Gazetari amerikan Larry King ka vdekur në moshën 87-vjeçare, është bërë e ditur përmes një deklarate në llogarinë e tij në Twitter.
Ai ka rezultuar pozitiv në koronavirus më herët gjatë këtij muaji dhe ka qenë duke u trajtuar në një spital në Los Angelos.

King njihet për intervistim të mijëra liderëve botërorë, politikanëve dhe artistëve për rrjetin televiziv amerikan, CNN dhe media tjera.

Emisioni i tij në CNN “Larry King Live”, që ka ekzistuar në periudhën 1985-2010, është shikuar nga miliona persona.

King është vlerësuar disa herë për punën e tij gjatë karrierës mbi 60-vjeçare, përfshirë dy çmime Peabody dhe një Emmy. rel

Administrata e re e SHBA-së do të marrë masa të orientuara drejt sigurisë për të ofruar unitet brenda vendit, kurse në politikën e jashtme do të zhvillojë marrëdhënie të bazuara në dialog, thonë ekspertët.

Në ditën e parë të presidencës së tij, Joe Biden ndërmori hapa dhe nënshkroi 17 urdhra ekzekutivë për të ndryshuar politikat e ish-presidentit Donald Trump, përfshirë Marrëveshjen e Klimës së Parisit, rianëtarësimin në Organizatën Botërore të Shëndetësisë, mbajtjen e maskave ​​në ndërtesat federale, ndërprerjen e fondeve për murin përgjatë kufirit meksikan dhe heqjen e kufizimeve të udhëtimit të vendosura ndaj disa vendeve muslimane.

Ilter Turan, profesor në Universitetin Bilgi të Stambollit, për Anadolu Agency (AA) tha se Biden do të zhvillojë politika që do t’i japin fund polarizimit që është bërë më i ashpër në SHBA.

Turan potencoi se Biden ka vënë theksin mbi demokracinë brenda dhe jashtë kufirit.

“Ai mori një qasje kritike ndaj vendeve që prishnin praktikat demokratike”, tha Turan.

Sa i përket politikës së jashtme, spikasin diskurset për meremetimin e dëmeve që shkaktoi Trump duke ringjallur marrëdhëniet e rrënuara ndërkombëtare.

Turan tha se ai nuk priste ndryshime të mëdha në lidhje me politikat e SHBA-së ndaj Rusisë dhe Kinës, në mesazhin gjatë inaugurimtit të Biden-it.

Ai tha se marrëdhëniet midis Kinës dhe SHBA-së janë konkurruese, por Biden do t’i shndërrojë ato në një konkurrencë më konvencionale.

Turan vuri në dukje se stili i politikës së jashtme të Biden-it do të jete shumë më i ndryshëm dhe se presidenti i SHBA-së do ta zhvillojë luftën me Kinën dhe Rusinë së bashku me aleatët. Ai shtoi se Biden do të përpiqet të rivlerësojë marrëveshjet e kontrollit të armëve bërthamore.

“Biden do të zhvillojë një luftë sistematike, por jo luftarake, për të mbrojtur vlerat e SHBA-së”, theksoi Turan.

Profesori Murat Aydın nga Universiteti Kadir Has tha se është për të përshëndetur fakti që Biden theksoi se problemet në botë do të zgjidhen përmes dialogut, në vend të forcave ushtarake.

Aydın tha se lidhjet midis SHBA-së dhe grupit terrorist YPG/PKK në Siri do të vazhdojnë të jenë një problem në marrëdhëniet SHBA-Turqi.

“Unë nuk mendoj se SHBA-ja do të tërhiqet nga marrëdhëniet e saj me YPG/PKK-në. Ai gjithashtu do të përpiqet ta çojë Turqinë në kornizën e NATO-s lidhur me sistemin e raketave S-400”, deklaroi ai.

Profesori Hasan Ünal nga Universiteti Maltepe theksoi se nuk ka gjasa që një SHBA-ja me polarizim të brendshëm të përpiqet të rregullojë një botë që ka evoluar në multipolaritet.

Ünal vuri në dukje se shqetësimet që burojnë nga racizmi, ksenofobia dhe sistemi ekonomik në SHBA vërehen në shumë rajone të zhvilluara të botës, veçanërisht në Evropë.

“Prandaj, ngjarje të papritura mund të shpërthejnë nga asgjë në SHBA dhe Perëndim, të cilat humbën ndjenjën e superioritetit të tyre në rendin botëror”, tha Unal.

Ai theksoi se botën, e veçanarisht Turqinë, e pret një mandat i vështirë katërvjeçar, duke theksuar se retorika rreth Turqisë nga Antony Blinken, i cili është i nominuari i Biden-it për postin e kryediplomatit, nuk duket aspak e pranueshme.

Përgjimet e Antimafias italiane kanë nxjerrë në pah pazaret që personazhe të krimit në shtetin fqinj bëjnë për të fituar leje ndërtimi në Tiranë. Në materialet e siguruara nga Ora News thuhet se sipërmarrësit italianë nën hetim flasin për kontakte të afërta me kryetarin e bashkisë së Tiranës, si dhe për faktin se mund të investojnë në ndërtimin e gradaçeleva shumëkatëshe që shiten deri në 3 mijë euro metri katror, duke ofruar si ryshfet 20 për qind të vlerës.

Antimafia e Katanzaros në Itali ka goditur tri ditë më parë një grup mafioz në Itali ndërsa përgjimet telefonike të personave në hetim kanë zbardhur ryshfetet që përfaqësuesit e klaneve kriminale kanë dhënë për të përfituar leje ndërtimi në Tiranë.

Operacioni, i cili dërgoi në pranga edhe shtatë shqiptarë, ka nxjerrë në pah edhe implikimin e një ish-polici italian, i cili merr përsipër të ndërhyjë për përfitimin e lejeve të ndërtimit dhe koncesioneve në Shqipëri përmes lidhjeve që thotë se ka në disa ministri dhe në administratën shtetërore në Tiranë.

Ish-nëntenenti i Guardia di Finanza Italiane që kishte lidhje në Shqipëri është arrestuar ndërsa janë nën hetim disa politikanë kalabrezë me interesa sipërmarrje në Shqipëri si dhe një europarlamentar.

Përgjimet kanë zbuluar aferën e invetimeve për ndërtimin e një grataçele shumëkatëshe në Tiranë me kusht pagesën e 20% të kuotës për të fituar lejen.

Mes bisedave të përgjuara janë ato ku sipërmarrësit Antonio Gallo dhe Antionio Speziali flasin me avokatin Claudio Larussa, përfaqësues i politikanëve Tomaso e Saverio Brutto.

Biseduesit aludojnë lidhjet me një person mjaft pranë kryetarit të bashkisë së Tiranës ndërkohë që vetë Claudio Larusa pohon se e ka takuar me kryetarin e Bashkisë së Tiranës, ku çmimet e shitjes për një metër katror shkojnë deri në 2-3 mijë euro në qendër të qytetit në zonën pranë pallatit të kulturës.

Pjesë nga biseda e datës 28 tetor 2017 ora 9.24 min e 37 sec, kohëzgjatja 5 minuta e 09.

Gallo: Ai është shqiptar është President i këtij grupi atje në Shqipëri.

Speziali: Dhe në spitale mund të punohet…

Gallo: Nuk e di, por ai është President i Sol në Shqipëri, të gjithtë spitalet, është pranë Kryeministrit, pranë Kryetarit të Bashkisë së Tiranës, është një njeri i rëndësishëm..

Speziali: Ka shkuar Claudio (Larussa) atje me kryetarin e Bashkisë së Tiranës..

Gallo: Po ka shkuar.

Brutto: Si një muaj… një muaj

Speziali: Më thuaj, në Shqipëri, unë vërtet i kam impiantet por jam pak skeptik t’i çoj… nëse i marrim e t’i çoj është mirë për mua… por jo që të ma hedhin… duhet dërguar personi i duhur.

(Flasin për një person me emrin Nik, shtetas shqiptar.)

Gallo: Atëherë kam folur me këtë mikun tim Nik, që më ka thënë se tipi që mori tri licenca për të ndërtuar në Tiranë… ka tri licenca në duar e për 180 milionë që duan, për të bërë ka 10 milionë.

Speziali: Realitet..

Gallo: Kërkojnë financierë më tha… gjejnë një sipërmarrës që është mirë e banka e financon…

TIRANË

Në 10 vjetorin e protestës së opozitës me 4 të vrarë në Bulevardin para kryeministrisë, gazetari Sokol Balla solli mbrëmë në emisionin e tij ‘Real Story’, dëshmi dhe fakte të asaj që ndodhi në 21 janar të vitit 2011.

Ndër dëshmitë, ishte edhe ajo e Agron Malajt, ish-komandant i ‘grupit të zjarrit’ të Gardës së Republikës, i cili foli për herë të parë, duke sjellë një tjetër këndvështrim të ngjarjes.

