VOAL

25 qershor 2017, votime për Shqipërinë, jo për partinë…! – Nga SAMI REPISHTI

June 21, 2017

Me kalimin e viteve krijohen realitete të reja… Asht nji paevitueshmëni historike. Me shprehjen shqipe: koha ban punën e vet. Dhe në fakt, ka ba punën e vet në këto 26 vitet e fundit, për fat të keq jo me shumë sukses!

Gjatë këtyne viteve, klasët politike në pushtet nuk kanë adoptue normat dhe praktikën e pranueme përgjithësisht për nji qeverisje të mirë (good government). Para nji gjendjeje të këtill, Shqipëria duhet të votojë për “institucionalizimin e qeverisjes”, për nji klasë politike që beson sinqerisht se na, Shqipëria, jemi nji komb i organizuem simbas ligjeve, i bindun ndaj ligjeve, nji kondite sine qua non…!

Për shekuj, struktura e shoqënisë shqiptare e detyrueme nga rrethanat politike jashtë kontrollit të saj- dhe ma të fuqishme se ajo– ashtë krijue, zhvillue dhe veprue si nji koleksion klanesh krahinore, partiake, e për fat të keq, edhe fetare. Nji zhvillim i këtill, i shkëputun nga bota dhe eksperienca e vendeve të Europës Perëndimore, nuk dha mundësi që zhvillimi i shoqënisë sonë të mbështetet në bindjen se në botën moderne ashtë imperative me qenë nji shtet i mbështetun në ligje, e jo në klane.

Me qenë “klanish” (fisnor e krahinor?) don të thotë të mos kuptosh se si vepron bota moderne dhe të qendrosh larg saj. Në raste të këtilla, nji rregjim ose sistem qeveritar përmbyset nga shpërthimet e mbrendshme (implosion) edhe pa ndë- rhymjen e jashtëme. Sepse nji sistem “fisnor e krahinor” do të ishte i dënuem me u zhdukë nga rrymët e mbrendshme, nga zemrimet, hatërmbetjet, shgënjimet dhe tradhëtitë që arrijnë nji pikë kritike, dhe nivele centrofugale shpërthyese në mënyrë violente dhe të pa evitueshme.

I vetmi shpëtim nga implozione të këtilla janë institucionet civile e demokratike që përballojnë stuhitë: Parlamenti, Qeveria dhe Presidenti, e sidomos sistemi gjyqsor me Gjykatën Kushtetuese në krye. Vetëm këta institucione kanë mundësi me ruejtë integritetin e “Shtetit”. (Këte mësim na japin sot SHBA!) Në këte betejë për mbijetesë, institucionet demokratike aleatin e tyne ma të mirë e kanë në nji shtyp të lirë, të ndershëm e hetues që nuk përpiqet “me formue”, por “me informue” opinion publik. Nji opinion i informuem drejtësisht arrin në konkluzionet e tia lirisht dhe demokratikisht, dhe nuk thyhet lehtë. Beteja për nji fitore të këtill ashtë e ngadalëshme, kambëngulëse, dhe eventualisht luftarake. Zgjedhjet e 25 qershorit janë pjesë e kësaj beteje.

Zgjedhjet nuk janë pjesore për “partitë politike” të vendit; ata janë të përgjithshme, për të gjithë vendin. Ata janë për të ardhmen e “Nanës Shqipëri”, të ardhmen e të gjithë qytetarëve, pa përjashtim! Ky mentalitet duhet të mbi-zotnojë mendjet e votuesve para arkës së votimit, ditën e zgjedhjeve.

Nuk jemi në vitin 1945, viti kur zgjedhjet baheshin vetëm për “Frontin Demokratik”, maska e “Partisë Komuniste Shqiptare” akoma në ilegalitet. Pa asnji alternativë, zgjedhësit ishin para nji dileme: me votue për “Frontin” ose në “arkën boshe”, që haptazi quhej “arka e reaksionit”. Fletëvotimi ishte nji kokërr gome. Kjo komedi me rrjedhime tragjike për “kokë-fortët” që guxuen (unë u dënova me 15 vjet burgim!) ishte aq e qartë sa që pranë “arkës boshe” qendrojshin dy “të besueshëm të Frontit” me ndigjue zhurmën që bante “goma” (vota) e hjedhun, ma vonë e trajtueme si provë e anmiqsisë kundër pushtetit, dhe justifikim për arrestim politik.

Sot realiteti ashtë i ndryshëm. Votimi ashtë relativisht i lirë dhe i rregullt; nuk ekziston frika e arrestimit. Por ekzistojnë raste të shumta të “shitë-blerjes së votës” zakonisht në zonat e vorfna të vendit, dhe mashtrimi politik me premtime të pa mbajtuna. Kjo ashtë fatkeqsi, plagë e randë për shoqëninë tonë që duhet eliminue sa ma shpejt. Për fat të mirë ekziston mbikëqyrja ndërkombëtare.

Mbas votimeve të vitit 1945, perdja e hekurt ra mbi vendin tonë, dhe zgjedhjet e ardhme deri në vitin 1992, ishin nji tallje me të drejtën e popullit për votime, dhe nji manifestim i padëshirueshëm i nënshtrimit të përgjithshëm para frikës së persekutimit. Nji metodë e këtill arriti shkallën e absurdit me zgjedhjet e vitit 1982, kur nga afër 1.7 miljonë votues, 1.627.959 qytetarë votuen “për Frontin”, dhe vetëm nji (1)votë “kundër”. Këto statistika zyrtare morën ngjyra fyese me talljet e botës së jashtëme që përshkruejshin aparatin shtypës të Qeverisë komuniste të Shqipërisë në ndjekje për zbulimin e “nji” vote kundërshtare.

* * *

Ndamja e popullsisë vendëse në klasa thellësisht kundërshtare, pabarazia ekonomike që lëkundë besimin në aftësitë tona me i eliminue nuk janë as aksidentale as të paevitueshme; ata janë të planifikueme dhe të orkestrueme nga princët e krimit të organizuem e baronë miljonerë të drogës, nji grup i pasunuem me paratë pista e i vendosun me transformue vendin në nji “cash machine”, maqinë që pret para vetëm për të pasunit. Kjo klasë shkatërrimtare ushqen qeveritarët e korruptuem, frikëson rivalët, mashtron, dhe pranon ndytjen e ambientit, ajër e ujë të pijshëm, e njikohësisht pakë- son fondet për arsim, shëndetsi e asistencë sociale – nji fenomen pothuejse i përgjithshëm i ditëve tona. Në vendet ma të pasuna se Shqipëria ata krijojnë fondacione, qendra studimi, programe universitare, e sidomos financojnë fushatat elektorale… (“me mbrojtë nji ndërgjegje të flliqun nga nji Zot i zemruem”. (shprehje e A.Lincoln)

Kjo e ban të domosdoshme daljen në skenë dhe angazhimin serioz të nji grupi qytetarësh të edukuem, të ndershëm, të pavarun, me aftësi për zgjidhje të problemeve që komplikojnë jetesën e qytetarëve në shoqëninë tonë. Vetëm ata do të kenë guximin me përballue degjenerimin e ditëve tona. Dhe ky grup qytetarësh zgjidhet me vota të lira dhe të pastra.

Kjo kërkesë e natyrëshme megjithate, paraqet vështirësi të mëdha për nji shoqë- ni shqiptare që vetëm pak kohë ma parë përmbysi nji sistem diktatorial monist që vrau rezistencën e masave të gjunjëzueme, e mohoi edhe përmbushjen e nevojave ma fillestare – bukën e gojës! -që gënjeshtrën e ngriti në piedestal dhe e quejti “morali komunist”. Ai rregjim “ndigjoi” çdo fjalë, “gjurmoi” çdo gjest nën kërcënimin e burgut për dekada të gjata, e theksoi mosbesimin te njeni-tjetri, solidaritet i domosdoshëm me ruejtë dinjitetin personal të qytetarit….U realizue dekonstruksioni i shoqënisë sonë shqiptare!

Gazetari e analistii shquem, Thomas L.Friedmann, shkruente këto kohët e fundit: “Më trego nji bashkësi që kupton botën e sotme dhe që punon së bashku e lulëzon nga mbrenda, e unë të tregoj nji bashkësi në rritje e sipër- bregdetare ose kontinentale, qytetare ose fshatare”. Anti-teza e shoqënisë komuniste! Këto janë shoqënitë ku “tjetërsimi” (alienation) luftohet me pjesë- marrje në jetën publike, shoqëni ku edhe i vorfni merr pjesë në “self-government” (vetëqeverisje). Këta janë shoqënitë që kanë ringjallë e forcue elitën e patriotizmit: shërbim për vendin tand në nji botë të hapun për të gjithë!

Tue justifikue marrëveshjen nukleare me SHBA-n ministri i PJ të Iranit, M.J.Zafir, shkruen: “Nëse nuk thyejmë ciklin e mosmarrëveshjeve, na vetëm kalojmë përgjegjsinë e këtij momenti historik në kurrizin e fëmijve dhe nipave tonë. Na kemi për detyrë me mësue prej historisë e jo me u dënue me përbuzëjen e saj”. Nji qendrimi të këtill, zonja Susan Rice, këshilltare e Presidentit Obama, e komentoi: “Na jetojmë në nji botë ku siguria dhe prosperiteti zhvillohen në maksimum kur edhe të tjerët e gëzojnë njilloj si na. Sot, kercënimi–terrorizmi, përhapja e armëve nukleare, smundjet, ndryshimet atmosferike, kartelet e rrezikshme- nuk zgjidhen vetëm me ndërhymje ushtarake, as nuk zgjidhen vetëm nga njeni nga ne. Zgjidhja e yne kërkon aksion kolektiv efektiv, dhe njikohësisht, partnerë me vullnet”.

Kjo ashtë bota që na ofrohet e që na duhet të përqafojmë! Duhet të ruhemi nga diktatura, sepse efektet shkatërrimtare të diktaturës të çfarëdo ngjyre qoftë nuk janë vetëm për viktimën dhe familjen e tij; ata janë për mbar njerëzimin; ata duhen denoncue sepse kanë aftësinë me u persëritë. Diktatura ashtë pësim dhe mësim për të gjithë. Beteja kundër diktaturës ashtë nji detyrë morale permanente për të gjithë, jo vetëm beteja politike e nji dite.

Nji botë me qenie njerëzore plot dinjitet ashtë nji ideal që duhet të realizohet. Shpeshherë vështirësitë janë ma të mëdha se aftësitë tona. Por historia na mëson se randësia e moskomprometimit me “murtajën” diktatoriale ashtë vlera ma e naltë, e mbrojtja ma e mirë kundër përhapjes së diktaturës. Dinjiteti për të gjithë ashtë nji ideal i arrijtshëm. Në Shqipëri, rezistenca kundër pushtimit italian e gjerman e ka konfirmue këte cilësi superiore. Na mund të pengojmë edhe rindërtimin e burgjeve e kampeve të përqendrimit e të punës së detyrueshme nën kamxhikun e policit brutal për familjet tona të pafajshme –pleq, gra e fëmij, për 45 vjet pa ndërpremje- nji turp i mbar shoqënisë shqiptare. (Dekreti Nr. 648, datë 10 janar 1949 vendosi sistemin e internimit të familjeve për arsye politike). Kujtojeni! Mos e harroni! Vetëm atëherë do të jemi në gjendje me korrë fitoren e kurajos civile dhe shpirtmadhësisë sonë njerëzore! Sepse edhe sot, kushdo që ashtë persekutue ose shpronë- sue nuk e ndien veten të sigurt përsëri. Ethet e frikës mbulojnë akoma vendin tonë.

Kur amerikanët mendojnë për lirinë, zakonisht imagjinojnë nji dyluftim në mes të “nji qytetari të thjeshtë” dhe “nji qeverie të plotëfuqishme”. Në përfundim, ata janë të prirun me fuqizue qytetarin dhe me kufizue forcën qeveritare. Kjo quhet demokraci! Nji zhvillim i këtill forcon bindjen tonë se duhet të kemi besim te njeni-tjetri. Kështu lind solidariteti në shoqëni.

Tue pasë parasysh të metat e zgjedhjeve, na njohim ligjëshmëninë e tyne; pranojmë përqindjen e votave si përfaqsuese e të gjitha votave. E vërteta e panjohun zevendsohet me nji “të vërtetë nominale”, tanësia me pjesën ma të madhe të saj. Dhe kështu, na vendosim pushtetin në duert e nji të vërtete “nominale”. Shpeshherë kjo “shumicë” ashtë kundër “vullnetit të përgjithshëm të popullsisë”, nji shkelje e parimit themelor se “autoriteti” që qeverisë duhet të respektojë “vullnetin e përgjithshëm” që simbas filozofit iluminist francez, Diderot, “gjithmonë mbështet anën ma të favorshme të interesit publik”.

Ky parim themelor u kontestue me rrjedhime katastrofale nga filozofi Karl Marx dhe u zbatue nga rregjimet komuniste ma vonë. Per Marksin, “ndërgjegjsimi” ashtë diçka që duhet të formohet- universal dhe autoritar. Fillon me nji “vullnet të përgjithshëm”, i definuem apriori, të cilit individi duhet t’i nënshtrohet, për shpejtimin e procesit historik të shoqënisë njerë- zore, i.e. marrja e pushtetit nga klasa punë- tore “Të tjerët”, ata që nuk e pranojnë, janë “armiq të popullit”. Ky qëndrim sjell koncentrimin e pushtetit në nji parti të vetme (monizëm) dhe eventualisht në nji njeri të vetëm. Për marksistët, “nji” njeri i vetëm njeh, në mënyrë të pa gabueshme, cili ashtë “vullneti i popullit”, … diçka e ngjashme me rregjimin e bletëve. Ky lloj pushteti total korrupton në mënyrë të paevitueshme “udhëheqsin” në karakterin e tij përfaqsues. Historiani anglez, Lord Acton, përfundon:” Njerëzit e pushtetshëm janë pothuejse gjithëherë njerëz të këqij”.

* * *

Me 25 qershor, afër dy miljonë qytetarë të lirë do të drejtohen drejt qendrave të votimit me ushtrue të drejtën e tyne themelore: zgjedhjen e lirë të përfaqsuesve të tyne. Ky ashtë akti themelor nëdemokraci, dhe ma i randësishmi për mbarëvajtjen e shoqënisë shqiptare. Ata që vijnë në fuqi, betohen se do të sherbejnë elektoratin e tyne me nder e besnikëri. Çdo votues ka të drejtë me kerkue nji sherbim të këtill. Vetëm ata që nuk votojnë heqin dorë vullnetarisht nga kjo e drejtë.

Zgjedhjet e 25 qershorit e gjejnë vendin tonë në nji situatë të padëshirueshme që kërkon rektifikim të plotë. Nga shtypi i përditëshëm kuptohet se kemi të paktën tre probleme kryesore:

1.mungesa e shtetit ligjor që lejon shpërdorimin e autoritetit nga ata që e mbajnë;

2.dhunim i së drejtës së votës, me shitë- blerje dhe manipulime jashtë-ligjore;

3. pabarazi ekonomike, papunësi dhe pakënaqsi e skajshme për gjendjen ekonomike dhe paqën shoqënore.

Votuesi shqiptar gjindet para nji dileme. Ai duhet të mendohet mirë para se të votojë! Ka pakë heroj në jetë; shumica dermuese jemi qenie njerëzore me aftësi të kufizueme dhe me të meta. Me synue përsosmëninë e plotë ashtë nji utopi. Me pranue të metat e natyrës sonë ashtë “njerë- zore”. Politika duhet të adoptohet me situatën dhe jo të alarmojë atë. Forcat e përmirë- simit (meliorism) preferojnë nji qasje ma të kalibrueme. Kjo nuk ashtë nji rrugë për ata që nuk kanë durim, por kjo rrugë ka verdiktin e historisë. Utopia ka fjalë ma të bukura për ne, por “melioristët” na dhurojnë nji botë ma të mirë se ajo që e gjetën. Në fakt, në barkun e çdo utopie lindë dhe rritet tirania, shkruen Bernard de Journel. Dhe duhet të jemi të hapun me pranue faktet që sfidojnë bazat e pikënisjes sonë, në se dëshirojmë me evitue fanatizimin tonë politik.

