Ju ftojmë të lexoni edhe:

Skandalet e shoqatave shqiptare: WAW e akuzuar me pretendimin për korrupsion që ditën e parë të themelimit Nga Elida Buçpapaj

voal.ch – Shoqata ndërkombëtare e Grave shqiptare  në botë World Albanian Women ndryshe me akronimin WAW ka startuar krijimin e saj me dy skandale.

Skandali i parë lidhet me emrin, pasi në vetvete nuk është shoqatë ndërkombëtare.

Definicioni i shoqatës ndërkombëtare është si më poshtë:

“Organizatë ndërkombëtare quhet një lloj organizate me karakter ndërkombëtar sa i përketë anëtarësisë, qëllimit ose pranisë të një rëndësie ndërkombëtare, me zyra, aktivitete dhe interesa në disa vende të botës; punonjësit e të cilave shpesh quhen zyrtarë ndërkombëtarë, shpesh gëzojnë imunitete diplomatike (disa shembuj të organizatave janë Kombet e Bashkuara, Bashkimi Evropian, Organizata Botërore të tregtisë dhe NATO-s).”

Ky është skandali në formë abuzimi i parë i WAW (walbw.ch) sepse nuk përmbush asnjë atribut nga ato që lartpërmenden.

Skandali i dytë, lidhet sepse është akuzuar për mungesë transparence në ditën e inaugurimit të saj në Gjenevë më 2-3 Nëntor 2019.

Mungesa transparences hedh dyshim për korrupsion dhe në Perëndim nuk tolerohet.

Për mungesë transparence kjo shoqatë është akuzuar nga Ermira Lefort, e cila në të njëjtën datë kur u bë inaugurimi përmes një deklarate publike dha dorëheqjen e parevokueshme.

Drejtueset e kësaj shoqate janë: Mirela Mezani, Juliana Cici dhe Blerina Zoto.

Në deklaratën e saj botuar edhe në rrjetin social asaj kohe Ermira Lefort ka përmendur faktin për mungesën e informacionit të sponsorizimit, shumë prej 20 mijë frangash që kishte kushtuar festimi i inaugurimit të shoqatës në Gjenevë më 2-3 Nëntorin e 2019.

Sipas deklarimeve të saj, që nga 12 gushti 2019, Ermira nuk ka pranuar të firmosë hapjen e llogarisë bankare për këtë shoqatë,sepse mungonte informacioni kryesor. Ermira Lefort e ka përsëritur kërkesën në vijimësi në mbledhje pa proces-verbale,se kush ishte sponsori financiar i kësaj asambleje të kushtueshme.

Po sipas deklarimeve të Ermira Lefort: “U dhanë tre variante nga mbledhja në mbledhje.Në fillim ju dha si përgjigje, që është rrjeti i bizneseve në Zvicër.”Pyetjet e Ermirës publikisht ishin :Kush nga shumë strukturat ekzistuese?” Sepse ekziston Rrjeti i bizneseve,Dhoma e tregtisë dhe shoqata aksionare AG. Ermira Lefort këmbënguli përsëri në asamble,kush është si grupim apo individ dhe pse nuk vendoset Logo e sponsorizuesit?”

Deklarimi i sponsorizuesit nuk është bërë asnjëherë, kjo e detyroi zonjën Lefort të japë dorëheqjen e parevokueshme, çka hedh hije të forta dyshimi rreth transparencës të financimit të festimeve dy ditore në Gjenevë në 2-3 Nëntor 2019, data kur u bë inaugurimi zyrtar i shoqatës në fjalë.

(Nesër do të lexoni: Akuzuar për korrupsion WAW pretendon të atashohet me një zyrë pranë shoqatave të huaja në OKB)

E djela e fundit e shkurtit pati një ngjarje speciale për jetën kulturore të Bernës, kryeqytetit helvetik që përshkohet nga Lumi Aare, kalërohet nga urat e shumta aq të bukura nën pamjen hijerëndë të Alpeve. Katër instrumentistë të shquar shqiptarë dhanë koncert në Katedralen e Bernës, që është zemra e qytetit dhe njëri nga simbolet e tij. Münsteri i Bernës mban në trupin e vet një histori datuar prej fillimit të shekullit XV. Me stilin e përkryer gotik ashtu si simotrat në Këln, Strasbourg, Freiburg etj.– shfaqet si „ogur i madhështisë dhe delikatesës“ njëkohshëm, nëse do të perifrazonim një varg të Viktor Hygosë, në vend të pohimit se në Katedralen e Bernës më tepër se me vendin e kultit dhe mistikës, ndihemi të përballur me shprehjen e talentit njerëzor, ku arti është përcjellës i civilizimin Perëndimor.

Katedralja e Bernës, më e larta në gjithë Zvicrën, kryevepër e dorës dhe mendjes së njeriut, që të rrok me vete sapo e sheh, ishte vendi ku në mbrëmjen e të djelës së fundit të shkurtit dhanë shfaqjen e tyre tyre artistët Dhurata Lazo, Zija Bushi Bejleri, Klaidi Sahatçi dhe Gjergj Bejko; tre vinin nga Gjermania, ndërsa Klaidi është me qëndrim në Zvicër.

Zvicra ka lidhje shumë të forta me shqiptarët. Të gjithë kokat e Rilindjes kanë kaluar një pjesë të jetës në Zvicër. Faik Konica, Fan Noli, Mit’hat Frashëri, Anton Zako Çajupi, Dora d’Istria… Hasan Prishtina e ëndërronte Shqipërinë një Republikë malore si Zvicra. Për të mos folur pastaj për komunitetin aktual të shqiptarëve që i kalon ndofta gjysmë milioni. Shqiptarë të Kosovës, Maqedonisë, Luginës të Preshevës, Shqipërisë.

Komuniteti i shqiptarëve të ardhur nga Shqipëria është më i vogli në numur, rreth 1500 syresh, por jo më pak i rëndësishëm nga kontributet. Siç është rasti i Zhaklina Dhimojani Blättler e cila, me bashkëshortin e saj Stefan Blättler, ishin autorët e këtij organizimi të mrekullushëm, për të ftuar e mirëpritur katër instrumentistë brilantë shqiptarë.

Nuk është aspak lehtë, por çifti Blättler ia doli me sukses që t’i sjellë artistët shqiptarë të performojnë në Katedralen berneze, për të shpalosur talentin e tyre nën magjinë gotike të zbukuruar edhe më, ca nga shumëngjyrësia e mozaikëve ca nga prania e bukur e publikut zviceran dhe shqiptar.

