Një grusht figurash të kalbura po mbajnë peng jetë njerëzish, EKRANET tona që po pëllcasin, po gufojnë,

nga mos etika, nga lakuriqësia pa limit, e ku rrënjët i ka gjetiu !

Është një tmerr mediatik.

Është një gënjeshtër e këtij realiteti !…

Mban peng shpirtin tim!.

Artin tim!🎼🎵🎹🎶

Po na mbërdhin shpirti, nuk ka më as fjalë!… Me mjerimin mbi shpinë, ne qeshim!

përsëri qeshim!

Fytyra e ardhshme e kësaj toke është pasqyra e këtij ferri!

🎼🎵🎶 D.Ziu…

Ne të gjithë e dimë sa pak e qëndrueshme është dashuria, drithërima e kthjellët e bukurisë, idetë besnike me të cilat ne ngritëm një botë.

Kur përballemi me çthurrjen që të çon drejt epshit provincial, ngre kryet si një model në ekspozen e jetës. Ato përplasen mbi fytyrat tona si lecka të vjetëruara, por ne duhet të adoptohemi pasi mbajnë firmën e madhe “VIP”…

Unë, shoh kohën që errësisht përhap qetësinë, por pa mbrojtje nga ulërimat e ankthit. Depresionet dhe ankthet janë tashmë modë për kohën e sotme kolerë. Në këto rrahje të ethëshme, ndihet “çekani” përpëlitës që shemb, degradon çdo gjë, deri në thellësinë e pa emërt. Mbase një planet vetëvrasës po shpërthen brenda nesh…

Etja për seks, çthurrja sociale të prek duke u lutur dhe me përulësinë e varfërisë së vetmuar. Gjithashtu me fortësinë e “çekanit” ngulmon si një manjak i brishtë, i uritur dhe i verbër, të godet dhe të çan, por më në fund fiton dhe bëhet “VIP”…

Po, ku po shkojmë sot?!…

Fytyra e ardhshme e kësaj toke është pasqyra e këtij ferri. Në ekranet tona, ka shumë monotoni opinionesh politike pafund. Po mbizotëron një zbrazëti, një mënxyrë jetike. Pa dyshim mund të themi që ka një rritje ekstazash për t’u marrë me politikë. Sot, po thuaj të gjithë janë politikë bërës. Kjo është e përditëshmja nga mëngjesi në drekë,

në darkë dhe deri në mesnatën e vonë.

Kjo monotoni fjalimesh, problemesh është një ngjarje, komedi me tragjedira dhe diskutimesh pafund në ekranet tona. Ato sjellin monotoninë e ngjarjeve të shumë përsëritura. Gjithashtu emrat tashmë janë të vjetëruara në dukje dhe me thëniet e tyre, në stamposjen me impostimin më perfekt të figurave të krijuara dhe të skalitura me dorën, mëndjen e tyre të ndritur, por si personalitete të kulluara nga nderi me tepricë.

Sot ky fenomen është kthyer në një modë të vjetëruar në aspektin e opinionistit apo opinionistes. Ato janë tashmë të vetë emëruar në kanalet TV – ve për më shumë ato më të rëndësishmet. Ata / ato si

drejtues apo drejtuese të emisioneve ku ndryshon vetëm termi, titulli i emisioni dhe paraqitja gjithashtu. Kjo është një TMERR…! Nuk çuditem aspak që nesër mundet të jenë akoma edhe më ndryshe, mbase edhe atje ca më lart, akoma nuk dihet…

Vetëm një gjë është e sigurt që ata / ato e dinë mirë në ç’ drejtim po shkojmë ne. Këta opinionistë janë e ardhmia jonë, janë “ajka” e shoqërisë. Regjisori edhe që dirigjentët e emisioneve kanë emisionin më rëndësishëm të përkthimit nga shqipja në shqip.

Në këtë kontest të perfeksionit gjysma e emisioneve përmban moralin social, pjesa tjetër flet për vetveten, por vetëm për vete ama si Beluli i ndritur dikur…

Kjo është udhëheqje pa krye drejt mërzitive pa fund.

Vërtetë na u lodhën sytë, na u lodh ky shpirt…, por nuk duhet të harrojmë më pas shlodhjen e shumë pritur të kohës për ne si popull, të mos harrojmë se ka kush mendon për ne, janë emisionet “VIP ” pikërisht aty ku përputhen me dëshirat tona të stisura.

Mediokriteti e gjen frymëmarrjen dhe gufimin e madh të spektatorit pa faj. Është mëse i nevojëshëm ky “argëtim”?!…, të duket që nuk ka asnjë rrugë dalje nga ky labirinth. Njerëzit janë të “lumtur”…. tashmë çdo të shtunë e të martë mos harroni “VIP”… Kjo është një ekstazë televizive e bukur plot ngjyra, harmoni, jetë njerëzish pa faj dhe të bukur.

Dhe ne qeshim…?!

