Ditët e UNESCO-s kushtuar trashëgimisë kulturore ekzistuese u mbajtën në fundjavën e dytë të qershorit, po ashtu në Zvicër

VOAL- Objektet e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s në Zvicër hapën dyert e tyre këtë fundjavë të dytë të qershorit. Një ngjarje e promovuar për 8 vjet nga shoqata World Heritage Experience. Kjo trashëgimi natyrore dhe historike është relativisht e sigurt sot, por për t’i mbrojtur këto pasuri edhe në të ardhmen, duhet t’i njohim ato.

Një sondazh i kohëve të fundit zbulon se zviceranët dinë më shumë për trashëgiminë në vendet e tjera sesa në shtëpitë e tyre. Diçka që “ndodh mjaft shpesh”, sipas Lorenzo Cantoni, kreu i katedrës së UNESCO-s në Universitetin Italian të Zvicrës. “Ndonjëherë është më e lehtë për ne të njohim vende të largëta. Është shumë e mundur që ndoshta një trashëgimi si Monte San Giorgio apo pyjet e ahut të Ticinos të jenë pak më pak të njohura në Zvicrën e brendshme sesa kështjellat. Pra, kjo është e mundur, por nuk do të thotë se ka mosinteresim”.

Megjithatë, qëllimi nuk është aq shumë për të tërhequr më shumë njerëz, por për të ofruar një përvojë të paharrueshme edhe përmes mjeteve të reja. USI po mendon për këtë, në bashkëpunim me shoqatën World Heritage Experience. “Ne po diskutojmë me ta për të eksploruar, për shembull, rrugën e të ashtuquajturit gamification,” vazhdon Cantoni, “domethënë të propozojmë trashëgiminë zvicerane përmes metodave lozonjare të ngjashme me ato të lojërave elektronike. Pra, njerëzit mund t’i qasen asaj në një mënyrë tjetër, por edhe në një mënyrë që rrit shanset për të kujtuar atë që kemi vizituar dhe që ne kemi në një farë mënyre të drejtën e trashëgimisë. Dhe kjo është ndjenja e trashëgimisë.”

Gjithnjë e më shumë vende, tradita dhe ndërtesa kërkojnë dhe marrin etiketën e UNESCO-s. Dikush mund të pyesë nëse shumimi i aseteve të njohura si trashëgimi botërore mund të ulë vlerën që njerëzit u japin këtyre aseteve. Për drejtorin e katedrës së UNESCO-s në USI nuk është kështu. “Konventa Botërore e Trashëgimisë Natyrore dhe Kulturore të vitit 1972 ka pasur një zhvillim shumë, shumë të gjerë. Fillimisht nuk kishte asnjë objektiv turistik. Ishte një objektiv ruajtjeje dhe konservimi, ndoshta komunikimi i trashëgimisë. Gjatë rrugës, paralelisht me zhvillimin e të ashtuquajturit turizëm masiv, ky emërtim nënkuptonte edhe sjelljen në vëmendje të udhëtarëve vende që ndoshta ishin më pak të njohura. Pra, jo, nuk më duket se të kesh shumë prej tyre është një rrezik real sot. Është e vërtetë, megjithatë, se ato po rriten dhe se logjika e regjistrimeve po ndryshon pak, me synimin që sot të ketë më shumë regjistrime nga zona që më parë kishin më pak ose edhe aspak”. (RSI)