Zvicra ka krijuar traditë në mikpritjen e elitës të artistëve shqiptarë, të cilët suksesin e tyre e kanë arritur në skenat e Europës dhe botës. Zvicra i mirëpret Artistët shqiptarë, të cilët ia imponojnë respektin publikut zviceran. Dy prej tyre si Tedi Papavrami dhe Klaidi Sahatçi punojnë e jetojnë këtu. Papavrami njihet edhe si përkthyesi zyrtar i veprave të Ismail Kadaresë.

Ndërsa Klaidi Sahatçi ishte pjesë e katërshes së ftuar në Bernë, bashkë me Dhurata Lazon, Zija Bushi Bejlerin dhe Gjergji Bejkon.

Klaidi Sahatçi, pasi mbaron Liceun e Tiranës vazhdon studimet për violinë në Konservatorin Xhuzeve Verdi Milano, për t’i vijuar pranë’Akademisë “W. Stauffer” në Kremona dhe Lion të Francës. Pasi fiton një vend në Orkestrën Sinfonike të Radio Televizionit Italian, fillon të zhvillojë një jetë shumë të pasur koncertore në teatrot më të mira të Europës. Ka qenë violinë e parë në Teatrin La Skala të Milanos dhe aktualisht është violinë e parë në orkestrën e Zyrihut në Tonhalle me një violin të Antonio Stradivarius, të njohur me emrin “Wieniawsky, Bower“ e krijuar në vitin 1719 që atij ia ka ofruar Mercedes-Benz i qytetit të Zyrihut. Klaidi paralelisht jep mësim në Konservatorin e Zvicerës italiane. Ai ka bërë shumë regjistrime, ku midis tyre bashkë me pianisten Dhurata Lazo, ata regjistruan CD titulluar Albanian Memories, e cila u promovua së fundmi edhe në Tiranë.

Dhurata Lazo ka nisur të interpretojë në piano në moshën 6 vjeçare fillimisht në qytetin e saj të lindjes, të cilin do ta linte për të ndjekur Liceun Jordan Misja dhe Konservatorin. Në qytetin e gurtë ku ka lindur një diktator dhe një shkrimtar gjenial do të kthehej më pastaj vetëm si vizitore, sepse jeta do t’I merrte rrjedhë të tillë. Pasi mbaroi Konservatorin e Tiranës, e mahnitur me pjesët Zadejës, Harapit etj, ajo bashkë me bashkëshortin e saj do të emigronin në Itali. Atje i dedikohet vazhdimit të studimeve në fillim në Konservatorin Xhuzepe Verdi, pastaj në Shkollën e Muzikës për Studime të Avancuara duke ndjekur mësimet e Maestros polak Mika Marian, në Qendrën e Padovës “Karol Szymanowski”, nga ku jo vetëm u dashurua me Chopenin, por edhe u bë një nga interpretueset e tij më të shkëlqyera duke vijuar jetën koncertore me bashkëshortin në Europë dhe Shqipëri.

Zija Bushi Bejleri është saksofonisti i talentuar nga të paktit në Shqipëri, të këtij instrumeti të muzikës black, pop e rock si dhe përbërës i muzikës xhaz, baba i të cilës është i famshmi Luis Armstrong. Megjithëse muzika xhaz ishte pothuaj e mallkuar dhe ndaluar në Shqipëri, pasi mbaron Akademinë e Arteve, Zija Bushi Bejleri nis punën si saksofonisti i parë në orkestrën e Teatrit të Operas dhe Baletit, ndërkohë që me përmbysjen e diktaturës bashkë me familjen e tij persekutuar nga regjimi komunist dhe vajzën e tij të zemrës Dhurata Lazon, atë kohë studente pianoje, do emigrojnë në Itali, duke nisur gjithçka nga e para. Nuk është e lehtë. Kush nuk e beson le ta provojë po të dojë. Zija Bushi Bejleri ia doli, me shumë punë, me shumë sakrifica dhe mund si dhe në saj padyshim edhe të talentit. Pasi vijon studimet në Milano dhe Trieste e pastaj për Xhaz-Muzik në Shkollën e Muzikës në Manhatten, SHBA, ai vazhdoi karierën e tij në Itali, si orkestrant dhe mësimdhënës, duke e zgjeruar pastaj më tutje aktivitetin me jetën koncertale në Itali, Gjermani, Luksemburg, Francë shpesh herë edhe në koncerte duo me Dhuratën, ajo në piano dhe ai në saksofon. Diçka vërtetë magjike.

I katërti në grupin e artistëve që performuan në Katedralen e Bernës ishte fëmija 12 vjeçar Gjergji Bejko. Nuk dija asgjë për këtë fëmijë, por kur u ndodhëm përballë interpretimit të tij, na magjepsi menjëherë. Gjergji interpretonte pa parte dhe të gjithë të pranishmit mund të konstatonin spontanitetin e tij sikur pianoja të ishte një lodër për duart e tij prej fëmije. Pastaj lexova se Gjergji kishte marrë disa çmime në Gjermani ku jeton me familjen si l’enfat prodige, fëmijë mrekulli. Por mua, sapo e dëgjova, m’u kujtua ajo historia që tregohet për Moxartin fëmijë, i cili interpretonte në mënyrë aq virtuoze sa krijoi dyshimin se ishte një burrë xhuxh dhe jo fëmijë. E, për ta provuar në ishte fëmijë a jo, ndërsa interpretonte, sollën në skenë një mace dhe Mozarti i vogël e la pianon dhe iu sul maces. Për Gjergjin foli në superlativa edhe Dhurata Lazo, e cila e konsideroi si simbol të muzikantit të ardhshëm. Edhe unë ashtu mendoj. Nuk ka dyshimin më të vogël që Gjergji Bejko do të jetë një Arthur Rubinstein apo Rachmaninov i ardhshëm, por me identitet shqiptar.

Në koncert u interpretua mjeshtërisht muzikë botërore dhe shqiptare. Krahas tingujve të Mozartit, Beethoven-it, Schubert-it, Donizetit, Bellinit  spektatori në sallë ndoqi me interes të veçantë edhe pjesë nga Aleksandër Peçi dhe Eriona Rushiti. Është diçka e rrallë të jesh një kompozitore grua siç është Eriona, pedagoge dhe njëkohësish krijuese e muzikës, që lind prej bashkimit fantazist të notave. Veprat e Peçit dhe Rushitit qendruan me dinjitet përballë mjeshtrave botërorë, edhe sepse u interpretuan nga instrumentistë virtuozë, të cilët kanë arritur të integrohen në jetën koncertale në Europë falë dimensione të tilla, ndaj të cilave Evropa mban frymën, duartroket dhe u ngre kapelën me respekt.

