E TASH, ÇFARË BËJ…

E tani ç’të bëj në këto çaste të vona nate
Kur dhimbja shtrihet skutave të shpirtit
E lotët mbesin të hutuar bebëzave,
Lidhur kujtimeve nëpër kohë
Ëndrrave të natës u vjen era plagë
Pse ike në pa kthim
E kujtimet mbajnë lotët si në epruvetë
Për eksperiment flake deri në hi zjarri…

Udhëtoj gjurmëve të mbetura rrugëve tona
Hijet përqafohen kudo në ëndrrat e djegura
Dëgjoj ofshamat tua e dënesjet lotuese ndarjeve
Kuturisjet si rrjet merimange floknajës bardh e zi
Zjarrin e mbaj të ndezur si netëve të gjata të dimrit
Kudo që ishim përmendore ngritëm

I gjithë ky udhëtim në këtë natë pafund
Më kafshon si dhimbje pa ngushëllim
Pajtimi do ishte mrekulli
Sikur të ishim ndarë në përqafim
Para Zotit të pastër
U deshëm aq shumë…

Tani e di
Edhe loti ka mbetur i tretur thellësive
Rrugëtimet flasin pa frenim në etapash kohe
Për të fundit herë dëshiroj të vij
Tek varri në përqafim
Të ta puth atë lapidar dhe të rri
Vetëm pak sekonda sy me sy
Lot më lot

E pate thënë
Do takohemi atje diku përsëri
Pragun e derës e patëm dëshmi
Por koha na dogji në largësi
Kujtimet mbeten në vargje poezish-dëshmi
Dashuria nuk vdes as nuk varroset
Por ato takohen mes vete ëndrrave
Gjithmonë flakë e pasosur…

FRYMËZIM NATE ME HËNË

Në mesnatë
Në dritaren e dhomës së gjumit
Rrezet e hënës trokitën në vetullën time
Hap sytë
Buzëqeshje e ngrirë në dritare
Dritë hëne e zverdhur shpateve shikoja
Dallgë gëzimesh ndrydhnin ikjet e ditëve
Gurëzuar mes plasjeve shkëmbore
Freskia e natës miklonte poret e regjura
Ofshamat e helmuara lodrojnë shpateve
Melankolia tretet ecjeve të heshtura
Si shpuzë e hirit në harresë
Do vargje të urta përkundin ëndrrat e fjetura
E trembshëm zgjohen zogjtë e ngujimit
Në dritare sodis yjet si vallëzojnë
Pastaj rrëshqas thellësive të ditës së egër
Dhe dot nuk futem brenda
Pa thënë hëna-ik!…
Sa vështirë
Kërkoj gjilpërën në kashtën e djegur
Duarkryq rri në dritare
Si në lutje Hyjit në ditë festash
Kapërdij dhembjet e pritjeve të reja…

(Gjakovë, tetor 2022)

SIKUR TË ISHA

Sa do doja të isha thermi buke
Të ushqeja harabelat e uritur dimrave
Kur mërdhijnë nga netët e gjata me acar
Strehëve të plasaritura të çative
E mjaullimës së maces çfarë t’i bëja
Nuk humbet më shumë se thërrmijat
Nga sofër e fukarasë

Nuk di
A do u mjaftonte dhimbja ime të uriturve
Apo e dëshirojnë edhe lotin e tharë në sy
Psherëtimave për t’ua ndalë frymën
Edhe kur dënesja bëhet flakë

Gjakovë,dhjetor,2022