Nji përgjigje pozitive e dilemës sonë ashtë kombinimi fatlum i ndershmënisë dhe i guximit civil. Le të jemi të hapun me veten dhe me të tjerët në nji përpjekje serioze dhe të qytetnueme me zbulue shkaqet e tragjedisë sonë shqiptare, ma shumë se për dënimin e autorëve të saj, me qëllim që të hedhim bazat e nji shoqënie të re që nuk do të lejoj përsëritjen e katastrofës së kaluemes jo të largët dhe konfuzionin politik të tranzicionit postdiktatorial.

Le të formohemi si “patriotë” dhe të jemi shembull për breznitë e ardhme si duhet të jetë nji “shqiptar” e çfarë don të thotë të jesh “shqiptar”, për nji “identitet” shqiptar që na ban të gjithëve krenarë. Të rinjtë kanë nevojë për shembuj të këtill. Le të tregohemi guximtarë; sepse në qoftë se sot nuk jemi të përgatitun me sakrifikue për të mirën e përgjithshme, nesër të gjithë do të vdesim në diktaturë…!

twitter
Follow
facebook
linkedin

Fjalë kyçe: fetare, klasë politike, koleksion klanesh, krahinore, partiake, Sami Repishti

Komentet

Cancel reply

Lajme të ngjashëm

Është domosdoshmëri e kohës që dy Parlamentet të themelojnë Komisione të përbashkëta Parlamentare- Nga Refik HASANI

Vetëm bashkëpunimi i thellë, i përafërt, zgjerim e shumëfishim bashkëpunimi miqësor e vllazëror, duke përcaktuar prioritete në interes jo vetëm të këtyre dy shteteve.

Por gjithë shiptarëve në hapsira shqiptare dhe diaspor do të sjellë rezultate konkrete. Bashkëpunim ndërkufitare të krijojn edhe Komuna fqinje të Kosovës me Komuna të Shqipërisë, duke mos harruar edhe komuna me Serbin, Malin e Zi, Maqadonin Veriore, etj

Angazhimi i Kryetarëve të Kuvendit të Republikës së Kosovës dhe Kuvendit të Republikës së Shqipërisë,por edhe Kryesisë së dy Kuvendeve dhe Kryetarërve dhe Komisioneve Parlamentare do të sjell hapa konkret dhe qeverit e dy shteteve do të ken më lehtë të arrijn deri te marrëveshjet dhe veçmas zbatimin e tyre.

Takimi i radhës duke kërkuar publikisht do të duhej të hartojn një agjendë të përbashkët të takimeve dhe pikave të rendit të punës që do të trajtohen bashkërisht dhe takimet e dy Kryetarëve dhe Kryetarëve të Komisioneve parlamentare dhe Kryesisë së dy Kuvendeve do të duhej të jetë të rregullta, sikur edhe takimet e dy qeverive do të duhej të jen të rregullta.

Bashkëpunimi i dy Kuvendeve do të duhej të jetë më intensiv dhe do të duhej të presim me rezultate të pritshme, dy legjislativet do të duhej të afrojn përafrimin e legjislacionit, por edhe në arsim, trashigimi, financa publike, investimeve, shkëmbimeve tregtare, sigurisë dhe mbrojtjes, kërkime shkencore, kulturës, medias, shëndetësisë dhe mbrojtjes sociale, bashkëpunimit me diasporën, mbështetjes së veprimtarive prodhuese e sipërmarrjes private, administratës publike, bujqësisë e zhvillimit rural, mjedisit dhe zhvillimit të qëndrueshëm, infrastrukturës dhe transportit, energjisë, qeverisjes vendore, etj.

Është domosdoshmëri e kohës që dy Parlamentet të thellojn bashkëpunimin duke themeluar Komisione të përbashkëta që jan në interes edhe të dy shteteve shqiptare jashtë këtyre dy shteteve, si që është Komisioni Parlamentar për shqiptarët jashtë kufijve administrativë të Kosovës dhe Shqipërisë, e të ngjashëm.

Do tē duhej të ngrisin një sekretari të përbashkēt funksionale, që do tē jet e përhershme.

🖋

Gjenerali që ia hoqi petën lakrorit rus- Prof. dr. ESHREF YMERI

Para disa ditësh, në Portalin “Fjala e Lirë”, lexova një analizë mjaft interesante të gjeneralit Piro Ahmetaj. Analiza titullohej “6 betejat e humbura dhe fundi turpërues i luftës së Rusisë – Putiniste ”.

Në atë analizë, gjenerali erudit në fushën e artit ushtarak, ka folur me gjuhën e fakteve. Të lënë përshtypje të thella rreshtat në vijim: “… pas 18 muajsh do duhet risjellë në vetëdijen publike, se udhëheqës të deformuar nga paranojat e (mbi) pushtetit dhe nostalgjikë të “lavdisë së ushtrisë së kuqe” në Kremlin dhe jo vetëm; politikanë të korruptuar dhe kamikazë anti-perëndimorë, si dhe sekserë të interesave të oligarkisë (përfshi në Shqipëri), e mbivlerësuan fuqinë ushtarake të Rusisë me peshoren tradicionale…”.

Ajo “peshorja tradicionale” e ka pasur dhe e ka “selinë” para Kremlinit, në Sheshin e Kuq, ku çdo 9 maj transmetohen me bujë të madhe paradat ushtarake të ushtrisë ruse, me të cilat, në vetëdijen e naivëve perëndimorë dhe të rusomanëve të tjerë të Evropës, pa përjashtuar rusomanët shqiptarë, banda oligarkike e Kremlinit, me neofashistin Putin në krye, është munduar dhe mundohet të krijojë bindjen e patundur për “madhështinë” e forcave të armatosura ruse, si ushtria me armatimin “më modern” në botë. Këta naivë perëndimorë dhe rusomanë me gjykim të cekët, nuk kanë qenë në gjendje ta kuptojnë që paradat ushtarake “madhështore” në Sheshin e Kuq, kanë pasë shërbyer gjithmonë vetëm si fasadë për mashtrimin e opinionit publik ndërkombëtar.

Zhvillimi i ngjarjeve në Ukrainë pas sulmit të ushtrisë fashiste ruse dhe analiza mjaft e argumentuar e gjeneralit Piro Ahmetaj, të bëjnë të kthehesh shumë prapa në kohë dhe të kujtosh historianin dhe diplomatin francez Lui Filip de Segyr ( Louis Philippe, comte de Ségur – 1753-1830). Në vitet 1784-1789 ai ka pasë qenë ambsador i Francës pranë oborrit të perandoreshës ruse Ekaterina II (1729-1796) dhe në kujtimet e veta ka lënë këtë shënim:

“Rusia është një kolos me këmbë argjile”.

Një kolonel rus, anëtar i shoqatës ruse të historianëve të luftës së dytë botërore, ka deklaruar. “Më 22 qershor 1941, pra, brenda një dite, Ushtria e Kuqe humbi 1200 aeroplanë”. (Citohet sipas: Juri Rubcov. “Janë zbuluar dokumente të tmerrshme, të mbajtura sekrete, për humbjet e vitit 1941”. Faqja e internetit “Svobodnaja pressa”. 08 shtator 2023).

Shkrimtari Sergej Bajmuhametov (1950) ka bërë publike një dukuri thellësisht domethënëse që është vënë re në Rusi pas ardhjes në pushtet të neofashistit Vladimir Putin. Sulmi i ushtrisë fashiste ruse kundër Ukrainës më 24 shkurt 2022 dhe zhvillimi i ngjarjeve pas kësaj date, ka dëshmuar më së miri se në Rusi është vendosur neofashizmi. Ai shkruan: “Në dritën e korrigjimeve të reja në legjislacion, të cilat janë të shumta, tani a ka rrezik të dënohesh me burg nëse citon gazetat sovjetike të vitit 1939? Të gazetave të tilla, në të cilat qenë botuar telegramet që shkëmbenin Hitleri, Stalini dhe Ribentropi, si, fjala vjen: “Miqësia e popujve të Gjermanisë dhe të Bashkimit Sovjetik, e lidhur me gjak, i ka të gjitha argumentet të jetë afatgjatë dhe e fortë (gazetat “Pravda” dhe

“Izvjestija”, 25 dhjetor 1939). Ose të gazetave të tilla, në të cilat botohej fjalimi i kreut të qeverisë sovjetike, Molotovit, në sesionin e sovjetit suprem të Bashkimit Sovjetik”. (Citohet sipas:

Sergej Bajmuhametov. “Paradokset e historisë: në Rusi u ngrejnë shtatore përkrahësve të Hitlerit”. Faqja e internetit “Novije Izvjestija”. 13 maj 2021).

Në atë fjalim, Molotovi, si një komunist-fashist i rangut të lartë, shfreu tërë urrejtjen e vet kundër një vendi fqinj, të cilin, Bashkimi Sovjetik, në bashkëpunim të ngushtë me Hitlerin, kërkonte ta zhdukte krejtësisht nga harta e Evropës. Prandaj ai pati deklaruar: “Rezultoi e mjaftueshme një goditje e shkurtër kundër Polonisë, fillimisht nga ana e ushtrisë gjermane, mandej nga ana e ushtrisë së kuqe, në mënyrë që të shfarosej kjo pjellë e shëmtuar e traktatit të Versajës” (po aty).

Pra, politika ruse, që nga koha e carizmit, periudha e diktaturës komuniste, deri te neofashizmi i bandës së Kremlinit të ditëve tona, ka në themel egërsinë shoviniste për pushtime territoresh të huaja. Por historia e ka vërtetuar me fakte se të gjitha sulmet agresive që Rusia ka pasë ndërmarrë për pushtime të tilla, të gjitha janë regjistruar si dështime, si faqe të turpshme në historinë e

saj dhe në atë botërore. Le të kujtojmë për një çast sulmin e ushtrisë së kuqe kundër Finlandës më 30 nëntor 1939. Asokohe Finlanda kishte 3,5 milionë banorë, kurse Bashkimi Sovjetik – 197 milionë Në një burim të internetit thuhet:

“Më 30 nëntor 1939, Bashkimi Sovjetik sulmoi Finlandën, me synimin për ta shtyrë kufirin nga Leningradi dhe për të krijuar një qeveri-marionetë prosovjetike. Komandantët ushtarakë patën planifikuar ta përfundonin luftën brenda 20 ditëve dhe të zhvillonin një paradë në Helsinki, për t’i bërë një dhuratë Stalinit me rastin e ditëlindjes së tij më 21 dhjetor. Por fushata ushtarake në Finlandë përfundoi me turp për ushtrinë e kuqe” (Citohet sipas: Gjergj Erman. “Lufta dimërore: si e ndaloi Finlanda sulmin e Bashkimit Sovjetik, në të cilin u vranë mijëra ukrainas”. Faqja e internetit “BBC News Ukraina”. 02 dhjetor 2019).

Agresioni fashist kundër Finlandës, për tre muaj e gjysmë (30 nëntor 1939-12 mars 1940), Bashkimit Sovjetik i kushtoi 127 mijë ushtarë dhe oficerë të vrarë, të sakatuar, të zhdukur pa lënë gjurmë dhe të vdekur nga të ftohtit.

Bashkimi Sovjetik po me turp e mbylli edhe fushatën agresive kundër Afganistanit, në të cilën u vranë 30 mijë ushtarë dhe oficerë dhe 60 mijë mbetën të sakatuar. Për këto agresione kundër vendeve fqinje, me dështime të turpshme, fajin kryesor, para së gjithash, e ka vetë popullit rus, i cili, tradicionalisht, ushqen respekt për diktatorët gjakatarë. Prandaj shkrimtari, publicisti dhe

mendimtari rus, Ivan Shmelov (1873-1950), thotë:

“Rusët janë një popull që e urren lirinë dhe hyjnizon skllavërinë, i ka qejf prangat në duart dhe në këmbët e veta, i do despotët e vet gjakatarë…”.

Duke pasur parasysh një të tillë formim psikologjik të popullit rus, jo rastësisht, më 14 tetor 2016, në qytetin e Orllovit të qarkut të Kirovit, për herë të parë në historinë e Rusisë, u inaugurua shtatorja e diktatorit gjakatar, carit Ivani i Tmerrshëm. Profesori i Universitetit të Orllovit, Juri Malutin, ngriti padi kundër Kryetarit të Bashkisë dhe Këshillit Bashkiak. Por dardha e ka bishtin prapa. Në qytetin Velikie Lluki të qarkut të Pskovit, më 15 gusht 2023, u inagurua shtatorja e Stalinit me një lartësi prej 8 metrash. Me sa duket “epidemia” e ngritjes së shtatoreve të diktatorëve do të vazhdojë të përhapet në mbarë Rusinë.

Pra, dashuria e popullit rus për diktatorët është tradicionale, sepse, sipas formimit të tij psikologjik, gjatë sundimit të tyre ka dalë shumë në pah “madhështia” e Rusisë. Kjo “madhështi” ka rënë tepër në sy gjatë sundimit të Stalinit, sidomos pas sulmit të ushtrisë gjermane kundër Bashkimit Sovjetik më 22 qershor 1941. Por disfatat e ushtrisë së kuqe në vitin 1941, propaganda sovjetike i pati kaluar në heshtje, duke parapëlqyer mistifikimet heroike për ato ngjarje, mistifikime që kanë vazhduar dhe vazhdojnë edhe tani në Rusinë putiniste. Historiani rus dhe gjerman, Aleksandër Gogun, i Universitetit të Berlinit me frekuentim të lirë, është autor i librit me titull “Gabimi i vitit 1941”. Ai shkruan: “Statistika e thjeshtë dëshmon se Ushtria e Kuqe, në vitin 1941, nuk u shfaros në luftë, ajo pranoi të binte rob e Vermahtit. Numri i ushtarëve të rënë rob kapte shifrën afërsisht prej 3,5 milionë, ndërkohë që ushtria efektive në qershorin e atij viti arrinte në 5,5 milionë ushtarë dhe oficerë, ¾ e të cilëve ishin përqendruar në kufijtë perëndimorë të Bashkimit Sovjetik. Pa prekur karakteristikat konkrete të luftimit,.. lidhur me armatën e blinduar staliniane në gjysmën e dytë të vitit 1941, po japim një përshkrim të qartë, deri në notat e groteskut, të atyre ngjarjeve, përshkrim që e ka përcjellë një dëshmitar i drejtpërdrejtë – Taras Boroveci, komandant i një çete partizane antisovjetike: “Që nga deti Balltik deri në detin e Zi, po shpaloset një pamje e paparë në historinë e njerëzimit… Divizione, korpuse, ushtri, fronte të tëra tërhiqen me duart lart””. (Citohet sipas: Aleksandër Gogun. “Arsyet e disfatave të ushtrisë së kuqe në vitin 1941. Faqja e internetit “cripo.com.ua”. 06 korrik 2021).

