Shkruesit e vargjeve shtohen pa rritur si shkurret

Poetët e paktë, si bredha të bukur, të lartë,

Lukunia e shkurreve qelqit digjital turret

S’ka më doganë të merret me shkrimin e artë.

.

Poeti ynë hesht burrërisht dhembshur

Për qytetin eshtragërryer në furtunë,

Për shtetin tonë liridashës çapaçul i shkulur

Për djalin e tij me universitet, poet e punë.

.

E… shpirti i tij pashfaqshëm çarë më dysh

Brenga mban sa mban barku i këtij dheu,

Ka të drejtë me pashë të na thotë: “Hiqmuni sysh!”.

Tek qartësonte imazhin tonë mjerisht të zbehur.

.

Ç’ qytetarë të përndritëruar jemi të qytetit,

mirë firmë e vulë, por nuk kemi as zë fare,

detashment me frymë drite për vendin e poetit

po s’u bëmë, na hëngrën krokodilët me kollare.

.

Mua më vjen turp të takoj Hiqmetin në Vlorë,

Dhe malin, dhe lumin sikur mbaj mbi supe,

Djali i tij pastron qytetin nga mbeturinat, kur ca të gjorë

Të paturpët hanë bukën e ditës me turpe…