“Në fillim çdo gjë shkonte mirë” Kështu fillon tregimi i Sahibës, zonjës që e takova në një restorant në Sarajevë. “Ne ishim të lumtur, prindërit tanë edhe më të lumtur. Një vit pas martesës, zoti na dhuroi një fëmijë. Djali ynë!
Ai qeshte dhe shkëlqente sikur dielli në prill. Por shume shpejt erdhën re të zeza në jetën tonë. Bashkëshorti im filloi të pinte. Ai na rrihte çdo ditë mua dhe djalin. Një natë erdhi i dehur në shtëpi me një revole në dorë. Ai hyri në nevojtore e unë mora djalin dhe duke kaluar rrugicave të errëta arrita deri tek prindërit e mi. Ishte mesnatë, prindërit u tronditën, kur e kuptuan se çfarë ka ndodhur.
Pas disa ditëve isha e detyruar që djalin t’ia kthej famijes së bashkëshortit. Kështu ishte në kulturën tonë. Ndërsa unë nga frika vazhdoja të jetoja e fshehur nëpër shtëpitë e fqinjëve tanë. Djali i njërit nga fqinjët punonte në Zvicër. Ai më mori atje. Atje kam punuar 45 vite në një restorant të një fshati të vogël; kam kursyer shumë dhe kam mbështetur gjithmonë djalin tim dhe prindërit e mi në Sarajevë. Në vendlindje nuk kam guxuar të kthehem asnjëherë, sepse bashkëshorti im ishte betuar të më vriste.
Kështu jetoja me vuajtje gjithmonë, derisa rashë në depresion. Gjatë ditës isha më mirë, por netët ishin më të rënda e me shumë dhembje shpirtërore. Shpesh ëndërroja se po fluturoja si një zog nëpër atdhe. Pastaj filloi lufta në vendin tim. Një ditë mora lajmin se prindërit e mi dhe motrat ishin vrarë në një bunker. “Mos u mërzit, ata nuk janë masakruar, kanë patur një vdekje të lehtë, nga një bombë” më thoshte kushërira ime. Unë qaja dhe lutesha për djalin. Faleminderit Zotit, ai shpëtoi.
Pas lufte ai ishte në studime. Nga kursimet e mia ia bleva një veturë të mirë por edhe ia ndërtova një shtëpi. Një shtëpi të mrekullueshme sikur një pallat mbretëror. Në anën tjerër të shtëpisë, ndërtova një shtëpi të vogël, dy dhomëshe, për veten time. Përballë shtëpisë së djalit, por ndaras, sepse nuk doja t’i pengoja djalit. Ai kishte një të dashurë dhe unë i kam mbështetur të dytë në të gjitha nevojat jetësore.
Në festën e shtëpisë ata kishin ftuar 67 persona. “67., sa vitet tua nënë” kështu më thoshte djali, duke qeshur. Ditën e festës papritur, e me shumë ironi, erdhi ish bashkëshorti im, krahë për krahë me një grua. “Kush e ka ftuar, kush e ka ftuar babanë tënd?” e pyesja djalin tim. Djali shikonte i habitur kah gruaja e tij. “Unë, unë tha gruaja e djalit tim” Ai ishte i ftuari i 67!
“Unë e humba durimin, sepse kam vuajtur shumë prej tij. Çdo gjë e paska një kufi. Nga mllefi e kam gjuajtur me këpucët e mysafirëve në kokë. Ai iku. Por ika edhe unë. Mora çantën time dhe erdha këtu në shtëpinë e prindërve të mi. Këtu dua të jetoj përgjithmonë. Këtu së bashku me kujtimet e mia të mira, e me ato të hidhurat. Ndonjëherë kur kam shumë mall për djalin tim, shkoj fshehtas dhe e përkëdhel derën e shtëpisë së tij, sikur dikur kur përkëdhelja faqet e tij, kur ishte foshnje. Paska njerëz që nuk janë falënderues edhe sikur shpirtin tua falësh.”
Kështu tregonte Sahiba, historinë e saj, derisa ziente kafen me qumësht në shtëpinë e prindërve në Sarajevë, dhe me duart që i dridheshin i fshinte shpejt lotët nëpër faqe. “Ti je e mirëseardhur e dashur, ne po pimë kafe dhe po dalim të shëtisim” më thoshte ajo, “dielli sapo ka rënë mbi çati, dhe unë kan dëshirë që ti të shohësh Sarajevën. Kam vuajtur shumë, kam humbur shumë njerëz, por ky qytet ka një shkëlqim sikur drita e shpirtit tim”
Ne dilnim shpesh së bashku me gra të tjera, në një restorant. Gati çdo ditë kemi shëtitur, por ne duhej të flisnim vetëm për gjëra të bukura. “Sepse vetëm kështu i mbajmë mendimet larg nga lufta” kështu po më thoshte Sahiba, ditën kur u përshëndetëm në aeroport./Lucify.ch
Aeroporti ‘Adem Jashari’ i Kosovës ka pritur fluturimin e parë sot pak pas mesnatës pas 3 muajsh mbyllje nga pandemia e koronavirusit.
