Gjashtë vjet punë, një dokument plot zbulime dhe histori të pabotuara – Një kujtim që nis në fillim të shekullit të njëzetë, me rrëfimin e rrënjëve italiane dhe emigracionin aventuresk në Amerikën Latine të të parëve.

“Libri i jetës sime është historia e një udhëtimi shprese që nuk mund ta imagjinoj të ndarë nga ai i familjes sime, i popullit tim, i të gjithë njerëzve të Perëndisë. Është, në çdo faqe, në çdo hap, edhe libri i atyre që ecën me mua, i atyre që na paraprinë, i atyre që do të na ndjekin”.

VOAL- Kështu e komenton Françesku ardhjen në librari (nga 14 janari) e ‘Sperës’, autobiografisë së tij, e para e shkruar nga një Pap në histori, shkrimi i së cilës i ka marrë gjashtë vitet e fundit. Libri u botua nga Mondadori, e cila menaxhon të drejtat në mbarë botën, dhe u publikua njëkohësisht në të gjithë botën në gjuhët kryesore dhe në më shumë se 80 vende. I shkruar me Carlo Musso, ish-drejtor redaktues jo-fiction i Piemme dhe Sperling & Kupfer dhe më pas themelues i markës së pavarur Libreria Pienogiorno, ky dokument, sipas testamentit të Papa Françeskut, fillimisht ishte menduar të botohej vetëm pas vdekjes së tij, por Jubileu e Shpresës së shpallur për vitin 2025 dhe nevojat e kohës janë zgjidhur për ta përhapur këtë trashëgimi të çmuar tani. “Ishte një aventurë e gjatë dhe intensive që zgjati gjashtë vitet e fundit: puna për draftin filloi në mars 2019,” tha Musso.

“Një autobiografi nuk është letërsia jonë private, por çanta jonë e udhëtimit. Dhe kujtesa nuk është vetëm ajo që kujtojmë, por ajo që na rrethon. Nuk flet vetëm për atë që ka qenë, por për atë që do të jetë. Duket si dje, por është nesër. Gjithçka lind për të lulëzuar në një pranverë të përjetshme. Në fund, ne vetëm do të themi: Nuk mbaj mend asgjë që nuk përfshin Ty”.

I pasur me zbulime dhe histori të pabotuara, emocionuese dhe shumë njerëzore, prekëse dhe dramatike, por edhe të aftë për humor autentik, kujtimet e Franceskos nis në fillim të shekullit të njëzetë, me rrëfimin e rrënjëve italiane dhe emigrimin aventuresk në Amerikën Latine të të parëve. të zhvillohet në fëmijëri, rini, zgjedhje profesionale, pjekuri, deri në mbulimin e të gjithë pontifikatit dhe të kohës së sotme. Një tekst me forcë të madhe narrative, në të cilin Papa, përmes tregimit të tij autobiografik, trajton me çiltërsi, guxim dhe profeci çështjet më të rëndësishme dhe më të debatuara të kohëve tona bashkëkohore, si dhe pikat vendimtare të shërbimit të tij si pastor universal i Kishës. .

Fëmijëria në lagjen Flores

“Kur dikush më thotë se jam një Papa villero, lutem vetëm që të jem i denjë për të,” thotë Françesku, duke kujtuar në kujtesën e tij atë “mikrokozmos kompleks, multietnik, multifetar dhe multikulturor” të përfaqësuar nga barrio Flores. , lagjen e Buenos Aires ku jetoi fëmijërinë e tij. Këtu “dallimet ishin normale dhe njerëzit respektonin njëri-tjetrin”.

Papa kujton takimin e tij me prostitutat, një imazh i asaj “anës më të errët dhe më të vështirë të ekzistencës” që ai ka njohur që kur ishte fëmijë në periferi të Argjentinës. Pasi u bë peshkop, Bergoglio kremtoi meshën për disa nga këto gra që kishin ndryshuar jetën e tyre ndërkohë.

“Magdalenat bashkëkohore”

“Kam qenë prostitutë kudo, madje edhe në Shtetet e Bashkuara. Fitova, pastaj rashë në dashuri me një burrë të moshuar, ai ishte i dashuri im, dhe kur vdiq ndryshova jetën time. Unë kam një pension tani. Dhe unë shkoj të laj pleqtë dhe gratë në shtëpitë e të moshuarve që nuk kanë kush të kujdeset për ta. Unë nuk shkoj shumë në meshë dhe kam bërë gjithçka me trupin tim, por tani dua të kujdesem për trupat për të cilët askush nuk kujdeset.” “Një Magdalene bashkëkohore,” e përkufizon Françesku. Porota do ta thërrasë për herë të fundit, nga spitali, pak para se të vdiste, për të marrë vajosjen e të sëmurëve dhe kungimin. “Shkoi mirë” – shkruan Papa – si “tagrambledhësit dhe prostitutat” që “shkojnë përpara nesh në mbretërinë e Perëndisë” (Mt 21:31). Dhe e doja shumë. Edhe tani, në ditën e vdekjes së saj, nuk harroj të lutem për të”.

Nga drama e periferisë urbane te drama e Irakut të shkatërruar nga konfliktet, vështrimi i Françeskut nuk ndryshon, por mbetet gjithmonë plot vëmendje dhe kujdes për një njerëzim të plagosur. Për atë vizitë historike të bërë nga 5 deri më 8 mars 2021 – e para e një Pape në vend – Françesku kujton “plagën në zemër” të përfaqësuar nga Mosuli.

Udhëtimi në Irak dhe “plaga në zemër” e Mosulit

“Një nga qytetet më të vjetra në botë – thotë ai -, i tejmbushur me histori dhe tradita, i cili kishte parë vazhdimësinë e qytetërimeve të ndryshme me kalimin e kohës dhe kishte qenë një emblemë e bashkëjetesës paqësore të kulturave të ndryshme në të njëjtin vend – arabët, kurdët. , armenët, turkmenët, të krishterët, siriakët – m’u duk si një shkreti, pas tre vjetësh pushtimi nga Shteti Islamik, i cili e kishte zgjedhur atë si bastionin e tij”. Dhe i fluturuar nga lart me një helikopter, territori u shfaq si “një rreze X urrejtjeje, një nga ndjenjat më efektive të kohës sonë”. RSI