Ai tregon momentet që nga hapja e portës së hekurt në krah të Kryeministrisë, urdhri për “zjarr”, abandonimi i pozicioneve nga një pjesë e forcave, zërat për një atentat të mundshëm ndaj Kryeministrit të kohës, Sali Berisha, si dhe tentativat për ta larguar nga godina.

Rrëfimi i Agron Malajt, komandant i “Grupit të zjarrit” të Gardës

“Njësia speciale u njoh më datë 20 janar me planin e komandës së Gardës së Republikës. Në datë 21 janar, ora 9:00, bëmë vendosjen e mjeteve dhe vendosjen e grupeve. Ishim të vendosur në portat 1 dhe 2, grupi i seksionit tim; kishim grup snajperësh te Kryesia e Kuvendit dhe Kullat Binjake, kishim edhe grup evakuimi.

Por prisnim në mjete deri rreth orës 10:00, kur u agravua situata. Më pas patëm thirrje për vendosje. Shkuam pa skafandra dhe mjete mbrojtëse, fillimisht. Ishim të pozicionuar te Ministria e Financave, pas marrjes së urdhrit u pozicionuam në 2 pika, te porta nr.1 (ku ndodhën edhe ngjarjet), së bashku me njësinë e 3-të, dhe te porta nr.2. Në atë moment ne ishim në mbështetje të batalionit nr. 2 të Gardës. Kur u agravua situata, forcat e batalionit 2 u tërhoqën dhe braktisën shërbimin, dhe mbetëm forcat speciale dhe disa oficerë.

Patëm goxha kundërshti për planin, sepse ne kemi mision të përcaktuar në ligj, të vepronim në grup, jo të ndaheshim si në plan, 2 këtej e 3 andej, por zbatuam planin e Komandës së Gardës. Njësia Speciale ishte për mbështetje ndaj batalionit nr.2, për ruajtjen e Kryeministrisë dhe objektet; Njësia Speciale është për mbështetje që bëjnë batalioni i 2-të apo eskortat… Kështu që vendosja jonë ishte me detyrë ruajtjen e të gjitha anëve të Kryeministrisë asaj kohe.

…Batalioni mund të ketë pasur edhe 300 vetë personel, por Njësia Speciale ka 56-57 anëtarë, që ishim të ndarë… Ne komunikonim me radio analoge, në komunikim jo vetëm të brendshëm të forcave speciale, por dhe të jashtëm, se hynin dhe njësitë e tjera të Gardës së Republikës, për ruajtjen e objektit dhe personave të rëndësisë së veçantë; ruajtja e materialeve është pjesë e Gardës së Republikës në kanalet e Gardës; ruajtjen e materialeve e bën seksioni në qendrën e Gardës. Ligji e ka të përcaktuar kur gardisti hap zjarr, në nenin 25:

a. kur është në ruajtje të personaliteteve shtetërore

b. ruajtjen e objekteve të rëndësisë së veçantë

c. roja në vendroje

Kishte shumë tension, pasi patëm debate për vendosjen e Njësisë Speciale, dhe tensioni u shtua pasi një pjesë e forcave ikën dhe mbetëm pak oficerë e pak ushtarë. Pasi edhe forcat e Policisë u çanë nga turma, gjithë pesha ra te forcat e Gardës dhe Garda nuk ka përgatitje për menaxhim ndaj turmave, as Njësia Speciale nuk është e specializuar të merret me turmat e civilëve…

Nuk ka Grup Zjarri Garda, por Njësi Speciale; ky term doli pas datës 22 janar… Ky term është i gabuar. Gjatë hapjes së portës pati një gabim, pasi as nuk u hap nga protestuesit, por nga fotografi i Gardës, për të dokumentuar veprimet e protestuesve. Më pas në rrëmujë ngeli ashtu dhe u shty nga protestuesit. Në momentin e hapjes së portës patëm thyerje të perimetrit të parë të sigurisë. Në kishim 3 perimetra:

1 – porta

2 – teli me gjemba,

3 – pedana

Por një trupë e specializuar edhe turmën duhet ta presë sipas agresivitetit, pra, një turmë pa armë nuk e pret dot direkt me zjarr. Edhe kur hyri makina, prapë nuk mund të hapësh zjarr direkt, pasi hapja e zjarrit ka qenë individuale, pasi ne u bëmë instruktazh trupave (e ka edhe Prokuroria) që zjarri hapet me urdhër, por përgjegjësia e hapjes së zjarrit është individuale.

Ka pasur në radio urdhra për ZJARR, por ky urdhër nuk mund të jetë thjesht verbal, pasi kish shumë urdhra në radio në momentet e tensionit dhe personat nuk identifikoheshin. Nëse unë, p.sh, U jap urdhër për zjarr snajperëve që kisha vendosur lart, duhet të identifikohesha me kodin tim.

… Pati urdhër ZJARR, por nuk dihej nga vinte. Pati një kundërurdhër nga komandanti i Njësisë Speciale, “kujdes me përdorimin e armëve të zjarrit”, për të gjithë oficerët, të cilët përsëritën urdhrin te trupat. Fillimisht u përdor zjarr në ajër me fishekë manovër, pastaj pamë degët që binin dhe konstatuam se po përdoreshin fishekë realë, gjë që duhej t’i kish Njësia Speciale, jo vendrojat, apo radhët e para të ushtarëve. Agim Llupo, kur qëlloi, ishte te dritarja, siç shihet edhe nga pamjet.

Dikush tha në radio: “U HAP PORTA”. Porta ishte diçka “E SHENJTË”. Aty filloi hapja e zjarrit. Në moment bërtita “KUJDES, MOS PËRDORNI ARMËT E ZJARRIT”; ishim edhe të gjithë të maskuar. E kam parë personin që qëllonte, po nuk e dija që ishte Llupo, i cili ishte shef shtabi, pra, eprori im, e nuk i dija vendndodhjen. Në të vërtetë, nga pamjet duket që Llupos i IKU ARMA, pasi automatiku model 55 është shumë i vështirë në përdorim…

Kam pasur komunikim fillimisht me ish-komandantin e Gardës, Arben Cuko. Më pas kam parë Ndrea Prendin, që pati komunikim të rëndë me ish-komandantin e Gardës, Arben Cuko. E pashë edhe kur u godit me gurë, por ka qenë në lëvizje. Unë urdhra direkt nga Ndrea Prendi nuk kam marrë, pasi marrim urdhër vetëm nga komandanti ynë. Nuk kam marrë urdhra të drejtpërdrejtë nga Ndrea Prendi, pata vetëm një pamje vizuale që të organizohet Njësia Speciale, por ne nuk marrim urdhër nga Komandanti i Gardës.

Ne marrim urdhër nga komandanti ynë, se s’mund të zbatohen urdhra verbalë; mund të çmendet dikush e të japë urdhër për zjarr e të bëhet skandal i madh… Se ku ndodhen provat, nuk mund t’i them, se nuk është çështje që më takon. Unë kam pasur 3 çifte snajperësh, pra, të shoqëruar me nga një ndihmës snajperist. Kemi pasur komunikim për 1 person që mund të kishte armë brezi, që duhet të jenë fotografuar, po unë fotografi nuk kam. Urdhri ka qenë të rrinë në pritje, pasi armët e snajperistëve mund të bëjnë shumë dëm në turme dhe ne nuk kishim agresorë me armë në dorë duke hapur zjarr drejt objektit.

Aty duhej të ruhej qetësia dhe të përballoje pjesën e operacionit. Gjatë planit që bëmë në dt. 20 janar, patëm informacion nga Policia e Shtetit, ku thuhej se gjatë lëvizjes së Kryeministrit, nga Kryeministria për në banesë, mund të kishte ATENTAT. Ne morëm masa me 2 blindat e Policisë Ushtarake që i kishim brenda Kryeministrisë, për t’i pasur gati për evakuim, por ai qëndroi aty dhe nuk lëvizi nga Kryeministria.

Pati 2-3 tentativa për të bërë evakuimin e Kryeministrit. NUK PRANOI. Megjithëse mjetet ishin gati. Nëse Kryeministri do të evakuohej, ne do ta shoqëronim për në banesë. Në qoftë se do kishte një urdhër të dytë, mund ta çonim në Gardën e Republikës, ose në Pallatin e Brigadave…

Me Kryeministrin nuk kam pasur komunikim direkt, vetëm me komandantin e Njësisë Speciale. Jam ngjitur 1 herë në katë të 2-të, kur u përgatit një plan evakuimi, ku kam parë ministrin e Brendshëm, drejtorin e Policisë së Shtetit dhe Komandantin e Gardës, në hollin e Kryeministrisë; po debatonin, kish tension në biseda. Basha ka qëndruar tërë kohën në Kryeministri, duke lëvizur në pozicione të ndryshme nëpër godinë.

Procesi gjyqësor ndaj meje pati një handikap të madh. Si fillim, u akuzua tërë hierarkia e Gardës së Republikës; hap pas hapi, erdhën deri te Njësia Speciale, kur doli se personi që kish qëlluar, ishte shefi i shtabit të Njësisë Speciale, Agim Llupo.

