“Pas një presidenti që shpërndau gjithandej metastazat e çdo gjëje të keqe të Amerikës, e vetmja kurë do ishte një antidozë e fortë e përhapjes se gjithçkaje të mirë në Amerikë.”
Sado që Trampi është narcisist i përkryer, i takon Amerikës ta shoh veten në pasqyrë.
Do ishte mirë që ky opinion të jetë cilësor sepse e kam pasur në mendje ta shkruaj prej katër vitesh. Ndonëse nuk mbaj mend shumë gjëra nga viti 2016 si për shembull kush ishte lojtari në fushë të bejsbollit i skuadrës sime të pafat Phillies, i kam të freskëta disa tema që doja të shkruaja në datat 9 dhe 10 nëntor të atij viti. Një prej tyre ishte paralajmërim për Presidenten e zgjedhur Hillari Clinton, e cila si e para femër në historinë e Amerikës në atë post do duhej të përballej me probleme mjedisi si tubacionet fatale të naftës ose përndryshe do të kishte punë me majtistë të zemëruar si unë në zgjedhjet e ardhshme të vitit 2020. Tema tjetër më me rëndësi ishte shtjellim sesi Amerika shpëtoi për një fije nga ardhja në fuqi si Presidenti 45 i një demagogu neo-fashist si Donald Tramp.
Rrjedha e historisë si edhe mbi 62 milionë amerikanë që jetonin pikërisht në shtetet ku vendoset presidenca më bënë të pres për katër vjet dhe dy muaj për t’i dhënë përgjigje pyetjes: Cili është thelbi i Trampit? Sinqerisht, do të doja që përgjigjen ta jepja pa pasur mijëra amerikanë që humbën jetën për shkak se qeveria amerikane e paaftë dhe anti-shkencë e keqmanaxhoi coronavirusin në çdo hap, pa fëmijët refugjatë të ndarë nga nënat e tyre, pa i vajtur pas qejfit diktatorëve të huaj, pa ekzekutimet e sanksionuara nga shteti dhe sigurisht pa turmën e rebelëve që sulmuan Kuvendin dhe ndërprenë aktin e verifikimit të votave të Kolegjit Elektoral duke lënë pas pesë të vrarë.
Ndërsa aeroplani reaktor te baza ajrore Andrews priste ta merrte Trampin, kupa e fashizmit ala-amerikan është gjysmë e zbrazur por edhe gjysmë e mbushur. Nëse si bazë për të bërë dallimin përdoret kundërargumenti se Trampi nuk hapi kampe vdekje, atëherë mendoj se thelbi është humbur. Debati nëse Trampi nuk ishte si Hitleri, Musolini apo edhe Berluskoni i takon bareve të klubeve, ndërsa në botën e bazuar në fakte ne u bëmë dëshmitarë të goditjeve që pësuan themelet e demokracisë amerikane: se presidenca nuk është ngritur për të mbushur xhepat e biznesit të familjes, se të parët tanë nuk e dhanë të drejtën e faljes për të falur bashkëfajtorët, se Ministria e Drejtësisë nuk është krijuar për të dënur armiqtë personalë, dhe se fituesi i zgjedhjeve është ai që ka më shumë vota. Ai lloj sistemi mund të mos jetë ende totalitar por sigurisht nuk ka për qëllim të mbrojë republikën.
Në fund të fundit, Amerika duhet të pyes veten – një ditë kur të jemi të gatshëm të ballafaqohemi me thelbin e Trampit – se nuk ishte fjala vetëm për një narcisist me iluzione që udhëtonte me çantën e kodeve të armës bërthamore, por me ata 74 milionë veta që në muajin nëntor mendonin se t’i japësh këtij njeriu pushtetin të shkatërrojë planetin Tokë ishte ide e mirë. Trampi përmbush përkufizimi tipik të Çrregullimeve të Personalitetit Narcistik me fiksime psikopatije të turmave dhe rejtingut medial, megjithatë i takon Amerikës ta shoh veten në pasqyrë.