Tashmë fluturimet janë të hapura dhe nga Prishtina, por i pari që erdhi ishte aeroplani nga Bazeli i Zvicrës i cili u ul saktësisht në Prishtinë në orën 00:50.
Pas 3 muajsh edhe ky aeroport i është rikthyer normalitetit teksa Kosova shënon shifra shqetësuese sa i përket COVID-19, të infektuarve dhe viktimave.
NJOFTIMI NGA AEROPORTI I PRISHTINËS
Eshtë kënaqësi të mirëpresim fluturimin e parë nga Basel me Air Mediterrenean, fluturim ky që solli udhëtarët e parë me datë 28.06.2020 në ora 00:50 pas më shumë se tre muaj në Aeroportin Ndërkombëtar të Prishtinës “Adem Jashari” LKIA.
-Bisedë me shkas, me kryetarin e Shoqatës së mirënjohur “Skivjani” në Zvicër, zotin Bashkim KASUMAJ –
Me rastin e vazhdimit të punës në qendër të Skivjanit, për rrumbullakësimin infatsrukturor të qendrës së fshatit Skivjan në Gjakovë, punë kjo që po bëhet me financimin e Shoqatës “SKIVJANI” me seli në Zvicër, Gazeta e shfytëzoi rastin e mirë për të zhvilluar një intervistë me kryetarin e Shoqatës “Skivjani” në Zvicër, zotni Bashkim Kasumaj, veprimtar i njohur atdhetar, kulturor e humanitar.
-Zotni Kasumaj, kush është Shoqata “Skivjani”?
–Shoqata “Skivjani” është grumbullim i vullnetit të qytetarëve të fshatit Skivjanj, të emigruar që prej dhjetra vitesh në të katër anët e botës; është bashkim vullnetar i mërgimtarëve të Skivjanit, të cilët nëpërmes kësaj strukture dëshirojnë që vendin e tyre ta bëjnë të mirë e miqësor edhe për vete, edhe për qytetarët e Skivjanit në Skivjan.
Përfundimisht, Shoqata “Skivjani” është zëri i mërgimtarëve të Skivjanit që nëpërmes punës së saj dëshiron që ta bëjë më të mirë vendlindjen e vetë dhe, e them me kompetencë, se ështe zë i respektuar.
-Zotni Kasumaj, cila është historia e Shoqatës “Skivjani”?
-Si strukturë e Shoqërisë Civile, Shoqata jonë “Skivjani”, është ndërtuar në kohen e okupimit të vendit tonë, saktësisht me 07.02.1993 në Schafhausen të Zvicrres.
Ndihma e Shoqatës “Skivjani’ ka qenë në shumë drejtime: është ndihmuar fshati, shkolla, arsimtarët. Po ashtu janë ndihmuar të varfërit. Është ndihmuar infrastruktura e fshatit tonë.
Dhe, në fund, po ashtu, nga Shoqata “Skivjani” është ndihmuar popullsia gjatë kohës së Luftës në Kosovë me mjete materiale, sikurse që edhe menjëherë pas Luftës, pas fitores së saj, shoqata ka ndihmuar financiarisht në ngritjen e placës përkujtimore të Dëshmorëve dhe Martirëve të Luftës të fshatit Skivjan të Gjakovës.
-Zotni Kasumaj, pas nji pauze të gjatë Shoqata “Skivjani”, e rinisi punën e saj përsëri, pse?
-Më lejoni t’iu them menjëherë se rifillimi i punës së Shoqates “Skivjani” në vitin 2018 e, saktësisht, me 28.04.2018, ka ardhur si kërkesë e shumë qytetarëve nga Skivjani e specifikisht nga KF “Rilindja” në Skivjan, sikurse dhe nga vet skivjanasit e emigruar në botën e jashtme.
Në Kuvendin e Shoqatës u konstatua nga pjesmarrësit se fshati ynë ka kërkesa të ndryshme që duheshin plotësuar përsa i përket ngritjes së infrastrukturës së fshatit, prandaj edhe të gjithë kuvendarët ranë dakord që Shoqata të rinisë punën e saj me qëllim mbështetjen e projektve të ndyshme, kryesisht në infrastrukturë, në mënyrë që jeta e banorëve të përmirësohet në këtë drejtim.
Kuvendi e aprovoi Statutin, nxori Kryesinë e Shoqatës dhe komisionet e saj, hapi konton e Shoqates tek banka dhe kështu struktura e Shoqatës “Skivjani” e filloi punën e vet.
Shkelzen Fetahaj duke pranuar mirënjohjen nga Bashkim Kasumaj
-Zotni Kasumaj, cilat kanë qenë objektivat e Shoqatës “Skivjani” në kuvendin rifillues?
–Do ta them këtu se objektivi i parë i kryesisë së Shoqatës ka qënë që t’ i kontaktojmë, t’i gjejmë, ta bisedojmë me të gjithë mërgimtarët idenë e rifillimit të punës së Shoqates.
