VOAL- I lindur në Boston më 17 janar 1706, bir i një tregtari anglez, Benjamin Franklin pati një fëmijëri të vështirë: ai ndoqi shkollën shumë pak dhe në rini ai bëri pak nga çdo gjë, nga printeri në stacion, nga shkrimtari në botues, gjithmonë dallues. vetë, megjithatë, për inteligjencën dhe këmbënguljen e tij. I martuar në vitin 1730, ai pati tre fëmijë dhe vetëm kur mbushi të dyzetat filloi t’i përkushtohej në mënyrë më konkrete studimeve shkencore, duke themeluar Shoqërinë Filozofike Amerikane.
Benjamin Franklin ishte një polimatist amerikan, një shkrimtar, shkencëtar, shpikës, burrë shteti, diplomat, botues dhe filozof politik. Ndër intelektualët më me ndikim të kohës së tij, Franklin ishte një nga Etërit Themelues të Shteteve të Bashkuara; hartues dhe nënshkrues i Deklaratës së Pavarësisë.
Më 1746 ai mori pjesë në një konferencë në Boston mbi mrekullitë dhe zbulimet e energjisë elektrike që e emocionoi atë deri në pikën e blerjes së të gjitha pajisjeve të ekspozuara; duke qenë mjaft i vetëdijshëm për veprat dhe përvojat e Gilbert, von Guericke e Nollet, ai iu përkushtua pothuajse tërësisht studimeve të energjisë elektrike.
Zbulimi i tij më i njohur është se rrufeja nuk është gjë tjetër veçse një manifestim i elektricitetit, një besim që lindi nga një sërë vëzhgimesh rreth ngjashmërisë midis rrufesë dhe shkëndijave elektrike, në formën, ngjyrën dhe shpejtësinë e tyre.
Më 1747 Franklin sqaroi efektin elektrik të pikave dhe filloi kërkimin për krijimin e një rrufeje praktike. Gjatë studimeve, në vitin 1752, ai kreu eksperimentin e famshëm si një demonstrim i besimeve të tij rreth rrufesë. Prandaj ai propozon instalimin, mbi kullat ose kullat e kambanave, një kafaz metalik me një platformë izoluese mbi të cilën operatori duhet të qëndrojë, i shoqëruar nga një shufër hekuri me majë afërsisht nëntë metra e lartë: në prani të një re stuhie, hekuri do të elektrizohej dhe, nga duke lëvizur një tel hekuri pranë shufrës, operatori do të kishte shkaktuar një rrymë të menjëhershme midis shufrës dhe masës.
Eksperimenti u krye, me sukses të plotë, në 1752 nga shkencëtari francez Dalibard.
Duke qenë i sigurt për intuitën e tij, Franklin shpiku më pas shufrën e rrufesë: Rastësisht, sistemi i parë kryesor i rrufepritësit u instalua në vitin 1760 në farin Eddystone në Plimouth.
Por Franklin bën dy zbulime të tjera themelore: “fuqia e pikave”, tema e së cilës trajtohet në një seri letrash mbi energjinë elektrike midis viteve 1747 dhe 1754, dhe se elektriciteti përbëhet nga “një lëng i vetëm”, duke shkatërruar kështu teoria dualiste e C.Du Fay. Më 1751 ai ekspozoi zyrtarisht të gjitha idetë e tij mbi fenomenet elektrike në botimin “Opinionet dhe hamendjet në lidhje me vetitë dhe efektet e lëndës elektrike”.
Në vitet në vijim zhvilloi një veprimtari të dendur politike; më 1757 ishte në Londër si përfaqësues i kolonive të ndryshme amerikane, duke u kthyer në atdhe vetëm me shpërthimin e Luftës Civile, ndërsa më 1776 ishte në Francë si përfaqësues diplomatik në Kongresin Kontinental.
Pas kthimit në Amerikë më 1785, ai punoi deri në vdekjen e tij në Filadelfia më 17 prill 1790 për zbulime dhe shpikje të reja në fushat më të ndryshme. Për angazhimin e tij si patriot dhe që më 1754 kishte paraqitur një projekt për bashkimin e të gjitha kolonive amerikane, ai do të njihet si krijuesi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës./Elida Buçpapaj
Ky shkrim dhe kjo fotografi me kthejne mbrapa ne kohe, me shume se gjysem shekulli. Ishte vera e vitit 1960, ne qytetin e Pogradecit. Sapo kisha mbaruar gjimnazin dhe se bashku me kushuririn tim, Hektorin, shkuam per te kaluar disa dite pushime ne qytetin e liqenit, vendi me i parapelqyer per mua n’ate kohe.
Aty hasem ne nje grup te rinjsh, shumica te diplomuar, me te cilet, ne saje te njohjes familjare me dy prej tyre, Dr.Arian Kerçikut dhe Gezim Peshkepise, qendronim me ta ne oret e plazhit. N’ate grup bente pjese edhe Kujtim Spahivogli. Qe ne bisedat e para u miqesova me Te. Ishte nje miqesi qe nuk lindete nga ndonje interes i posaçem, por si shprehje e perputhjes se mendimeve , edhe se Ai ishte 12 vjet me i madh si moshe.
Por Ai ishte nje artist i vertete, nga ata qe e rrezatonin artin me te gjithe qenien e tyre, qe nga fizionomia me buzeqeshjen e natyrshme e gazin e vrullshem e te fuqishem deri ne persiatjet e thella per letersine e artet, kryesisht per teatrin, qe ishte bota e tij e vogel dhe e madhe.
“Kur luaj dramen “Majlinda” me duhen tre ore te vij ne vehte, kur luaj Hamletin nuk me mjaftojne as tre dite.” me thoshte. Kishte nje kulture te gjere, por edhe nje shpirt te bardhe. Ishte si nje mize e bardhe ne mjedisin ne te cilin punonte e jetonte. U beme miq per pak dite, por ajo miqesi mbeti pa vazhdim, mbasi jetet tona kishin drejtime te ndryshme. Prej saj mbeti vetem nje fotografi qe ruhet ne albumin tim.
Duke lexuar shkrimin e mesiperm, figura e Tij me del e gjalle para syve te mendjes, me te gjithe respektin e dashurine te cilat i imponon botes se kujtimeve, por edhe me dhimbjen e thelle qe buron nga ndarja e tij e parakoheshme nga jeta dhe nga peripecite e kaluara sa qe ne te. Per mua ajo fytyre e bukur, e lidhur me disa dite te kendeshme, qe qene si nje oaz i gjelbert ne shkretetiren e hirte te zymtesise se rinise sime te pare, mbeti e pavdekeshme ne kujtese e ne zemer.
U prehte ne Paqen e perjeteshme te Zotit shpirti i Tij fisnik!
I perjetshem qofte kujtimi i Tij ne boten e kultures shqiptare!
I dashur Eugjen,
E ke shkruar shumë bukur.
Na e dergo foton dhe e botojme si shkrim.
Shumë të fala
Skënderi