Ashtu si i duartrokiti edhe në katedralen e Bernës, në një koncert elitar, i cili u bë i mundur falë dashurisë dhe mirësisë së Zhaklina Dhimojanit dhe bashkëshortit të saj zviceran, të cilët sponsorizuan pothuaj gjithçka. Çifti Dhimojani- Blättler ishin ata që i kontribuan një eventi të tillë,për t’iu treguar zviceranëve se shqiptarët janë një komb i talentuar, që lind nga gjiri i tij artistë të kualiteteve të tilla. Zhaklina më tha se për të krijuar edukatën e brezit të ri si dhe për të krijuar imazhin e mirë, nevojiten pika referimi të vërteta. Dhe artistët e vërtetë janë pika referimi. Si edhe në rastin konkret.

Sa i përket publikut shqiptaro-zviceran që mori pjesë në koncert,ai padyshim u ndje i privilegjuar duke u gjendur përballë artistëve të dimensioneve të tilla.Në koncert mori pjesë edhe Ilir Gjoni,ambasadori i sapoardhur i Republikës të Shqipërisë në Bernë. Duke patur parasysh komunitetin e shqiptarëve që jeton në Zvicër do të duhet vazhdimisht që artdashësave shqiptarë t’u krijohen mundësi të tilla.Duhet të tejkalohet edhe ideja e rinisë të shqiptarëve në Zvicrës, në gjeneratën e Secondosave,të cilët besojnë se rruga e vetme e suksesit të tyre është futbolli. Ata kanë si pika referimi Xherdan Shaqirin, Granit Xhakën, Valon Baramin etj, por në fakt rinia shqiptare sot në Zvicër ka plot rrugë të tjera afirmimi. Arti dhe kultura padyshim që është njëra nga këto rrugë.

Organizimi i çiftit Dhimojani-Blättler të një eventi kulturor ishte si një sfidë,bërë padashje komunitetit të shqiptarëve në Zvicër, të ndarë e përçarë nga politika. Ky komunitet, në vend që të tregojë interes dhe të investojë për kulturën dhe vlerat e vërteta, harxhon kohën në shërbim të partive shqiptare në Kosovë, Maqedoni e Shqipëri.

Rinia shqiptare në Zvicër ndodhet në udhëkryq sepse në vend që të mirëorientohet, edhe ajo humb kohën në klube të pështira ku përçundohen vlerat dhe kultura e mirëfilltë.

Kur dy njerëz organizojnë një shfaqje elitare, siç ishte perfomanca e katër artistëve shqiptare, merreni me mend se çfarë mund të bëjnë gjysmë milioni shqiptarë që jetojnë në Zvicër. Padyshim mund të bëjnë mrekullira, nëse do të jenë të organizuar. Po kur do të organizohen, lind pyetja!

Gjithsesi uroj që ky evenimet kulturor, ku u gërshetua në një mënyrë shumë elegante qytetërimi europian i Zvicrës me kulturën shqiptare, të shërbejë si shembull dhe model në të ardhmen e afërt.

Publiku zviceran dhe shqiptar mezi presin shfaqje të tilla. Zhaklina Dhimojani Blättler, e cila mbahet mend për rolin e saj kur ishte fëmijë tek filmi Mimoza Llastica, e ka gati një projekt të ri ku synon organizimin e një koncerti me fëmijët e talentuar shqiptarë që jetojnë në Zvicër dhe jashtë saj. Le t’i urojmë punë të mbarë dhe le të ketë në Zvicër sa më shumë projekte për kulturën, sepse sikur thoshte Albert Camus se “pa kulturën, shoqëria edhe sikur të jetë perfekte është një xhungël.”/23 Shkurt 2014

Sapo na mbërriti libri me kujtime nga nga ferri i burgjeve komuniste i ish-të burgosurit politik Skënder Tufa.

Skënder Tufa u bë i paharruar për opinionin publik gjatë grevës të urisë me një grup ish të burgosurish në vitin 2012, kur u vetëflijua Lirak Bejko që  është pishtar i lirisë por askush nuk e kujton sikur shoqëria shqiptare është veshshurdhër.

Lajmin e botimit të librit e ka dhënë i pari shkrimtari i mirënjohur Agron Tufa që është edhe redaktori i librit i cili në rrjetin social shkruan se  “Skënder Tufa u dënua në fillim të viteve ’80 së bashku xhaxhain e tij Ahmet Tufën, Fatmir Laknasin e dy të tjerë, një grup (“Dora e hekurt”) me djem të guximshëm që nisën aktivitetin antikomunist me hartim e shpërndarje traktesh.

Libri, përfshin realitetin e egër e të dhunshëm të burgjeve të Spaçit dhe sidomos të Qafë-Barit. Përshkruhet ngjarja rrënqethëse e makabre e Revoltës së të burgosurve politikë me 22 maj 1984 përmes një thurime të dendur autorrëfimesh dhe rrëfimeve të protagonistëve të gjallë.

Libri na tregon mizoritë e paskrupullta të rregjimit stalinist, torturat çnjerëzore të veglave të zellshme të diktaturës, të personifikuara nga sadisti kriminel Edmond Caja me lukuninë e policëve. Libri është një homazh për të pushkatuarit e kësaj Revolte – Tom Ndojën, Sokol Sokolin dhe Sandër Sokolin që u vra në tortura nga Edmond Caja, Lekë Ymeri dhe policët e tyre.

Gjithashtu ky libër është homazh për bashkëvuajtësit e mbijetuar e njëkohësisht akuzë për regjimin komunist, sikundër se është akuzë për gjithë peisazhin e politikës postkomuniste, e cila jo vetëm nuk vendosi drejtësi, por i risolli në pushtet vrasësit e djeshëm.

Në pjesën e dytë, autori akuzon përmes refleksionesh e kujtimesh sjelljen e pashpirt dhe indiferente të pushteteve politike, pa bërë dallim ndaj të vërtetës së trishtuar të bashkëvuajtësve të tij. Unë mendoj, se Skënderi Tufa ka bërë një detyrë shumë të çmuar qytetare, duke na lënë dëshminë e tij, e cila do t’u nevoitet dhe brezave të tjerë.

Libri do të njohë dhe botime të tjera me pasurime faktesh e përmirësime në cilësinë e paraqitjes.”, përfundon në statusin e tij Agron Tufa.