Për më tutje, objektiv i Shoqatës ka qenë që të ndihmohen të gjitha subjektet në Skivjan e të cilat për një arsye ose një tjeter nuk kanë mjaftueshëm buxhet për ekzekutimin (kryerjen/realizimin) e punëve të tyre të përditshme.
-Zonti Kasumaj, cili është numri i antarëve të Shoqatës “Skivjani” sot, aktualisht?
–Deri më sot Shoqata “Skivjani” numëron 180 antarë të rregullt dhe besojmë se do të kemi edhe shumë të tjerë në të ardhmen, por çfarë dua të them është se besimi i deleguar nga të gjithë këta antarë tek struktura drejtuese e Shoqatës dhe tek fondi i Shoqatës, e bënë kryesinë e Shoqatës serioze, të përgjegjshme, shumë transparente. Duhet shtuar menjiherë këtu se Shoqata e ka standard të veçantë punën e saj me dokumente dhe vetëm me to.
Vëllezërit Arsim dhe Arben Shoshi në Zvicër
-Zotni Kasumaj, çfarë keni bërë deri më sot në Skivjan pas rinisjes së punës së Shoqatës?
–Tani e kam pak të vështirë t’i numroj të gjitha punët tona edhe pse ka nji listë të veprimeve aktive të Shoqatës “Skivjani”, të veprimtarisë së saj, në këto dy vite të rinisjes së aktivitetit të saj.
Po e provoj t’i radhisë një nga një punët e kryera deri më sot:
–Ndihmë KF “Rilindja” në Skivjan. Pranverë, 2018
-Ndihmë në teknikë Qendrës së Mjekësisë Familjare (QMF-8) në Skivjan.
-Ndihmë në teknikë dhe rroba sportive për shkollën SHMU “Ukshin Miftari” në Skivjan.
-Ndërtimi i “Sheshit të Dëshmorve dhe Martirëve” në Skivjan, 2019.
–Organizimi i Akademisë Përkujtimore për Dëshmorët, 2019.
-Kontraktimi i punëtorit për mirëmbajtjen e “Sheshit të Dëshmorëve dhe Martirëve”, 2019
–Ndihmë për ngritjen e Lapidarit të Dëshmorëve, 2019.
–Ndihmë për të dyten herë Qendrës së Mjekësisë Familjare (QMF-8).
–Ndihmë për ShQipërinë, me rastin e Tërmetit të Nëntorit 2019.
–Organizimi i pritjes së Vitit të Ri 2019-2020 në “Sheshin e Dëshmorëve e Martirëve”, ndërtuar në Skivjan.
–Ndihmë financiare për KF “Rilindja” në Skivjan.
–Financimi i ndrresave për KF “Rilindja”.
–Ndihmë për Qendrën e Mjekësisë Familjare (QMF-8), materiale shpenzues, me rastin e Pandemisë “Covid-19”.
–Aktualisht ndërtimi i pjesës së dytë të Qendrës në Skivjan.
Shpresoj të mos kem harruar ndonjë punë tjetër në këtë rradhitje të kryer nga Shoqata jonë “Skivjani” për Skivjanin.
-Zotni Kasumaj, pse duhet t’iu besojnë mërgimtarët e Skivjanit Shoqatës tuaj “Skivjani”?
-Me të drejtë, ne duhet ta dimë në fillim se si ndërtohet ky besim dhe si delegohet po ashtu: Për më tutje, Shoqata “Skivjani” në thelb të veprimtarisë së saj e ka pasur dhe e ka në fakt ndertimin e këtij besimi, ndaj kemi deklaruar e këmbëngulim në maksimën tonë se besimi ndërtohet dhe ruhet vetëm me veprim, me angazhim, me kontribut konkret, e që në këtë rast është pagesa vjetore e antarësisë së Shoqatës e vendosur nga Kuvendi i saj apo edhe donacionet e tjera jashtë antarësisë që jipen nga qytetarët tanë në botën e jashtme, por edhe nga vet banorët e Skivjanit në Skivjan.
Shoqata “Skivjani” e vlerëson lart kontributin dhe angazhimin e secilit, qoftë në Skivjan, qoftë në Mërgatë, dhe këtë e bënë të njohur edhe nëpërmejt mjeteve të komunikimit masiv, si gazetat, televizionet e rrjetet sociale, sikurse edhe para Kuvendit të Shoqatës. Pra, ka tranparencë totale përkundrejt kontributeve të qytetarëve.
Ky është rrugëtimi ynë përsa i përket krijmit të besimit për qytetarët tanë kontributorë.
Kryesia e Shoqatës SKIVJANI
-Zotni Kasumaj, sa keni arritur t’a krijoni këtë besim tek antarësia e Shoqatës dhe tek qytetarët e tjerë skivjanas të mërguar në botën e jashtme?
–Për këtë ndoshta do të duhej pyetur anëtarët e Shoqatës, por ajo çfarë mund të them është kjo: përkushtimi, devotshmëria dhe angazhimi i tërë Kryesisë së Shoqatës e ka ndërtuar këtë besim, dhe do të ju japin gjithnjë shembullin e parë.