Po si shpjegohet që ¾ e ushtrisë efektive të Bashkimit Sovjetik, siç thekson historiani Aleksandër Gogun, ishin përqendruar në kufijtë e tij perëndimorë? Përgjigjen e kësaj pyetjeje e gjejmë në nënshkrimin e Paktit Molotov-Ribentrop më 23 gusht 1939. Ky pakt fshihte në vetvete një pabesi të dyfishtë të politikës sovjetike: jo vetëm ndaj demokracive perëndimore, por edhe ndaj vetë Gjermanisë hitleriane. Se Stalini synonte që, duke e ndarë Poloninë me Hitlerin (për të pasur një kufi të përbashkët me të), “t’i siguronte” atij krahët lindorë, duke e nxitur të vinte nën këmbë demokracitë evropianoperëndimore. Paskëtaj, në çastin që do ta quante të volitshëm, Stalini do t’i sulej Gjermanisë, me synimin që të arrinte deri në Gjibraltar. Kësisoj mbarë Evropa do të përfundonte nën çizmen e ushtrisë së kuqe, me “flamurin proletar” mbi krye. Për vërtetësinë e faktit që Bashkimi Sovjetik do ta sulmonte Gjermaninë, që pastaj të pushtonte krej Evropën Perëndimore, dëshmohet edhe në dy burimet në vijim:

1. “… në planin operativ të ushtrisë së kuqe është një shënim i zëvendësshefit të Shtabit të Përgjithshëm, gjeneralit Nikollaj Vatutin (1901-1944): “sulmi të fillojë më 12 qershor”. Faktikisht, nuk arritën t’i grumbullojnë trupat, t’i përqendrojnë forcat dhe prandaj datën e shtynë për një afat paksa më vonë”” ( Citohet sipas: Aleksandër Gogun. “Arsyet e disfatave të ushtrisë së kuqe në vitin

1941. Faqja e internetit “cripo.com.ua”. 06 korrik 2021).

2. “Ekzistojnë jo pak udhëzime për faktin se afati i fillimit të operacionit sovjetik “Shtrëngata” qe lënë për më 06 korrik të vitit 1941… Zhukovi (si edhe Stalini) kishte qejf t’i jepte goditjet e veta të dielave në mëngjes. 06 korriku i vitit 1941 ishte e diela e fundit para përqendrimit të plotë të trupave sovjetike (në kufijtë perëndimorë të Bashkimit Sovjetik – E. Y.). Gjeneral- armate S.P. Ivanov e përmend këtë datë pa dorashka: “… trupat gjermane arritën të na e merrnin iniciativën nga dora dy javë më përpara” (Citohet sipas: Viktor Suvorov. “Akullthyesja. Kush e filloi Luftën e Dytë Botërore”. Shtëpia Botuese “Novoje vremja”. Moskë 1993, f. 333).

Gazetarja e njohur ruse, Julia Llatëjnina (1966), është ndalur në atë disfatë të turpshme që pësoi ushtria e kuqe më 22 qershor 1941. Ajo shkruan: “Më 22 qershor populli rus u shndërrua në kope

frikacakësh… Si ta shpjegojmë atë lemeri të pashembullt të popullit rus, i cili, duke pasur epërsi mbi gjermanët edhe në armatim, edhe në numër, edhe në cilësi, pati braktisur armatimin dhe u hodh në anën e gjermanëve?” (Citohet sipas: Julia Llatëjnina. “Citate dhe aforizma për Rusinë dhe rusët”. Faqja e internetit “Livejournal”. 04 mars 2023).

Pa përmendur miliona jetë civilësh që ranë viktima nga radhët e popullit sovjetik gjatë asaj lufte 4-vjeçare, po ndalemi vetëm në numrin e ushtarakëve të vrarë. Në burimin e mëposhtëm thuhet:

“Pas atij sulmi, humbën jetën… tetë milionë ushtarakë, nga të cilët rreth katër milionë e gjysmë patën vdekur në kampet e përqendrimit për robërit ushtarakë” Citohet sipas: “Vojennoje obozrenjije”. Faqja e internetit “topwar.ru”. 25 qershor 2010).

Vetvetiu vjen përfundimi se historiani dhe diplomati francez Lui Filip de Segyr, ka pasur shumë të drejtë me shënimin që ka pasë lënë më shumë se dy shekuj më parë për Rusinë, si një kolos me këmbë argjile. Ndryshe s’ka se si shpjegohet që ushtria e kuqe, e armatosur deri në dhëmbë, siç vë në dukje historiani Aleksandër Gogun, pas 22 qershorit 1941, për pesë muaj rresht, vazhdoi tërheqjen e turpshme me humbje të rënda përgjatë pothuajse 1100 km, deri në rrethinat e Moskës. Dhe vetëm më 5 dhjetor ajo u hodh në mëymje kundër trupave gjermane. Po pse pikërisht më 5 dhjetor? Sepse aty i erdhi një “ndihmë e pallogaritshme nga strategu i madh ushtarak”, me emrin “Dimri rus”. Sigurisht që ushtria e kuqe do ta fitonte atë luftë, se mbronte vendin e vet, sepse dihet që luftërat pushtuese gjithmonë përfundojnë me disfata. Por ushtria e kuqe, fitoreve të merituara që korri deri në Berlin mbi ushtrinë naziste, u vuri vulën e turpit me përdhunimin e 2

milionë vajzave dhe grave gjermane, nga mosha 8 deri në 80 vjeçe, një turp ky i pashlyeshëm kurrë ndonjëherë në historinë e mbarë njerëzimit. Me sa duket, sipas gjeneralëve dhe komandantëve të Ushtrisë së Kuqe, të të gjitha niveleve, “fajtore” për sulmin e 22 qershorit paskëshin qenë vajzat dhe gratë gjermane! Dhe kundër tyre “duhej kryer” hakmarrja në mënyrën më të poshtër, më shtazërore.

Analiza fort e argumentuar e gjeneralit Piro Ahmetaj, shërben si një leksion tepër domethënës për nostalgjikët rusë në Shqipëri, të cilët patën menduar se trupat fashiste ruse do të priteshin me lule në Kiev, ose Ukraina do të mposhtej brenda 3-4 ditëve. Me këtë analizë, gjenerali i nderuar e ka zveshur lakuriq Rusinë fashiste, ashtu siç e kanë zhveshur deri tani edhe forcat e armatosura të

Ukrainës, të cilat shumë shpejt ia nxorën të brendshmet jashtë bandës kriminale të Kremlinit dhe të oligarkëve të babëzitur rreth saj, që, me grabitjet skandaloze të pasurive të vendit, Rusinë e populluar nga njerëz-skllevër, e kanë katandisur në një gërmadhinë të kalbur, jo vetëm ekonomikisht, por edhe ushtarakisht.

Kaliforni, 18 shtator 2023

EDHE TË MUNDUR, ATA FITUAN- NË SHALË INAUGUROHET MEMORIALI KUSHTUAR MARTIRËVE TË KISHËS KATOLIKE ME ORIGJINË NGA DUKAGJINI- Nga Frank Shkreli

“Memoriali në Shalë u kushtohet 7 burrave të vrarë nga regjimi komunist i Enver Hoxhës dhe të shpallurve “të lumnuar” nga Kisha Katolike Universale: At Ciprian Nika, O.F.M, At Bernardin Palaj, O.F.M, At Gjon Shllaku, O.F.M, At Gaspër Suma, O.F.M, Dom Dedë Plani, Dom Lazer Shantoja dhe Gjelosh Lulashi, martir laik.”

Sot është një ditë historike – kunjtohen përjetësisht 8 burra të Dukagjinit, të cilët ashtu si edhe shumë të tjerë anë e mbanë Shqipërisë dhe trojeve shqiptare kanë flijuar jetën – duke kundërshtua dhe rezistuar komunizmin ndërkombëtar në Shqipëri dhe anë e mbanë e botës.

Duke dhënë jetën e tyre, këta burra të Kishës e të Kombit shqiptar – shembuj të qendresës anti-komuniste — ndihmuan përpjekjet historike gjysëm shekullore për shembjen e komunizmit në Shqipëri dhe atij ndërkombëtar në mbarë Evropën duke çuar, eventualisht, në gjunjëzimin e diktaturës së perandorisë komuniste. Jo vetëm Shqipëria dhe Evropa, por e mbarë historia botërore do kujtojë shekullin e kaluar si njërin prej shekujve më të përgjakshëm në historinë e njerëzimit.

Krimet e atij regjimi sllavo-aziatik – ndër barbarizmat më të egra të përjetuara në Evropë dhe në botë – po kujtohen sot, pikërisht, këtu në Shalë, me inaugurimin e këtij Memoriali kushtuar këtyre 8 burrave të mëdhej të Dukagjinit. Ngritja e këtij monumenti është një përgjigje dinjitoze e thirrjes së këtyre martirëve: “Mos na harroni, por na kujtoni!

Ky Memorial është ngritur në kujtim të këtyre viktimave të pafajshme të komunizmit, por ky Memorial shërben gjithashtu edhe si një detyrim ndaj brezave të ardhëshëm për tu kujtuar atyre, krimet e komunizmit me shpresën që ato krime barbare të mos përsëriten kurrë më. Ky Memorial është njëherazi edhe një monument që na sjell në mend se e keqja ekziston në këtë botë dhe si e tillë shoqëria duhet të përballet me të.

Vendosja e këtij monumenti kushtuar burrave të kësaj ane, në Breglum të Shalës, rrethi Shkodër, është një ditë gëzimi por edhe një ditë vajtimi. Të gëzuar dhe kryelartë për këta vëllezër shqiptarë, të një gjaku e një Kombi, të cilët heroikisht, kanë dhenë jetën duke qendruar besnikë ndaj fesë së tyre dhe Kombit të vet – besnikë ndaj lirisë, drejtësisë, besës e burrënisë, nderit dhe të drejtave të njeriut. Ditë vajtimi –se na kujton një grup të vogël fanatik shqiptar i influencuar nga një ideologji e pa fe dhe e pa atdhe, komuniste sllavo-aziatike, një grup i dalur nga i njëjti Komb, por që në emër të kësaj ideologjie vriste e priste bijtë më të mirë të Kombi Shqiptar sepse nuk pajtoheshin me të. Mos përballimi, zyrtarisht, me të kaluarën komuniste dhe mos dënimi i krimeve të komunizmit nga Shqipëria, mbetet sot e kësaj dite një njollë e zezë në fytyrën e Kombit – 30-e sa vjet pas rënjës së komunizmit zyrtar.

Por, megjithëktë, më në fund, e mira dhe e verteta triumfojnë gjithmonë kundër së keqës dhe gënjeshtrave. Duke ndenjur besnikë ndaj idealeve dhe vlerave më të larta të fesë dhe Atdheut, këta heronjë na kujtojnë se me sakrificën e tyre sublime, sipas frazës latine, “Vinci, Vincimus”. Ata edhe “Të mundur, fituan! Ky memorial, do të thoshte At Zef Valentini, njëri prej albanologëve më të

mëdhej, “Dëshmon se jo vetëm që Shqipëria ka pasur martirë të spiritualizmës e të demokracisë, në krahasim, më shumë se çdo vend tjetër, por njëherazi tregon edhe se shpirti i tyre ndër ata që mbetën gjallë e përkujtojnë sot, nuk është shëndërruar në një ankim të kotë, në një shpirt vëllavrasës, por vazhdon të jetë ndërtues i një ndërgjegje kombëtare me mendime e caqe të prehta, por me ndjesi drejtpeshimi e bashkimi.”

Urime familjes Gjin Markaj dhe Dedë Prenaj të cilat ideuan dhe mundësuan vendosjen e këtij Memoriali në Shalë kushtuar 8 burrave të vrarë nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, por edhe të gjithë atyre që ndihmuan në realizimin e kësaj nisme.

I paharrueshëm qoftë kujtimi i martirëve të Kombit Shqiptar të cilët dhanë jetën për “Fe, Atdhe e Përparim” — për liri e demokraci, për të gjithë dhe pa dallim!

Frank Shkreli

Shqipëri tronditet thellë nga persekutimi gjatë, por që njëkohësisht, edhe pasurohet nga dëshmia e martirëve të saj, ipeshkvij, meshtarë, rregulltarë e besimtarë të thjeshtë…”

Papa Gjon Pali II, Otranto, Itali, Shtator, 1980

“…Ty, o popull fisnik shqiptar, ta drejtoj përshëndetjen time të ngrohtë dhe të dashur! I dimë të gjitha ngjarjet e trishtueshme që të është dashur të përballosh, veçanërisht në 25 vitet e fundit. Vite të një mundimi të vërtetë, pasojat e të cilit, koha me vështirësi do të arrijë t’i fshij dhe që Evropa dhe e gjithë bota nuk duhet t’i harrojë!” Papa Gjon Pali II, Aeroporti Rinas, Tiranë, Prill, 1993

Fotot janë marrë nga faqja — Ngjarjet Kisha Katolike Shkoder-Pult (Arkidioqeza Metropolitane Shkodër-Pult)

Domosdoshmëria e unifikimit të politikave për bashkimin kombëtar- Nga Ekrem Spahiu

Ngjarjet e fundit në Leposaviç, ku njësi komandosh serbe, të planifikuara, organizuara, pajisura dhe të drejtuara nga struktura shtetërore të Serbisë, ndërmorën sulm të armatosur me armë zjarri në territorin sovran të shtetit të Kosovës, shtrojnë, krahas të tjerash, domosdoshmërinë urgjente të unifikimit të politikave të bashkimit kombëtar shqiptar. Bashkimi kombëtar, buruar nga e drejta historike e kombit shqiptar, i shprehur natyrshëm në aktin e Pavarësisë dhe në Statutin Themeltar të Mbretërisë Shqiptare, u sanksionua edhe në Kushtetutën e vendit të vitit 1998. Në përmbushje të kësaj aspirate, në qershor të vitit 1998 i gjithë spektri politik shqiptar, pavarësisht nga dallimet politike partiake, u deklarua publikisht dhe unanimisht nën moton: “Një komb – një qëndrim”. Koha sot po tregon se kjo aspiratë kombëtare dhe kushtetuese, po bëhet gjithnjë e më urgjente.

Pas shpalljes së Pavarësisë së Kosovës në vitin 2008 dhe konfirmimit juridik në pajtim me Ligjin Ndërkombëtar të kësaj pavarësie nga Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë të Ligjit Ndërkombëtar, në vitin 2010, Serbia guxon të organizojë, armatosë, pajisë dhe drejtojë përmes strukturave shtetërore të saj, një agresion të armatosur kundër Kosovës. Sikurse vlerësohet nga burime të sigurta diplomatike, qëllimi i këtij agresioni ka qenë i qartë: “një plan i koordinuar dhe i sofistikuar për të destabilizuar sigurinë në rajon”, për të hapur një front të dytë lufte në Europë, krahas atij në Ukrainë. Nuk është sekret që, në këtë kuadër, Serbia, krahas strukturave të posaçme shtetërore, ka alokuar buxhet pa asnjë kufizim dhe ka siguruar armatime, pajisje dhe logjistikë për veprime luftarake afatgjata.

Angazhimi i kishave dhe manastireve që Serbia ka mbjellur në Kosovë, të pretenduara si pasuri kulturore fetare, për të depozituar armë e municione, për të strehuar aty njësi terroriste dhe për t’i

përdorur ato si bunkerë lufte, plotëson gjithë kuadrin e planit ushtarak operacional serb. Zia kombëtare e shpallur nga shteti serb për terroristët, ishte nënshkrimi dhe vula përfundimtare se sulmi i njësisë terroriste në Leposaviç ka për autor Serbinë shtetërore, pra, një shtet që sponzorizon dhe heroizon terrorizmin.

29 vjet më parë (10 prill 1994), një grup terrorist paramilitar grek, kreu masakër në territorin sovran shqiptar, madje brenda gazermës së repartit ushtarak shqiptar, duke vrarë dy ushtarakë

shqiptarë. Shteti fqinj, as nuk i identifikoi dhe as i dënoi kurrë pjesmarrësit në atë krim. Qartazi, dy shtetet fqinjë, kanë themeluar politika të përhershme në funksion të pakicave të tyre simbolike në shtete të tjera dhe i zbatojnë këto politika deri edhe me përdorim forcash në operacione terroriste.

Shqipëria, jo thjesht për reciprocitet, por për detyrim kombëtar, i kërkohet të ketë politika të unifikuara me shtetin e Kosovës, e ashtu edhe me të gjithë faktorët shqiptarë komponentë shtetformues të njohur ndërkombëtarisht si të tillë në shtete të tjera, sigurisht mbi bazat e të drejtës ndërkombëtare dhe të drejtave të njeriut.

Është e natyrshme që Shqipëria duhet të mbajë qëndrim ndaj realiteteve, sikurse u mbajt ndaj deklaratës së Përfaqësuesit të Lartë të BE-së, në lidhje me Dialogun Kosovë-Serbi të datës 19

shtator 2023.

Ajo që kërkohet, është që, politikat mbarëshqiptare duhen unifikuar jo vetëm pas realiteteve, por sidomos përpara realiteteve. Ky unifikim, është kthyer sot në një domosdoshmëri urgjente

kombëtare.

