zilia
është nepërkë
me fytyra
grash
të spitulluara
të squllura
të tërhequra
ose të fryra
me botoxin
e smirës

sytë
e smirës
kanë formën
perfekte
të bajameve
me boshësinë
e shpellave
pa pikë oksigjeni
ku nuk merr
frymë dot
asnjë harabel
i vogël
dhe nuk çel dot
asnjë
fill bari
e lule shprese

zilia
është nepërkë
me fytyra
të njohura
në shtirën
e tyre
dredharake
kinse
naive
kinse
të pafajshme
kinse
të përvuajtura
nga vuajtja
njerëzore

këto
shenjtore vitrinash
nudo
me gunga
mëkati
që e nxjerrin
gjuhën
si hardhuckat
të lëpihen
si boja këpucës
gjithë lustër
hipokrizie
duke të larë
e të lyer
me tonelata
lëvdata
të dishepujve
për ikonat

ndërsa nga
momenti
në moment
mund të plasin
pëllcasin
tullumbacet
e marazit
që i skuq
kur e vërshojnë
zilinë
prej syve
duke nxjerrë
nga goja
të gjitha
bullçitë
kinse nota
muzikore
dhe zorrët
gjarpërorë
të helmit
prej tërbimit
në kriza
histerie
kur smira
që kalon
në apoteozën e
shëmtisë
e kërkon të puthë
me një
French kiss
nxjerr gjuhën
e vogël
helmatisëse
prej nepërke
me shtira
shenjtore vitrinash
nudo
gjithë gunga
mëkati

maj-qershor 2014

(Kjo poezi është përfshirë në librin e autores Anticirkland, Onufri 2014)