Një fshatar na kishte një qen besnik me emrin Sulltan. Më së fundi qeni u plak. Një ditë  fshatari, tek ndodhej në oborr, i tha së shoqes:

– Nesër do ta vras Sulltanin. Është plakur shumë  e s’na hyn më në punë.

Gruas i erdhi keq për  qenin e gjorë, ndaj iu përgjigj të shoqit:

-Aman, mos e vrit, or burrë, se na ka shërbyer  me besnikëri shumë vjet me radhë! Të lutem, ki mëshirë për qenin tonë!

– Ç’thua kështu!? – ia ktheu burri. – A je në  vete!? Atij s’i ka mbetur asnjë dhëmb në gojë.  Këtej e tutje asnjë vjedhës s’do të ketë më frikë  të vijë tek ne! Shërbimet që na ka bërë Sulltani  ia kemi shpërblyer me dreka e darka të  bollshme. Tashmë atij i ka i ardhur ora të iki nga kjo botë!

Qeni tek rrinte shtrirë atje pranë i  dëgjoi të gjitha ç’tha i zoti, ndaj u tremb e u  trishtua, se e nesërmja do ishte dita e fundit e  jetës së tij. Por ai na kishte mik një ujk. Në  mbrëmje vajti fshehtas në pyll, e gjeti ujkun dhe i tregoi fije e për pe rreth fatit që e priste.

-Mos u mërzit aspak, vëllaçko! – i tha ujku. –  Dëgjo se ç’duhet të bëjmë bashkë! Nesër në të  gdhirë, burri e gruaja, do të venë të mbledhin  fier. Do të marrin me vete edhe vogëlushin e  tyre dhe do ta lënë shtrirë nën lis. Atje qëndro  edhe ti, gjoja si roje! Në ato çaste unë do të dal  nga pylli, do të sulem dhe do ta grabis. Ti vrapo  menjëherë pas meje, sa të mundesh më shpejt,  për të më kapur udhës. Unë do ta lëshoj djalin  për tokë. Ti kape nga bluza me dhëmbë, merre  dhe ktheu tok me të prapa. Prindët do të  besojnë se e shpëtove ti. E kështu asnjë e keqe  s’do të të gjejë më, përkundrazi, do të jetosh në mes gjithë të mirave.

Qeni e pëlqeu mendimin  e ujkut. Të nesërmen ndodhi ashtu siç tha ujku.  Fshatari, kur pa ujkun që po vraponte nëpër  fushë me vogëlushin e tij, nisi të bërtiste i  dëshpëruar, por Sulltani plak ia solli shëndoshë  e mirë. Atëherë i lumtur sa s’ka e përkëdheli  me dashuri Sulltanin dhe i tha:

– Nga unë s’ke për të parë asgjë të keqe. Do të  të mbaj falas si s’ka më mirë, deri sa ta kesh  jetën! – Pastaj iu kthye gruas:  – Shko shpejt në shtëpi dhe përgati drekën!  Supa për Sulltanin të jetë e shijshme dhe me  lëng mishi! Jepi edhe jastëkun tim si dhuratë  nga unë Sulltanit! Qysh nga kjo ditë për qenin  plak të kujdesemi aq mirë, sa ai të ndihet mjaft i kënaqur!

Ujku shkoi për vizitë te Sulltani, u  gëzua që gjithçka u krye ashtu siç deshën të dy,  dhe i tha:

– Dëgjo, miku im! Nëse në ndonjë rast do t’i  rrëmbej zotnisë tënd ndonjë nga shelegët, ti  shtiru sikur s’pe gjë!

– Jo! – iu përgjigj i egëruar qeni. – Unë jam  besnik ndaj tim zoti, nuk mund të sillem  ndryshe!

Ujku mendoi se qeni bënte shaka,  prandaj, kur ra nata, erdhi të merrte prenë e tij.

Ndërkaq, Sulltani e kishte lajmëruar qysh më  parë të zotin e vet, e ky e priti ujkun grabitar në kasollen e dhenve me kërbaç. Ia bëri kurrizin  më të butë se barkun.

Ujku, teksa ia mbathi me  vrap, i thirri Sulltanit:

– Këtë do të ma paguash shtrenjtë, or qen i  pabesë!

Ditën tjetër ujku dërgoi derrin e egër  ta ftonte qenin, për t’u marrë vesh miqësisht.  Qeni plak pranoi, por përveç maçokut me tri  këmbë, nuk gjeti ndonjë kafshë tjetër që ta  shoqëronte deri në pyll. Kur nisën të ecnin  nëpër shteg, i gjori maçok, i hidhte hapat çalë –  çalë, duke e tërhequr bishtin zvarrë – zvarrë, me dhimbje. Ujku dhe derri i egër, po prisnin në  vendin e caktuar, por kur panë kundështarët,  dyshuan se ata kishin me vete një shpatë, po në të vërtetë “shpata”qe bishti i maçokut. Ata e  pikasën maçokun tek kërcente mbi tri këmbë.  Menduan se po mblidhnin gurë për t’i vërvitur  kundër tyre, ndaj u trembën që të dy. Derri i  egër u fsheh nën shkurre, ndërsa ujku u ngjit  me një frymë te një pemë. Sapo mbërritën qeni dhe maçoku, ata u habitën kur vunë re, se asnjë nga kafshët nuk shihej kund. Veçse derri i egër  nuk qe fshehur mirë i tëri. Veshët e tij dukeshin  paksa mbi shkurre. Ndërsa maçoku hodhi sytë  përqark, ai i lëvizi veshët. Maçokut iu dukën si  mi. Mori vrull dhe iu hodh derrit përsipër. Në  çast derri i egër doli nga shkurret dhe vrapoi  duke hungëritur me dridhmë:

– Fajtori nuk jam unë, jo, jo, por ai atje, mbi  pemë! Qeni dhe maçoku ngritën sytë dhe panë mbi degë ujkun të turpëruar nga ajo frikë e  papritur. Së fundi, ai zbriti dhe pranoi të bënte  paqe me qenin.