Ti nuk di ç’është dashuria

por ti di si ta ngresh atë brenda meje

si një vajzë të vdekur që e nxjerr nga lumi. Si ta

pastrosh nga ndyrësitë, era e keqe e së kaluarës sonë.

Si t’ia fillojmë të pastër. Dashuria ngrihet,

pulit sytë; e mahnitur, ajo bën disa hapa duke u lëkundur.

Çdo ditë do ushqim të zgjedhur. Ajo do që të kete një makinë të shpejtë, ngjitur me tokën që ta ngasë nëpër ca karakatina të ndyra në shkretëtirë

ku të pijë dhe të sëmuret, pastaj të kërcejë vetëm me të mbathura.

Ti e di ç’do të ndodhë, ti e di se ajo do të zgjohet

me një dhimbje që s’di ku e ka, pa para dhe me një etje të tmerrshme.

Dhe kështu drejt ferrit

me duart e tua që rrëshqasin brenda këmishës së saj

dhe gjuha jote që shtyhet poshtë fytit të saj

si një tub oksigjeni. Mbuloje me një plastikë të zezë. Le të vijnë për ta vajtuar.