Shqipëria dhe Kosova kanë nevojë për një ushtri të pathyeshme- Nga Aurel Dasareti*

Kosova ndodhet në një situatë të vështirë sigurie e cila karakterizohet me një seriozitet të konsiderueshëm. Serbia fashiste-naziste shfaqet si një aktor i paqëndrueshëm dhe i paparashikueshëm. Nuk ka shenja të ndryshimit politik të kursit në Serbi. Përpiqen sërish të destabilizojnë Ballkanin, sepse ashtu janë të urdhëruar nga Rusia. Ata e kuptojnë vetëm forcën.

***

Lufta është konflikt i armatosur midis dy ose më shumë palëve, për shembull midis shteteve, grupeve të popullsisë, fiseve ose të ngjashme. Sidoqoftë, përkufizimi i saktë se kur një situatë e tensionuar konflikti ose një luftë e armatosur mund të quhet luftë mund të ndryshojë, për shembull për shkak të konsideratave të së drejtës ndërkombëtare dhe retorikës politike. E kundërta e luftës zakonisht quhet paqe.

Lufta është një përdorim i organizuar i forcës së armatosur midis grupeve të njerëzve me qëllim të shkatërrimit të palës tjetër ose t’i imponojë atij vullnetin e palës tjetër.

A ka arsye të mira për të shkuar në luftë?

Edhe pse lufta dhe konflikti shpesh mund të shpjegohen me dëshirën për të arritur një qëllim, për shembull rebelim kundër qeverisë aktuale, disa konflikte shpesh përforcohen nga forca të ndryshme shtytëse. Terrorizmi dhe ekstremizmi mund të jenë një forcë e tillë shtytëse, por ato gjithashtu mund të funksionojnë si shkas për një konflikt.

Cilat lloje të luftës ekzistojnë?

Llojet:

 Luftë botërore.

Luftë civile.

Lufta pushtuese-okupuese.

Lufta e Pavarësisë ose Lufta Çlirimtare.

Luftë fetare ose luftë e “shenjtë”.

Lufta kundër terrorit.

Lufta pushtuese-okupuese:

Çfarë do të thotë të pushtosh?

Me forcën e armëve fitojnë dominimin mbi (një qytet, një vend, një zonë, etj.)

Çfarë është një pushtues?

Person ose fuqi që pushton-okupon (një vend, një zonë toke, etj.)

***

Kosova (e gjithë shqiptaria brenda dhe jashtë kufirit të imponuar nga djajtë) ndodhet në një situatë të vështirë sigurie e cila karakterizohet me një seriozitet të konsiderueshëm.

Serbia okupatore fashiste-naziste-terroriste vazhdon të shfaqet si një aktor i paqëndrueshëm dhe i paparashikueshëm. Nuk ka shenja të ndryshimit politik të kursit në Serbi.

Shqipëria londineze dhe pjesa e saj e copëtuar Kosova, kanë nevojë për një ushtri të pamposhtur.

Koha e kërkon.

***

Pa errësirë nuk ka ëndrra

Ushtria është bërthama tradicionale e Forcave të Armatosura, me përgjegjësi parësore për integritetin-sovranitetin mbi territorin e vendit.

Forcat e Armatosura janë pjesa më e rëndësishme e sistemit të mbrojtjes gjithëpërfshirëse të vendit.

Ato janë pjesë e armatosur e popullit dhe shprehje e organizimit ushtarak dhe e gatishmërisë së shoqërisë për mbrojtje të suksesshme kundër çdo agresioni. Si një forcë e vetme e armatosur dhe pjesë përbërëse e sistemit të mbrojtjes gjithëpërfshirëse kombëtare, ato janë bartësit kryesorë të konfrontimit të armatosur ndaj çdo tentative agresioni kundër Shqipërisë dhe bartësit e një lufte të

armatosur të vazhdueshme dhe intensive. Ato janë të strukturuara dhe të organizuara posaçërisht për të qenë në gjendje të operojnë në tokë, det dhe në ajër.

Koncepti ka rrënjë të thella historike në rezistencën e popullit tonë ndaj agresorëve dhe robëruesve (pushtuesve) të ndryshëm në të kaluarën. Ai është gjithashtu i frymëzuar nga përvojat e shumta të rezistencës ndaj agresionit dhe lufta për liri dhe marrëdhënie më të drejta me kombet e tjera në të kaluarën.

Rrënjët e saj janë në kuptimin e vërtetë se në kushtet tona, me mënyrat klasike të një përballje me agresionin, nuk mund të arrihet fitorja kundër një agresori të fortë. Kjo buron nga vetëdija dhe bindja se mbrojtja gjithëpërfshirëse kombëtare është alternativa e vetme efektive dhe e mundshme për sigurimin e përhershëm të zhvillimit paqësor dhe të ndërtimit demokratik, nga vendosmëria e popullit tonë, kudo që është, popull dhe qytetar, për të përdorur të gjitha forcat dhe mjetet në dispozicion, luftën e armatosur dhe format e tjera të rezistencës, të ruajnë dhe të

mbrojnë lirinë e tyre, pavarësinë, sovranitetin, integritetin territorial dhe rendin vetëqeverisës demokratik të shtetit (vendit).

Ndikimi domethënës i konceptit në zhvillimin e shoqërisë dhe të sistemit të saj mbrojtës buron nga qëndrimet e tij themelore dhe manifestohet në të gjitha çështjet e mbrojtjes publike dhe bërjes së luftës.

Në bazë të konceptit është ndërtuar parimi se mbrojtja e vendit është jo vetëm detyrim, por edhe e drejtë për çdo qytetar të vendin tonë. Demokracia dhe mbrojtja e vendit janë të lidhura në mënyrë të pandashme ideologjike, shoqërore dhe organizative. Nëpërmjet përgatitjes dhe zbatimit të konceptit, ju kontribuoni në konfirmimin dhe zhvillimin e mëtejshëm të sistemit tonë

demokratik dhe mirëqenies. Koncepti i mbrojtjes gjithëpërfshirëse kombëtare dhe politika e jashtme e shoqërisë sonë janë thellësisht të ndërvarura dhe të lidhura, sepse punojnë në mënyrë harmonike drejt një qëllimi të vetëm- mundësimin dhe eliminimin e luftës si mjet politik. Ai njeh justifikimin e luftës në mbrojtje kundër agresionit dhe nëse është një luftë çlirimtare (për shembull, 1998- 1999). Kjo është arsyeja pse forcat tona të armatosura janë trajnuar dhe edukuar për një luftë të pa kompromis kundër agresorëve.

Është një kërkesë vendimtare e konceptit për të kundërshtuar agresionin me të gjitha forcat, mjetet, veprimtaritë dhe tiparet e rezistencës në dispozicion, para së gjithash luftën e armatosur si formë dominuese dhe kryesore e rezistencës ndaj agresionit.

Lufta e armatosur dhe rezistenca ndaj agresorit është detyrim dhe detyrë e gjithë shoqërisë, jo vetëm e forcave të saj të armatosura.

Prandaj e gjithë shoqëria, të gjitha strukturat e saj, janë trajnuar (nëse jo, duhet të trajnohen) në këtë kuptim për të qenë pjesë e një sistemi unik të mbrojtjes së vendit në paqe dhe luftë. Shoqëria jonë nuk e njeh (nuk e lejon) pushtimin e vendit dhe i heq të drejtën kujtdo për të ndaluar luftën dhe për t’i rezistuar sulmuesit (agresorit). Kjo përcakton format e rezistencës dhe zhvillimin e luftës së armatosur, kohëzgjatjen dhe intensitetin e saj, organizimin e rezistencës në çdo kohë, në çdo vend dhe me të gjitha mjetet e mundshme. Me fjalë të tjera, koncepti i mbrojtjes nënkupton mundësinë dhe nevojën e formave të ndryshme të luftës së armatosur dhe rezistencës në të njëjtën kohë në front, në territorin e pushtuar përkohësisht dhe në pjesën e pasme të dikujt, domethënë në të gjithë territorin, që nga fillimi deri në fundin përfundimtar të luftës. Nuk duhet lejuar që agresori të na zvogëlojë hapësirën për të luftuar, të na rrahë pjesë-pjesë, të shkatërrojë forcat tona. Përkundrazi, ai duhet sulmuar kudo, për ta rraskapitur deri në fund – mendërisht, fizikisht, materialisht dhe moralisht. Kjo çon natyrshëm në përdorimin e të gjitha llojeve të mjeteve luftarake, procedurave taktike, tërësisë së veprimeve luftarake e të tjera, të cilat sigurojnë prestigj dhe shkaktim të vazhdueshëm të humbjeve të agresorit në të gjitha kushtet.

Koncepti i Mbrojtjes Gjithëpërfshirëse nënkupton një aplikim të tillë të të gjithë sistemit të mbrojtjes, shoqërisë dhe forcave të saj të armatosura, e cila do të sigurojë vendin tonë nga agresioni i papritur dhe lufta e suksesshme, sado të zgjasë ajo. Agresorit do t’i imponohet kohëzgjatja e luftës për aq kohë sa të jetë e nevojshme të thyejë forcat e tij dhe t’i dëbojë nga territori ynë. Për këtë duhet të përgatiten dhe të angazhohen të gjitha forcat subjektive dhe materiale të shoqërisë, mbi të gjitha forcat e armatosura.

Forca më e madhe e konceptimit tonë është se ai bazohet në supozimin se njeriu ka një rol dominues në shoqëri dhe në rezistencën kombëtare gjithëpërfshirëse ndaj agresionit. Marrëdhënia krijuese dhe aktive e njeriut në luftën e armatosur dhe në përballjen me agresorin është një forcë e pazëvendësueshme e mbrojtjes sonë që duhet zhvilluar dhe ushqyer.

Morali dhe vendosmëria e lartë e ushtrisë dhe e popullit për të mbrojtur dhe për të qëndruar në të gjitha kushtet e agresionit kundër vendit tonë, duke u mbështetur në forcat dhe aftësitë e veta, paraqesin rëndësi dhe interes të jashtëzakonshëm.

***

Pse na duhet një ushtri?

Detyra jonë është të mbajmë Shqipërinë dhe Kosovën të sigurta në një botë komplekse dhe të trazuar.

Pa një mbrojtje, do të kishte qenë e lehtë për të tjerët të na bënin presion politik dhe ushtarak. Forcat e armatosura sigurojnë që askush të mos sfidojë kufijtë tanë, lirinë, sovranitetin, demokracinë apo vlerat tona.

Ne (ushtria) do t’ju mbajmë të sigurt ju dhe pjesën tjetër të Shqipërisë dhe Kosovës. Kjo është një detyrë e madhe për t’u zgjidhur vetëm. Kjo është arsyeja pse ne punojmë ngushtë me shoqërinë civile dhe jemi anëtare të NATO-s. Sepse kur 30 vende qëndrojnë së bashku, ne bëhemi aq të fortë sa askush nuk guxon të na kërcënojë apo sulmojë. Ne jemi gjithmonë të gatshëm të ngrihemi për NATO-n. Në fakt, aleanca më e fortë ushtarake në botë qëndron për ne.

Por nuk mjaftojnë vetëm pajisjet moderne dhe ushtarët e stërvitur mirë. Ne kemi nevojë për qëndrime dhe vlera të mira dhe njerëz që kujdesen për veten dhe të tjerët. Njerëzit që kanë të bëjnë me zgjedhje të vështira dhe dilema etike. Njerëzit që shohin vlerën tek të tjerët. Sepse nëse duam të mbrojmë vlerat ilire-shqiptare, ne duhet t’i jetojmë-mbrojmë edhe këto vlera. Ushtria është instrumenti më i fortë që kanë fuqitë qeverisëse shqiptare. Politikanët kanë prioritet dhe vendosin se si duhet të sillet Shqipëria brenda politikës së sigurisë dhe politikës së mbrojtjes. Nisur nga kjo, ata vendosin se si duhet të duken Forcat e Armatosura dhe si duhet të përdorë Shqipëria Forcat e Armatosura.

Edhe pse Forcat e Armatosura janë fuqia ushtarake e Shqipërisë, ne nuk duhet ta mbrojmë vendin tonë vetëm nga sulmet nga jashtë. Duhet kërkuar që Forcat e Armatosura të zgjidhin disa detyra për llogari të shoqërisë. Ushtria është mjeti më i fortë i fuqisë së Shqipërisë dhe menaxhon pajisjet dhe materialet për shuma të mëdha. Prandaj është e rëndësishme që ne të kemi qëndrime të mira dhe një mirëkuptim të mirë etik.

Në Forcat e Armatosura mund të hasim situata që kërkojnë vendime të vështira në një kohë të shkurtër. Prandaj është e rëndësishme të dimë se çfarë përfaqësojnë Forcat e Armatosura dhe me cilat vlera jetojmë. Drejtuesit (eprorët ushtarak, oficerët), punonjësit dhe ushtarët e forcave të armatosura duhet të dinë se çfarë kuptimi kanë vlerat tona në praktikë. Kjo e bën më të lehtë marrjen e vendimeve të mira dhe korrekte kur përballemi me një dilemë ekzistenciale- etike në një situatë të vështirë.

Baza jonë e vlerës është një nga gjërat më të rëndësishme që kemi në Forcat e Armatosura. Për të qenë në gjendje të mbrojmë atë që kemi dhe atë që jemi, ne vetë duhet të jetojmë sipas vlerave që duhet të mbrojmë. Qëndrimet dhe vlerat e mira nënkuptojnë se popullata mund t’u besojë Forcave të Armatosura. Ne kemi nevojë për besimin tuaj që të mund të bashkëpunojmë mirë me shoqërinë civile dhe të rekrutojmë njerëzit e duhur.

Në Forcat e Armatosura të Shqipërisë dhe Kosovës, tri vlera themelore qëndrojnë në themel të gjithçkaje që bëjmë: respekti, përgjegjësia dhe guximi.

***

Do të doja që oficerët shqiptarë të trajnoheshin (kualifikoheshin) në nivelin si Akademia Ushtarake e Shteteve të Bashkuara, West Point. West Point është i njohur për të qenë shumë përzgjedhës, me një normë pranimi prej 11%. Ata që pranohen pritet të kenë akademikë të shkëlqyer, aftësi të forta drejtuese dhe të jenë në gjendje maksimale fizike për të vazhduar me trajnimin intensiv

ushtarak të shkollës.

***

Gjithkush ka të drejtë për kujtime. Është momenti që edhe unë të përshëndes disa kolegë të mi (vëllezërit e fushëbetejës) nga Akademia Ushtarake West Point (e themeluar në vitin 1802):

Të dashur miq, vitet që ne i kaluam bashkarish ishin vite të mira dhe të këqija. Ato ishin vitet e aktiviteteve dhe letargjisë (përgjumjes), vitet e respektit dhe të moskuptimeve, vitet e miqësisë dhe

zemërimit, largimit dhe mbërritjes, shpërblimit dhe dënimit, qortimit dhe faljes, vitet e gëzimit dhe trishtimit. Kishte gjithçka me përjashtim të urrejtjes.

Ne së bashku mësuam, u edukuam dhe u jemi përmbajtur parimeve-rregullave.

Oficerët domosdoshmërish të posedojnë katër fusha me rëndësi jetike: intelektuale, fizike, ushtarake dhe morale- etike.

Kodi themelor i etikës së ushtarakut është:

Detyra, Nderi, Atdheu.

