Një zemër qarkullon n’për Europë. Zemër njerëzore është, por e një trupi që strehonte shpirt të dëlirë shqiptar. Dhe tani kërkon padashje një trup të huaj. Për t’i dhënë jetë humbellash të errëta tregtare.

Saimir Sula vajti në një spital të Spanjës, ku jetonte, për një test rutinor korone. Dhe nuk doli kurrë më gjallë q’andej. “Po më marrin frymën, po më mbysin”, i shkruante së motrës. E vunë në gjumë morti. I vodhën zemrën për t’a trafikuar e mbushur kontot kriminale.

Dhe asgjë. As zhurmë mediale, as ndërhyrje pushteti e as refleksion ndërgjegjeje civile.

Vetëm kur familja deshi, së paku, trupin e tij që spitalorët u propozuan kalljen, e vërteta zuri të ftillohej e merrte një udhë.

Dhe trupi i tij pa zemër, do riatdhesohej në truallin e shkretë arbnor.

Një varr për fatziun jetëprerë, kaq bëri shteti shqiptar.

Prokuroria e Tiranës mezi ia doli ta cilësonte përtacërisht “kontrabandë e paligjshme organesh”, thuase paskësh shitblerje legale. Etike. Humane, veçanërisht…

Ndaj, frekuencat e interesave të ftohtë e, njëkohësisht, ilegjitim, diktuan vrasjen e tij të dytë. Tashmë nga dora e zagarëve uzurpatorë të atdheut.

Imagjinojeni tani të shpifurën e mallkuar “shtëpi e verdhë” dhe akuzën e sajuar dhe fajtorët e paqenë dhe gjyqin e lirisë në Hagë!

Edhe kjo është Europë!

Mjerisht!

R.