PËLCET DIGA E ZEMRËS

godasin vërshime në kokë
mizoria vërdallë nervat t`i kallë
koka vibron e toka disi mëshiruaka
vijave të gurrave zmadhoi derdhjen menyja
lumenjtë e kuq fryjnë shtratin
marshojnë digës së zemrës me shushurima

shiu i ngrohtë i shton njelmësinë menysë
në tru shpërthejnë gejzerë të nxehtë të lakmisë

si nuk u sprovove nëpër shkrola stinësh
ylli ndjek ritmet me përmasa të plota
shpirt lakmitar që dridhet tetësheve aritmie
lakmia mendjen shndërruaka në kokrra
sa më shumë shujta të bardha
gjasa ngjitje galdimesh më në maja
ajo hiperbolë të shkëputi nga trualli
doemos të shpie në polen lëbyrjeje

mëtimet u shqyen të derdhura gjithandej
Zot o Zot
instinkt i fortë
sorrat e zeza nuk i pritka dot
qindra s’osh tok mëtuakan t`i vjelkan
vërdallë kokrrat e syve si kokrra qershie
ato nuk pinë mend pa përmbajtje
sqepat i ngulin në sytë e çatalluar leucemie

dhe më e bardha e majës
vjen si hije që zvogëlohet në një pikë gjilpëre e zezë

Gjilan, mars 2025

PORTRET

Sytë
brenda syve deti
fytyra
në të dy anët e fytyrës pemë dhe vërshëllimë e frymës
hunda
një hinkë e kullimit të erërave
faqet
ngjyra të pjeshkës
buzët
në buzë gacat e qershisë
lotët
rrjedhës lotëve verdhësi e vjeshtës

VRASJA E NJERËZORES

mëtoje të ngjiteshe deri te maja e Tij
lakmia kishte pjerrtësi lakadredhash pa një vijë

nën peshën tënde kaba lakoheshin shkallaret metalike
Ai nuk mund të kishte lartësi kilometrike

Ligjërimi yt përgjatë një vete djerrinë e mjerë
e piketoje peshën e Tij specifike si një therë

në cilindo trung qershie të lartë
mbi një karrige litarin ia ngrehje në qafë

hapave të Tij lëndinës
ia kurdisje shtrëngatën e breshërimës

Ai kurdoherë shihte tej ngushticës krejt i çliruar nga ti
dhe i rrekeshe t`ia verboje njërin sy

larg-vajtjen e mendjes s`ke se si ia këqyrë
kufijtë e saj nuk ia arrin me tejqyrë

Atij buzëqeshjet i rrjedhin sikur një ujëvarë
a mund ta sjellësh Polin të Ngrirë për t`ia tharë

kënga e Tij të zgjonte nga letargjia
ç`deshe morinë e trumbetave t`ia ngufaste kakofonia

duke e parë vetën në pasqyrë
përse po e thyeje pasqyrën copë e grimë

vapës së mendimit Ai i bënte hije dhe e shtronte flladin
përse nuk i afroje ujë të ftohtë dhe shtambën

si nuk e ndieke se për çdo të bardhën ditë
nga smira po shndërrohesh në letër-lakmues anemik

asnjë kopertine të Tij nuk i buzëqeshje
gjithnjë ia përimtoje me helmatisjen e një heshtje

farë çiltërsie nuk mbolle në zemër
si ndodh të mos rrah ajo dhe për një tjetër

kot po e mbyllë derën e hapur kaherë për djajtë
nuk i prisje seancat e gjykimit tënd: për çdo bëmë për secilin mëkat

shikoju në copëza të pasqyrës së thyer secilën herë
çfarë mund t`i shpëtosh barokes tënde nga dimri në verë