Shkëlzen Fetahaj, pronar i Firmës “SF Bau GmbH” në Gjermani është referencë besimi e Shoqatës “Skivjani”, kontributori më i madh në fondin e Shoqatës, me kontributin e tij prej 10.000 Euro për ndërtimin e “Sheshit të Dëshmorëve dhe Martirëve”, dëshmon më së miri se cili është besimi midis antarëve dhe strukturës drejtuese të Shoqates “Skivjani”.
Kemi edhe nji rast të dytë, këtu në Zvicërr, zotninë Arsen Shoshi – drejtor i investimeve në “Benedict Schule”, me vëllaun e tij- Arbenin, që po ashtu e kanë mbështetur fondin e Shoqatës me 4000 Franga e që është edhe nji dëshmi tjetër se struktura e Shoqatës është e besueshme.
Qindra burra, gra, djemë e vajza të Skivjanit kanë treguar besimin e nevojshëm te struktura e Shoqatës „Skivjani“ duke u bërë pjesë e saj e kontribues në fondin e saj.
–Zoti Kasumaj, cili ështe bashkëpunimi i Shoqatës „Skivjani“ me strukturat drejtuese në fshatin Skivjan?
-Shikoni, ne kemi vendosur komunikim korrekt me Këshillin Lokal në Skivjan, si strukturë legale e zgjedhur nga qytetarët e fshatit Skivjan. Kërkesat e arsyetuara me shkrim të përcjellura dhe me projektet e nevojshme, si dhe kohën e zbatimit të tyre, vijnë nga atje. Shoqata i shqyrton këto kërkesa dhe në bazë të sasisë së mjeteve finaciare që ka në dispozicion vendos nëse është i mundur financimi i projekteve të shtruara për realizim.
Deri më tani puna ka vajtur mirë, falë kontributeve të Mërgatës së Skivjanit, por edhe vet banorëve të fshatit Skivjan,
Shpresojmë fort se ky komunikim e bashkëpunim i yni do të jetë shembull edhe për fshatrat e tjera në Kosovë, sepse Kosova e ka një mërgatë të madhe dhe njerëzit mund t’a ndihmojnë shumë vendin e tyre nëse bëjnë organizimin e nevojshëm.
Takim pune Shoqata SKIVJANI
–Zotni Kasumaj, edhe çka ka mbetur pa u thënë?
-I nderuar! Ka mbetur shumçka pa u thënë, por unë dua që t’i falenderoi një nga një të gjithë anëtarët e Shoqatës tonë « Skivjani », të gjithë kontributorët e saj, si në Mërgim e po ashtu edhe në Vendlindje.
Sigurisht, në emër të Kryesisë së Shoqatës « SKIVJANI », une- si drejtues i saj, mund t’iu them se besimin që na keni deleguar ne si Kryesi e Shoqatës, pra si strukturë drejtuese e saj do ta menaxhojmë me përgjegjësi e seriozitet. Punët e mira për Skivjanin do të bëhen në vazhdimësi dhe ne si Kryesi kërkojmë që të bashkohen të gjithë në Shoqatën « Skivjani » dhe të kontribuojnë për shtëpinë tonë, që e ka emrin SKIVJAN. Ju faleminderit!
Ditë më parë në mediat zvicerane është raportuar për vrasjen e një gruaje të re nga vjehrri i saj, të dy me prejardhje nga Kosova.
Sipas mediave të huaja, bëhet fjalë për një grua, 24-vjeçe, e cila siç pretendohet ishte viktimë e një sulmi nga vjehrri i saj 56 vjeçar – ngjarje kjo e ndodhur në Pratteln të Kantonit Basel-Landschaft.
Siç ishte raportuar, mbetet e paqartë fakti se pse kosovari 56 vjeçar e kishte vrarë të renë dhe nënën e nipit të tij 4 vjeçar.
Dhe lidhur me këtë mediat kishin kontaktuar një përfaqësues të familjes së dorasit, i cili kishte thënë se “ai mund të ketë vepruar në vetëmbrojtje” duke supozuar se “ndoshta nusja e ka sulmuar, pasi që edhe ai ishte plagosur, në dorë”.
Po sipas mediave zvicerane, sfondi i mosmarrëveshjes mund të ketë qenë divorci i planifikuar në mes të çiftit të ri.
Djali i 56 vjeçarit kishte marrë fshehurazi një avokat për të bërë divorcin, thonë anëtarë të familjes.
Në momentin kur nusja ka marrë vesh për planin e të shoqit, ajo thuhet se ka shkuar te vjehrra me djalin e saj dhe mund ta ketë fajësuar për problemet e saj martesore – prej nga ka mundur të vije deri tek përshkallëzimi i mosmarrëveshjeve.
Ndërkohë në një shkrim të radhës, mediumi zviceran Blick.ch shkruan se martesa e pafat e Adelinës (24) dhe Enes T. * (27) përfundoi të shtunën me vdekjen e gruas së re.
Dhe sipas Michael Lutz, zëdhënës i zyrës së prokurorit publik të Baselland, autori i dyshuar tani është vendosur në paraburgim. Lutz konfirmon se ky është vjehrri i viktimës.
