“Macja më ka lindur pesë këlyshë… si t’ia bëj?”- pyet njëri mikun e tij.

“T’i hedhësh diku, çfarë të bësh tjetër?”- i përgjigjet miku.

“Si t’i hedh kafshët e gjora…”- shqetësohet ai.

“Dua të them t’i hedhësh diku sa më larg shtëpisë, ku mund të gjejnë ushqim dhe një vend për të jetuar. Për shembull: ti jeton në qendër të qytetit, çoi në periferi, diku afër klubit të sportit dhe ke zgjidhur gjithçka!”- e këshillon miku.

“Um… ide e mirë! Do të të njoftoj!”

Kalon një ditë dhe ai e thërret përsëri: “Oh, a mund ta besoni atë??? Të pesë ata erdhën në shtëpi këtë mëngjes, por si e bënë vallë atë?”

“Është instinkt, mos u shqetësoni… çoi më larg, në një qytet tjetër”- vazhdon këshillën miku.

Kalon një ditë dhe ai thërret përsëri mikun e tij: “Ah kopilët, të pestë u kthyen në shtëpi në këmbë!!!”

“Dëgjomë mua: dil prapa Dajtit, merrni rrugën e katërt të pyllit në të djathtë, shkoni dy kilometra e gjysmë dhe do të hasni shpellat ku janë strehuar gjyshërit e tu gjatë luftës, pikërisht e shtata në diferencën e parë në lartësi në të majtë, ju hyni, ecni 400 metra, i lëshoni dhe ikni!” – këshillon përëri miku.

“Absolutisht! Faleminderit, ju jeni vërtet një mik!”- qetësohet i zoti i këlyshëve.

Kalojnë dy ditë e gjysmë dhe ai e thërret përsëri: “Pra, si shkoi?”

“Eeeeeh???! A do të dish se si shkoi? Nëse nuk do të ishte për këlyshët e maces nuk do ta gjeja dot rrugën për në shtëpi!!!”