Një oficer nuk do të gënjejë, mashtrojë,

vjedhë ose tolerojë ata që e bëjnë këtë.

https://www.botasot.info/opinione/2004243/shqiperia-

dhe-kosova-kane-nevoje-per-nje-ushtri-te-pathyeshme/

https://drini.us/shqiperia-dhe-kosova-kane-nevoje-per-

nje-ushtri-te-pathyeshme/

https://www.zemrashqiptare.net/news/62382/aurel-

dasareti-shqiperia-dhe-kosova-kane-nevoje-per-nje-

ushtri-te-pathyeshme.html

https://www.voal.ch/shqiperia-dhe-kosova-kane-nevoje-

per-nje-ushtri-te-pathyeshme-nga-aurel-dasareti/edop/

opinione/

https://merbraha.com/shqiperia-dhe-kosova-kane-

nevoje-per-nje-ushtri-te-pathyeshme/

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake- psikologjike

Pse nuk jep Lajçaku dorëheqjen nga posti i ndërmjetësuesit?- Nga SHABAN MURATI

Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, në datën 18 shtator 2023, pas bisedimeve në Bruksel me presidentin e Serbisë Vuçiç, të ndërmjetësuara nga i dërguari i posaçëm i BE Lajçak, deklaroi në konferencë shtypi se “Më 14 shtator pati njё pozicionim tё qartё tё ndërmjetësit kundër Kosovës nё përgjithësi dhe kundër Marrëveshjes Bazike në veçanti. Kështu, ata kanë shkuar shumë larg me goditjen e të ardhmes së Kosovës. Në situatën në të cilën jemi, vlerësoj që nuk mund të shtrembërohem në gjykimin tim me asnjë hedhje e hirit syve. Ose do e zbatojmë Marrëveshjen Bazike në tërësinë, në plotninë e saj, ose nuk mund të zbatojmë vetëm ato që do Serbia. Andaj, kjo duhet diskutuar me Bashkimin Evropian për emisarin evropian. Kjo mënyrë aspak neutrale dhe korrekte e ndërmjetësimit”.

Kemi një qëndrim zyrtar të kryeministrit të Republikës së Kosovës, i cili refuzon zyrtarisht veprimet e njëanëshme dhe të papranueshme të ndërmjetësuesit ndërkombëtar Lajcak, i cili jo vetëm favorizon Serbinë në dialog, por edhe arrin deri në atë gradë të filoserbizmit sa që shtrembëron dokumenta dhe fakte diplomatike, sikur të ishte anëtar i delegacionit zyrtar të Serbisë. Ky deformacion konkret i Lajçakut, në shkelje të mandatit të BE dhe të OKB për ndërmjetësimin në dialogun Kosovë-Serbi, e nxjerrë atë automatikisht jashtë loje si arbitër dhe ndërmjetësues ndërkombëtar. Manipulimet banale të Lajçakur për të paraqitur në bisedimet propozimet e vjetra rivendikuese serbe dhe interesat e Serbisë si propozime të BE janë një intrigë diplomatike bizantine, që fyen misionin ndërmjetësues të BE, si dhe vetë emrin e BE. Skualifikimi zyrtar i arbitrit të BE nga njera palë e ndeshjes do të mjaftonte që ndërmjetësuesi ndërkombëtar Lajçak të tërhiqej menjëherë nga posti i tij dhe të jepte dorëheqjen e parevokueshme, nëse dëshiron të jetë në përputhje me normat, rregullat dhe praktikën ndërkombëtare të ndërmjetësimit, dhe nëse ka vërtet integritet diplomatik, profesional dhe moral. Logjika më e thjeshtë kërkon dorëheqjen nga ai post, kur nuk gëzon besimin e të dy palëve, sepse kokë ngjeshja për të ndejtur në atë post don të thotë se ai ndërmjetës punon për dështimin e bisedimeve midis dy palëve.

Të gjitha manualet diplomatike ndërkombëtare për procesin e ndërmjetësimit ndërkombëtar paraqesin si kusht “sine qua non” besimin që duhet të gëzojë ndërmjetësi ndërkombëtar te të dy palët në konflikt dhe i referohen thënies së poetit skocez George Macdonalds, që theksonte “të jesh i besuar është kompliment më i madh se sa të jesh i dashuruar”. Manuali i njohur diplomatik “Udhëzime të etikës për ndërmjetësuesit” nënvizon se “Një ndërmjetësues duhet të dorëhiqet nga procesi i ndërmjetësimit nëse nuk është i aftë të mbetet i paanëshëm”. Edhe manuai i OKB i viti 2010 “Manual për ndërmjetësuesit: Këshilla nga përfaqësuesit dhe të dërguarit e posaçëm të OKB” thekson kushtin e paanshmërisë së ndërmjetësuesit dhe detyrën e tij për dorëheqje nëse nuk e ruan atë paanshmëri. Historia dhe kronika diplomatike janë të mbushura me shembuj të shumtë që tregojnë se ndërmjetësues ndërkombëtarë janë tërhequr menjëherë nga posti, kur njera palë e konfliktit ka shprehur mosbesim dhe refuzim ndaj ndërmjetësuesit. Ka ndodhur shpesh sidomos me diplomacinë e nivelit të lartë të OKB, e cila ka një praktikë të gjatë dhe të pasur të ndërmjetësimit ndërkombëtar.

Në vitin 2015 i dërguari i posaçëm i OKB për Liqenet e Mëdha në Afrikë dhe ndërmjetësues i OKB për konfliktin politik në Burundi, diplomati Said Djinnit, dha dorëheqjen kur njera palë e konfliktit e akuzoi atë për paragjykime dhe anshmëri në favor të palës tjetër Të japësh dorëheqjen nga posti i ndërmjetësuesit, kur të refuzon njëra ose tjetra palë e konfliktit, do të thotë në radhë të parë të kesh integritet diplomatik, profesional dhe moral. Duket se këto cilësi ekzistenciale i mungojnë ndërmjetësuesit të BE Lajçak, përderisa jo vetëm nuk po dorëhiqet, por po nxjerr edhe bashkëqytetarin e vet sllovak Stano të sulmojë kryeministrin e Prishtinës. Kemi një mentalitet tipik komunist të stilit sovjetik, të cilin duket Laçakut ia ka mësuar shkolla diplomatike ruse, ku e lauruan dhe e graduan. Nuk mendoj se është i drejtë nxitimi i disa përfaqësuesve të diplomacisë europiane dhe atlantike për të marrë në mbrojtje apriori Lajçakun për rastin në fjalë, sepse nuk është as diplomatike, as jurdike dhe as morale të merret në mbrojtje një arbitwr, që e ka shitur ndeshjen diplomatike, pavarësisht se ai është treguar “i palodhur” duke vrapuar nëpër fushë.

Apologjetët e Lajçakut mund edhe ta marrin atë në drejtimin e ministrive të tyre të jashtme, por nuk e justifikojnë dot që një arbitër i komprometuar të vazhdojë të jetë ndërmjetësues ndërkombëtar. Kryeministri i Kosovës Albin Kurti është brenda së drejtës së ti të ankimit, të cilën e njeh edhe e drejta ndërkombëtare për procesin e ndërmjetësimit ndërkombëtar. Nëse njëra palë e konfliktit konstaton se në procesin e bisedimeve ndërmjetësuesi nuk po ruan paanëshmërinë e domosdoshme dhe po favorizon palën tjetër, ai ushtron të drejtën juridike të ankimit dhe të refuzimit të ndërmjetësit përkatës. Lobet serbe në PrishtInë dhe në Tiranë, që me profanizëm diplomatik shpërthyen në fushata histerike kundër së drejtës juridike të kryeministrit të Kosovës për ankim zyrtar ndaj ndërmjetësuesit të gabuar, jo vetëm nuk kuptojnë realitetet diplomatike, por nxituan të dalin në funksionin e ngarkuar nga sponsorizimet serbe dhe ruse.

Në një situatë të tillë të stanjacionit dhe të keqësimit të kurbës së dialogut për faj të ndërmjetësuesit, së pari ndërmjetësuesi ndërkombëtar në bisedimet e Brukselit Kosovë-Serbi, Lajçak, duhet të dorëhiqet, sepse ka humbur kredibilitetin diplomatik dhe politik të njerës palë të konfliktit. Së dyti, vetë organi ndërkombëtar, që ka emëruar atë ndërmjetës të pabesueshëm, duhet ta marrë në shqyrtim menjëherë situatën në fjalë dhe ta tërheqë diplomatin sllovak në fjalë. Me të drejtë dhe pa kompleksin i inferioritetit, (sëmundje kronike e diplomacisë shqiptare), kryeministri i Kosovës bëri të ditur në konferencën e tij të shtypit se qeveria e tij do ta shtrojë me BE çeshtjen e emisarit ndërmjetësues. Duhet theksuar se qeveria e Kosovës është treguar mjaft e duruar me sjelljen filoserbe të ndërmjetësuesit Lajçak, i cili qysh në fillim kur u emërua në atë post në vitin 2020 e deri tani punoi për Serbinë dhe vetëm i ka sorollatur bisedimet Serbi-Kosovë në rrotullimin në vend pa zgjidhje dhe të përshtatjes vetem me qëllimet dhe planet e Serbisë.

Performanca e tij skandaloze diplomatike pro serbe në procesin e ndërmjetësimit më ka detyruar që qysh në 24 shkurt të vitit 2021, një vit pas emërimit të Lajçakut dhe në prag të riemërimit të tij nga BE në mars 2021, t’i drejtohem me thirrje publike Prishtinës dhe Tiranës që të kërkojnë nga BE largimin e tij nga posti i ndërmjetësit për shkak të paaftësisë së tij për të ruajtur paanshmërinë e detyrueshme të ndërmjetësimit të bisedimeve. As Prishtina dhe as Tirana nuk e vlerësuan si duhet dhe nuk bënë perçapjet e nevojshme diplomatike dhe Lajçak e thelloi kursin e tij proserb në bisedimet, derisa u arrit në situatën e tanishme të padurueshme të manipulimit të tij diplomatik proserb dhe kur zyrtarisht qeveria e Kosovës e denoncoi ndërmjetësimin e tij. Në fakt Lajçak ishte person i papërshtatshëm qysh kur emërua, sepse ai njihej si një filorus konseguent dhe i cili jo rastësisht zhvillonte konsultime me ambasadorët e Rusisë për bisedimet midis Serbisë dhe Kosovës, ku lëshonte herë pas here tezat ruse. Është për t’u habitur se si nuk reflektoi BE as në 15 shkurt 2023 kur Ministria e Jashtëme e Polonisë përjashtoi nga shërbimi diplomatik të gjithë diplomatët e saj, që ishin diplomuar në institutin e marrëdhënieve ndërkombëtare të MPJ të Rusisë, MGIMO, që dihet se drejtohet nga shërbimi sekret rus.

Nëse Polonia, një shtet i madh dhe i rëndësishëm i BE dhe i NATO-s, i largon me shpejtësi diplomatët e saj të MGIMO-s, si e mban BE në një post aq të lartë diplomatik si të dërguar të posaçëm për Ballkanin Lajcakun e lauruar dhe madje doktor honoris causa i MGIMO-s? Në BE duhet ta dinë se kur Lajçak ishte ministër i jashtëm i Sllovakisë në vitin 2014 të agresionit të parë ushtarak rus në Ukrainë, ai në mënyrë sfiduese ndaj BE bëri vizitë zyrtare në Moskë në maj 2014, dy muaj pasi Rusia kishte pushtuar dhe aneksuar Krimenë. A e dinë në BE që Lajçak deri tani nuk e ka dënuar asnjëherë agresionin e dytë ushtarak të Rusisë në Ukrainë të vitit 2022 dhe nuk e ka dënuar asnjëherë me emër presidentin agresor Putin të shtetit agresor rus. Në rast se Lajçak nuk dorëhiqet dhe nëse BE nuk e tërheq atë nga posti i ndërmjetësit të diskredituar, atëherë vijmë në konkluzionin e dhimbshëm se BE po ndjek ndaj Kosovës konceptin arrogant të “diplomacisë së maces së ngordhur” për të detyruar Kosovën të pranojë ndaj Serbisë lëshimet e sovranitetit dhe të integritetit të saj territorial. Nëse vazhdohet me këtë skenar me protagonist Lajçakun, është e natyrshme që të mendohet se ndikimi i lobit rus në nivelet më të larta të diplomacisë së BE është shumë i fortë.

Në diplomaci asgjë nuk është e rastësishme dhe nuk ishte e tillë as caktimi i përfaqësuesit të lartë të politikës së jashtëme të BE Borrell dhe i përfaqësuesit të posaçëm të BE për Ballkanin Lajçak nga dy shtete të BE, që nuk e njohin Kosovën. Dikush nga shtetet vendimmarrëse në BE ishte interesuar që filoserbizimi i atyre dy shteteve të intononte edhe bisedimet Serbi-Kosovë. Paradoksi i filoserbizmit të Lajçakut në bisedimet e 14 shtatorit arriti kulmin, kur ai harron dhe injoron zbatimin e planit franko-gjerman të normalizimit të marrëdhënieve midis Kosovës dhe Serbisë dhe shkel me dy këmbët marrëveshjet e BE të Brukselit të 27 shkurtit 2023 dhe të Ohrit të 18 marsit 2023, duke vendosur si kusht në tryezë vetëm zbatimin e kërkesave serbe. Kemi një shembull të paprecedent në historinë e diplomacisë evropiane, ku përfaqësues të lartë të saj po prodhojnë një rast juridik dhe diplomatik sui generis, duke deformuar rolin, misionin dhe kodin diplomatik dhe etik të procesit të ndërmjetësimit ndërkombëtar. Në këtë situatë kur diplomacia e BE dhe vetë BE janë vënë në pozitë të vështirë, është e nevojshme dhe urgjente që vetë ndërmjetësuesi ndërkombëtar Lajçak, nëse i ka mbetur ndonjë fije integriteti diplomatik, profesional dhe moral, duhet të japë dorëheqjen nga posti i tij.

Çdo ditë krijon kujtime- Nga Aurel Dasareti*

Shqiptarë! Bashkohuni. Ne, bijtë e Shqipërisë, duhet ta shpëtojmë atdheun nga shpërbërja dhe kombin nga zhdukja!

***

Disa kujtime zgjasin gjatë gjithë fëmijërisë dhe gjatë gjithë jetës. Përvoja është e lidhur me ngjarjen e momentit, por do të ngjyroset nga përvojat e mëparshme, njohuritë dhe pjesëmarrja sociale në komunitetet kulturore. Mjedisi ku ndodhin ngjarjet bëhen pjesë integrale e përvojës dhe për këtë arsye perceptimi i rrethinës do të jetë dinamik.

***

Fëmijët dhe kujtesa:

Kështu e ndihmoni fëmijën të ruajë kujtimet.

Fëmija mund të kapërcejë një pjesë të harresës së fëmijërisë.

Sa larg mund të kujtojë një fëmijë?

Fëmijët e vegjël mund të kujtojnë, por shumë kujtime zhduken kur rriteni.

Mesatarisht, ne mund të kujtojmë ngjarje që nga mosha 3.5 vjeç, por disa kujtojnë gjëra që nga mosha 2.5 vjeç.

A është normale të mos kujtosh fëmijërinë?

Pse nuk kujtojmë më shumë nga fëmijëria e hershme?

Është thjesht truri që është përgjigja. Ne nuk i ruajmë mirë kujtimet nga vitet e hershme të fëmijërisë.

Kjo ndodh sepse sistemet e trurit që konsolidojnë kujtimet, pra i bëjnë ato të ngjiten, nuk janë zhvilluar ende plotësisht.

A mund t’i ndrydhni kujtimet?

Nuk është e mundur të shtypësh kujtimet.

Është e mundur të harrohen gjërat, por jo me qëllim. Nëse keni kujtime të ngjarjeve traumatike, ose situatave që janë shoqëruar me emocione të forta për ju, ka edhe më pak gjasa që t’i harroni ato të së dielës 24.09.2023, thënë ndryshe:

Terrorin e radhës të Serbisë në Kosovë, dhe vrasjen e policit të Kosovës, heroit Afrim Bunjaku nga terroristët serb.

E përsëris: Ky nuk është një incident, por terrorizëm.

Akti terrorist i fqinjit problematik pro-rus që tenton të pushtojë edhe më shumë tokën e huaj, pellazge-ilire- shqiptare.

Ngushëllime të thella familjes së Afrim Bunjakut – të vrarë nga bandat kriminale të shtetit terrorist serb që udhëhiqet nga kryekrimineli fashist terrorist A. Vuçiç, ndryshe, sivëllait të kryeministrit të rrejshëm antikombëtar të Shqipërisë Edvin Kristaq Rama.

***

“Ndërmjetësit” e çuditshëm (sidomos ai sllovak dhe spanjoll të emëruar nga BE-ja mashtruese) duhet të flasin (dhe të veprojnë) qartë.

Të ndërpritet menjëherë mbrojtja e veprave kriminale terroriste të agresorit serb dhe të fajësohet viktima e Dardanisë shqiptare, apo të barazohet “faji” i viktimës me atë të agresorit terroristë.