Hetimet u shtrinë te Njësia Speciale, që ishim ne. “Grup Zjarri” si term doli aty dhe u përqendrua edhe tërë fokusi i hetimeve. U morën armatimet, instruktazhet, organizimi dhe unë deklarova edhe në Prokurori që, qoftë edhe sikur 1 efektiv i vetëm i imi të ketë hapur zjarr ndaj protestuesve, do të jem bashkëfajtor edhe unë me të. Por doli që asnjë nga efektivët e seksionit 4, siç quheshim ne, nuk kishte kryer asnjë vepër penale. Qe termi “Grupi i Zjarrit”, që ne na bëri me ngjyrë, edhe se nuk ishim Grup Zjarri.

Ky qe një denigrim që na u bë edhe nga mediat. Prokuroria në sallë të gjyqit bëri lirimin e menjëhershëm timin, pas kontrollit balistik të armëve, dhe më pas u liruan të tërë efektivët e njësisë 4; të gjithë dolën të pafajshëm… Sepse asnjë nga ata nuk kish qëlluar me armë. Kemi një të akuzuar, Komandanti i Gardës së Republikës; edhe nga balistika doli që kish kryer një vepër penale. Ne u përdorëm për të humbur gjurmët, si KURBAN…

Ne nuk kemi ditur që ka pasur pasoja, vetëm në komunikimin me Arben Cukon, më tha: “Agron, kanë ndodhur ngjarje, ka pasur problem”, por pa sqaruar. Në makinë kemi dëgjuar në radio që ka pasur vdekje dhe plagosje. Dhe për ne qe shok, se nuk e kishim kuptuar. Kur u kthyem, bëmë dorëzimin e armatimit, patëm takim të ngushtë me oficerët, dorëzuam librat e shërbimit. Kur u hap dera në Kryeministri, pati dyndje e veprimtari të armëve të zjarrit, dhe goditje me gurë nga protestuesit; një pjesë e madhe e efektivëve u larguan nga pozicionet e tyre, për te Ministria e Financave dhe mbetëm rreth 17 veta.

Pse ikën ata është përgjegjësia e tyre. Braktisja e pozicioneve është shumë e shëmtuar dhe duhet të kish hetim. Pati problematika edhe te trupat e FNSH-së, sepse me gjithë agresivitetin e turmës nuk justifikohet braktisja e pozicioneve… Garda ka një shërbim analize dhe shërbim mediash, që filmon tërë veprimtarinë e një operacioni. Dhe është sektori i analizës që bën analizimin e gjithë ngjarjes. Duhet ta kenë bërë… Po ne nuk kemi informacion. Ne na mbanin në tension, nga do arrestoheni, deri te duhet të largoheni. Ia kam thënë dhe Ndrea Prendit, që thuhet se do na arrestojnë. Tha: “Nuk di nga këto gjëra, secili do mbajë përgjegjësi individuale…”.

Na erdhën urdhërarrestet. U arrestuam 4 persona, të etiketuar si GRUP ZJARRI, kur ne ishim 12 veta në atë seksion. Ky emërtim u shpik, doli, u krijua, u montua dhe u hap. Për mendimin tim, efektivët e Gardës nuk mund të hapin zjarr me dashje, pasi edhe në ligj është e përcaktuar që nuk mund të hapësh zjarr ndaj një turme pa armatim. Mendoj që ka pasur trysni ndaj njerëzve që e hapën zjarrin, trysni psikologjike. Mendoj që është një pakujdesi. Se, me dashje, do kishin bërë masakër. Prokuroria u fokusua te Garda e Republikës; mendoj që ka qenë orkestrim ndaj nesh. Në media kam parë se ka dalë që Komandanti i Gardës ka bërë ndërrimin e tytës së armës së tij me shoferin, veprim ky skandaloz i një ushtaraku.

Ne e vuajtëm në kurriz këtë… Emri im edhe sot përdoret nga opozita. Ngjarja nuk mund të quhet e pazbardhur, pasi ka 2 autorë. Mund të kenë pasur presione të ndryshme. Duhet parë pjesa e regjistrimeve të komunikimeve të Gardës së Republikës. Duhen parë komunikimet mbi urdhrat që janë dhënë atë ditë dhe të identifikohen zërat… Ka pasur urdhër ZJARR, por zjarr mbi turmën? Apo në ajër? Pati një çorientim të madh.

Në fjalën e tij pas marrjes së postit të presidentit, Joe Biden ka kërkuar unitet, për tejkalimin e përçarjeve në shoqëri. Ai tha se me “gjithë shpirtin do të angazhohet për unitetin amerikan”.

78-vjeçari i ka vënë vetes një plan ambicioz, që të ribashkojë të gjitha strukturat e shoqërisë së përçarë amerikane. Këtë ai synon ta arrijë me një kabinet qeveritar që i përshtatet edhe përbërjes së shoqërisë.

Ekipi i tij është përgatitur me vonesë, për shkak të vështirësive me administratën e mëparshme. Kreu i Agjencisë administrative federale amerikane, GSA, Emily Murphy, refuzonte të bashkëpunonte për transferimin e pushtetit, e këtë e bënte me kërkesën e ish-presidentit Donald Trump, i cili tërë kohën pohonte se zgjedhjet janë manipuluar dhe vjedhur nga demokratët. Trump nuk ishte as në ceremoninën e marrjes së postit nga presidenti i ri Biden. E këto zhagitje kanë penguar edhe përgatitjen dhe punën e ekipit të ri qeveritar.

Me 7 janar, shumë më vonë sesa ishte e planifikuar, Trumpi njoftoi zyrtarisht se do të ketë një “dorëzim të rregullt” të detyrave dhe në mënyrë indirekte pranoi humbjen e tij në zgjedhje. E vetmja që ka mbetur tani është që kabinetin e ri qeveritar ta votojë edhe Senati. E menjëherë pas votimit, ministrat e emëruar më parë nga presidenti Biden mund të fillojnë zyrtarisht punën e tyre.

Ministria e Jashtme:

Me ish-zëvendësministrin e Jashtëm Antony Blinken, Biden ka emruar në krye të diplomacisë një bashkëudhëtarë të tij të kahershëm në politikë. 58-vjeçari konsiderohet si një ekspert i Evropës dhe mbështetës i vendosur i multilateralizmit. Ai është një nga arkitektët e marrëveshjes bërthamore ndërkombëtare me Iranin, të cilën ish-presidenti Donald Trump e ka anuluar në maj të vitit 2018. Blinken synon t’i ringjallë aleancat e prishura apo të lëna pas dore nga Donald Trump. Blinken e sheh Kinën si kundërshtarin kryesor në arenën ndërkombëtare, nuk ka mendim të mirë për bashkëpunimin e Turqisë me Rusinë dhe mendon se duhet të rimëkëmben aelancat e rrënuara me partnerët.

Ministria e Mbrojtjes:

Bidenit iu desh shumë kohë për të vendosur një kandidat për të udhëhequr Pentagonin. Më në fund ai zgjodhi Lloyd Austin. Ish-gjenerali me katër yje është afro-amerikani i parë që mban këtë post, kuptohet nëse vendimi miratohet nga Senati. Austin ishte komandant i forcave të armatosura të SHBA-së në Lindjen e Mesme, derisa doli në pension në vitin 2016. Ai ishte përgjegjës për trupat amerikane në misionet në Irak, Siri dhe Afganistan – vendet e trazirave ku ende ka probleme të mëdha.

Ministria e Financave:

Historia e Ministrisë së Financave në SHBA është më e gjatë se 230 vjet, por kjo ministri nuk është udhëhequr kurrë nga një grua. Me presidentin Biden do të ndryshojë edhe kjo traditë. Ministre e Financave është emëruar Janet Yellen. 74-vjeçarja do të luajë një rol kryesor në mandatin e Biden, pasi ekonomia amerikane ka vuajtur rëndë nga pandemia e Coronës. Yellen ka qenë shefe e Rezervave Federale të SHBA-së prej vitit 2014 deri në vitin 2018. Ajo është shprehur ndërkohë në favor të luftimit të krizës aktuale – jo vetëm përmes shpenzimeve më të larta të qeverisë, por edhe përmes masave të politikës fiskale.

Ministria e Brendshme:

Deb Haaland është personi i parë me gjene indiane që futet në qeverinë amerikane. Deputetja 60-vjeçare vjen nga shteti jugor New Mexico dhe i përket fisit Pueblo të Laguna. Washington Post e përshkroi emërimin e saj si vendimin historik të Bidenit, i cili shënoi një pikë kthese në marrëdhëniet e qeverisë me popujt me gjene idiane. Si ministre e Brendshme, Haaland do të jetë kryesisht përgjegjëse për administratën e shtetit federal.