Ndërsa në prologun e librit Skënder Tufa shkruan: “Më në fund e thyej mëdyshjen për t¨hedhur në letër disa pjesëza më të sistemuara kujtimesh…Janë kryesisht copëza dhimbjesh të grupuara në libër, miksim i të djeshmes me të sotmen, reale, me emrat, vendet dhe ngjarjet, të cilat i kam sjellë ashtu si më kanë mbetur në kujtesë. Përsiatjet e mia, shkruan Skënder Tufa, në prolog, shtrihen e përplasen edhe në periudhën e zhgënjimeve pas burgut, atëhere … kur liria për të cilën ne flijuam na doli iluzion”.

Ndërsa hapjen e librin Skënder Tufa nënvizon: “Diktaturat janë si ato kuçedrat mitologjike: ato nuk mund të jetojnë pa gjak, pa shqyer gjallesat, të cilave jua pijnë edhe pikën e fundit, ato nuk njohin kufij moshe apo kohe sepse për të mbijetuar u duhen kurbanë dhe pengje të skllavëruar, të nënshtruarit e terrorizuar zvarriten për mbijetesë e kjo zvarritje është burim i forcës së diktaturës.”

Janë shumë rëqethëse po shumë të vërteta ato rradhë që shkruan Skënder Tufa në librin e tij “Nata në dritën pa ndriçim” libër me 233 faqe që posa i ka rënë në dorë lexuesit.

Voal.ch i uron rrugëtimin të mbarë librit, duke ftuar lexuesit që ta blenë me qëllim që të ndriçojnë memorien e shuar nga ky tranzion makabër që e ka çuar gjithë kombin në një amnezi kolektive.

Këto dy foto i ka publikuar  veprimtari i çështjes kombëtare  në Zvicër Sallah Jonuzi.

I takojnë majit të vitit të mbrapshtë 1997.

Dega e LDK-së në St. Gallen do të organizonte asaj kohe promovimin e librit të poetit Vehbi Skënderi “Bëjmë Sikur”,

Në takim do të merrte pjesë edhe poeti i shquar nga Kosova Azem Shkreli.

Azem Shkreli kishte lindur në Rugovë të Pejës për të cilin Atdheu ishte dheu i birit, atit e shpirtit të shenjtë.

Vehbi Skënderi i lindur në malësinë e Gorës gjithë jetën i ishte lutur Zotit që ta linte gjallë deri sa ta shihte Kosovën e lirë.

Në një ditë maji të vitit 1997 buzë Liqenit të Kostancës, komunitetit shqiptar në Zvicër organizoi në mënyrë të shkëlqyer takimin e dy poetëve.

Merita i takon veçanërisht LDK-së të asaj kohe.

Azem Shkreli dhe Vehbi Skënderi kishin midis një kohë të ndaluar, të ndarjes të shqiptarëve për së gjalli, që do të deshnin ta mbushnin.

Të pinin mijra kafe e çaje që do t’i kishin pasur për t’i pirë gjatë viteve të Murit të Berlinit ndërshqiptar, në kafenetë e Tiranës apo Prishtinës,

të flisnin me mijra orë që do t’i kishin folur, të recitonin pa rreshtur poezitë e njëri tjetrit për fituar kohën e humbur.

Më 1994 Vehbi Skënderit, falë vlerësimit të shkrimtarëve të Kosovës, iu dha çmimi i parë edhe në Festivalin e Ditëve të Naimit në Tetovë,

që asaj kohe kishte startuar si aktivitet mbarëkombëtar i poezisë shqiptare.

Por ai maj i vitit 1997 do të ishte i fundit i jetuar në tokë për Azem Shkrelin.

Ajo rrokje duarsh me Vehbi Skënderin po e fundit.

Ne patëm fatin ta takonim Azem Shkrelin po gjatë asaj pranvere të mallkuar, në një takim me lexuesit ku ishte e ftuar edhe Flutura Açka

duke shkëmbyer trishtimin e asaj që po ndodhte mes shqiptarëve në Shtetin amë.

Ka një poezi Azem Shkrel ku shkruan:

Sonte

qava sonte për ty
Arbëri

Nuk më vjen turp
pse qava
më vjen turp pse s’munda
të bëj tjeter

Nga turpi qava.

Me plagë në shpirt do të ishte edhe Vehbi Skënderi ato ditë të fundshekullit XX, kur ngjante se fati i shqiptarëve ishte i pafat,

Vehbi Skënderi që e kishte vuajtur gjithë jetën braktisjen që iu bë Kosovës,

kishte frikë se mos historia përsëritej

pasi më 1998 nga njëra anë shqiptarët luftoheshin midis veti,

nga ana tjetër Milosheviçi përgatitej t’i çrrënjoste në Kosovë.

Prandaj do të shkruante:

“Nga ferri dole Ti, Kosovë! Lart na ngrite
Ti më e mira nënë, në Altarët e këtij Tempulli.
Thua prap po të lemë në tym, pa fije drite:
Në këtë mbarim dite e këtë mbarim Shekulli?”

Janë ca kohë që rrezikohen të bien nën dominimin e fataliteteve.

Dhe që dalin prej zonës të predestinuar, vetëm kur e merr fjalën fuqia supreme.

Poetët janë njerëzit më të afërt të Zotit, sepse e kanë ndërgjegjen të kulluar,

këtu dallohet poeti nga turmat dhe amatorët –

por “Zoti është poeti perfekt” thotë Robert Browning një nga poetët më të shquar të periudhës viktoriane.

*******

Sot 23 vjet larg asaj date, dua të kujtoj se komuniteti shqiptar asaj kohe kishte një organizim të mbështetur në vlerat e kulturës dhe të patriotizmit.

Ishte ky komunitet që paguante 3 %, që kishte startuar  me LAPSH-in, hapjen e Shkollës Shqipe për mësimin e gjuhës amtare,

ishte ky komunitet që mbështeti si rrallëkush liderin europianist Ibrahim Rugova,

ishte po ky komunitet nga rradhët e të cilit dolën strategët e UÇK-së si Agim Ramadani me shokë.

Komuniteti shqiptar në Zvicër mbante një peshë të madhe, peshën e maleve, me njerëzit më të mirë, ku të gjithë sakrifikonin për idealet Perëndimore, kulturë e edukim.

Sot mjerisht ky komunitet është më i përçarë se kurrë,

faktori politik e ka defaktorizuar, duke promovuar antivlerën, interesin ndaj fitimeve pa meritokraci, një copy paste sikur ndodh në Shqipëri dhe Kosovë.

Shqiptarët kanë përjetuar diktaturën, pushtimin dhe tash shtetin e kapur prej krimit dhe korrupsionit.

Nga dy fatalitetet e para është çliruar,

padyshim që do të çlirohet edhe nga fataliteti i tretë, sepse shqiptarët meritojnë të fitojnë dinjitetin e mohuar si nga diktatet e konjukturave të historisë,

edhe nga diktati i një kaste politike të degraduar nga abuzimi

që ua ka humbur e çuar kohën dëm shqiptarëve.

