës.

Përsëri pëshpëris nga zemra me nji mirënjohje: Ave Pater!

Ky ishte At Klementi që më drejtoi nga muzika!”…

–