Ministria e Sigurisë Kombëtare: Alejandro Mayorkas ka lindur në Kubë, që do të thotë se Ministrinë e Sigurisë Kombëtare do ta drejtojë për herë të parë një person me origjinë latine. Ai do të jetë përgjegjës ndër të tjera për imigracionin. Mayorkas ka njohuri të mëdha në këtë fushë. Në kohën e ish-presidentin Barack Obama, 61-vjeçari ishte zëvendëssekretar i Sigurisë së Brendshme. Në atë kohë, ai ishte përgjegjës për zbatimin e “Programit Dreamer”, përmes të cilit emigrantëve të paligjshëm që u sollën në SHBA nga prindërit e tyre si fëmijë iu dha mundësia e një vizë pune.

Ministria e Shëndetësisë:

Ministri i Shëndetësisë Xavier Becerra është gjithashtu me origjinë latinoamerikane. Një sfidë e madhe pret 62-vjeçarin në kohën e pandemisë së Coronës. Gjatë kohës sa ishte kongresmen, Becerra ishte një mbrojtës i fortë i të drejtave të personave me origjinë latinoamerikane dhe e ka mbrojtur me vendosmëri programin shëndetësor të presidentit të atëhershëm Obama. Në vitin 2016, ai pasoi zëvendëspresidenten e re Kamala Harris në postin e Prokurorit të Përgjithshëm të Kalifornisë. Becerra do të mbështetet nga Sekretarja e re e Shtetit Rachel Levine. Pediatrja aktualisht është Sekretare e Shtetit e Shëndetësisë dhe do të jetë gruaja e parë transgjinore që në SHBA do të ngrihet në një post kaq të lartë qeveritar.

Ministria e Transportit:

Në fushatën e demokratëve, Pete Buttigieg, i cili deri atëherë ishte i panjohur, ishte rival i presientit të ri Joe Biden. Tani 39-vjeçari do të drejtojë Ministrinë e Transportit. Shpresa e re e Partisë Demokratike do të jetë homoseksuali i parë që e pranon hapur këtë në ndonjë post kaq të lartë, në historinë e SHBA-së. Buttigieg e përshkroi emërimin e tij si një “mundësi të madhe” për të krijuar vende pune, për të përballuar sfidën e klimës dhe për të krijuar më shumë drejtësi për të gjithë. Qëllimi i tij është që ta bëjë klimën amerikane neutrale deri në vitin 2050. Ministria e tij do të luajë një rol kryesor në lëvizjen drejt një ekonomie më pak të dëmshme për klimën.

Ministria e Drejtësisë:

Emrat e disa kandidatëve për postet e ministrave janë publikuar më herët. Ndërsa emri i kandidatit për postin e ministrit të Drejtësisë është publikuar pas sulmit në Kapitol. Biden bëri të ditur se për këtë post do të propozojë Merrick Garland. 68-vjeçari më parë ka punuar në një gjykatë federale të apelit në Uashington dhe nuk i përket asnjë partie politike. Obama kishte propozuar atë për Gjykatën e Lartë në vitin 2016, por republikanët e bllokuan emërimin e tij në Senat. Garland njoftoi se ai do t’i nënshtrohej parimit të barazisë para ligjit. Ai tha se prioritet në punën e tij do të ketë lufta kundër ekstremizmit të dhunshëm.

Ministria e Tregtisë:

Gina Raimondo e ka provuar veten më parë si guvernatore e shtetit bregdetar lindor Rhode Island – prej vitit 2015. Zona e saj e re e përgjegjësisë do të përfshijë mosmarrëveshjet tregtare me Kinën dhe rregullimin e funksionimit të kompanive të mëdha të internetit.

Ministria e Punës:

Kryetari i Bashkisë së Bostonit, Martin Walsh do të marrë përsipër Departamentin e Punës në qeverinë e ardhshme të Joe Biden. Në këtë rol ai do të mbështesë presidentin e SHBA-së në qëllimin e tij për të nxjerrë vendin nga “kriza më e rëndë e punës në pothuajse një shekull” dhe forcimin e klasës së mesme. Biden mendon se duhet të mbështeten edhe kompanitë më të vogla dhe sindikatat./DW

Vdekjet e familjarëve, shokëve dhe miqve çdoherë sjellin dhembje e pikëllim. Me gjithë trazimet shpirtërore, edhe në kohë lufte nëpër breshëri plumbash e mot me acar, me të dashurve tanë ua dhamë lamtumirën e fundit. Dhembjen e ndamë bashkërisht me lutjet që shpirti i tyre të prehet në paqe.

Madje në nderim të tyre u organizuan të pame, dreka e darka, sidomos për ata që bënin rrugë të gjatë për të na ngushëlluar.

Mortaja ende enigmë që e përfshiu botën në fillim të marsit të vitit të kaluar,e që po vazhdon edhe në këtë fillim viti na ka mbyllur në kafaz.

Çdo ditë marrim lajme të trishta mbi vdekjet e papritura të të afërmve tanë, pedagogëve, shokëve të gjeneratës, kolegëve të punës, fqinjëve e miqve, me të cilët ndamë çaste gëzimi e dhembje.

Në pamundësi për t’ua hedhur një grusht dhé e një tufë lulesh mbi varret e tyre ziejmë në vete.

Më 15 nëntor 2020, pandemia, e njohur si mortaja e zezë, ia mori jetën gruas bujare dhe arsimdashëse Nexhmije Kushevica – Shala. Kjo grua e vyeshme dhe nënë e jashtëzakonshme meritonte çdo respekt.

Edhe pse me pak hapësirë banimi kur aplikoheshin orët policore nga regjimi diktatorial i Serbisë, nënë Nexhmija na strehonte në banesën e saj.

Veç strehimit ajo na përgatiste edhe ushqime që kurrë nuk harrohen. Ajo në pastërti dhe njohje të kuzhinës shoqe e kishte vetëm vetveten.

E gjithë lagjja e njihte për pastërti e precizitet. Blloku i banesave ku ajo jetonte ishte ndryshe nga blloqet e tjera.

Me qetësi e durim të paparë shumë herë i pastronte edhe shkallët e pallatit ku jetonte.

Prandaj dhembja dhe pikëllimi për njerëzit e mirë si zonja Nexhmije, jo vetëm janë shprehje fisnikërie dhe respekti, por edhe të pashmangshëm.

Sot,na pikëlloi pa masë edhe vdekja e papritur e njeriut të urtë e të ndershëm Nazmi Ragip Ejupi, nga Vendenisi i Besianës.

Nazmiu si njëri ndër kuadrot e hershme të Kosovës,me përkushtim e ndershmëri deri në vitin 1990, kur u ndoq me dhunë nga vendi i tij i punës, prej regjimit gjakatar të Millosheviqit, e kreu detyrën e nëpunësit, në Departamentin e Punës dhe Mirëqenies Sociale, të ish-Krahinës Socialiste Autonome të Kosovës.

Ata që e njohën nga afër asnjëherë nuk i harrojnë përpjekjet e tij në shërbim të tyre.

Nazmiu  edhe pas përfundimit të luftës nga  dëshira për të jetuar ndershëm dhe larg të të korruptuarve dhe nepotistëve, së bashku me gruan dhe fëmijët iu kthyen punës në bujqësi.

Në serat e tyre të ngjashme me ato të vendeve të Perëndimit, ata kultivuan të gjitha llojet e  perimeve.

Meqenëse ai kishte trashëguar nga babai i tij Ragipi, dy-tre hektarë toke të klasit të parë mbante edhe katër- pesë lopë, qumështore të racës më të mirë.

Ai dhe familja e tij nga kjo punë jetuan derisa djemtë Arbëri  dhe Atdheu, migruan sikurse shumë të rinj në Angli, gjegjësisht  Gjermani.

Nazmiu edhe pas migrimit të djemve të tij, duke dashur të jetojë nga djersa e vet, vetëm e reduktoi punën në kopsht, por, në asnjë mënyrë, nuk hoqi dorë nga vazhdimi i kësaj pune, traditë e  të parëve të tij.

Përveç punës së palodhshme dallohej edhe në iniciativa që kishin të bënin me shkollën dhe kulturën shqiptare.

Më 1993, ai kontribuoi si me mjete ashtu edhe më punë vullnetare në ndërtimin e objektit të shkollës fillore në lagjen Sekiraçë, aneks i asaj “Kongresi i Manastirit” në Vendenis (ish-Gllamnik) të Besianës.

Nazmiun nga të tjerët e dallonte gatishmëria e përhershme për të qenë pranë njerëzve në nevojë.

Fatkeqësitë e të tjerëve i konsideronte sikur të ishin të tij. Më 14 mars të vitit 1994, mua, autorit të këtyre rreshtave, të keqtrajtuar mizorisht nga policia serbe, derisa po kryeja funksionin e kryetarit të LDK-së,nëndega në Vendenis, dhe atë të anëtarit të  kryesisë së KMDLNJ-së, dega në Besianë, Nazmi Ejupi dhe Sabri Aziz Ejupi, nën mbikëqyrjen e Dr.Selman Hoxhës, më patën dhënë ndihmën e parë shpëtimtare, duke më dërguar me urgjencë në Prishtinë, në ordinancën private të prof.dr. Abdylatif Fusha.

