Po shkojnë nënat…

po mblidhen bashkë fustanbukurat,

si dikur, në mbrëmjet e vallezimit,

të bukura, të lehta,

të brishta, të forta.

Po shkojnë…

Në dhomen e pritjes

do harrohet mureve

meraku i shtrimit të tavolines

dhe kekut në furrë.

Në oborr

s’do ketë më lule-bore,

as zogj që çukitin thërrime.

Në parvaz do thahet borziloku,

në dollap do ngelë një sapun erëmirë,

pak trëndelinë

e pak aromë xhakete.

Po shkojnë nënat…

të urta, pa fjalë, të lodhura.

As në dritare nuk presin më,

shkuan të flenë…

Akrepat ngelen në kohë,

në “Kohën e nënave”.

1. M 18/08/2025