Mbrojtja e agresorit gjenocidal ballkanik, dhe presioni i fuqishëm ndaj Kosovës (viktimës) për të lejuar një formim të një “Republika Srpska” në mes të Kosovës është një çudi që e stimulon më tepër krye- terroristin serb A.Vuçiç për të sjellë Rusinë e Putinit në Ballkan.

E përsëris: Ky nuk është një incident, por terrorizëm.

Akti terrorist i fqinjit problematik pro-rus që tenton të pushtojë edhe më shumë tokën e huaj, pellazge-ilire- shqiptare.

***

PS: Më poshtë po postoj sërish një letër të mëparshme.

“Atdheu im ka shpirtin e

vet, dhe njerëzit që e zbukurojnë atë”.

Një incident nga kujtimet e mia të fëmijërisë së hershme, ku pashë me sytë e mi terrorin e policisë serbe ndaj një djali të mitur, i vetmi “faj” i të cilit ishte: se ishte shqiptar. Artikulli është publikuar nga disa portale (gazeta) që janë vërtet kombëtare:

***

Gjyshi im (ish oficer), ka shkruar për mallëngjimin, humbjen, ikjen (nën presion), dhe mërgimin e pavullnetshëm prej Shqipërie në Amerikë (1943), në moshën 18 vjeçare. Historia e jetës së tij, është një prej rasteve të shumta të tragjedisë sonë kombëtare, brenda dhe jashtë kufirit të imponuar nga të huajt, dashakeqëve të Shqipërisë. Tani është 94 vjeçar, megjithatë letrat dhe poezitë e tij manifestojnë dëshirën e zjarrtë dhe vuajtjet masive që pulsojnë në të gjitha zemrat mërgimtare.

***

Mars 1981, viti i demonstratave studentore në Kosovë kundër pushtuesve serbo- jugosllav. Në muajin gusht të atij viti, gjyshi dhe prindërit e mi dëshironin ta vizitojnë farefisin në Shqipëri

(veçanërisht prindërit e moshuar të gjyshit), por organet e shtetit enverist nuk u dhanë leje dhe siguri hyrjeje. Në pamundësi për këtë, kanë udhëtuar për në ish Jugosllavi (mua më morën me vete)

të paktën të takohen me shqiptarët e trojeve të copëtuara: Kosovës, “Maqedonisë”, Malit të Zi, Kosovës Lindore. Por edhe me arbëresh të Zarës (Kroaci) me prejardhje nga rrethi i Shkodrës, sidomos profesorin Aleksandër Stipçeviq. Në atë kohë isha 4 vjet e 9 muaj, prandaj më kujtohen vetëm 3 momente edhe atë si në mjegulli, ashtu që detajet plotësuese i kam marrë nga ditari i

prindërve dhe rrëfimet e gjyshit.

***

Në periferi të Zarës takuam duke hëngër drekë 3 shqiptarë (djem të rinj) nga “Maqedonia”. Kishin shtruar në peshqir 2 bukë, 2 konserva të vogla peshqish dhe një shishe me ujë. Përndryshe, gërmihnin kanale të thella me kazma e lopata, 7 ditë në javë, 12 orë në ditë, për paga të pasigurta dhe minimale.

***

Mali Zi, Budva.

Në plazhin e Beçiç-it, vetëm disa metra nga uji, ishte pushimorja “Ganimete Tërbeshi” për nxënësit shqiptarë të shkollave fillore të Kosovës. Afër saj, një pushimore për nxënësit serb, ndoshta nga

Vojvodina. Fëmijët shqiptarë, shumë më të dobët me trup se moshatarët serb. Mbetëm disa ditë në Beçiç, rreziteshim përherë afër asaj pushimore. Një vajzë 15 vjeçare nga Kosova u ndihmonte arsimtarëve që kishin përgjegjësi për nxënësit tjerë. Kalonte shumë kohë me mua, e dinte pak anglishten dhe “kuptoheshim”. Pasi prindërit ia kishin vrarë serbo-sllavët, një vit më pas (1982)

prindërit e mi i mundësuan emigrimin në Amerikë. Deri në moshën 21 vjeçare u ndihmua ekonomikisht, u shkollua dhe banoi falas në shtëpinë tonë. Nga mosha 8 vjeçare zonjusha Teuta filloi të ma mësojë abetaren (gjuhën) shqipe, mua dhe vëllait, pastaj edhe motrës së vogël.

Gjyshi donte të takonte z Veli Deva që kishte një shtëpi verore në Beçiç, jo aq larg plazhit “tonë”. Zotëria në fjalë ka kontribuar shumë në mirëvajtjen e kombinatit gjigand metalurgjik Trepça dhe autonomisë së gjerë të Kosovës (1974).

***

Për në Amerikë do t`u ktheheshim prej një aeroporti të Gjermanisë. Ku, njëherësh gjyshi do të takonte ish korrespodentin e javores gjermane Der Spiegel në Jugosllavi, z Hans-Peter Rullman, i njohur për “That was Yugoslavia – Information and facts”. Me autobus, për në Beograd. Gjatë rrugës 2 policë serb e ndalën autobusin. Njëri prej tyre hyri brenda, i kontrolloi dokumentet e

udhëtarëve dhe i nxori prej autobusi 6-7 persona (të gjithë shqiptarë, gra e burra), i rreshtuan me fytyrë nga autobusi, maltretim i vrazhdë. Udhëtarët tjerë (të gjithë sllav) dhe ne mbetëm brenda. Shikonim nga dritarja. Njëri prej policëve, e tërhoqi pas barakës së vogël policore djaloshin 16-17 vjeçar nga Kosova, kurse ai polici më i moshuar i ruante ata tjerët. Papritmas dëgjuam klithmat e fuqishme të djaloshit, u përpoq të ikë prej policit i cili vrapoi pas tij me shkopin e gomës në dorë. Nuk i ndalte goditjet. U trishtova shumë duke parë trupin e mbuluar me gjak prej kokës e deri në thembër, nga klithmat e hatashme të dhimbjes që nxirrte nga goja e përgjakur, me dhëmbë të thyer. I ra të fikët, u shtri për toke. Polici i lëshoi një kovë me ujë në kokë që të vije në vete dhe t`ia lajë pak gjakun.

Gjyshi dhe babai im dolën prej autobusit. U llafosën me policët. I ndihmuan djaloshit të hyjë brenda në autobus. Koka dhe fytyra e tij ishte e dëmtuar rëndë, mbuluar me gjak, sërish i humbi ndjenjat…

***

Fragmente nga:

That Was Yugoslavia. Information and Facts. Editor: Hans Peter Rullman, Hamburg Germany.

Nga anglishtja, përkthimi im:

“Kur mbretëria serbe dhe malazeze pushtuan Kosovën në vitin 1878 dhe 1912, gjithashtu edhe në atë kohë, më shumë se 90% e popullsisë së Kosovës ishte shqiptare. Politikat kolonialiste të pushtuesve (okupatorëve) çuan në një ndryshim të rëndësishëm në strukturën e popullsisë.

Deri në vitin 1941, rreth 500.000 femra shqiptare u dëbuan (zhvendosën), kryesisht në Turqi. Në të njëjtën periudhë, rreth 18.000 familje serbe dhe malazeze u vendosën në Kosovë. (Ata përbëheshin nga një mesatare prej 7 personash).

Pas Luftës së Dytë Botërore, serbomëdhenjtë rifilluan të njëjtën politikë të paraluftës ndaj shqiptarëve. Udhëheqësit ishin Aleksander Rankoviç, Milovan Gjillas, Svetosar Vukmanovic-Tempo. Në periudhën 1945-1966, ata u kujdesën të zhvendosin (dëbojnë) qindra mijëra shqiptarë, kryesisht në Turqi”.

***

Kujtimet janë jeta, të terrorizuarit dhe të zhdukurit e pafajshëm i takojnë historisë dhe zemrave të dëshmitarëve okular, familjarëve dhe dashamirëve!

https://www.botasot.info/kultura/1756566/aurel-

dasareti-atdheu-im-ka-shpirtin-e-vet-dhe-njerezit-

qe-e-zbukurojne-ate/

https://drini.us/atdheu-im-ka-shpirtin-e-vet-dhe-

njerezit-qe-e-zbukurojne-ate/

https://pashtriku.org/aurel-dasareti-atdheu-im-

ka-shpirtin-e-vet-dhe-njerezit-qe-e-zbukurojne-

ate/

https://merbraha.com/atdheu-im-ka-shpirtin-e-

vet-dhe-njerezit-qe-e-zbukurojne-ate/

http://rtvzeri.com/opinion/atdheu-im-ka-shpirtin-

e-vet-dhe-njerezit-qe-e-zbukurojne-ate/

https://www.voal.ch/atdheu-im-ka-shpirtin-e-vet-

dhe-njerezit-qe-e-zbukurojne-ate-nga-aurel-

dasareti-3/edop/opinione/

https://fjala.info/2016-2021/atdheu-im-ka-

shpirtin-e-vet-dhe-njerezit-qe-e-zbukurojne-ate/

https://www.fokusi.org/atdheu-im-ka-shpirtin-e-

vet-dhe-njerezit-qe-e-zbukurojne-ate%EF%BB

%BF/

https://www.zemrashqiptare.net/news/49892/

aurel-dasareti-atdheu-im-ka-shpirtin-e-vet-dhe-

njerezit-qe-e-zbukurojne-ate.html

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake- psikologjike

Janusz Bugajski:Përfaqësuesi i Moskës Vuçiq po përpiqet të prodhojë një skenar si të Donbasit në Kosovë!

Eksperti i njohur Janusz Bugajski rreth precipitimit të ngjarjeve në veri të Kosovës reagon në Twitter si më poshtë:

“Nëse Serbia nuk mund ta njohë realitetin,

atëherë BE dhe SHBA duhet të ndërpresin ndihmën financiare,

të vendosin trupat e NATO-s në kufi dhe

të konfiskojnë të gjitha armët nga separatistët serbë.

Përfaqësuesi i Moskës Vuçiq po përpiqet të prodhojë një skenar të Donbasit në Kosovë.”

If Serbia cannot recognize reality then EU and US must cut off financial aid, emplace NATO troops on the border, and confiscate all weapons from Serb separatists. Moscow’s proxy Vucic is trying to manufacture a Donbas scenario in Kosova. https://t.co/VFYBQZ6Y3N

— Janusz Bugajski (@JBugajskiUSA) September 24, 2023

Reciprociteti do të duhej të vlente në mes Kosovës e Serbisë – Nga Mr.Sc.Refik HASANI

Institucionet e Kosovës nuk duhet të hezitojnë edhe më tej, Parlamenti i Kosovës duhet të përgatitë dhe të miratojë një deklaratë, pse jo edhe një rezolutë lidhur me shkeljen e të drejtave të shqiptarëve për Krahinën e mbetur nënë administrimin e Serbisë. Shqiptarët nga kjo pjesë me të drejtë presin që Kosova të ngrit zërin, shtrojë dhe mbrojë të drejtat tona që na takojnë si ato individuale dhe ato kolektive.

Kjo pjesë nuk duhet dhe nuk mundë të jetë një monedhë dhe çmim që Serbia duhet ta njoh Kosovën dhe të sakrifikohen shqiptarët nga tri komunat. Shqiptarët nga Komuna e Medvegjës, Bujanocit dhe Preshevës janë një kartë e fortë për Kosovën nëse dihet të shfrytëzohet mirë, duhet të jenë një balansues në masën e kandarit politik dhe diplomatik me serbët lokal të Kosovës.

Prishtina së bashku me Tiranën, në Këshillin e Sigurimit të OKB-së, ta ngritin çështjen e pazgjidhur të shqiptarëve nga komuna e Medvegjës, Bujanocit dhe Preshevës.

Çështja e shqiptarëve nga komuna e Medvegjës, Bujanocit dhe Preshevës duhet të jetë edhe në agjendën, fjalorin dhe temën e bisedave në të gjitha nivelet për të gjithë, veçmas nga Presidenti, Kryeministri, kryetari i Kuvendit dhe Ministri i Punëve të Jashtme të Kosovës.

Për diplomacinë e Tiranës dhe politikën e Prishtinës, hapësira e tri komunave ende është-temë tabu, prandaj duhet sa më parë të ,,shkrihet” , kjo temë lidhur me qëndrimin që kanë mbajtur dhe ende janë duke mbajtur institucionet e dy shteteve ndaj shqiptarëve në këto tri komuna.

Është momenti i fundit që diplomacia e Tiranës në bashkëpunim me politikbërsit e Prishtinës të thonë të vërtetën për shqiptarët. Është për të ardhur keq që asnjëherë deri tani në vija institucionale të dy shtetet, Kosova e Shqipëria, nuk kanë debatuar në parlamentet e tyre me ndonjë pikë të rendit të punës rreth gjendjes së shqiptarëve.Është gabim politik dhe diplomatik nëse mendohet që Kosova i ka,,duart e lidhura” që ta mbrojë çështjen e të drejtave individuale dhe kolektive të shqiptarëve të kësaj ane.

Edhe në bisedimet, në mesë të Prishtinës dhe Beogradit duhet të përqendrohen edhe rreth RECIPROCITETIT, sukcesionin e mbetur nga ish-ngrehina artificiale e quajtur Jugosllavi dhe çështjet tjera si të pagjeturit, etj. Kosova veçmas pas 17 shkurti 2008, nuk mund të arsyetohet pse çështjen e shqiptarëve nga kjo pjese nuk e ka shtruar për ta debatuar.

Me të drejtë ne popullata shqiptare nga komuna e Medvegjës, Bujanocit dhe Preshevës jemi duke pritur nga Tirana, veçanërisht nga Prishtina, që ta ngritin zërin, mbrojnë dhe përfaqësojnë edhe interesat tona në këtë hapësirë etnike shqiptare. Kjo krahinë është mbetur në harresë, nën mëshirën e kohës. Ne shqiptarët e ish-Jugosllavisë si qendër të shkollës dhe dijës, e kemi patur Prishtinën, e kemi patur ,,busull e orientimit”.

Minoriteti serbë në Kosovë i gëzon të gjitha të drejtat, bile më shumë se ç’ju takojnë edhe me çdo të drejtë ndërkombëtare. Janë të përfaqësuar me 10 n ulëse në parlament të Kosovës, i udhëheqin dy ministri.Shqiptarët nga Komuna e Medvegjës, Bujanocit dhe Preshevës janë të privuar nga të gjitha të drejtat individuale dhe kolektive.

Rajoni i kësaj krahine gjendet në jug të Serbisë, përgjatë vijës administrative me Kosovën, në një sipërfaqe tokësore prej 1249 km2, me 138 vendbanime, 85 bashkësi lokale dhe 17 zyre të vendit. Sipas vlerësimit të regjistrimit të vitit 1991 në tri komunat me shumicë shqiptare, jetojnë 101.549 banorë. Edhe pse kanë këtë numër përafërsisht sa janë serbët lokal të Kosovës, shqiptarët sot nga tri komuna, nga Serbia vazhdimisht injorohen, përbuzen dhe shkelen të drejtat e tyre, nuk ka media dhe ka ngulfatje të informimit në gjuhën shqipe, mungon përkujdesja shëndetësore, nuk ka ndonjë Spital regjional, por shqiptarët bredhin për shërim herë në Prishtinë, Nish, Shkup e Beograd.

Nuk u bë pagimi i dëmeve të luftës dhe nuk i investuar për kthimin e të dëbuarve dhe kategorisë së të zhvendosurve shqiptarë. Nuk ka ende amnisti për luftëtarët e UÇPMB-së, përkundrazi arrestimet nuk kanë të ndalur. Përdorimi i flamurit dhe gjuhës shqipe nëpër institucione shtetërore ende është çështje e pazgjidhur në tri komunat e cekura.Asnjëherë nuk u

Kjo Krahinë është shndërruar në një karantinë militarizimi të forcave paramilitare me shumë baza ushtarake të ushtrisë Serbe, ku janë vendosur pjesëtarët e xhandarmërisë dhe forcave elite speciale që krijojnë frikë dhe mbjellin një psikozë të pasigurisë. Në tri Komunat e cekur më lartë mungon liria e lëvizjes veçmas në komunën e Medvegjës, Karadakë të Preshevës dhe Malësinë e Bujanocit. Institucionet e Kosovës duhet të na japin instruksione të menduara mirë dhe shumë të qarta për çështjen e Këshillit Nacional, marrëveshjes së Konçulit, pjesëmarrjes apo jo të neve shqiptarëve për parlament të Serbisë etj.