Njerëzit si Nazmiu e meritojnë lotin e dhimbjen, dhe përkujtimin deri në bashkimin me ta.

Nazmi, kushëriri im i paharruar, që u rrita me këshillat dhe bukën tënde, në pamundësi për të qenë në ceremoninë e varrimit tënd, nga thellësia e shpirtit lus Zotin e Gjithëfuqishëm që të shpërblejë me parajsë!

Arif Ejupi

Gazetari i njohur shqiptar, Sokol Balla, ka botuar në 10-vjetorin e “21 Janarit” librin e tij “Dëshmia e puçit”, një libër kushtuar ngjarjeve tragjike në Bulevardin “Dëshmorët e Kombit”, që tronditën vendin, ku mbetën 4 të vrarë.

Në këtë botim të UET press, gazetari i njohur sjell fakte të panjohura të një prej personave që u akuzua nga ish-kryeministri Sali Berisha si organizator i një grushti shteti.

Ai sjell fakte dhe përjetime të orëve të protestës së egërsuar, por dhe përgjigjes me fishekë luftarakë të gardës së republikës, manovrat e oficerëve të saj për të futur protestuesit brenda oborrit të kryeministrisë dhe vrasja e katër protestuesve jashtë saj, në trotuarin përballë kryeministrisë.

SOKOL BALLA

21 janari u duk ditë e trishtë, që në mëngjes. Dola diku rreth orës 9 e 30 minuta, nën një qiell gri, që premtonte rrufe më pas. Eca në këmbë drejt Bashkisë, nën vështrimet kurioze të qindra të mbledhurve që prisnin liderin të marshonin drejt Kryeministrisë, i veshur me xhup, xhinse dhe atlete, poshtë kisha një triko të lehtë dhe këmishë.

Nuk isha përfshirë në planet e televizionit për transmetimin direkt, por gjithsesi i mora masat, pasi intuita më thoshte se rrethanat mund të ndryshonin. Gjithsesi, mospërfshirja më jepte lehtësinë që, për herë të parë pas shumë vitesh, të ndiqja një ngjarje të madhe nga afër. Nuk kishim lënë ndonjë takim me kolegët, por e dinim ku do takoheshim.

Lokali i Fidelit në katin e katërt. Në katin e katërt pashë Mero Bazen, Andi Bushatin, Rudina Xhungën, Artan Hoxhën, Skënder Minxhozin, Arban Hasanin. Në tavolinën e tyre unë isha personi që ndenji më pak. Filipi, si gjithmonë, kishte diçka për të bërë dhe atë ditë e shpëtoi vjehrra, që i vdiq, dhe ai udhëtoi jashtë Tiranës për funeralin e saj.

Dola në tarracën e hapur, ku ndërkohë ishin vendosur kamerat. Ngrita kokën sipër dhe pashë në tarracë ministrin e Brendshëm, Bashën. Një ditë më herët kishte dhënë një paralajmërim të fortë se shkelësit e territorit të Kryeministrisë do të përballeshin me një forcë të papërballueshme dhe do të merrnin ndëshkimin e merituar.

Ishte me Ndrea Prendin, kreun e Gardës dhe po shihnin me dylbi se si turmat e organizuara të njerëzve po afroheshin nga sheshi i ministrive deri poshtë kullës së pushtetit. Të rrethuar nga mijëra forca policore, që kishin ardhur edhe nga rrethet. Qesha hidhur me veten, se mendova sa të lumtur duhet të ishin hajdutët e provincës sot. Po afrohej ora 11.00. Nga një burim në PS më erdhi një SMS.

Turma po vinte dhe mes tyre edhe Rama, i rrethuar nga një tufë e pazakontë bodigardësh. Tensioni u shtua në sheshin mes Piramidës dhe Kryeministrisë, në ato kohë e rrethuar me një gardh heshtash të gjata hekuri. Luçi, një punonjës i Gardës, skraparlli dhe kushëri me Metën dhe Fidelin, u ngrit prapa kurrizit tim, te veranda e katit të katërt, pa një mesazh që i erdhi dhe ngriti sytë sërish: “Filloi!”.

Ajo që pasoi më pas nuk ndryshon shumë nga ajo që keni parë të gjithë. Rama ndërkohë u bllokua diku në hyrje të urës së madhe te hotel “Dajti”, me fjalimin e palexuar në xhepin e palltos së gjatë. Rreth 150 veta nga protestuesit nuk duruan sa ai të vinte poshtë Kryeministrisë. Ata filluan të godasin policët, fillimisht anash ndërtesës, e më pas edhe në anën ballore. U shfaqën makinat me ujë me presion dhe Policia hodhi bombat e para me gaz lotsjellës.

Turmat filluan të shtyheshin nga pas. Shumë edhe në drejtim të urës. Tentova të lidhem në telefon, por linjat kishin rënë. Rama i shoqëruar u detyrua të kthehej pas. Astma e tij nuk e ndihmonte nga gazi lotsjellës. Përmes parkut “Rinia” u kthye në selinë e Partisë Socialiste, nga ku nuk doli deri në orët e vona të pasdites. Protesta humbi liderin e saj. Ndërsa minutat rridhnin si pikat e shiut që binin me shpejtësi mbi bulevard, në rresht të parë dolën Forcat e Ndërhyrjes së Shpejtë. Protesta i ngjante një vale deti nën stuhi.

Herë mësynin policët, herë protestuesit. Tërheqjet pasonin njëratjetrën, por nuk ishin tërheqje të plota. Përleshja vazhdonte mes një grupi protestuesish që tashmë ndiqeshin në distancë disa dhjetëra metra nga protestuesit e tjerë, që me kalimin e kohës zgjeronin distancën me policinë. Hapësirë që zmadhohej edhe nga hedhjet e shpeshta të gazit lotsjellës, gaz që filloi të hidhej edhe në verandën ku rrinim ne gazetarët. Nga fillimi i protestës deri kur filluan vrasjet, gazi lotsjellës u hodh tri herë drejt nesh dhe nuk e kuptova përse, përveçse nëse Policia donte të pengonte kamerat të xhironin.

Kur një prej tyre ra shumë afër operatorëve, aty ku rrija dhe unë, ndjeva për herë të parë djegien dhe frymëzënien që të vinte nga gazi. Sikur një dorë të shtrëngonte në fyt, derisa sytë të digjnin më keq se mushkëritë. “Lagni copa dhe vërini te hundët”, bërtiste Luçi, i cili do të provohej me kalimin e kohës se kishte informacione të sakta se çfarë po ndodhte poshtë dhe në komandën e operacionit policor.

Në këto momente më ra celulari. Pak veta e dinë se kur linjat celulare dobësohen, telefonatat celularë janë të parët që e pësojnë, por telefonatat nga numrat fiks në ato celularë funksionojnë për mrekulli. Plus numri im ishte “Eagle” dhe thirrjet vinin nga “Albtelecom”.

Megjithëse rrëmujë, e njoha numrin. Ishte i njëjti numër zyre që kishte telefonuar babain tim një ditë më parë nga zyra e Presidentit. Bamir Topi foli i shqetësuar në telefon: “Çfarë bëhet kështu? Thuaji atij (Ramës) t’i tërheqë njerëzit”. Më tha se po përpiqej edhe vetë të lidhej. E pyeta nëse po e bënte këtë edhe me Berishën dhe mora një përgjigje që nuk e dëgjova mirë. Më pas më pyeti si të lidhej me Top-in, se donte të dërgonte një deklaratë.

I dhashë numrin e faksit. Ishte një deklaratë që kërkonte qetësimin e tërheqjen dhe u bënte thirrje palëve të hiqnin dorë nga dhuna. Besoj se ajo telefonatë e Topit duhet të ishte nga provat e para që Komisioni do të administronte si provë e “puçit”. Në fakt ishte prova e së kundërtës.

Ndërkohë, pak më herët pashë që u hap dera e Kryeministrisë. Sipas dëshmisë së Agron Malajt, derën e kishte hapur fotografi i Gardës. Prej dhjetë vjetësh besoja se zgjidhja e kësaj enigme sqaron dhe thelbin e protestës si dhe drejtimin që donte t’i jepte asaj qeveria, ose më saktë, Berisha. Hapja e derës ndodhi ndoshta në momentin më të paduhur. Kjo nëse do të besosh variantin e mirë.

Protesta thuajse ishte shuar, ndërsa demonstrata po humbiste minutë pas minute numrat e saj. Por kur u hap dera disa protestues u futën në oborrin e Kryeministrisë, tre deri katër metra. Dy prej tyre avancuan edhe pak dhe njëri goditi në drejtim të gardistëve, nga krahu i hyrjes anësore të Kryeministrisë. Pikërisht në një nga dritaret e bodrumit jashtë ishte ulur Agim Llupo. Në këtë moment, sipas dëshmisë së Malajt, në radio është dëgjuar urdhri për të hapur zjarr.