Në këtë drejtim, përveç rrëfimit të familjarëve të dorasit, mediat zvicerane kanë marrë opinionet e dy shoqeve të viktimës.
Sipas njërës prej tyre, Albana *, një mike e Adelinën, e cila nga frika e familjes së autorit të krimit, dëshiron të mbetet anonim.
Ajo mund të thotë vetëm gjëra të mira për Adelina T.
“Ajo ishte e mirë dhe e denjë për të gjithë, punoi shumë”, thotë Albana. “Por burri i saj ishte shumë, shumë xheloz”.
Siç ka shtuar ajo, Enes T. nuk do ta pranonte që gruaja e tij të punonte me burra.
“Unë mendoj se ajo duhej të ndryshonte punë për shkak të kësaj”.
“Ajo nuk ishte mirë në këtë martesë, por prapë ajo e donte shumë burrin e saj dhe kujdesej për djalin me dashuri”, citohet të ketë thënë ndër tjerash ajo.
Edhe shoqja tjetër e Adelinës, Emira *, tërheq gjithashtu një pamje të ndryshme rreth viktimës, përcjell Telegrafi.
“Adelina ishte një nënë dhe amvise e mirë. Ajo kujdesej për gjithçka në shtëpi, gjithmonë përpiqej të ishte një grua e mirë. Por ajo më tha që vjehrrit e saj nuk ishin kurrë të lumtur me të – pavarësisht se çfarë bëri”.
“Unë mendoj se edhe ajo u rrah”, thotë Emira. “Pashë buzët e saj të çara, gërvishtjet dhe të mavijosura”.
Emira dhe Albana janë të zemëruara keq nga familjarët e autorit që raportojnë për fatalitetin.
Albana thotë: “Ajo sigurisht nuk është fajtori. Ajo ka vdekur dhe nuk mund të thotë asgjë më shumë për këtë”.
Ajo e konsideron çdo deklaratë nga familja e autorit si pretendim për mbrojtje.
Dhe për fund, Emira thotë: “Një grua e re humbi jetën dhe një djalë i vogël tani nuk ka nënë”.
Në momentin kur krerët e Parlamentit dhe të partisë së saj e uronin Ylfete Fanajn për zgjedhjen e saj kryetare e Parlamentit të Kantonit të Lucernës, këngëtarja zvicerane doli në skenë, duke kënduar këngën e njohur arbëreshe “Moj e bukura More”.
Në fytyrën e Ylfetes dhe familjarëve të saj vëreheshin emocione të papërshkrueshme, ndërsa deputetët dhe publiku filluan duartrokitjet nën ritmin e këngës së mirënjohur.
Një element tjetër shqiptar në këtë eveniment ishte edhe dorëzimi i një pikture të artistit shqiptaro-zviceran Samedin Asllani që iu bë Fanajt me rastin e zgjedhjes së saj në këtë post të lartë.
Pas ceremonisë në varrezat në Friedhof Zürich-Witikon, ku morën pjesë me qindra e qindra të afërm, kolegë, miq e dashamir me gjithë vështirësitë nga Covid 19, kolegë, për nder të jetës e veprës të gazetarit LLukman Halili u zhvillua një takim komemorativ, nga ku po sjellim një grup fotografish.
Hollësitë e takimit do t’jua përcjellim në botimet e mëvonëshme.
Prej sot do të prehet në varrezat pranë Zyrihut gazetari dhe veprimtari i mirënjohur Llukman Halili i cili sot u përcoll me pikëllim e nderim nga familja, kolegët, miqtë e shokët e shumtë.
I lindur në vitin 1956 në fshatin Tërrnoc i Madh i komunës së Bujanocit, në Luginën e Preshevës, Llukman Halili diplomoi më 1979 në Shkencat Politike në Zagreb.
Po atje përfundoi edhe studimet pasuniversitare. Nga viti 1985 punoi në Radiotelevizionin e Prishtinës, deri në mbylljen e tij nga Serbia në vitin 1990.
Më pas ishte korrespondent i agjencisë kroate të lajmeve Hina ndërsa punoi edhe në Radio Zagreb.
Nga viti 1994 punoi në Zvicër, në disa gazeta dhe media shqiptare, përfshirë për një dhjetë vjeçar edhe të përditshmen “Bota Sot”.
Në vitin 2013, në Universitetin Zarës, mbrojti disertacionin e doktoraturës temë “Lëvizja e dhjetorit 1990 në Shqipëri”, studim që u botua në vitin 2016. Më herët në vitin 1992 bashkë me Blerim Shalën publikuan librin “Unë Ramiz Alia, dëshmoj për historinë”. Llukman Halili ishte një veprimtar i palodhur i çështjes kombëtare.
Botuesit e voal.ch e kanë patur koleg Llukman Halilin. Ata ngushëllojnë familjen, kolegët, miqtë dhe komunitetin shqiptar në Zvicër që humbi një veprimtar të devotshëm dhe të palodhur.
Për jetën dhe aktivitetin e Llukman Halilit foli Dr. Dergut Aliu nga Prishtina.
