Ka njerëz që i numërojnë vitet. Dhe ka njerëz si Baci Xhafer, që i jetojnë vitet, i mbushin me kuptim, me vepra, me rrënjë. Sot, ndërsa ai pushon verën në Kosovë, ashtu siç e ka zakon çdo vit, ne nuk i flasim në mungesë, por në prani. Sepse Xhaferi është ende këtu, i moshuar në vite, por i ri në shpirt; një burrë që koha e ka zbardhur, por nuk e ka lodhur. Ai është nga ata njerëz që nuk bëjnë zhurmë, por lënë gjurmë. Që nuk kërkojnë duartrokitje, por ngjallin respekt natyrshëm, vetëm me praninë, me fjalën e matur, me buzëqeshjen e qetë dhe mendimin e thellë.

Gjithë jetën e tij e ka ndarë mes detyrës dhe dashurisë për familjen që e rriti me përkushtim e sakrificë, për atdheun që nuk e harroi kurrë, as kur ishte larg, për lirinë e fituar me mund e shpresë, për demokracinë që e deshi si vlerë, jo si fjalë, për drejtësinë që e mbrojti me ndershmëri dhe për paqen, të cilën e kërkoi më shumë me zemër sesa me zë.

Xhaferi nuk është thjesht një emër i një brezi që kalon, ai është simbol i një përkushtimi që mbetet. Ai na kujton se burrëria nuk është zhurmë, por dinjitet, se forca nuk është në muskuj, por në durim. Se madhështia nuk qëndron në të zhurmë, por në heshtjet që kanë peshë. Sot, ne e nderojmë jo për të kaluarën e tij, por për vazhdimësinë e tij, sepse edhe tani, me flokët e thinjur dhe ecjen e qetë, ai mbetet një dritë për ne, një busullë, një rrënjë e fortë që mban degët e një familjeje të tërë. Qofsh gjithmonë me shëndet Baci Xhafë. U lodhsh vetëm nga dielli i Kosovës, jo nga jeta. Jemi me fat që të kemi. Dhe do të të dëgjojmë, sa herë të flasësh, sepse burrat si ti flasin pak e rrjedhshëm, por vlejnë shumë.”