Shqiptarët kanë tejkaluar rreziqe në dukje të patejkalueshme.

Albert Camus, një fuqi e jashtëzakonshme e mendjes njerëzore shkruan:

“Në mes të dimrit

unë më në fund zbulova

se brënda meje ishte

një verë e sigurt, e paprekëshme”.

Artistja Shenida Bilalli, regjisore dhe gazetare e mirënjohur me veprimtari në Kroaci është edhe botuesja prej 17 vitesh e Revistës shumë të suksesëshme e me format europian ILIRIA e cila në rrjetin social shpreh indinjatën e thellë se një ekskluziv i botuar prej saj në vitin 2007 është keqpërdorur nga revista HIADA e posakrijuar në Zvicër.

“MIQ TE DASHUR”, shkruan që në titull Shenida Bilalli në rrjetin social, ” KY TEKST ESHTE KEQPERDORUR NE REVISTEN HIADA E SAPO KRIJUAR NE ZVICER NGA SHQIPTARET QE NUK RESPEKTOJNË DREJTAT E AUTORVE”

Më poshtë po sjellim të plotë tekstin e botuar të zonjës Shenida Bilalli në rrjetin social:

“Shume jam krenare qe revista jonë Iliria ne vitin 2007 botoi e para dhe vetmja lajmin ekskluziv per operat kushtuar Skënderbeut.

Ndër opera te shumta te kompozitorëve botëror te kushtuar heroit tonë kombetar Skenderbeut ishte edhe opera e pare komozitorit te mirënjohur italian Antonio Lucio Vivaldi i cili ishte fashinuar me trimrin e Skenderbeut ia kushtoi dhe e kompozoi këtë diku, në fillim të viteve 1700 .

Ishte një vepër me një histori të ndërlikuar. Ajo nuk qëndroi gjatë në skenë e prej atëherë e derime tani ka mbërritur e cunguar. Një pjesë e Operes ka humbur dhe kanë mbetur vetëm katër arie dhe dy recitime (rreth 60 faqe të ruajtura)..

Ate lajm ma dha vetë ilirologu i mirënjohur Prof. Dr. Aleksander Stipcevic ne vitin 2007, i cili erdhi në redaksinë e Ilirisë dhe më tha:

“Iliria eshte revistë shkencore cila ruan vlerat tona kombetare dhe trashëgiminë tonë per ate do te jepë nje lajm ineresant te cilin gjeti djali ime Ennio, dhe askund nuk eshte botuar deri me tani. Do të jetë lajm ekskluziv për ty sepse e di që ti e plason plason lajmin mire dhe per ate, me terë qenien te përkrahi per revisten Iliria dhe punën tande zonja Shenida Bilalli, qe punon, studion, hulumton per iliret, Mbretreshen Teutë, trashigiminë kulturor dhe shqipetarët ne pergjithësi. Te lumte. Te falenderoj, ishin fjalët e Profesorit të shquar.”

Mora informata per Operen Vivaldit te kushtuar Skenderbeut dhe fillova te hulumtoj, pastaj shpejta shkrova nje tekst per revistën ILIRIA nr. 2 botuar ne janar 2007.

Vepra e Vivaldit u shfaq për herë të parë më 22 Qershor të vitit 1718, me rastin e hapjes së Teatrit të Firences di via della Pergola. Ky institucion i rëndësishëm, vepronte prej vitit 1657 me emrin Teatro dell Academia degli Immobili, ishte i njohur si vendi hapur për ata që vinin nga Venediku si vatra e krijimtarisë operistike italiane nga shekulli XVII.

Një studim të hollësishëm (viteve ´80) rreth operes, ka berë djali i Prof. Dr Aleksander Stipčevićit muzikologu i njohur kroat Ennio Stipçeviç, i cili zbuloi dhe dha gjithë atmosferën në kohën e krijimit të kësaj vepre dhe ngritjen e saj , pse u nuk u vu më në skenë, pas një sezoni të vetëm që u shfaq.

Kur botova revisten nje dite ne redaksi trokiti dikush ne derë dhe me nje buzqeshje me tha: “Meriton te të perqafoj dhe te uroj per punen e kryer. JE E FJALES TEUTA, e vertetë,bravo revista ILIRIA do të hyjë ne histori me ketë tekst, sepse jeni të parët që e keni botuar per Operen e Skenderbeut qe krijoi Vivaldi

At dite isha shumë e knaqur qe plotesova deshiren Profesorit jashtezakonisht modest po i madh me vepora. Se bashku u fotografum ku Profesori me tha: ” Ke perkrahjen time deri sa jam gjallë. Vetem vazhdo Teuta,nuk e ke rrugen e lehtë. Por ti do te fitosh.”

Këtu e përfundon Shenida Bilalli statusin e saj.

Ganimete (Jakupi) Demiri është një mësuese e pasionuar e shqipes në Monthey në kantonin Valis, një organizatore e mirë pranë LAPSH-ës “Naim Frashëri” në Zvicër. Nuk e njihja. Por, lexova shkrimet e saj në gazetë. Kaq është pak për të trokitur e hyrë “me ndrojtje” në portën e jetës së njeriut… dje e mora në telefon, bisedë të cilën do ta jap në mënyrë klasike të pyetje përgjigjeve.

Ganimete (Jakupi) Demiri ku i ka rrënjët e të parëve?
Ganimete (Jakupi) Demiri: Kam lindur në Gjilanin e bukur. Kam jetuar në fshatin Sllatinë e Epërme, Viti. Në Zvicër jetoj nga viti 2015, e martuar dhe kam tre fëmijë. Vij nga një familje atdhetare duke filluar nga gjyshi Murtez Jakupi, atdhetar i njohur i çështjes kombëtare. Babai (Ibrahimi) i diplomuar jurist, ka qenë njëri ndër profesorët e parë në Viti.

Çfarë keni mbaruar – studiuar në atdhe ?
Ganimete (Jakupi) Demiri:Shkollën fillore e kam mbaruar në fshat ku kam jetuar, të mesmen në Ferizaj, dhe studimet i kam kryer në degën “Edukim dhe mësuesi – programi fillor” në Universitetin AAB.
Që nga fëmijëria kam marrë pjesë nëpër aktivitete të ndryshme të shkollës, si gara diturie ashtu edhe sportive. Kam qenë e përfshirë çdoherë në aktivitete rinore në qytetin e Ferizajt, në aktivitete që janë lidhur me bibliotekën e qytetit dhe studentore. Në Kosovë kam punuar pothuajse 6 vite në arsim, në qytetet e Ferizajt dhe Viti-së me rrethinë.

