VOAL – Familja ime është shumë muzikore.

Babai im më mori mua në opera kur sapo kisha filluar të rritem.

E gjithë familja ime është shumë e talentuar.

Të gjithë kushërinjtë e mi në Shqipëri këndojnë, iu bien tambureve, kitarave…

Të dy xhaxhallarët e mi ishin në grupe artistike, babai im ishte aktor komik, ai vishej në skenë si klloun.

Gjyshja ime këndonte. Unë e ndjej gjakun e saj në damarët e mi.

Trashëgimia ime e ka përcaktuar në shumëçka rrugën time.

Prindërit e mi punonin shumë kur ne erdhëm në Amerikë, bënin nga tri punë secili. Ne rrallë shiheshim me njëri-tjetrin.

Nëna ime gatuan ushqime shqiptare. Ajo është një kuzhiniere e hatashme.

Unë dua t’i ndihmoj prindërit e mi, njerëzit e mi dhe njerëzit në përgjithësi.

Unë nuk e ndjeva veten asnjëherë një Amanda.

Kur jam në skenë, unë shndërrohem në një bishë krejt tjetër.

Në skenë unë ndihem sikur kam flatra.

Isha shumë e vogël kur vendosa të merrem me muzikë dhe të këndoj.

Dashuria dhe urrejtja janë dy ndjenjat më të mëdha në marrëdhëniet mes njerëzve.

Nëse mund t’ia bëj dikujt ditën më të mirë, më të bukur, më të ndritshme, atëherë unë ndihem më e lumtur.

Nëse një këngë nuk më bën të kërcej, unë nuk e konsideroj.

Unë isha shumë e rreptë për t’i bindur njerëzit që të besojnë në projektet e mia. Secili prej tyre kishte idetë e tij, dhe donin të më projektonin mua në diçka që unë nuk isha./Elida Buçpapaj