Mediat tona shqiptare duhet të njoftojnë, sensibilizojnë dhe alarmojnë opinionin e gjerë, të shfaqin interesim më të madh për zhvillimet që po rrjedhin brenda Serbisë dhe qëndrimin e saj ndaj shqiptarëve në këtë republikë.

Përfundimisht të hapet ,,kutia e pandorës” lidhur me ndërtimin e reciprocitetit Kosovë-Serbi, duke e shtruar në tavolinë edhe çështjen e kësaj Krahine dhe pasurit e shqiptarëve nëpër qytete të Serbisë.Institucionet e Kosovës të formojnë një qëndrim, platformë a strategji afatshkurtër, afatmesëm apo afatgjatë, se çfarë dhe si t’i artikulojnë kërkesat shqiptarët nga kjo pjesë. Në Kosovë jetojnë mbi 50 mijë banorë të ardhur si të dëbuar, zhvendosur nga konflikti dhe lufta e armatosur që nga qershori 1999, por asnjë shtëpi nuk është ndërtuar për këtë kategori.

Kërkojmë dhe ju bëjmë apel bartësve të institucioneve të Kosovës se nuk duhet të kenë hezitim dhe ta thonë troç: Të drejtat që gëzojnë minoriteti serbë në Kosovë, nuk mund t’iu mohohen me kurrfarë konventash ndërkombëtare as shqiptarëve që jetojnë në Komunën e Medvegjës, Bujanocit dhe Preshevës. Faktori ndërkombëtar për serbët lokal që jetojnë në Kosovë ka kërkuar garanci dhe janë duke i realizuar, por edhe i monitorojnë vazhdimisht plotësimin e këtyre të drejtave.

Angazhime duhet të ketë edhe nga ky faktor për realizimin e po atyre të drejtave edhe për shqiptarët nga kjo pjesë, veçmas nuk guxon të mungoj përpjekja nga Prishtina.Është pa përgjegjësi totale, sjellja jo adekuate ndaj shqiptarëve të asaj pjese, kur Kosova deri më tani nuk ka caktuar as edhe një zyrtarë, Koordinator apo departament që do merret me problematikën e kësaj krahine!?.

Politika e shtetit të Kosovës në bashkëpunim të ngushtë me dy Akademitë tona dhe diplomacinë e shtetit Shqiptarë duhet të hartojnë një strategji veprimi dhe duhet të ngrihet në të gjitha instancat relevante ndërkombëtare. Reciprociteti luan rol dominues në ndërtimin e të gjitha marrëdhënieve në mesë të dy shteteve fqinje për shtetasit e njëri-tjetrit.

Nuk duhet të pritet dhe të mbesim,,duke e pritur godon”, a thua kur Serbia do ta njoh Kosovën si shtet. Republika e Kosovës duhet të kërkojë të drejtat e shqiptarëve në Serbi nëse dëshirojmë ndërtimin e raporteve të shëndosha në mesë të dy popujve më të mëdhenj të kësaj pjese të Ballkanit.

Kjo duhet të jetë formulë e raporteve në mes të Kosovës dhe Serbisë, si dy shtete që pretendojnë të bëhen pjesë e Bashkimit Evropian.

*Autori, ka disa punime e kumtesa në konferenca shkencore për Medvegjë, Bujanoc dhe Preshevë, por edhe ka propozur,si:Reciprocitetin, për Referendumin e datës 1 e 2 mars 1992, shqyrtimi i realizimit të Marrëveshjes së Konçulit, inicimin që të miratohet një rezolut nga Parlamenti i Kosovës, formim i një Komisioni mikst nga Parlamenti Shqipëri-Kosovë, propozimi për formimin e një zyre në kuadër të zyrës së Kryeministrisë etj

OPEN LETTER TO THE PRESIDENT OF THE UNITED STATES OF AMERICA JOSEPH BIDEN- By MRSc Agim Aliçkaj

The survival of Kosovo and the Albanian people depends directly on the full commitment of the United States.

Dear President Biden,

If there is one leader in the US who knows everything about the conflict in the Western Balkans, it is you, Mr. President. You know best how the Serbian rulers, in coordination with the Serbian Church and the Academy of Sciences, cover up their aggressiveness and criminality with victimization, lies, deceptions and manipulation of all kinds while at the same time making open plans for the extermination of the Albanians.

Serbia has not changed since the time of the criminal Milosevic, it is governed by politicians inspired and prepared by him, with the same views and tendencies for dominance in Southeast Europe. Trapped in the world of myths and hatred for other nations, influenced and directed by Putin’s Russia, Serbia is the only country after Russia that poses a threat to peace and security in Europe.

It continues its threats of war, pressures the Serbian minority to boycott free democratic elections and sends criminals to beat NATO soldiers, journalists and civilians, harasses and intimidates Serbs who accept the state of Kosovo, mocks mediators, escalates and de-escalates at will, participates formally in the talks, sets preconditions, does not sign and violates EU-brokered agreement.

The pro-American and pro-European government of Kosovo, the most democratic in the region, accepts the EU’s association agreement and 38 other previous agreements, implements democracy, law and order, imprisons criminals, reduces the number of special police and accepts new elections in the four northern municipalities. Surprisingly, for all these actions, Western diplomats praise Serbia as “constructive” while blaming and sanctioning Kosovo! This is the height of injustice and belittling of the Republic of Kosovo.

Europe, driven by the futile desire to remove fascist Serbia from fascist Russia, with economic, political and traditional ties to Russia, weighed down by the fear of the strengthening of the Albanian nation among the oldest in Europe and by religious prejudices, is openly taking Serbian side. It is deeply immersed in the centuries-old failed policy of appeasing the Serbian aggressor and subjugating the Albanian people.

European mediators Mr. Borrell and Mr. Lajcak, who come from countries that do not recognize Kosovo’s independence, are preoccupied with how to best accommodate Serbia. Seeing that their work has failed, they are trying to blame Kosovo for everything. Our representative in the dialogue, Mr. Gabriel Escobar, has joined the unjust and wrong European policy. His assertion that the Serbian Association is in function of the

incorporation of the Serbian minority in the state of Kosovo, simply does not hold. His threats against Kosovo’s democratically elected government resemble those of former President Trump’s failed emissary, Richard Grenell. In Belgrade, our experienced ambassador Mr. Hill apologizes for bombing Serbia and stopping the Serbian genocide against Albanians, which is contrary to democratic values and

American interests. He seems very concerned about the rights of the Serbian minority in Kosovo, which in reality have not been violated by Kosovo but by Serbia. He is not at all upset about the rights of the Albanians in the Presheva Valley and in Sanxhak. Serbia’s goal is clear. Deceiving Western diplomats and delaying the dialogue in the hope that Putin will win the war against Ukraine, while Trump will win the American elections. Serbian-American voters are determined to vote for Trump, for whom they voted last time and lost. Albanian-American voters, although disappointed by the State Department, are open to voting for you regardless of party affiliation. This will have a significant impact on the voting results, especially in the “swing” states of America.

The letter of the four chairmen of the Committees on foreign relations, including Senator Bob Menendez and 56 deputies from various democratic states should be the last warning for diplomats to change their unfair and completely wrong approach to Kosovo. America has invested a lot in saving the people of Kosovo from the Serbian genocide, creating and building a pro-Western democratic state. It is high time for this investment to be concluded permanently. Only you can successfully complete the historic work of President Clinton, continued by President Bush, because you have made an extraordinary contribution to this.

The efforts of all Serbian governments to exterminate the Albanians date back to their influx from the Carpathian Mountains to the Illyrian lands in the seventh century. But they begin to take the form of genocide around 1887 and continue until 1999.

There are more than 30 written programs and pamphlets about the extermination of Albanians, among which the most notorious one stands out, the memorandum of the Serbian politician Vasa Čubrilović “Deportation of Albanians”. Among other things, he writes that “the existence of the Serbian nation depends on the non-existence of the Albanian nation”. Since all Serbian power rests on Russian support, it is clear that the survival of Kosovo and the Albanian people depends directly on the full commitment of the United States. Therefore, Mr. President, please help to stop Serbian aggression and international injustice towards Kosovo. This can only be done by taking the leadership of the dialogue, by

appointing a personal representative of the White House, with a real and fair approach to the problem between Kosovo and Serbia.

Racist Serbia, like racist Russia, must be stopped from its hegemonic grip on Europe. This can only be achieved with isolation and real diplomatic and economic pressure on it, pressure on the five remaining European countries to recognize Kosovo’s independence and

opening the way for integration into NATO and the European Union. Until this becomes possible, it is imperative to find a way to create an international defense alliance or treaty between the US and the Republic of Kosovo, similar to the Franco- Greek defense agreement of 2021, that would guarantee security and territorial integrity of the Republic of Kosovo. This would have a direct impact on curbing Serbian aggression and would help the progress of the dialogue.

This is the only way to guarantee peace and security in the Balkans and to ensure the existence of an ancient people who, among other things, gave the world two great figures, Gjergj Kastrioti-Skanderbeg, the symbol of resistance, of the fight for freedom and the protection of Europe, and Saint Mother Teresa, the symbol of kindness, generosity and care for the poor and people with special needs.

America does not find any friend in the world that is closer, more loving, more sincere and more loyal than the Albanian people.

Sincerely,

Agim Ali

çkaj

, MRSc.

HAXHIU: VERIU I KOSOVËS T´I LIHET SERBISË!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

Asociacioni monoetnik jo-kushtetues dhe gangrenë e shtetit të Kosovës

Kosova ka bërë lëshime të bollshme, madje edhe të dhimbshme. Vetë pranimi i dialogut politik me Serbinë, pas masakrave masive në Kosovë, është një faj e tradhti nga Hashim Thaçi me ekipin e tij. Duke qenë rrast i shantazhuar, me dosje krimesh, të kundërshtarëve politikë shqiptarë, ai pranoi gjithçka që kërkoi Serbia, në këmbim të lirisë personale e grupore, mbi të cilët rëndojnë krimet numerike.

Një popull i tërë nuk mund dhe nuk duhet të dënohet e ndëshkohet, për fajet individuale apo grupore kriminale. Kosova duhet t`i penalizojë nënshkruesit e Marrëveshjes të Asociacionit dhe të tjera, të cilat vënë në pikëpyetje ekzistencën e vet shtetit të Kosovës.

Ngulmimi i BE-së dhe SHBA-së, për krijimin e Asocioacionit të komunave me shumicë serbe, ka ngulfatur Kosovën. Kosova me 94 % të popullësisë shqiptare, nuk mund të jetë -multietnike-. Por, këtë ia imponuan ndërkombëtarët, për t`i favorizuar ende më shumë komunitetet pakicë në Kosovë, në veçanti, serbët vendorë. Tani, paradoksalisht, BE dhe SHBA, kërkojnë krijimin e një -Asociacioni monoetnik-, edhe pse Kushtetuta e Kosovës nuk e lejon!

Arsyetimi i ndërkombëtarëve se është nënshkruar një marrëveshje dhe duhet zbatuar, pavarësisht kohës dhe rrethanave, në të cilat është bërë ajo marrëveshje fatale, e devalvon një teori juridike, e njohur me emërtesën: “Klausula Sic Stantibus Rebus”, si normë juridike ndërkombëtare, për prishjen një kontrate apo marrëveshje ndërkombëtare, kur rrethanat kanë ndryshuar rrënjësisht dhe dëmi që sjellë zbatimi i një marrëveshje të tillë, është fatal për vendin, shtetin, siç është Asociacioni njëetnik për Kosovën! Qëllimet janë të errëta, me prapavijë bërjen hisedare të Serbisë në Kosovë, duke krijuar një “Republika Srpska”, e cila paralizon funksionimin normal të shtetit të Kosovës, deri në shkëputjen e një pjese të saj.

Rrethanat e ndryshuara, madje rrënjësisht, nga koha e nënshkrimit të Marrëveshjës të Asociacionit, fatale për Kosovën, janë evidente, të dukshme:

1) Nënshkruesit e marrëveshjes në fjalë, Hashimi Thaçi, me ekipin e tij, ishin dhe mbetën të shantazhuar, tani edhe të penalizuar, nga Gjykata Speciale e Kosovës, me seli në Hagë, me dosjet faktike vrastare të kundërshtarëve politikë shqiptarë. Dhe, ky nënshkrim, më vonë, edhe ratifikim në Kuvend, u bë në këmbim të lirisë të Hashim Thaçit dhe bandës së tij, të akuzuar me dosje bazike, për krimet e luftës dhe të pas luftës, kryesisht, vrasjen e oficërëve luftëbërës të FARK-ut të Ibrahim Rugovës; veprimtarëve të LDK-së; gazetarëve me integritet të luftës. Por, edhe ekzekutimet brenda llojit, kuadrot të hershëm të LPK-së, për ta eliminuar, paraprakisht, konkurrencën brenda partiake, në të ardhmen.

Shtesë e krimeve të bandës-PAN, janë edhe vrasja prapa shpinës, përafërsisht, 300 ushtarët e UÇK-së, të angazhuar në shërbimin e komandantëve të inkriminuar të PAN-it, arrestimet, burgosjen, maltretimet dhe vrasjen e kundërshtarëve politikë dhe fshehjen e kufomave të tyre. Dhe, këto krime makabre, banda-PAN ia faturon LDK-së, kinse për hakmarrje ndaj PAN-it, si përgjigje për vrasjen e listuar të komandantëve FARK-istë dhe të kuadrove të LDK-së! Edhe pse LDK-ja kurrë nuk ka pasur strukturë vrastare të shqiptarëve dhe aq më pak të pjesëtarëve të UÇK-së.

Kjo dëshmohet edhe me deklarimin publik, në median T7, emisioni PRESSING, me moderator Leonard Kërçuku, të Baton Haxhiut, me porosi të drejtëpërdrejtë të Hashim Thaçit, si parapërgaditje të opinionit, për zbatimin të planit-pazar Thaçi-Vuçiq, të renditur në tri pika:

Veriu i Kosovës t`i lihet Serbisë;
Të zhbëhet Gjykata Speciale e Kosovës, me seli në Hagë;
Të falen krimet reciproke dhe të bëhet pajtimi shqiptaro-serb!

2) Serbia, në koordinim me Moskën, me qëllimin perspektiv, për krijimin e “botës serbe” dhe të “botës ruse”, në Draft-statutin për Asociacionin, të një palo “Komisioni serb”, kinse të Kosovëe, kërkoi autonomi territoriale dhe referendum për serbët veriut të Kosovës, me synimin e qartë për ndarjen dhe bashkangjitjen Serbisë;

3) Sllogani, tashmë, i afishuar në veriun e Kosovës, në Serbi, në Mal të Zi (nga serbët vendorë), në “Republika Srpska” në Bosnje e deri në Moskën ruse: “Kur ushtria serbe do të kthehet në Kosovë”?!

Përgjigja e BE-së dhe e SHBA-së, për Beogradin zyrtar dhe aleatët e tij, duhej të ishte “NIKADA”, KURRË! Dhe, në mesin e dhjetra fakteve tjera, vetëm këto tri fakte të cituara, për ta hequr, njëherë e përgjithmonë, nga agjenda e dialogut Asociacionin e stisur dhe të shpifur, qëllimshëm, nga shtetet mike të Serbisë brenda BE-së, do të ishin të mjaftueshëm.

Çfarëdo insistimi i mëtejmë i BE-së, SHBA-së dhe të ndërkombëtarëve të tjerë, për themelimin e cilitdo nivel Asociacioni, do të ishte përdhosje e 800 dëshmorëve, 13.000 viktimave civile të pafajshme, e vuajtjeve masive fizike e shpirtërore të shqiptarëve të Kosovës. Kjo do të ishte një padrejtësi e madhe, një provokim i rëndë për popullin e Kosovës dhe shqiptarët e përbotshëm.