Këto janë jetë njerëzish dhe askush nuk ka faj, askush… Është bukur, diskutojnë, tregojnë kulturë, përformojnë, aktrojnë me talentin e tyre, por ne “argëtohemi” dhe përsëri “qeshim” me naivitetin e maskuar. Mbase na është kthyer në shprehi kovidiane kjo maskë nënqeshjesh.

Ne i buzëqeshim fatit, dhimbjes tonë, realitetit tonë,

nuk ka më transparencë. Kjo është jetë e vërtetë mbi gënjeshtrën moderne. Kush nuk e kupton, nuk është në kohë moderne, nuk ndjek modën e televizioneve, që tashmë kanë kulturën vizive të majave më të larta spektakulare.

Një Super Bravo!…

Ja pra, kjo është jeta dhe pa i mbuluar të vërtetat, një jetë njerëzish pafaj drejt një çmimi të madh, por rrallë të vjen ky fat. Këto janë traumat e kohës, janë pasuria dhe fitimi i “Elitës VIP”…

Gënjeshtrat e ëndrrës sot janë ide…?!

Të gënjesh është modë kohore, je inteligjent. Të manipolosh, je i zgjuar. Të jesh i urtë nuk je në kohë dhe i kohës, je jashtë loje. Të dalësh e zhveshur pa shije apo e veshur keq, është modë. Të flasësh me zë të lartë, të bërtasësh, të ulërasësh, të grindesh përsëri je dikushi. Të bisedosh thjesht, të dëgjosh mbase është kulturë.

Të drejtosh gishtin gjithë kohës, të thuash unë kam të drejtë dhe mos thuash sipas mendimit tim…, po kjo çfarë është?!…

Të hash e të mbllaçitesh si kafshët duke ngrënë, më thoni çfarë është?!…, mbase edhe kjo është një modë?!…

Në këndvështrimin tim Gracka e Kohës është një kundërmim i pluhurt, i hirtë si ngjyrë minjsh…

Ku po shkojmë, askush nuk di?!…, mbase brenda nesh ulërimat e ankthit bëjnë strehë mbi sy. Në atë ekran metalik ku shfaqen lojrat e vërteta, skenat, ngjarjet më të shdritshmet, ato më të tmerrshmet, gabimet, fajtorët pa faj, gabimet mbi ecjet e sforcuara.

Tani majtas dhe djathtas një erë shkatërruese, një grusht figurash të kalbura po mbajnë peng jetë njerëzish, po ashtu edhe artin tim.

Unë jam Diana dhe, kurrë nuk do të rresht të krijoj muzikë për të gjithë njerëzit, popullin tim. Muzika ime nuk më lejon deformime karakteresh dhe notash muzikore sado moderne kjo botë të bëhet.

Unë, sot po ec duke dëgjuar shpërbërjen e proçesit të ngadaltë dhe proçesin e padukshëm të rrënimit.

Kjo zhurmë insektesh, planetesh është duke u kthyer në çmënduri inerte dhe sociale.

A duhet të pyes akoma, deri kur vallë?…

Një vënd i vogël me kaq shumë thashetheme, na e lodhët këtë shpirt me shpresa dhe trastat bosh.

Na u shterpën ëndrrat, po na ikin bijtë dhe bijat shumë larg. Po na mbërdhin shpirti, nuk ka më as fjalë!… 🎼🎵🎶

Me mjerimin mbi shpinë, a thua sot të jetë koha e Migjenit vallë?!…

Mos është një mjerim endacak milionerësh, një oktapod “VIP” dhe dirigjent i artit digital pa ndjesi humane në prekjet instrumentale. Ndoshta është një mjerim Migjenian me mballoma të shqyera nga çudia e kohës si dje edhe sot.

Ky është një mjerim ku endacaku i verbër është i përhumbur në heshtje, në një çmenduri.

Art… Artist… Tabllo për exspozitë, një kryevepër e Musorskit, një mikrokozmo e Bela Bartok, por në kujtesën time ishte veç ëndërr…, ishte një prelud, një vals mjelmash të harruara në akull…

Këto dukuri sociale, nuk i njeh ai apo ajo aty në lartësinë kuvendore, pasi shpirt është akull, pa art dhe artist. Ky është një ekuacion i panjohur për ato aty lart, që sa më lart të ngjitesh aq më mjeranë janë dhe ndihen. Kjo e vërtetë është një tmerr, është një lloj turpi ndryshe, por është shumë “modern”…

Këto janë 30 vjet dhe nuk janë pak, janë jetë njerëzish, janë jetë ëndrrash pa faj. Sot kemi të rinj si pleq në azile të rinjsh…, por përsëri njerëzit thonë: Si dikur!… Ishim më mirë, pikërisht atëherë kur ishim më keq… Në mediat, facebook e të tjera publikohen foto me / si dikur pa fund. Si dikur!…, si dikur!…, një tmerr!…, vetëm si dikur…, Jo më!…

Tani e ardhmja duket si një nënqeshje, një gërdheshje e thatë, ku edhe fjalët e dashurisë janë tharë, janë të padëshifrueshëm.

Kjo pamje më vjen si pejsazh që m’a tjetërson ngjyrën, m’a verbon ëndrrën dhe dashurinë e pa faj…D. Ziu…