Shkruaj, të lutem.

Vetëm dy rreshta, të paktën,

edhe nëse shpirti yt është i tronditur

dhe nervat e tua nuk mbajnë më.

Por çdo ditë.

Me dhëmbë shtrënguar,

ndoshta ndonjë budallallëk,

por shkruaj.

Të shkruarit një nga iluzionet tona më qesharake dhe patetike.

Ne besojmë se po bëjmë diçka të rëndësishme

duke vizatuar vija të zeza të shtrembëruara në letër të bardhë.

Sidoqoftë, ky është zanati yt,

të cilën nuk e zgjodhe,

por fati ta dha,

kjo është e vetmja derë përmes së cilës,

nëse ndonjëherë,

mund të gjesh shpëtim.

Shkruaj, shkruaj.

Në fund, midis tonelatave të letrës për t’u hedhur,

një rresht mund të shpëtohet. (Ndoshta.)