Fjalën e përcjelljes në emër të kolegëve e mbajti gazetari Dashnim Hebibi që ka patur një lidhje shumë të ngushtë si kolegë e bashkëpunëtorë, edhe si shokë me Llukman Halilin që i lidhte bashkë edhe vendlindja Lugina e Presheves.
Në ceremoninë e përcjelljes megjithë kushtet e vështira prej Covid 19, ishin të pranishëm me qindra e qindra të afërm, kolegë, miq e dashamirë të Llukman Halilit. Gjithashtu ishin të pranishëm kryetarë shoqatash, kryetaë shoqatash dhe shumë veprimtarë të diasporës shqiptare. Ishte i pranishëm edhe Shefket Hasani, ish komandanti i UÇPMB, Ushtrisë Çlirimtare të Preshevës, Medvegj, Bujanovc i cili tha se “me largimin nga kjo botë e Llukman halilit humbëm një personalitet të madh që me penën e tij bëri shumë për të mirën e kombit.”
Qoftë i paharruar kujtimi dhe vepra e Llukman Halilit.
Më poshtë po përcjellim një reportazh me foto nga ceremonia e përcjelljes:
FAMILJEN E NDERUAR HALILI NGA TËRNOCI I MADH NË KOSOVËN LINDORE DHE GJITHË TË AFËRMIT FAREFIS E MIQËSI, SHOKË, DASHAMIRË E BASHKËPUNËTORË KUDO QË GJINDEN NË KURBET E ATDHE PËR VDEKJEN E LLUKMAN HALILIT.
Bashkimi i Intelektualëve Shqiptarë në Zvicër-BISHZ, ndanë dhimbjen bashkë me Ju e nderuara familje, me shpresë, se për aq sa është e mundur në këto raste ta përballojmë dhimbjen bashkë, për LLUKMANIN, si prind, gazetar dhe intelektual i shquar.
Me Ju përherë qëndroft pranë qëndresa e arsyeshme, paqi nderimet dhe kujtimet më të mira për LLUKMANIN, që tani më prehet në amshim, dheu i atdheut i qoft i lehtë e i shërbeft si mbuloj e roje e përhershme…
Janë 100 shqiptarë që janë bllokuar në aeroportin e Zyrihut në Zvicër dhe nuk lejohen të nisen drejt Rinasit. Sipas pasagjerëve, fajtorë janë autoritetet shqiptare që kanë bllokuar udhëtimin. Sipas syri.net 100 shqiptarë të bllokuar në Zyrih dhe nga ministria e Jashtme dhe ambasada shqiptare në Bernë nuk u përgjigjen
Denoncimi është bërë në redaksinë e SYRI.net nga vetë pasagjerët që thonë se kanë gati 30 orë që qëndrojnë në aeroport.
Ata kanë ardhur nga Çikago në Zyrih me destinacion përfundimtar Rinasin.
Por pikërisht pasi kanë zbritur në Zvicër, ata nuk janë lejuar të vijojnë udhëtimin. Sipas pasagjerëve, fillimisht nisi imbarkimi në avion, por më pas një telefonatë ka ndryshuar gjithçka.
Asnjë pasagjer nuk është lejuar të imbarkohet në avion, pasi Aeroporti i Rinasit ka bllokuar udhëtimin e tyre drejt Shqipërisë, duke ndaluar uljen e avionit.
Sipas syri.net që bisedoi me pasagjerët, ata janë të lodhur pa ujë, pa ushqime dhe askush nuk po i ndihmon.
Në moshën 64 vjeçare të shtunën vdiq gazetari dhe studiuesi Llukman Halili.
I lindur në vitin 1956 në fshatin Tërrnoc i Madh i komunës së Bujanocit, në Luginën e Preshevës, Llukman Halili diplomoi më 1979 në Shkencat Politike në Zagreb.
Po atje përfundoi edhe studimet pasuniversitare. Nga viti 1985 punoi në Radiotelevizionin e Prishtinës, deri në mbylljen e tij nga Serbia në vitin 1990.
Më pas ishte korrespondent i agjencisë kroate të lajmeve Hina ndërsa punoi edhe në Radio Zagreb.
Nga viti 1994 punoi në Zvicër, në disa gazeta dhe media shqiptare, përfshirë edhe të përditshmen “Bota Sot”. Në vitin 2013, në Universitetin Zarës, mbrojti disertacionin e doktoraturës temë “Lëvizja e dhjetorit 1990 në Shqipëri”, studim që u botua në vitin 2016. Më herët në vitin 1992 bashkë me Blerim Shalën publikuan librin “Unë Ramiz Alia, dëshmoj për historinë”.
Asociacioni i Gazetarëve të Kosovës, shprehu pikëllimin me vdekjen e gazetarit Halili, duke ngushëlluar familjarët, miqtë dhe kolegët e tij.