Është e qartë se Trampi ishte një simptomë e pazakontë dhe shqetësuese e sëmundjes – dmth sistemi patriarkal ekstremist, supremacia e racës së bardhë, zenofobia – të cilat bulonin nën sipërfaqe të politikës amerikane me vite të tëra. Vetëm atëherë kur fushata presidenciale u shfaq në skenë bruto si një infeksion lëkure apo vezikulor, miliona u kujtuan se kishte ardhur koha për të shkuar te mjeku. Trampi është akuzuar se ka ngacmuar seksualisht dhjetra femra por nuk ishte i pari i implikuar në temat e abuzimit të femrës në vendin e punës apo të të drejtave riprodhuese. Presidenti 45 i bënte tifozllëk përdorimit të brutalitetit policor por ai nuk ishte në postin presidencial kur policët vranë Majkëll Braun dhe Tamir Rajs.
Si çdo demagog i politikës – apo dallaverexhi imobilier – talenti i Trampit përqendrohej te shfrytëzimi i ndjenjës së ankthit lidhur me statusin. Në të ashtuquajturat shtete të brezit të ndryshkur, që pësuan rrënim ekonomik pas industrializimit, votuesë të tjetërsuar nuk i kushtonin vëmendje komenteve të Senatorit Mit Romni për “dosjet plot me dëshmi të femrave”, por turreshin nëpër arena të bërtitnin të futej Hillari në burg apo të shanin CNN-in. Momente të tilla me eksitim dopamine i bënin turmat e Trampit të rendnin në kërkim të rrugëve të reja për tu eksituar siç është teoria konspirative e QAnon. Largimi i Trampit nga Shtëpia e Bardhë nuk e shuan zjarrin dhe as frenon (me përjashtim të prangave të FBI-së) monstrat që pushtuan Kuvendin për pesë orë në 6 janar.
Si mund të rregullohet kaosi i lënë pas nga Trampi? Modeli më i mirë që kemi është ai i vitit 1933, në një kohë kur situata në Amerikë ishte aq e pashpresë sa individë shumë të arsyeshëm pyetën veten nese ishte koha për diktaturë. Përgjigja nga Franklin D. Ruzevelti (FDR) ishte Marrëveshja e Re që ndonëse favorizonte të bardhët – dobësia fatale afatgjatë e planit – me kalimin e kohës ngriti një klasë të mesme të begatë dhe hapi mundësi krijuese për shtetasit përfshirë shkrimtarë dhe artistë e konservues të natyrës të cilët e rikthyen besimin tek i ashtuquajturi Eksperimenti Amerikan.
“Kurat shtëpiake” të Franklin D. Ruzveltit (FDR) janë të rekomandueshme për Presidentin Biden për 100 ditët e para të administratës – ringjallja e klasës së mesme si në zonat veriore të Filas që votuan për Bidenin edhe në ato të Ohios që zgjodhën Trampin, por edhe nisma të reja si psh shërbim civil i detyrueshëm kombëtar që do t’i lejonte të rinjtë nga shtetet e ashtuquajtura të kuqe dhe ato blu të gjenin gjuhë të përbashkët. E vetmja ‘kurë’ pas një presidenti që i shtriu gjithandej metastazat e çdo gjëje të keqe të Amerikës do ishte një antidozë e fortë e përhapjes se gjithçkaje të mirë në Amerikë. Ky është fillimi i një dite të re.
DID AMERICA ACTUALLY LEARN ANYTHING FROM TRUMP?
Will Bunch Newsletter
The Philadelphia Inquirer
Trump may have been a deranged narcissist, but it’s America that needs to look in the mirror
This column had better be good, because it’s been in my head for more than four years. There’s a lot of things I barely remember about 2016, like who was in the outfield for my hapless Phillies but I still remember the pieces I fully expected to write on or about November 9 and 10 of that year. One was a warning to President-elect Hillary Clinton, that now that she’d become the first woman elected president in US. history, she’d better tackle problems like poisonous new oil pipelines, or face the 2020 wrath of leftists like me. The other, maybe more important one was to ask how America had come so perilously close to making a neo-fascist demagogue like Donald Trump the 45th POTUS.
