POEMTH PËR GJYSHEN

Pëllëmbët e tua, të vogla,

Shenjtërojnë çdo gjë që prek.

Shenjtërohen fustankat belholla,

Edhe arnet e kopsat, kur qep.

Gishtat e tua shenjtërojnë,

Lakrorin përqark me tegel.

Me hatër, tinëz, mashtrojnë,

Kulaçit, me lek, i vë shenjë…

Dimrave me erë të ftohtë,

Fishkëllimat unë ia përqesh.

Kam çorape e bluzë të ngrohtë

Nga gishtat e shenjta, peshqesh.

1970

NËNA

Ende më pret tek pragu i portës.

Duart, nën përparëse, sikur fsheh diçka.

Njëlloj si nënat e Mëhallëve të Botës,

E mira, e bukura, e dashura.

Ndodh që kthehem vonë nga puna,

Pret dyshimzemërdredhur.

“Ah, im bir, pi raki me çunat,

dhe nget biçikletën, i dehur!”

Në ditët me erë, dëborë e shi,

Ajo del e pret tek kthesa e madhe.

Bën kryq kur gjëmon e shkreptin,

Kërrusur, si nënat, e ngarkuara me halle.

Njëmijë këshilla mban në gjuhë,

Pret të kaloj pragun e portës.

Por, oh, sa shpejt, i ikën ai duf,

Njëlloj, si nënave, në Mëhallët e Botës…

TI

Ti,

po të duash,

bën mrekullira.

Për shembull:

të hirnuarën xhaketë e qep sërish,

nuk zemërohesh kur shkruaj marrëzira,

m’i beson gënjeshtrat me bisht.

Ti,

po të duash,

i shumon bukët,

ç’magji i bën miellit Perëndia s’e di.

Për shembull:

sa u njohëm,

u shumuan lugët,

u shumuan pjatat,

karrige e tepsi.

Ti,

po të duash,

bën të tjera mrekullira,

mrekullitë e tua dallohen që larg.

Për shembull:

kur unë harboj nëpër poezira,

ti bën sikur s’sheh e s’mer inat…

2011