Pendesa e BE-së, SHBA-së dhe ndërkombëtarëve tjerë, do të ishte e parathënë, e pritshme, ashtu siç u penduan për plojën e përgjakshme në Bosnje, Kosovë dhe Ukrainë. Por, nëse, vërtet, themelimi i Asociacionit do të imponohet nga BE dhe SHBA, pendesa e tyre e sigurtë, nuk do të ishte kurrëfarë zgjidhje. Për rrjedhojë, konflikti serbo-shqiptar do të mbetet gjithnjë i hapur, me mundësi përshkallëzimi, deri në përmasën e një lufte të përgjakshme, në mes të dy popujve, me rrezik të destabilizimit në rajon e më gjerë.

Ndoshta e vetmja shtesë, që mund t`i bëhet de-përshkallëzimit sot, nga qeveria e Kosovës, është zhvendosja e kryetarit të ngujuar në zyrën komunale dhe sistemimin e tij në një objekt rrethanor. Por, gjithnjë, me garancinë se në zyrën e të parit të komunës, nuk do të lejohet të hyjë askush, përveç kryetarit fitues në zgjedhjet dhe votën demokratike të pritshme.

Kosova, nën masat sanksionuese, gjithësesi pëson humbje të mëdha. Por, kur dihet, madje botërisht, se këto masa nuk janë për fajin e Kosovës, duhet të përballohen dinjitetshëm. Kosova ka përjetuar terror dhe varfëri, njëherësh. Dhe, ka mbijetuar në saje të solidaritetit ndërnjerëzor. Edhe këto masa do t`i përballojmë, pavarësisht, kohëzgjatjes së tyre.

Për përballimin e lehtësuar të vështirësive aktuale, kërkohet unitet në qendresë. Pikërisht, mungesa e unitetit dhe etja e shfrenuar për pushtet, e një opozite servile, destruktive, rrast të inkriminuar, kontribuoi shumë në ndëshkimin absurd të Kosovës. Mosbesues në votën e popullit, opozita zgjodhi mbështetjen e Serbisë. Kjo opozitë dje kishte mbështetur -Listën Serbe-, në luftimin e opozitës të saj, sot kjo Listë famëkeqe, po ndihmon në luftimin e pozitës, përkatësisht, të qeverisë aktuale të Kosovës.

PAN-i i lidhur fort me Listën Serbe, në makro-kontrabandën, në vite e dekada, me disa komandantë të inkriminuar, penguan, qëllimshëm, kontaktet me minoritetin serb në veri të Kosovës. Ata e heshtën dhe bllokuan hapjen e Urës së Ibrit, edhe pas ndërtimit të saj, me qëllim që kontrabanda të bëhej shpengueshëm. Krerët e Listës Serbe preferencë kishin PAN-in, në zgjedhjet qendrore. Dhe, këtë e dëshmuan me votën e tyre vendimtare, në zgjedhjen e Ramush Haradinaj kryeministër.

Kosova, pavarësisht marrëdhënieve me Beogradin, me serbët në Kosovë, jug dhe veri, duhet të bashkëpunojë, sepse në mesin e tyre ka shumë Rashiqër e Kërstiçër, Bogdanoviçër dhe të tjerë, të cilët e kuptojnë se bashkëjetesa me shqiptarët, ka qenë dhe mbetet domosdo e kohës.

Me të drejtë, opozita serbe, akuzon, me emër e mbiemër, Hashim Thaçin, Ramush Haradinaj dhe komandantët tjerë, për bashkëpunimin në makro-kontrabandën me “Listën Serbe”. Ata e luftuan dhe e shkatërruan Opozitën serbe në Kosovë, duke e ndihmuar, drejtëpërdrejtë, “Listën Serbe”, për ta përvehtësuar të gjithë pushtetin në komunat me shumicë serbe në Kosovë dhe Vuçiqin në Serbi.

Askush nuk duhet të krenohet, në Kosovë, nëse krijon qeverinë pa pjesëmarrjen e serbëve në qeverisje, për aq sa i takon ligjërisht komunitetit serb. Komunikimi me serbët, në jug dhe veri, duhet të jetë i çiltër, i sinqertë, gjithnjë, në funksion të integrimit e tyre në shoqërinë dhe shtetin e përbashkët-Kosovë, përkrah komuniteteve tjera vendore.

Gjer kur do t`i lemë psikopatët të na zhveshin, ne të qajmë, ata të qeshin? – Nga Aurel Dasareti*

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake- psikologjike

Për mua është mister që një kloun nudist narkoman, tejet i rrezikshëm për shtetin dhe kombin, arriti të rrijë kaq gjatë në krye të shtetit.

***

Diktatori shumëvjeçar dhe i çuditshëm i Shqipërisë, i njohur për pamjen dhe sjelljen e tij të veçantë. Ai e urren Kosovën dhe është në gjendje të vdes për Serbinë.

Është shumë e çuditshme që është kaq i dashuruar me terroristin e fëlliqur, kryekriminelin serb?!

Nudist i famshëm. Hajdut i pangopshëm. Kostumet komike shumëngjyrëshe, shakatë e tij kur është i droguar, truprojat dhe kotësia e Edvin Kristaqit kanë preokupuar edhe diplomatët perëndimorë. Ekscentricitetet e tij të shumta janë shenja të një personi të paqëndrueshëm. Ramoviçi është një krijesë e komplikuar që ia ka dalë të qëndrojë në pushtet për 30 vjet përmes një akti të zgjuar balancues mes interesave

personale dhe realpolitikës. Simptomat e një sistemi të kalbur.

A po i vjen fundi regjimit kriminal mafioz pro-serb antikombëtar që po kryen spastrimin etnik (gjenocid) të shqiptarëve vendës dhe

zëvendësimin e tyre me “refugjatë” dhe “punëtorë” afrikan-aziatik të cilët siç duket edhe do t`i trashëgojnë tokat e Shqipërisë?

Ndërkohë, Partia Demokratike e sotme është më shumë si kafsha e gjorë në rrugë, e ngrirë nga frika në dritën e një treni që po afrohet. Nëse shikojmë linjat e gjata historike, nuk ka asnjë ligj të natyrës që thotë se një parti do të ngrihet përsëri – të paktën jo nëse askush nuk bën asgjë. Pavarësisht se sa të dhimbshme mund të jenë gjërat: ato nuk duhet të përfundojnë në katastrofë.

Si qenie njerëzore, ju jeni shuma e mendimeve, fjalëve dhe veprimeve tuaja. Unë nuk kërkoj mendime të thella, por nëse thua diçka, do të doja që ashtu edhe mendon. Unë mendoj se duhet të jemi të qartë me njëri-tjetrin. Atëherë nuk do të ketë kaq shumë keqkuptime mes njerëzve.

Shqiptarët priren të harrojnë detyrat e tyre, por kujtojnë të drejtat e tyre.

Sa kohë keni ndërmend të vononi ndjekjen e rrugës që besoni se është e duhura?

Jini të përgjegjshëm ndaj vetes për veprimet tuaja. Mos kërkoni mbrojtje nga autoritetet e jashtme.

Ne jemi përgjegjës jo vetëm për atë që bëjmë, por edhe për atë që nuk bëjmë. Shqiptarët që me vetëdije simpatizojnë hajnat dhe tradhtarët duhet të shtrohen në spital në repartin psikiatrik për t’utrajtuar për sjelljen e kufirit të tejkaluar.

Shqiptarët janë një popull shumë i çuditshëm, sjellje vetë-shkatërruese. Kanë një dashuri marramendëse për armikun e përjetshëm.

Kozmopolitë ekstrem; fantazojnë se i përkasin gjithë botës dhe injorojnë kombësinë e vet, por kanë harruar se janë të copëtuar, dhe nga pushtuesit nazistë-fashistë të rrethuar. Qeverisen (me përjashtim të qeverisë së Kosovës) nga psikopatë analfabetë, hajdutë, idiotë, servil,

mercenarë, të ligë, tradhtarë. Janë shumë ziliqarë, xhelozë e të përçarë.

Nuk kanë unitet, prandaj nuk kanë aftësi të formojnë shtet. Edhe pse disa të huaj kanë ndihmuar në formimin e shtetit, ata ia shesin armikut, pjesë-pjesë. Servil të rraskapitur të cilët në raport me armikun e përjetshëm, vuajnë nga kompleksi i vlerës së ulët. Kemi më shumë tradhtarë se gjithë Evropa bashkë. Edhe më shumë kokëmish me shpëlarje truri që sakrifikojnë veten dhe familjen për të mbrojtur tradhtarët e ndyrë.

O kokëtulë! Tregoni respekt për ata që meritojnë respekt dhe nderoni ata të cilëve u detyroheni!

Problemi qëndron në faktin se një numër i konsideruar i shqiptarëve, për arsye të çuditshme, sidomos nga xhelozia e sëmurë për njëri-tjetrin, i vlerësojnë tradhtarët e tyre si pasurinë më të madhe kombëtare.

Ndërkaq, mediat që kanë shitur prapanicën, në vend që të përballen me ta, e zhvendosin vëmendjen e opinionit në një pisllëk tjetër.

“Politikani modern” analfabet shqipfolës nxitet për të vepruar jo nga një qëndrim sakrifice dhe asketizmi, por, përkundrazi, nga një egoizëm ekstrem dhe nga interesa personale. Egoizmi është forca më e fuqishme lëvizëse e qëndrimeve të tij, dëshira për përfitim personal është më e

fortë se të gjitha konsideratat morale. Ky lloj tip prej “politika*i” do të preferonte më shumë të shikonte të vriste babanë e vet se sa të humbte pronën e tij. Bashkëpunëtorë dhe tradhtarë të vendit të tyre, të familjes së tyre, të fëmijëve dhe të pasardhësve të tyre. Hienat e pangopura

vodhën edhe buqeta të shtruara në varrezat për të nderuar kujtimin e heronjve të kombit. Në përpjekje për ta bërë veten të dukshëm, ata treguan mungesën e edukimit, mungesën e karakterit dhe marrëzinë e tyre. Ata pretendojnë se kujdesen për demokracinë, por nuk e dinë

se çfarë do të thotë kjo fjalë.

A mund ta kontrollojmë veten, të vendosim rregulla?

Jo. Politika shqipfolëse është zëvendësuar me shpërdorim detyre. Lulëzon korrupsioni. Krimi ekonomik. Zaptimi i pronave shoqërore. Sidomos vjedhja masive e tokave; thënë ndryshe, uzurpimin, rrëmbimin në mënyrë të paligjshme të pronave shoqërore në bregdet (dhe jo vetëm

kaq) dhe përvetësimin e tyre. Ne nuk kemi traditë të demokracisë; mendësia e nevojshme për këtë do të duhen shumë vite për t’u mësuar. Ne nuk kemi ende kulturë me idetë e sjelljes së drejtë njerëzore sipas ligjeve nën lëkurë. Dhe, pastaj tipari domethënës shqiptar: Zilia.

“Ai nga kampi tjetër kishte një ide të mirë? Ne e refuzojmë, e hedhim nga tavolina, e shkelim – ai do të merrte pikë plus, jo unë, më duhet të admirohem”.

Psikopatët sundojnë. Psikopatët e suksesshëm janë në qeveri, ata të pasuksesshëm në burg.

Veprimet e pushtetarëve aktualë të politikës sonë dhe të “opozitës” politike janë qesharake. Por me siguri verbimi i tyre ndaj domosdoshmërisë së tyre është aq i fortë, i mpirë, i qetë dhe i pakundërshtueshëm, saqë ata vetë nuk janë të vetëdijshëm për sjelljen qesharake, pjesë teatrale të

aktorëve të këqij.

Cili është qëllimi i të gjitha fjalimeve? Është një ligj i pashkruar që deputetët e partisë në pushtet votojnë siç u thonë pushtetarët (shefat) e tyre dhe nuk mund t’i sfidojnë as të votojnë ndryshe. Po kështu edhe deputetët e opozitës. Dhe, shkojnë kundër nenit të kushtetutës – ku thuhet se të gjithë deputetët duhet të votojnë sipas ndërgjegjes së tyre.

A është e mundur që të gjithë anëtarët e regjimit kriminal të kenë të njëjtin mendim për çështje të rëndësishme? Jo.

Megjithatë, pas kësaj, çdo fjalim afatgjatë agresiv i individëve, gjumë-jo-gjumë, kritika ndaj çdo propozimi të qeverisë është krejtësisht e panevojshme. Ata mund të bien dakord paraprakisht që të zbrazin Shtëpinë (Parlamentin, Kuvendin) dhe të mos bëjnë budallallëqe me veten dhe ne. Këta deputetë, në vend që të përpiqen t’i çojnë gjërat përpara, kanë mbetur me sharje, sulme agresive dhe kritika ndaj kujtdo nga

kampi i kundërt. Nuk u intereson shkaku, kujdesen vetëm për veten dhe vendin e tyre në diell. Njëra palë thotë plus A, tjetra menjëherë minus A. Të dyja palët vetëm gënjejnë kinse janë përgjegjës ndaj votuesve të tyre, etj.

Njerëzit nuk e kuptojnë zvarritjen politike, justifikimin e hapave politik dhe ekonomik. Ata as nuk mund të kuptojnë. Nuk i dinë lidhjet, nuk i dinë veprimet në prapaskenë, u paraqiten gjysmë të vërteta dhe të pavërteta.

O shqiptar! Ti nuk duhet të sillesh si xhentëlmen (dmth. si zotëri, si një njeri mendjehollë dhe i vëmendshëm me sjellje taktike, me një ndjenjë nderi shumë të zhvilluar dhe një kulturë të caktuar në pamjen e jashtme; si një njeri i arsimuar dhe i sjellshëm) – ndaj një agresori dhe mafiozi, mercenari, hajduti të pronave shoqërore, tradhtari të ndyrë, qelbanikëve, ndaj dobiçëve të cilët në bashkëpunim me armiqtë e përjetshëm punojnë për të na zhdukur nga faqja e dheut. Dashuria, miqësia dhe respekti nuk i bashkojnë njerëzit aq shumë sa urrejtja e përbashkët. –

Anton Çehov

PS: Para disa javësh, këtu në Amerikë, pata një bisedë me një atdhetar dhe intelektual të përsosur. Më tha: “Aurel, populli shqiptar parapëlqen të braktisë vendin, jo të rrëzojë nga pushteti një kryetradhtar”.

25 qershor 2017, votime për Shqipërinë, jo për partinë…! – Nga SAMI REPISHTI

Komentet

Cancel reply

Lajme të ngjashëm

Është domosdoshmëri e kohës që dy Parlamentet të themelojnë Komisione të përbashkëta Parlamentare- Nga Refik HASANI

Gjenerali që ia hoqi petën lakrorit rus- Prof. dr. ESHREF YMERI

EDHE TË MUNDUR, ATA FITUAN- NË SHALË INAUGUROHET MEMORIALI KUSHTUAR MARTIRËVE TË KISHËS KATOLIKE ME ORIGJINË NGA DUKAGJINI- Nga Frank Shkreli

Domosdoshmëria e unifikimit të politikave për bashkimin kombëtar- Nga Ekrem Spahiu

Shqipëria dhe Kosova kanë nevojë për një ushtri të pathyeshme- Nga Aurel Dasareti*

Pse nuk jep Lajçaku dorëheqjen nga posti i ndërmjetësuesit?- Nga SHABAN MURATI

Çdo ditë krijon kujtime- Nga Aurel Dasareti*

Janusz Bugajski:Përfaqësuesi i Moskës Vuçiq po përpiqet të prodhojë një skenar si të Donbasit në Kosovë!

Reciprociteti do të duhej të vlente në mes Kosovës e Serbisë – Nga Mr.Sc.Refik HASANI

OPEN LETTER TO THE PRESIDENT OF THE UNITED STATES OF AMERICA JOSEPH BIDEN- By MRSc Agim Aliçkaj

HAXHIU: VERIU I KOSOVËS T´I LIHET SERBISË!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

Gjer kur do t`i lemë psikopatët të na zhveshin, ne të qajmë, ata të qeshin? – Nga Aurel Dasareti*

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

Komentet

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

NEWS LETTER

SOCIAL