Cili është pasioni juaj?
Ganimete (Jakupi) Demiri: Shkruaj poezi, prozë, shkrime të ndryshme edhe tani shkruaj për gazeta, revista të ndryshme, kjo është pasioni im, bëj tema që mua më pëlqejnë, kohëve të fundit “Qendra Kulturore Shqiptare Stuttgart”, më kishte përzgjedhur për t’i botuar disa nga poezitë e mija në mesin e mësuesve dhe poetëve në mërgim.

Çfarë kujtoni nga dita e parë e shkollës larg atdheut?
Ganimete (Jakupi) Demiri: Një ditë me plot emocione të përziera! Kisha nderin dhe u ndjeva shumë e privilegjuar që i kthehesha profesionit tim për të cilin kisha studiuar.

Cilat janë sfidat dhe problemet e juaja kryesore në punën tuaj si mësuese?
Ganimete (Jakupi) Demiri: Së pari duke filluar nga klasa p.sh. ne nuk mundemi t’i lëmë mjetet mësimore aty, çdoherë duhet t’i bartim me vete, kur punojmë diçka me nxënës aty s’kemi të drejtë për t’i vënë, pastaj shpeshherë n’ a nevojiten materiale shkollore për lëndët që i mësojmë, ne vetë duhet të financojmë, fëmijët kanë mosha të ndryshme dhe niveli i të të nxënit dallon, askush nga ne mësimdhënësit nuk jemi përgatitur për një lloj mësimi si ky dhe duhet një përkushtim maksimal.

Cili është mesazhi juaj për prindërit shqiptarë?
Ganimete (Jakupi) Demiri: Mesazhi im për prindërit shqiptarë është: Formimi i fëmijës të jetë i gjithanshëm. Duhet të keni shumë kujdes me fëmijët që po rriten këtu në mërgim, të flasin shqip me ta sepse kështu ruhet dhe zhvillohet gjuha.  Prindërit janë vizionarët, shembulli më i mirë, ata duhet t’i tregojnë atyre se vetë kur kanë qenë të ri çfarë kanë përjetuar në atdhe, se si kanë rrezikuar jetën e tyre për të mësuar shqip nëpër shtëpi private, duke u helmuar, keqtrajtuar, disa edhe janë vrarë, por asnjëherë nuk janë dorëzuar, synimi i tyre ka qenë të mësojnë shqip. Në diasporë asnjë shtet nuk i pengon për të mësuar gjuhën amtare, përkundrazi shumë shtete financojnë në këtë drejtim, sipas zbulimeve shkencore që janë bërë viteve të fundit është konstatuar se: Një fëmijë që zotëron gjuhën amtare e ka më lehtë të zotërojë gjuhët e tjera. Andaj ta ruajmë gjuhën tonë që është njëra ndër gjuhët më të vjetra në botë sa njerëzimi, ta ruajmë më fanatizëm e mos të lejojmë që fëmijët tanë të asimilohen, një ditë do të jetë vonë e mos të përkasim nga pasojat që vijnë në të ardhmen. Një fjalë e urtë thotë, “Një njeri që zotëron gjuhën e vetë vlen më tepër se ai që pushton një qytet”.

Cilat janë dëshirat tuaj në lidhje me Mësimin Plotësues të gjuhës shqipe në Zvicër?
Ganimete (Jakupi) Demiri: LAPSH-i është duke bërë një punë të shkëlqyer me vite të tëra duke edukuar dhe arsimuar breza të rinj këtu. Dëshiroj që mësimin plotësues shqip të organizoi shteti Republika e Kosovës. Dhe Qeveria le ta ketë parasysh se sa investojnë mërgimtarët në vendlindje ja vlen një % të vogël të ndahet për shkollat shqipe kudo që janë në botë.

Delemont, 27.11. 2020 Nexhmije Mehmetaj

Shkolla si vatër e mësimit ka detyrë parësore edukimin e nxënësve me ndenjën kombëtare. Sa luftë edhe sakrifica janë dashur nga populli ynë që të fitonte lirinë edhe pavarësinë. Sa e rëndësishme është që fëmijët tanë të dinë historinë e Shqipërisë. Të gjithë fëmijët tanë duhet të njohin që populli shqiptar ka luftuar po me aq heroizëm dhe vetëmohim sa edhe popujt tjerë. Gjithashtu populli shqiptar ka ruajtur dhe ruan vlera të vyera në gjirin e tij siç janë figura e ndritur e Gjergj Kastrioti dhe Nënë Tereza që na bëjnë krenarë me emrat dhe veprat e tyre.

E premtja e 27. 11. 2020 ishte një ditë akoma më e gëzuar për nxënësit Shkollës Shqipe në Jura, zgjodhëm mjediset e shkollës, klasën e bukur për të festuar tok, 28 Nëntorin- Ditën e Flamurit, festën e përbashkët të gjithë shqiptarëve kudo në botë. Në të nuk kishte pjesëmarrje të prindërve, për vetëm nxënësit e një klase.

Flamuri me fushën e kuqe e shqiponjën dy krenare në mes është simboli më i shenjtë për çdo shqiptar dhe shqiptare brenda dhe jashtë atdheut. Pjesë e pandarë e flamurit është Himni i Tij, shkruar me aq ndjenjë e atdhetarizëm nga poeti i madh i Rilindjes sonë Kombëtare Asdreni. Himni i Flamurit merr vlera emocionale veçanërisht në ditët e shënuara si Festa e Flamuri.

Nxënësit dhe nxënëset e grupit të parë si më të rritur të gjithë kënduan së bashku me dashuri e respekt kënduan Himnin e Flamurit tonë Kombëtar.

Vallja e shkronjave na shoqëroi në një atmosferë shumë të ngrohtë.

Elona e hapi programin duke lexuar hartimin për kohën e Motit të madh në historinë tonë kombëtare, kur Gjergj Kastrioti Skënderbeu më 28 Nëntor 1443 ngrit flamurin e lirisë mbi kështjellën e Krujës legjendare dhe shpalli pavarësinë e Arbërisë – Shqipërisë.

Pason Genti me një përshkrim për 28 Nëntorin 1912 kur Shqipëria u shpall shtet i lirë e pavarur.

Nxënësit e grupit të mesëm lexuan sipas roleve pjesë nga mësimi “Viti kuq e zi” të shkrimtarit Agim Shehu.

“Ismail Qemali: ( I menduar ledhaton flamurin). Ta vëmë në Kabinet, mbi ballin e Skënderbeut. Ka gati 500 vjet që Ai e pret.