Malaj thotë se breshëritë e para kanë qenë me plumba manovër, pra plumba që bëjnë zhurmë, por nuk kanë goditje. Por, sipas Malajt, ai ka mbetur i shtangur kur ka parë të bien në tokë degë të këputura nga plumbat. Në të njëjtin moment, Zyhdi Dajti, drejtor i Policisë Bashkiake të Tiranës dhe ish-drejtues i Gardës së Republikës, futet brenda territorit të Kryeministrisë dhe tërheq jashtë dy djemtë protestues, që ishin futur brenda. Sipas ligjit, nëse protestuesit futeshin brenda perimetrit, ligji i lejonte Gardës të hapte zjarr. Ishte argumenti i vetëm që Berisha do të përdorte më vonë, për të ngritur mbrojtjen e tij.

Zyhdiu e nuhati me përvojën e tij se pas kësaj gjërat mund të precipitonin, pikërisht në momentin kur protesta e mbetur pa lider dhe me skenar të prishur po shkonte drejt muzgut, njëkohshëm me muzgun e ditës. Veranda e katit të katërt ishte e ngushtë si kënd dhe pemët e larta e ngushtonin edhe më shumë shikimin.

Një dritare brenda, në krahun që shihte nga Kuvendi, ofronte më shumë pamje dhe ne vraponim nga veranda te dritarja, në varësi të dallgës së protestës. Kur protestuesit u futën pak metra, ne vrapuam te dritarja. Por kur filluan të shtënat, unë vrapova drejt verandës. Ndoshta dy-tre sekonda para se të shihja Ziver Veizin të këputej në tokë dhe të rrethohej nga Zydiu e disa të tjerë. Por pashë shumë mirë rrëzimin e trupit të Hekuran Dedës, ndërsa binte si gjethet e këputura nga breshëritë e plumbave.

Hekurani, ashtu si dhe unë, rreth orës 9 e pak, i shoqëruar nga disa shokë, ishte në sheshin “Skënderbej”. Po shkonte drejt protestës, në krahun tjetër nga po ecja unë. Në videon që transmetova një javë më vonë në “Top Story”, ai qeshte në kamera me shokët e tij. Kishte ardhur me autobus nga Greqia, ku punonte dhe jetonte.

Në video, fliste dhe dukej qartë se nuk kishte ardhur për të marrë pjesë në protestë, por si kurioz, thjesht për ta ndjekur atë nga afër. Nuk di nëse më njihte nga ekrani, por unë e njoha atë sekondë, e cila për të ishte edhe sekonda e fundit. Rrugët tona u kryqëzuan në momentin fatal për të dhe në momentin kur jeta ime ndryshoi. Në karrierën time kam përjetuar momente të vështira, edhe sigurie fizike, por ishte hera e parë që pashë vdekjen të zbriste këmbëkryq nga plumbat e një horri me uniformë ushtarake.

Një fshatari komsomolas, të bërë trim nga pushteti i armës, apo ndoshta një frikacak dhjaks, që arma i shkrehu jashtë kontrollit. Sipas dëshmisë ekskluzive për “Real Story” në 21 janar 2021, automatiku 55 ishte një armë e vështirë për t’u mbajtur nën kontroll. Sido që të jetë, në ato pak sekonda, nga plumbat e Llupos vdiqën menjëherë Ziver Veizi, Hekuran Deda, Faik Myrtaj dhe u plagos Fatos Mahmutaj. Vdiq edhe objektiviteti im për këtë ngjarje, që sigurisht do të shënjonte jetën time…

MES SHOKIMIT DHE MOSBESIMIT

Më pas pashë dhe dy grupe njerëzish që mbanin në drejtime të ndryshme dy trupa. Ishin ata që mbanin Aleks Nikën dhe ecnin në drejtim të Urës së Madhe. Një makinë u afrua, sot nuk më kujtohet nëse ishte ambulancë apo civile, dhe mesa u duk, e nisi atë drejt Spitalit Ushtarak. Më afër dy kullave, një tjetër trup mbahej nga disa veta dhe dukej i pajetë. Ishte Faik Myrtaj. Trupat e Hekuranit dhe Ziverit ishin larguar më herët.

Shokimi në fytyrën time është fiksuar nga një foto e Hektor Pustinës, e shkrepur në distancë nga mesi i bulevardit. Unë shihem me një xhup blu me kapuç, mes kameramanëve, duke parë poshtë. Nuk ka një pasqyrim më të saktë të gjendjes sime në ato momente. Nuk arrija ta besoja atë që po ndodhte. Pikërisht kur u duk se gjithçka po fashitej.

Në këtë moment u riktheva te tavolina e kolegëve, nga ku buzëqeshja kishte kohë që kishte ikur. Në lidhje direkte nga Spitali Ushtarak, dy mjekë po flisnin para kamerave. Konfirmuan dy vdekjet e para dhe gjendjen në koma të një të treti. Faik Myrtaj si duket nuk kishte mbërritur akoma. Sipas mjekëve që kishin shikimin dhe zërin e fikur, vrasjet ishin bërë nga afër dhe me armë të kalibrit të vogël.

Pra, me pistoletë? Së paku, mesa më ishte fiksuar, në ato momente protestuesi më i afërt me gardistët që u shfaqën në oborrin e Kryeministrisë kur u hap dera e saj ishte djali që ishte futur brenda dhe që hodhi një gur në drejtim të gardistëve. Ai ishte, së paku, 12-13 metra më afër se Ziver Veizi ndaj pozicionit të gardistit më të afërt, pasi u shkrepën armët; pasi zjarri nga tytat ishte i dukshëm, për shkak të rënies së muzgut. Ky gardist që shtinte dukshëm në ajër ishte në këmbë, së paku pesë metra larg një gardisti të ulur pranë dritares së bodrumit dhe që mbante armën automatike në drejtim horizontal, në pozicion qitjeje.

Pra, me një llogari të thjeshtë dhe jo shumë të saktë në pak sekonda largësia nga viktima më e afërt te gardisti më i afërt ishte së paku 35 metra, por largësia nga gardisti i ulur në pozicion qitjeje dhe Ziverit ishte diku mbi 40 metrat. Nga Hekurani, më shumë se 45 metra. Por asnjë gardist nuk kishte qenë aq afër. Kush vrau? Pyetja ishte e rëndë, përgjigjet edhe më të rënda. Nëse ishin vrarë nga afër, ishin vrarë nga civilë. Skema e konfuzionit të krijuar nga vrasjet kishte filluar të funksiononte. Ishin vrarë qëllimisht, por nga kush? Vetëm Mero Baze nuk kishte asnjë dyshim. “I vrau Saliu”.

Për ne të tjerët, pikëpyetjet ishin të forta. Për një çast, mendova të pamendueshmen. Rama nuk kishte bërë asgjë për të shmangur përplasjen, me gjithë paralajmërimet që së paku ia kisha përcjellë unë. Ishte një skemë e përgatitur prej tij? Por dilema dhe frika lidhen me arsyen, intuita lidhet me historinë. Dhe historia favorizonte negativisht Sali Berishën. Vitet e fundit, gjithnjë e më shumë e gjeja veten të mendoja siç mendonte Mero Baze. Ai ishte i zoti, falë intuitës dhe informacionit, të përkthente sjelljet e Sali Berishës. Kjo më bënte të dyshoja se edhe në pasditen e 21 janarit 2011, Mero Baze kishte të drejtë: protestuesit ishin vrarë nga gardistët e Saliut.

Ai e kishte paralajmëruar këtë një ditë më parë. I kishte qëndruar “premtimit”. Por dyshoja se do ta pranonte këtë publikisht. Derisa më kishte krijuar mua perceptimin se mund të ishin vrarë edhe nga vetë brenda protestuesve, përse mos ta bënte këtë edhe me publikun e gjerë? Por nuk ishte koha për analiza të gjata. Po binte nata dhe nga shkallët e ndërtesës u dëgjuan britma të forta.

BETEJA E EKRANEVE

Në sallën e restorantit ku ishim vetëm ne gazetarët dhe punonjësit e lokalit u dyndën të frikësuar dhe të tmerruar disa dhjetëra të rinj. Mes tyre, shquajta disa nga djemtë e rinj të “Mjaft”-it, Andin dhe Leartin. Por në fund hyri me vrap dhe kokën prapa Erion Veliaj. Pas tij edhe Ajola. Të gjithë vrapuan dhe u fshehën pas nesh. Vetëm pak sekonda më vonë, me zhurmën e takëmeve të rënda, erën e djersës dhe zemërimin nga një ditë e gjatë pune, por dhe dhuna e ushtruar mbi ta, hynë disa policë me skafandra, mburoja dhe shkopinj gome. Policia po bënte krehjen e fundit të bulevardit.

