TEL AVIV, RRETHINË…

Ç’janë këta kryqe të mëdhenj nëpër erë

Visari në Qelinë e Jezu Krishtit, Pallati i Kaifas, Jeruzalem, nëntor 2022.

E MADHËRISHME GAMILE E PALESTINËS

E madhërishme gamile e Palestinës,
Ku shkon ashtu me çap të rëndë?
Të vetmet lule të shkretëtirës
Janë në qilim mbi kurrizin tënd.

Sa e trishtuar je pranë turistëve,
Pesë dollarë një shëtitje me ty.
Me ç’fjalë arabe në gjunjë bie?
Dhe rrëkenë e lotit ç’ta heq në sy?

Të rrjepur gjunjët me plagë të thata,
Profil i zgjatur – emblemë durimi!
Nga toka ngrihesh mbi këmbët e gjata,
Si gdhendje e hijshme në dru ulliri.

Mos bjerë në gjunjë, gamile, për mua,
Jo, nuk hipi! Dhe pse na mban?
S’e duroj durimin tënd të nënshtruar
Dhe loti i kafshës prapë është human.

Gjithnjë më e lodhur mbart fatin tënd
Apo mallkimin e shkretëtirës?
Kurrëkund nuk shkon me atë çap të rëndë,
E madhërishme gamile e Palestinës.

Jeriko, West Bank… nëntori 2022.

DETI I VDEKUR

…të vdekurit tanë…
si me ujin, me vajtime i kemi larë
në Ballkan.

Sot pasdite ishim në një Det të Vdekur,
që na lante ne, të gjallët.
Me baltën në breg,
lyenim trupin dhe fytyrën.

Mos donim të ribënim veten nga balta
si në ditën e parë të jetës?

Ashtu shkuam te klubi më i ulët në botë,
Kalia Beach, nën nivelin e detit, 14 nëntor 2022.

SPAZMA POETIKE
NË BURGUN E JEZUSIT

Zbres shkallët e gurta
në errësirë
dhe gjej më shumë dritë,

…një si fron
të thurur me vetëtima…

* * *

Me prangat e Jezusit
ndjehem më i lirë.

Vij rrotull
si në qelinë time.
Ajrin e zymtë mbush
me biblën e poezisë.

* * *

Këtu lidhën Jezusin
Te kjo shtyllë e gjysmuar.
që s’duroi dhe u këput
nga tronditja dhe turpi.

Invalide mbeti si mëkati.

* * *

Sipër është
Pallati i Sundimtarëve.
Bie shi që nga atëhere.
Duar si të Pilatit
zgjaten, por nuk lahen
kurrë.

* * *

Udha e Kryqit.
Ndalesa nr. 13,
lexon Eda ime…
Krishtin e zbresin
nga kryqi.
Kokën e Tij
të përgjakur
vë Eda në prehër.

* * *

Shkëmbi i Golgotës
i çarë
si zemër tragjedie.
Me xham e kanë mbuluar
si një arkivol në Kishë.

* * *

…vdekja është gjallë…
…atëhere s’paska vdekje…

* * *

Një degëz ulliri
kam ndër dhëmbë,
e brej si ankthin
dhe një pemë tani
në Kodrën e Ullinjve
kullon gjakun tim…

* * *

Trupi u bë violinçelë,
krahët – tastierë,
flokët – harqe.
Eda ime
me tre Marie të tjera
krijuan një kuartet
rekuimesh të shenjta.

* * *

Ti që do të flasësh
në heshtje a në altar,
Fjala është dhe e fundit
kur të ketë ngjallur varre.

Pa datë, andej-këtej..

TE VARRI I KRISHTIT

Pa atë varr bota do të ishte më e vdekur, mërmerita.
Jeruzalem, 15 nëntor, ora 6.11 e mëngjesit.

Vetëm për vetëm mbeta te Varri i Krishtit,
Rashë aty dhe po e përqafoja.
Rrasa e varrit mori drithmat e mishit,
Plagë mermeri më dha… mister… gozhda,

Që pa mëshirë iu ngulën dhe shpirtit,
Edhe ajrit, hyjnoren për të vrarë.
Po varri është bosh… Mrekullia e Birit
I kishte ikur vdekjes… ja, te ky varr!

Ngushëllomë, o Qiell, të përgjërohem,
Shpik ringjalljet! Si mund të vdesë biri?
Vazhdo. Që varret bosh të kuptohen…
Merrmë, s’ka pse të jetë jetim prindi.

Ballin përplasa mbi varrin e Krishtit,
Pllaka u ça si shkëmbi i Golgotës.
Oh, jo, kafka ime ashtu krisi
Dhe rrjedh si gjak dhimbja e botës.

KUNDËRUNGJILLI SIPAS JUDËS

…dhe Juda tha: unë u ringjalla, deshi Djalli dhe u bë,
s’mund të më çonte në parajsë, ku s’ishte as vetë,
më shumë në qiell isha unë, i varur në degën e pemës,
e këputi me dhëmbë litarin dhe rashë mbi tokë.
Ngrihu, tha Djalli, shko dhe përhap gulçet e mia,
ja, ashtu si puthjen tënde, njëlloj janë. Thuaj
që Jezusi ishte një tjetër me emrin Jezus, i zakonshëm,
asnjë mrekulli s’ka bërë, as predikime, besoni
në mosbesimin tonë, as në burg nuk ka qenë, s’ka
qeli të tij, as Fjalë të tij, lavdëro Barabën që s’dinte
të shkruante, ngulmo që as holokaust nuk ka patur,
as kampe përqendrimi, Aushvic, Spaç, as kryq,
as pushkatime poetësh, mos harro të thuash që
më e mirë është mospoezia se poezia dhe zhduki,
kopjoi më parë dhe shpërndaji si të tuat. Nuk ka
ringjallje tjetër veç tëndes. Të harrohen kryqi, krimet
diktaturat, të zeza si shpirti im, të kuqe si fytyra jote,
kur puthe Krishtin, që të sundojmë ne dhe puth
sa më shumë, nëpër darka shko, puth pa frikë këdo,
puthjet e tua i shndërrojmë në kafshime dhe tortura,
i estetizoj për teatrin dhe filmat, i japim në televizione,
puthja jote është arma ime, ndryshe unë s’jam. Me
ulërimën time u bënë Lufta e Parë Botërore, por
dhe të tjera të para para asaj, lufta e dytë dhe të dyta
të tjera pas saj, murtajat, realizmi socialist, tërmetet,
eksodet, pandemitë… Ruaj puthjen tënde dhe përhape,
përhape, përhape Kundërungjillin tim, sipas Judës.

NË NJË SHITORE, S’E DIMË KU JEMI
NË IZRAEL APO NË PALESTINË…

Te dera na dhanë nga një shportë për blerjet,
Të thurur me kashtën e rrezeve të kësaj dite.

Eda ime endet mes pasqyrave dhe vitrinave
Plot me diamante që ishin buzëqeshjet e saj

Dhe vë në shportë një byzylyk me kryq të florinjtë,
Unë – ylberin që u këput këtej kufirit.

Eda – disa rruzare për t’i dhuruar të bekuara,
Unë – postbllokun mes Izraelit dhe Palestinës.

Dy shaje zgjedh Eda, për ç’valle dasme?
Porositë e dy reve ushtare marr unë nga lart.

Eda gjen një Marie, unë kurorën me gjëmba,
Mjafto për sot, them. Vetë duart e Edës

janë shporta që mban brenda ëndrrën time…

…pas mesit të nëntorit 2022

Eda dhe macja në rrugë, në Tiberias, Izrael, nëntor 2022,