Luigj Gurakuqi: Zotëri Ismail, kurrë s’ju kam parë kaq të gëzuar.

Ismail Qemali:Gëzimi i Flamurit , Luigj! Më në fund e fituam. Ëndërra jonë! Liria dhe nderi ynë!

Isa Boletini: ( ledhaton flamurin) Sa të kena andërru! Sa shumë vjet kemi luftu për flamur. Të lumtë dora, Ismail Qemal!

Marigoja: ( e ndrojtur) Mirëdita!

Ismail Qemali: Marigo, flamurtarja ime!

Marigoja: Jemi në shtëpi të Vlorinës. Vajzat po qëndisin flamurë.

Luigj Gurakuqi: Si ju shkon mësimi i shqipes?

Marigoja:Duam edhe abetare të tjera për shoqet që vijnë.

Luigj Gurakuqi: Të paçim për jetë o shkollë shqipe!

Ismail Qemali: ( i qeshur) Shqiptarët kurrë nuk u ndanë nga gjuha shqipe. Kjo gjuhë ka ruajtur emrin Shqipëri dhe shqiptar.

Luigj Gurakuqi: Shqiptarët janë të gëzuar se sot janë të lirë!

Isa Buletini:Kur e shoh se flamuri po valëvitet, më duket se u ngjallë Skënderbeu.

Ismail Qemali: Shqipëria u shpall shtet i lirë.

Marigoja: ( Jep një letër Ismail Qemalit ) Ja disa telegrame të atdhetarëve nga: Amerika, Egjipti, Londra, Zvicra, Kosova, Çamëria.

Ismail Qemali: ( hap letrën lexon) Ismal Qemali, ju përgëzoj për veprën tuaj madhështore. Të gjithë shqiptarët janë të gëzuar për rilindjen e mëmëdheut tonë të lashtë. Rroftë Shqipëria! Rroftë populli shqiptarë i lirë e i bashkuar! Rroftë 28 nëntori!

Isa Buletini: ( Hynë i shqetësuar ) Ku është Ismail Qemali? More vesh ç’bëri Londra.

Ismail Qemali: (Ngre sytë) Këtë e mora vesh. Po na copëtojnë vendin.

Isa Buletini: Kosova dhe Çamëria janë në ditë të zezë. Diçka duhet bërë.

Ismail Qemali: Atëherë më duhet të shkoj në Londër, për kombin tim. (Pas pak) Do të nisem bashkë me ty!”
……………………………
Zëri i gëzueshëm i nxënësve të vegjël oshtinte me këngën “ E dua Shqipërinë”! Ndërsa në fund zgjodhëm vizatimin e “Flamurit” më të mirë të nxënëses së parë Eliza Lekaj.

Nxënësit dhe nxënëset plot entuziazëm, recituan, kënduan e treguan sa mirë është kur bashkohesh nën tingujt e gjuhës amtare.

Ishte kënaqësi e jashtëzakonshme që u ndodhëm në ketë mjedis mësimor të bashkëpunimit të frytshëm, plot dije, sinqeritet dhe dashuri për gjuhën dhe kulturën tonë kombëtare.

Fëmijët tanë edhe pse të lindur larg atdheut nëpërmjet veprimtarive të larmishme atdhetare, ata njohin dhe vlerësojnë kulturën e tyre kombëtare.

Delemont, 28. 11. 2020 Nexhmije Mehmetaj

Termin huligan e kam përdorur si metaforë, që mund të zëvendësohet edhe me sinonimet “rufian” apo “rrugaç”. Huliganizmi nuk është vetëm rrugaçëri tifozërish por edhe e gazetarisë së papërgjegjëshme që pengon dhe vështirëson ushtrimin e gazetarisë profesioniste.

Gazetaria nuk është krim, është pushteti i katërt në mbrojtje të lirive e të drejtave të njeriut dhe sistemit demokratik, prandaj mbështetja e shtypit të lirë dhe gazetarëve profesionistë është detyrë për të gjithë.

Gazetaria profesioniste sot po përballet edhe me një vështirësi tjetër sikur është fake gazetaria që ushtrohet nga jo profesionistë apo nga gazetarë sharlatanë e pa integritet.

Gjithashtu kastat politike dhe oligarkët në vende pa shtet të së drejtës si Shqipëria, Kosova zgjasin kthetrat deri në diasporë duke gratifikuar përçudnuesit e gazetarisë, si faktor komplementar të pushtetit të tyre, për t’i përdorur kur t’ju duhen.

Qytetarët kësisoj gjenden përballë edhe politikanëve të korruptuar, edhe  gazetarëve të korruptuar, të cilët, në vend që të jenë zëri i opinionit publik shpërdorin profesionin e tyre duke u kthyer në shërbëtorë të bindur të pushtetit.

Kur kanë filluar t’i shërbejnë politikës, ata kanë shkelur me këmbë parimet themelore që përbëjnë kodin e etikës gazetareske.

Një gazetar profesionist duhet të respektojë 1. Të vërtetën; 2. të jetë i pavarur dhe objektiv, 3.të jetë i ndershëm dhe korrekt; 4. i zellshëm, i papërtuar dhe humanist si dhe 5.të ushtrojë profesionin me përgjegjësi.

Përveç etikës profesionale gazetari duhet të dijë të shkruajë, pra ta ketë vokacion gazetarinë, të ketë edukimin adekuat, të jetë i kulturuar për të sendërtuar stilin gazetaresk, që sipas standartit anglosakson duhet t’ju japë përgjigje 5 pyetjeve që fillojnë me “W”dhe një pyetje që fillon me H – Pra gjashtë pyetjeve që janë: Who? – Kush ?; What ?- Çfarë ? When ? – Kur ? Where ?- Ku ? Why ?- Përse ? dhe How ? – Si.

Gazetari, po ashtu, duhet të shmangë çdo temë që mund të lidhet me interesin e tij, për përfitime personale, të shmangë, po ashtu, çdo lloj konflikti interesi. Gazetari e ka si obligim t’iu referohet burimeve me emra dhe adresa, për hir të transparencës për të shmangur çdo mundësi paqartësie apo mjergulle.

Dhe, së fundi, teksti përveç shtjellimit të temës gazetareske duhet të jetë i shkruar bukur, me stil interesant dhe me një gjuhë të saktë, pa gabime sintaksore, pa gabime gramatikore e drejtshkrimore, që lexuesi përveç informacionit të përfitojë edhe këndellje estetike.

