FOLETË E DALLËNDYSHEVE
PIKOJNË QUMËSHT

Në duar nuk ka cicat e saj,
por dy fole dallëndyshe,
që pikojnë grimca rëre e balti.

Prek nishanin fatndjellës në gushë,
nishan si skelet gjethe ahu,
tretur nga stina që thëthin klorofilin.

Zukati e qara e një fëmije,
foletë e dallëndysheve filluan të pikonin qumësht.

AI HARROI TË MARË FRYMË

Flakëza e qiririt,
në majë të gishtave të shenjtit që vret kuçedra,
e vogël sa e si një kokërr elbi,
ngjesh me lëng e dritë
sytë dhe shishet elegante në vitrinat e botës.

Flakëza e qiririt
si e sa një milingonë,
ose,
sa e si një yll i vockël,
shfaqet e shuhet në terrin e galaktikave të syve të saj.
Ose,
sa e si një pikëlzë lot.,
pikon në luginën e gjoksit të saj
rrokulliset,
si ortek i lëngshëm,
e vlon në ferr.

-Në këtë shekull nuk shpëton prej mëkateve,-
– tha ajo dhe plasaritjet e dashurisë u mbushën me dyllë.

Përmes gardhit të qepallave,
(çast midis zgjimit e gjumit,)
pa siluetën e saj duke tërhequr veten.

Nën sqetull ajo shtrëngonte ikonën me Shën Gjergj,
Flakëza e qiririt dha shpirt,
ai harroi të marë frymë.

AJO QË PASHË NË ANË TË RRUGËS

Ajo qëndronte pezull në ajrin e nxehtë,
vetja m’u duk pa peshë.
Ajo flaku flokët pas zverkut,
majat i gudulisnin vithet e ngrehura,
harmoni gjoks -fytyrë – këmbë.

Hera e parë që shihja një aq të bukur,
qindpërqind femër!

Ajo këqyr,
me kureshtje e përbuzje,
makinën rangallë dhe fytyrën time të hirnuar.

-Ku do shkosh, – e pyeta.
-Në Parajsë,
me ju,
amigo!

Zeri gazmor iu pështoll pas kurmit,
si tornedo,
mbylla xhamat,
që flladi mos dilte nga kabina.

-Hola, amigo, – klithi e ngazëllyer.
-Hola, amiga, – thirra i ngazëllyer
Kodet e gjuhës e të syve i kishim të njëjta.

Nga foletë,
në qerpikët e saj,
u n’çuan gollogushë të porsapendosur
dhe u përzjenë me tufën e Mëllenjave të Stepës së Hirtë.