Në rubrikën voal.ch kujton po sjellim ekspozitën e fëmijësve të shkollës shqipe në Lozanë. Kjo ekzpozitë i takon qershorit të vitit 2014. Tani Albiona, Arbënorja, Arta, Eda, Elza, Ensari, Ermira, Erza, Gëzimi, Rina, Toskani, Hana, Lora, Emma, Leona, Sibel, Jetmira, Gonxhja, Edita, Marigona, Drenusha, Sara, fëmijët e dikurshëm janë të rinj dhe të angazhuar në rrugët e jetës. Voal.ch u uron rrugën e mbarë dhe u jep një porosi që gjuhën shqipe ta ruajnë si thesar në zemrat e tyre !
—————
Duke u nisur nga qëllimi fisnik për të nxitur talentin e nxënësve tanë në fushën e artit figurativ, nën përkujdesjen e piktorit tonë z. Samedin Asllani, Shkolla Shqipe nga Lozana organizoi një ekspozitë me punime të bëra gjatë orëve të mësimit të lëndës së artit figurativ.Pos nxënësve që tani vijojnë mësimin e rregullt në ekspozitë morën pjesë edhe disa nga ish nxënësit e saj të cilët po ashtu punimet e tyre i krijuan së bashku gjatë orëve të parapara për këtë aktivitet shkollor.
Për të respektuar punën e tyre si dhe për kënaqësinë e nxënësve dhe prindërve të tyre po i shënojmë më poshtë emrat e nxënësve pjesëmarrës në ekspozitë: Albiona, Arbënorja, Arta, Eda, Elza, Ensari, Ermira, Erza, Gëzimi, Rina, Toskani, Hana, Lora, Emma, Leona, Sibel, Jetmira si dhe ish nxënësit: Gonxhja, Edita, Marigona, Drenusha, dhe Sara.
Në ekspozitë u paraqitën 22 punime prej të cilave 16 ishin punime në pëlhurë. Për nga tematika pikturat ishin nga më të ndryshmet si pamje nga natyra jonë e bukur, lule e kafshë të ndryshme, motive nga vendlindja ose personazheve të ndryshme të veshura me veshje kombëtare. Me një fjalë, në sy bie menjëherë tematika fëmijërore e ekspozitës. Ishte kënaqësi të shikosh punimet e larmishme të nxënësve me ngjyra shpeshherë të ndezura dhe tërheqëse. Edhe pse shumica prej tyre për herë të parë kanë pasur rastin të pikturojnë në pëlhurë prapëseprapë frymëzimi dhe ndjenjat e shprehura në pikturë përmes ngjyrave të bukura dhe shijeve të holla na bëjnë për vete
Kjo ekspozitë mendoj se e arriti qëllimin e saj parësor: të mundëson dhe të nxitë talentin krijues të nxënësve tanë në lëmin e artit figurativ.
Por, në anën tjetër kjo ekspozitë e nxënësve kishte për qëllim që të tërheq kureshtjen e bashkëmoshatarëve të tyre si dhe të bashkëkombësve tanë. Në ekspozitë, pos nxënësve dhe prindërve të nxënësve tanë që ekspozuan, numri i mysafirëve tjerë ishte shumë i vogël.
Mjetet tona të informimit dhe shoqatat e ndryshme që veprojnë në Lozanë e gjetiu në kanton e injoruan tërësisht këtë ngjarje. E njëjta gjë vlen edhe për përfaqësuesit tanë diplomatik këtu në Zvicër.
Por në anën tjetër nuk munguan mysafirët zviceran. Me këtë rast do të përmendja pjesëmarrjen e zotit Marc Vuilleumier (qeveritar komunal i Lozanës – përgjegjës për sport, integrim dhe mbrojtje të popullatës) si dhe zotin Stefan Sarkany nga Gjeneva (kryetar i dhomës Zvicër – Kosovë për tregti, industri e shërbime) që na nderuan me pjesëmarrjen e tyre në hapjen solemne të ekspozitës.Për fund të them se një veprimtari e tillë e bukur, e qëlluar dhe me interes të veçantë për fëmijët tanë edhe pse nuk u përcoll si e tillë nga bashkatdhetarët tanë që jetojnë këtu në Lozanë e rrethinën e saj ajo solli një freski të veçantë kulturore, siç u shpreh një mësimdhënëse zvicerane e lëndës së artit figurativ gjatë vizitës së saj që i bëri ekspozitës tonë.
Edhe kultura ushqimore sikurse edhe gjuha, janë dy vlera sa të nevojshme e poaq kundërasimuluese.
Kur mërgojm me vehte marrim kujtmet e drekave , e të momenteve të përbashkëta miqësore me dashamirë e familjarë.
Këto kujtime na mbeten të përjetshme, prandaj edhe buka edhe çaji në mërgim kanë atë ndjenjën e atdheut.
Me integrimin ne fillojmë të shkëmbejmë reçetat ushqimore edhe me kulturat e tjera.
Japim e marrim ide , duke u bazuar në shije sa më të mira shëndetsore.
Të gjithë kemi dëshirë të ushqehemi mirë , por pak janë ata që dinë të vlerësojnë shijen.
Libri i autores shqiptare që jeton në Zvicër zonjes Fetija Ibraj sjellë një pasuri kombëtare në sofrën tonë mërgimtare.