Instead, history and more than 62 million angry Americans who lived in exactly the right combo of states caused me to wait an additional four years and two months to try to answer that basic question: What is the true meaning of Trump? Frankly, I’d have preferred to have answered that question without the thousands of Americans who died needlessly because an inept, hostile-to-science-US government botched the coronavirus every step of the way, without the refugee toddlers torn away from their mothers, without the coddling of murderous foreign dictators, without the cruel late surge of state-sanctioned murder (a.k.a. executions), and certainly without the insurrectionist mob that shut down Congress and slowed the counting of the Electoral College vote while leaving five dead people in its wake.
True, the glass containing an American flavor of fascism is half-empty as Trump’s getaway jet idles at Andrews Air Force base, but it is also half-full. When you base your argument around the point that Trump wasn’t Hitler because he didn’t operate death camps, I think you’ve already lost. Whether Trump was Hitler or Mussolini or merely Silvio Berlusconi is a barroom argument, but in the reality-based world we’ve watched the fundamentals of American democracy — that the presidency isn’t there to enrich your family business, that the Founders didn’t mean the pardon power to apply to your cronies, that the Justice Department doesn’t exist to punish your enemies, that the winner of an election is the guy with the most votes — pushed to the brink. It’s not totalitarianism, but it’s definitely not keeping a republic.
In the end, the question that America needs to answer — when we’re finally ready to tackle the true meaning of Trump — isn’t about the nature of the delusional narcissist who traveled with the nuclear football these last four years, but about what’s going on with the 74 million folks who this November thought that giving this man the power to destroy Planet Earth was such a good idea in the first place. While Trump may be the dictionary definition of Narcissistic Personality Disorder with his psychopathic obsessions with crowd size or TV ratings, it’s America that needs to be staring at a mirror.
After all, it’s pretty clear that Trump was just a bizarre and particularly aggravating symptom of the diseases — extreme patriarchy, white supremacy, xenophobia — that have been festering under the skin of American politics for decades. Only when his presidential campaign broke out so crudely in 2015 like a skin rash or a hideous boil did millions of folks belatedly realize it was finally time to seek medical attention. Trump may have groped or harassed two dozen women, but he didn’t start the fire of sexism in the workplace or around reproductive rights. The 45th president might have crassly cheered on police brutality but he wasn’t in the Oval Office when cops gunned down Michael Brown or Tamir Rice.
Like any political demagogue — or real-estate huckster — Trump’s only talent was tapping into the status anxiety that was already there. The Rust Belt’s alienated, occasional voters paid no mind to Mitt Romney’s awkward “binders fill of women” but they packed arenas to chant, “Lock! Her! Up!” and “CNN Sucks!” Those dopamine rushes drove Trump’s converts to seek new ways to get high, like the conspiracy-on-crack of QAnon. Trump is (apparently) leaving the White House, but he didn’t leave a kill switch, or any other way — besides maybe the FBI’s handcuffs — to shut off the monster that occupied the US Capitol for five hours on January 6.
What is the fix for the mess that Trump leaves behind? The best model we have is 1933, another moment when America’s situation seemed so bleak that some otherwise sensible people wondered if it was time for a dictatorship. Instead, Franklin Roosevelt launched the New Deal that — over time (and skewed toward white men, its fatal flaw in the long run) — built a prosperous middle class and sought creative ways to re-engage citizens including writers and artists, or nature causes like consevation, that restored faith in the American Experiment.
FDR’s home remedies are very much in line with what President-elect (for one more day) Biden should be doing in his first 100 days — building back the working class, whether it’s in Biden-voting North Philly or Trump-fried East Ohio, and looking at outside-the-box-ideas like mandatory civilian national service that would help young people from red states and blue states find common cause. The only cure for a president who metastasized everything that’s wrong with America will be a massive shot in the arm of what’s right with America. Tomorrow can truly be a new day.
Komentet