Vetëm kur panë fytyrat e njohura, timen, të Rudina Xhungës, dhe ajo e ngjitur në sekondë të fundit, e të Skënder Minxhozit, policët u zmbrapsën: “Zhdukuni të gjithë. Brenda pak minutash nuk duam t’ju shohim më vërdallë”, foli rëndë njëri prej tyre. Më pas zbritën. Pas tyre, me frikë e ankth dhe pas kurrizit tonë zbritën gjithë të tjerët. Kur shkuam në kat të parë e dolëm jashtë, të rinjtë u shpërndanë me vrap nga të katër anët. Në trotuar mbetëm të ngrirë unë, Xhunga dhe Minxhozi. Rudina duke u dridhur për shkak se jo larg nesh disa policë po na shikonin në kokërr të syrit, ngriti zërin qëllimisht që të na njihnin dhe tha: “Ikim te Top-i”.

Më futi krahun, ndërsa Skënderi me trupin e tij të madh ecte dy hapa pas nesh. Ndërsa kalonim anën tjetër të bulevardit, tre policë kishin vënë në mes Fatmir Xhafën. Dy e shtrëngonin nga krahët dhe e shtynin drejt urës, ndërsa i treti i binte gjysmë fshehurazi me shkop gome te kërcinjtë. Kujdesej që të mos i linte shenja të dukshme, personit që do bëhej ministër i Brendshëm vetëm 6 vite më vonë.

Ndërkohë, në një tjetër ekran, ose me saktë dy, afër qeverisë, kishte filluar truku i ngritjes së skemës së puçit të shtetit, duke filluar nga inskenimi i vrasjeve, sikur ishin bërë nga brenda protestuesve. Grupi medial i njerëzve pranë Saliut, kishin punuar mesa duket me plan. Një kamera e tyre, e vendosur brenda ndërtesës së Kuvendit, kishte një plan të shkëlqyer ballor të hyrjes anësore të Kryeministrisë, aty ku dhe u zhvilluan ngjarjet dhe dy vrasjet më të dukshme (bashkë me, paradoksalisht, vrasjen e mbetur në tentativë të gazetarit të tyre Fatos Mahmutaj).

Mahmutaj duket se kishte dalë jashtë rreshtit dhe atë ditë i ishte dedikuar profesionit të tij dhe jo linjës editoriale. Ndoshta për këtë, podiumi i gazetarëve ku ai u godit dhe ku humbi jetën dhe Hekuran Deda nuk ishte rastësi. Ashtu siç nuk u hodh rastësisht tri herë gaz lotsjellës në verandën ku isha unë dhe dhjetëra operatorë te dy kullat. Atë ditë si duket qeveria la të xhironin vetëm kamerat e saj: ato të Gardës dhe të “ABC News”. Gjithçka ishte kopsitur me kujdes.

Nuk e di ku e kanë gjetur qetësinë kriminale të qepjes së këtij skenari që rezultoi dhe idiot, pasi rreth orës 22.45 “News 24” publikoi videon që tregon se si qeveria e Sali Berishës i vrau protestuesit, plagosi rreth 30 të tjerë; mes tyre së paku 6 me plagë të tilla, që për distanca milimetrike do të kishin qenë vdekjeprurëse, si ajo ndaj Fatos Mahmutajt dhe një djali të ri 27-vjeçar, një biznesmen i ri, i afërt me PS-në, të cilit plumbi i kishte hyrë e dalë nga qafa, për fatin e tij të madh, pa i shkaktuar asnjë dëm fizik të ndjeshëm. Qepja e skenarit të vrasjeve nga brenda protestës, është një krim i dytë, që gjithashtu, nuk u hetua e nuk u gjykua kurrë. Çuditërisht u hetuam vetëm ne, gazetarët kritikë ndaj Berishës.

Pasi dola nga studioja e “Top”-it, një makinë e punës më çoi në shtëpi. U ngula para ekranit. Te “Top”-i njerëz që flisnin budallallëqe, te “Klani” emisione të qepura me kujdes kundër Ramës. Po fitonte terren “teza” e vrasjes nga brenda protestës. Më thanë se Rama po shkonte në shtëpi, një shenjë se kishte mbaruar gjithçka. Protesta që dështoi, dhunë mbi Policinë, njerëz që u vranë. Gjithçka paralajmëronte furtunë mbi kokën e Edi Ramës. Kur erdha në shtëpi, të gjitha dritat e Prokurorisë së Përgjithshme ishin ndezur. Grup prokurorësh kishin mbërritur shumë shpejt në vendngjarje.

Për fat, në kohë për të sekuestruar edhe makinën. (Siç do ta pohonin të nesërmen, nuk ishte gjetur në të as tritol dhe as gjurmë shpërthyesish, por dyshoj se do ta kishin thënë këtë gjë, nëse nuk do të kishte ndodhur ngjarja, ndoshta, më e rëndësishme dhe padyshim një nga punët për të cilat media shqiptare duhet të ndjehet krenare: xhirimi i vrasjes së protestuesve nga gardisti i zellshëm Agim Llupo).

Ndërsa trishtimi për vrasjet para syve të mi trashej nga pamundësia për të provuar atë që intuita ime më thoshte, befas më vjen një mesazh nga një miku im në një ambasadë të rëndësishme: “Çoje pak te ‘Neës 24’”. Gazetari Artan Hoxha po shpjegonte se si ai dhe operatori Ervin Daja kishin pamjet e vrasjeve nga një kënd, nga ku dukeshin edhe vrasja, edhe viktimat, edhe vrasësi. Më pas filluan pamjet e videos. Dhe mua befas më ndaloi frymëmarrja!

Mozaiku i artistit kosovar, Alkent Pozhegu, ku paraqitet figura e presidentit të zgjedhur amerikan, Joe Biden, është shfaqur edhe në ekranin e televizionit amerikan “ABC News”.

Puna e artistit ka marrë vëmendje edhe në shumë medie të tjera ndërkombëtare, në kohën kur shteti më i fuqishëm i botës po pret që në krye të tij të vendoset politikani që dikur shërbente si nënpresident.

Pozhegu ka thënë se për punimin e këtij mozaiku ka përdorur 120 kilogramë drithëra, misër, fara luledielli, oriz dhe fasule.

Ndryshe, Joe Biden do të inaugurohet zyrtarisht si shef i Shtëpisë së Bardhë dhe president i 46-të i Shteteve të Bashkuara të mërkurën rreth orës 12 sipas kohës lokale apo rreth orës 18 sipas kohës në vendin tonë, shkruan Gazeta Express.

Ai njihet si mik i madh i Kosovës. Ka shprehur përkrahje të vazhdueshme për shtetin tonë dhe shumë vjet më parë e ka kritikuar ashpër “kasapin e Ballkanit”, Sllobodan Millosheviq, për politikat shtypëse në ish-krahinat e Jugosllavisë.