Gazetaria online i ka hapur një horizont të pafund shtrirjes së shtypit të lirë, por horizont të pafund i ka hapur edhe portaleve abuzuese që shfaqen në rrjetin social si kërpudha helmuese, sepse çorodisin opinionin dhe e kthejnë në puppe të manipulimeve.

Sot opinioni publik është i përmbytur prej dezinformacionit dhe nën pushtetin e lajmeve që furnizojnë portalet abuzues.

Për të krijuar imunitet ndaj manipulimit, lexuesi duhet të orientohet nga disa elementë sigurie. Kur hyn në një portal të ri, së pari, lexuesi duhet të interesohet se cili është botuesi i portalit, të shohë cilët janë gazetarët dhe bashkëpunëtorët. Nëse lexuesi hyn dhe nuk gjen asnjë emër, atëhere duhet ta dijë se ndodhet përpara një portali manipulator. Të ikë menjëherë dhe të mos kthehet, që të mos bjerë në dorën e një spekulanti.

E bëra gjithë këtë hyrje si parantezë për të argumentuar titullin e këtij shkrimi.

Kush e financon portalin huligan “lecanton27.ch” ?

T’i thuash një portali apo njeriu “huligan” duhet të kesh arsye të forta.

E përdor këtë term, sepse shoh që ushtrohet vandalizëm në kodin dhe etikën e gazetarit, që do të thotë edhe kundër fjalës së lirë.

Kur e pashë për herë të parë në rrjetin social portalin me emrin “lecanton27.ch” – për kuriozitet, hyra në faqen e tij për të parë se kush e botonte, meqë botohej në Zvicër.

Në faqen e “lecanton27.ch” mungonte çdo e dhënë, nuk kishte as redaksi, as botues, as gazetarë, as emra, nuk kishte asgjë. Pra ishte në anonimitet të plotë. Kishte tek tuk ndonjë intervistë me të intervistuar por pa intervistues, pra, që në vështrimin e parë, shihje se ky portal ishte abuziv.

Përveç kësaj, portali startonte me një manipulim skandaloz për publikun, me një rrenë apo gënjeshtër të madhe.

Që në faqen e parë shkruhej se e kishte adresën e redaksisë në Qendrën Mediale “Medienzentrum” të Bundeshaus, dmth të Qeverisë së Zvicrës në Bernë. Për sqarim: në Medienzentrum japin konferenca për shtyp anëtarët e qeverisë ( Këshillit Federal), Parlamenti etj.etj. Ne si botues të voal.ch na bie rasti ta vizitojmë herë pas here këtë qendër dhe e dimë pak a shumë si funksionon.

Për të vërtetuar dyshimin, komunikova menjëherë me Medienzentrum dhe përgjigjia më erdhi po me shkrim. Në përgjigje thuhej midis të tjerave: “Ju keni kontaktuar me shefin e Qendrës Mediale – Medienzentrum të Këshillit Federal – Bundeshaus, në lidhje me faqen e internetit “lecanton27.ch”. Ju falenderojmë, që na sinjalizuat për adresën e “lecanton27.ch” në Qendrën Mediale (Medienzentrum) të Bundeshaus (Këshillit federal) që ishte dhënë në mënyrë të pasaktë si adresë postare. Ne nuk kemi asnjë gazetar të akredituar për këtë faqe në internet. Kështu, ne kërkuam që adresa e Qendrës Mediale të hiqet nga faqja e internetit” “le canton27.ch”.

Qendra Mediale e Këshillit Federal i kërkoi portalit “lecanton27.ch” ta ndryshonte adresën dhe adresa u ndryshua, por manipulimi mbeti. Manipulimin nuk e heq dot ndryshimi i adresës i bërë nga portali “lecanton27.ch” me kërkesë të Qendrës Mediale.

Lexuesit për transparencë po ia sjell dy adresat e portalit, adresën ku mashtronte publikun dhe adresën pas ndërhyrjes nga Qendra Mediale e Këshillit Federal.

Portali “lecanton27.ch” manipulonte ala grande, duke pretenduar se e kishte selinë aty ku e ka selinë qendra mediale e qeverisë zvicerane!

Mashtrim tjetër është pretendimi se kemi të bëjmë me një “gazetë zvicerane” – në fakt kemi të bëjmë me një portal shqiptar, që administrohet shumë keq nga një, supozoj, shqiptaro-zviceran, por që nuk përmbush as kriterin për të qënë gazetë, sepse gazeta botohet detyrimisht edhe në letër.

Diçka tjetër që bie në sy është keqshkrimi në çdo aspekt edhe si formulim, edhe si sintaksë shqipe, me përkthime të pasakta, pa drejtshkrim, pa profesionalizëm, një kakofoni dhe rrëmujë e vërtetë.

Ajo që më ra tjetër në sy ishte urimi me formulime arabisht i imamit të xhamisë shqiptare të Gjenevës Rijad Aliu bën nga “lecanton27.ch” për ditëlindjen e profetit Muhamet. Deontologia e shtypit të lirë në një shtet sekular, nuk justifikon praninë e imamëve në kontekse të tilla sepse portali nuk është fetar. Në faqen e xhamisë (/http://www.uais.ch/plani-mesimore/ ), në planin mësimor për edukatën islame në xhamitë shqiptare në Zvicër, përgatitur edhe nga Rijad Aliu  flitet për “vëllazëri muslimane pa marrë parasysh racën dhe gjuhën e myslimanëve të tjerë”, flitet për “rini muslimane”, por nuk flitet për rini shqiptare, për rini zvicerane, për rini europiane, nuk flitet asgjë për gjuhën dhe kulturën shqiptare, pra sipas kësaj logjike identiteti është fetar dhe jo kombëtar.

Në fund dua të pyes, kush e financon këtë portal huligan, që manipulon, mashtron, që shkel shkel etikën e gazetarit, që abuzon me gjuhën shqipe, që eleminon transparencën e detyrueshme me publikun, me një papërgjegjshmëri amatorësh dhe injorantësh.

Të financosh mediume të tilla që shkelin standartet elementare të komunikimit do me thënë t’i shërbesh trushplarjes së opinionit publik, përmes manipulantëve që nuk njohin limite në abuzim, duke e varrosur shtatë pashë nën dhe gazetarinë profesioniste.

Thomas Jefferson thoshte se “Liria jonë varet nga liria e shtypit”, ndërsa Napoleon Bonaparti thosh se duhet t’i kesh frikën shtypit armiqësor më shumë se bajonetave në fushën e betejës. Do ta perifrazoja Napoleon Bonapartin edhe sa i përket shtypit manipulator se është po aq armiqësor, i rrezikshëm dhe në antitezë të plotë me funksionin që ka fjala e lirë, pra është robërues.

Adresa përpara

Adresa pas