Në librin e saj lexuesit gjejnë jo vetëm reçeta shqiptare, dhe të huaja , por edhe kombinime të ndryshme ku gjithsesi triumfon arti i shijes amtare.
Një kuzhinier i mirë është një mjek i shenjtë.
Në pyetjen : a ka kryer shkollim përkatës për kuzhinën? , autoria e librit z.Fetije për Voal pergjigjet :
” Reçetat e ushqimit më kanë tėrhjekur gjithmonë, si në aspektin e cilësisë shëndetsore por edhe në artin e dukjes së tyre prore.
Kam bërë vetëstudim, duke e njohur kuzhinën e gjyshes, nënës dhe duke shkëmbyer me kulturat e tjera”
Ndërsa për ushqimin në këtë kohë pandemie ajo shprehet :
” Jam habitur me vrapimin për furnizimin e tepërt në fillim të alarmit për covid 19, mendoj se sa të jetë toka dhe dielli edhe ushqim do të ketë.
Ajo shton me humor ” italianët e kanë një fjalë popullore : kuzhina e vogël e bën shtëpinë e madhe ” , të blejmë me masë sepse gjërat ushqimore kanë një afat qëndrimi.
E rëndësishme është se duhet të kujdesemi për një ushqim sa më të vitaminoz sepse edhe ushqehemi për të jetuar, dhe pikërisht ushqimi e bën imunitetin që është armata e cila e mbron shëndetin.
Njeriu gjatë ngrënjes së ushqimeve të gabuara e të mbingarkuara me yndyrna të tepërta i kafshon edhe vitet e jetës së tij.
Mbipesha vret më shumë se uria, më shumë se pandemia, ajo është pesha që u vemë këmbëve tona” këshillon autoria.
Një kuzhiner i mirë është një artist i mençur i cili mbetet në zemrën e popullit sikur ushqimi i cili pëlqehet jo vetëm kur shijohet , por edhe kur kujtohet.
Libri i saj gjendet nëpër shumë librari në Prishtinë , si dhe në qendrat tjera nëpër Kosovë.
Duke na preferuar disa nga ushqimet që zonja Fetije Ibraj i veçon si të rëndësishme për imunitet , ajo shton: ” Ushqimi është fundamenti i lumturisë, unë si ushqime për forcimin e imuntetit preferoj këto : peshk , pemë, perime , por pa e harruar ujin, sidomos ujin e vendit ku jetojmë dhe parjetër një sy kujdes me ushqimet në të cilat individualisht kemi alergji”
Të konsumojmë mishin e sotshëm, bukën e djeshme, verën e vjetër dhe të rrimë shëndetshëm,pa harruar se ushqimi e ka obligim falėnderimin ndaj zotit , puntorit ,dhe kuzhinierit.
Duke e falënderuar autoren z.Fetije Ibraj për këtë libër të nevojshëm e të vlerësuar , që është duke u përkthyer edhe në gjermanisht, e që do tu mbetet brezave shqiptar në shërbim, po shtojmë se nuk duhet harruar se : në sofra bartet edhe një bekim : “ju bëftë mirë !” thuhet në fillim , dhe në fund “u shtoftë e u shtroftë për gëzim !”.
Dy vëllezërit mërgimtarë atdhetarë në Zvicër, Arsen dhe Arben Shoshi, tregojnë dhe një tjetër rast e gjest të humanitetit të tyre me 2.000 Franga Zvicerane ndihmë emergjente për përballimin e pasojave të shkaktuara nga Koronavirusi në fshatin e vet, në Skivjan të Gjakovës, Kosovë.
Kryetari i Shoqatës “Skivjani” nga Gjakova, me seli në Zvicër, veprimtari i njohur atdhetar, Bashkim Kasumaj, për aktin e tyre bamirës lëshoi një deklaratë mirënjohje publike: “Skivjani, Kryesia e saj dhe Unë – si drejtues i Shoqatës, i falenderojmë nga zemra për kontributin e tyre Vëllezërit Shoshi, të cilët gjithnji e gjithmonë kanë qenë mbështetës dhe kontribuues për të miren e vendit dhe të fshatit Skivjan. Ata janë shembull që duhet të ndiqen nga të tjerët”.
Arsen dhe Arben Shoshi, dy vëllezërit kontributorë, dallohen për biznesin e tyre të suksesshëm në Zvicër, por dhe për solariditetin e tyre në mbështetje të njerëzve në Kosovë. Këta dy vëllezër bamirës kanë një kohë të gjatë që jetojnë, punojnë e veprimtarojnë në Zvicër, por asnjëherë nuk e kanë harruar vendlindjen e tyre, Kosovën, fshatin e vet të lindjes – Skivjanin, rrënjët e tyre, për cka meritojnë vlerësime, mirënjohje të vecantë.
Arsen Shoshi është dhe drejtor për investime e anëtar i Bordit “Benedict Education Group”, i cili ka ndihmuar shumë studentë shqiptarë nga Kosova që të kryejnë shkollimin e tyre në Zvicër.
Komentet