Ishte vera e vitit 1943 kur forcat nacionaliste e forcat komuniste filluen të mendojnë programimin e bashkimit të tyne në luftën për lirim kombëtar kundër okupatorit italian. Me 1-3 Gusht 1943, në Mukje, afër Tiranës u organizue nji takim që mori emnin ” Konferenca e Mukjes” ku morën pjesë përfaqësues të forcave nacionaliste dhe komuniste me qellim bashkëveprimin në luftë. Vendimi i përbashkët që u firmos prej të dy palëve u hodh poshtë kategorisht prej Enver Hoxhës, me urdhen të komunistave Jugosllavë që nuk pranojshin referendumin popullor për të ardhmen e Kosovës. Ky moment njifet në histori si fillimi i ” luftës civile ” gjatë periudhës së luftës së dytë botnore në Shqipni.
N’atë mbledhje, si ndigjues pa të drejtë vote, merrshin pjesë edhe dy ushtarakë atdhetarë, prej Kosove, të diplomuem në akademitë ushtarake europiane: Z. Ismail Shehu dhe Z.Krasniqi. Simbas të dhanave të familjarëve, rezulton se ushtarakët e masipërm ishin shprehë gjatë mbledhjes së Mukjes në favor të bashkimit të Kosovës më Shqipninë. Kaq kishte mjaftue, për armiqtë dhe tradhëtarët e Shqipnisë që t’i dënojnë me vdekje .
Me 8 Tetor 1943 ,ato po ktheheshin në Gjakovë me veturën e tyne, kur papritmas rrugës drejt Kukësit, në Rrapaj ( Rrethi i Pukës) para tyne ndalohet tue i zanë rrugën nji kamionçin prej të cilit ulen dy vetë që po kontrollojshin difektin e makinës… Z.Shehu me Z.Krasniqi zbresin prej veturës për me i dhanë ndihmë për difektin, por në momentin që ato i afrohen, dy personat nxjerrin automatikët dhe i pushkatojnë….!
Koha kaloi dhe askush nuk jepte të dhana të besueshme se çka ndodhi me këta dy burra atdhetarë, çdo gja mbeti mister dhe e pa qartë si në mjegull, megjithate familjet e tyne e patën kuptue se vrasja ishte veper e urdhnueme prej komunistave jugosllavë dhe e zbatueme prej atyne shqiptarë ( simbas famijarëve, atentatori kishte qenë Vasil Shanto). Kishte fillue kështu eliminimi i të gjithë atyne patriotëve që kundërshtojshin vazhdimin e mbetjes së Kosovës nën Serbi.
Kaluen vjet, të tjerë nacionalista shqiptarë u eliminuen në të dy anët e kufinit politk, terrori komunist kishte dalë prej legalitetit, tashma vrasjet e eliminimet baheshin me gjygje popullore të paravendosun prej “Partisë”. Me 26 Shkurt 1951, pa proçes gjygjsor, por vetem me vendim terrorist të Byrosë Politke të kryesuem prej Enver Hoxhës e Mehmet Shehut u pushkatuen 22 intelektualë të pafajshëm ( sot Nderi i Kombit) ndër të cilët edhe vellau i Ismailit, Tefik Shehu i diplomuem për ekonomi e juriprudencë n’Itali.
Djali i të ndjerit Tefik Shehu, Hyseni nuk mbrrijti me e njoftë baben, sepse me 26.02.1951 kur komunistat i pushkatuen t’atin, ai ishte në barkun e nanës së tij…U rrit e mori shtat në internim si pjestar i klasës së deklasueme meqë ishte i biri i “armikut”… Ushtrinë e kreu në “Repartet e punës” ku dërgoheshin ato që ishin me “zgjeben ” e luftës klasore . Gjatë shërbimit ushtarak miqësohet me nji ushtar që banonte në katundin Rrapaj, Pukë me mbiemnin Çera e si ndodhë zakonisht n’orët e lira, biseda qet bisedën e ndër të tjera… ushtari Avni Çera prej Rrapaj, Pukë i kishte tregue ( me za të ultë si sekret) për nji ngjarje që kishte pasë ndodhë në kohën e luftës së dytë botnore në familjen e tij, ku rastësisht i ati, Z. Çera, me origjinë prej Peshkopie , por i çvendosun në Rrapaj, Pukë për arsye familjare kishte qenë dëshmitar:
Livadhi para shtëpisë së Z. Çera kufizohej me rrugën automobilistike që prej Shkodrës shkonte drejt Kukësit e në nji moment të ditës Z.Çera kishte ndie breshni automatiku që vijshin prej anës së rrugës. Menjiherë kishte marrë drejtimin e rrugës automobilistike e kishte mbetë me sy hapë prej tmerrit: dy burra të shtrimë për tokë, te përgjakun e të vdekun! Ishte shtangë…, priti se ndoshta dikush do të vinte me i marrë e me i sitemue të vdekunit, por kaluen orë e askush nuk u ba i gjallë. Burrnia e humanizmi i tij e detyruen me krye nji veprim jo vetem të vështirë, por edhe me pasoja te mundshme…! Me ndihmen e njerëzve të familjes transportoi kufomat deri te oborri i shtëpisë së tij, prej dokumentave kuptoi identitetin e tyne e me qenë se koha nuk priste ma, i vorrosi në oborrin e shtëpisë së bashku me nji shishe ku ishte i shkruem identiteti i kufomës.
Ishin kohë të turbullta, të vështira dhe të rrezikshmë, kohë lufte… Me intuitë Z.Çeraj i ishte afrue së vertetës; vrasja mund t’ishte politike. Nuk kishte asnji arsye me ba denoncimin e ngjarjes sepse mund të kishte edhe akuza e të tjera probleme jo të pëlqyeshme. Kaluen vitet, erdhi diktatura komuniste e aq ma teper ishte e preferueme heshtja e plotë. Sekretin e ngjarjes e dinte vetem ai e familja e tij!
Hysen Shehu nuk i besonte veshëve, në çast pat ba lidhjen e ngjarjes: mos ndoshta njeni prej kufomave ishte axha i tij, Ismaili, i zhdukun pa gjurmë ndërsa po kthehej vetë i dyti në shtëpi nëpërmjet rrugës për në Kukës me 8 Tetor të vjetit 1943 ? Mezi priste që të mbaronte shërbimi ushtarak për me zbulue të vertetën. Koha erdhi e Hyseni nuk vonoi, por shkoi për ” vizitë ” te familja e shokut të tij në Rrapaj, Pukë, ku gjeti mikëpritjen tradicionale shqiptare e pati mundësinë me bisedue drejtperdrejt me të zotin e shtëpisë, Z. Çera i cili i rikonfirmoi ngjarjen e masipërme si edhe vendin ku paten qenë vorrosë të dy kufomat e Tetorit të vitit 1943. Hapën së bashku gropën ku ishte vorrosë axha, Ismail Shehu e, në sekret të plotë Hyseni mblodhi eshtnat e kufomës, i futi në nji kuti teneqeje që përdorojshin bojaxhijtë, e izoloi sa mundi në të tana anët, falenderoi Z.Çera dhe familjen e tij tue i dhanë fjalën që jo vetem nuk do ta bisedonte ngjarjen me të tretët , por as me familjarët e tij; nanën, e motrën.
Fjalen e dha e fjalen e mbajti. Familjes Çera nuk i hyni asnji ” ferrë në kambë” në lidhje me sa ma sipër.
Ishte vjeti 1974 kur Hyseni i veshun me tesha pune ( per mos me ra në sy të ndonji kontrolli të mundshëm gjatë rrugës) u kthye së bashku me “kutinë e bojës” të futun në çantën e shpinës, në shtëpinë e tij. ” Kutinë e bojës” e vendosi në balkonin e apartamentit. Grave të shtëpisë i tha: mos e prekni, se nji shok ia kishte lanë në ruejtje.
Te nesërmen shkoi te vorrezat në Tiranë e takoi ” Rrupin”, vorraxhinë me ” lëkurë të nxime prej diellit”, të cilit i kerkoi ndihmë për vorrosjen e eshtnave të nji personi të familjes që shumë kohë ma parë kishte pasë qenë vorrosë n’oborrin e shtëpisë së tij. Rrupi, i kishte tregue me za të ultë që kjo punë nuk bahet, sepse për çdo vorrim kërkohen dokumenta etj….
“Kutija prej teneqeje e bojës” qendroi në balkonin e apartamentit e paprekun për 17 vjet !.
Vetem në vitin 1991, kur sitemi diktatorial komunist u vetëshemb e u liruen prej burgjeve të burgosunit politikë etj., Hysen Shehu mbrrijti me e vorrosë për të dyten herë axhen, të ndjerin Ismail Shehun, në nji vorr dinjitoz ngjitë me vorrin e nanës së Isamilit, gjyshes së Hysenit , Nasidës.
Por biri i familjes me emen të Shehlejrve të Gjakovës, Hyseni nuk gjeti qetësi; kishte vorrosë axhen e tij, por kishte mbetë pa vorr i ati, Tefiku së bashku me 21 shokë të tjerë të fatkeqësisë. Krahas detyrave të jetës e të familjes, mendja nuk i pushonte në kërkim të ” gropës së kuqe” ku ishte mbulue krimi komunist. Në përpjekje të vazhdueshme, falë fjalëve që qarkullojshin, mbrrijti me kontaktue nji familje fshatare në Mënik ( afër urës së Ndroqit) ku plaku i shtëpisë tregoi tmerrin asaj nate në të cilen qenë hedhe në gropë e pushkatue 22 persona të pafajshëm si dhe me përafërsi vendin e ” gropës së kuqe”.
Me ndërhymjen e Hysenit, nji buldozer hapi gropën e, për fatin e Hysenit, timin e të 20 familjeve të tjera u zbuluen eshtnat e viktimave: nji unazë ari martese konfirmoi identitetin e njenit prej tyne; ishte unaza e martesës e të ndjerit Zydi Herri, çka dha siguri të plotë se aty ndodheshin viktimat e masakrës komuniste të 26 Shkurtit 1951.
Në vjetin 1993 me ceremoni zyrtare të organizueme prej Bashkisë së Tiranës, eshtnat e të 22 viktimave u rivorrosën në nji vorr monumental të pozicionuem në nji vend të veçantë të Vorrezave të Dëshmorëve në Tiranë. Të 22 viktimat, ashtu si u pushkatuen, të lidhun e të bashkuem prej telave me gjëmba, po ashtu të vllaznuem prej vdekjes vazhdojnë me qendrue në perjetësi tue i rezatue brezit të ri shqiptar mesazhin me vlerë të madhe moralo atdhetar; ” Mos harroni…, para se me qenë, musliman, ortodoks, katolik, bekatshij jeni shqiptarë”.
Personalisht i jam mirënjohës përjetësisht shokut, vëllaut tim të fatkeqësisë, z.Hysen Shehut, për veprën e kontributin e tij në nderim të prindve tonë të paharruem.
Shenim: Të dhanat për shkrimin e masiperm janë marrë prej protogonistit të ngjarjes, Z.Hysen Shehu.
F.G.
( Tregimi, pjesë e librit ” Dromca Kujtimesh” i dërguem per botim)